Ο ΑΔΩΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΤΣΙΡΙΧΤΗΣ» ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑΣ

Ο ολιγαρχικός υπουργός Άδωνης Γεωργιάδης,  τακτικός θαμώνας των Μέσων Μαζικής Εξόντωσης, αρέσκεται τελευταία να δηλώνει, τσιρίζοντας λυσσασμένα  όπως πάντα, ότι είναι μεγάλος αντικομμουνιστής και αιτιολογεί  αυτή τη στάση του με την εξής φράση:

« Ο κομμουνισμός είναι μια ολοκληρωτική ιδεολογία και εγώ είμαι ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό».
 (Μια φράση που περιέχει δεκάδες ψέματα και καμιά αλήθεια. Την εκφράζει όμως για να δείξει καλή διαγωγή στα ολιγαρχικά αφεντικά του)
Εδώ,  αν θέλουμε να ξεσκεπάσουμε την απύθμενη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που γίνεται από τους ολιγαρχικούς κάθε είδους, θα πρέπει βασικά  (χωρίς να τσιρίζουμε ψυχασθενικά σαν αυτούς) να  κάνουμε τέσσερα πράγματα. Πρώτον να δούμε τι είναι πραγματικά ο κομμουνισμός, δεύτερον τι είναι ο ολοκληρωτισμός, τρίτον να δούμε αν αυτές οι δύο έννοιες σχετίζονται μεταξύ τους ή είναι εντελώς ασυμβίβαστες και τέταρτο να δούμε ποιές ιδεολογίες και πολιτικά συστήματα είναι ολοκληρωτικά.

α. Τι είναι ο κομμουνισμός (κοινοτισμός);

Πριν αναφέρουμε τι είναι ο κοινοτισμός θα πρέπει να πούμε τι ΔΕΝ είναι κοινοτισμός που όμως βαπτίζεται από κάποιους κοινοτισμός. Η διαστρέβλωση της έννοιας του κοινοτισμού γίνεται όχι μόνο από εκείνους που έχουν άγνοια του πραγματικού περιεχομένου της αλλά κυρίως από τους επαγγελματίες ολιγαρχικούς εγκληματίες, διαστρεβλωτές της πραγματικότητας.
1. Ένα παράδειγμα απλής διαστρέβλωσης:
Ήταν ένας καλόγερος που δεν άντεχε άλλο τη νηστεία. Ήθελε οπωσδήποτε να φάει κρέας. Έτσι για να μην έχει τύψεις, βάπτισε το κρέας και το ονόμασε ελιές.
2. Ένα παράδειγμα εγκληματικής διαστρέβλωσης.
Κάποιος σε ένα χωριό είχε στη γειτονιά του ένα μικρό πανέξυπνο παιδί. Αυτός ο τύπος ζήλευε και μισούσε πάρα πολύ το παιδάκι για τη ζωηράδα του και την οξύνοιά του και το είχε ονομάσει «αλεπού» και βαθειά μέσα του είχε την επιθυμία να του κάνει κακό γιατί ήταν το μόνο που είχε το θάρρος να τον  καταγγείλει για κλοπή όταν τον έπιασε να κάνει διάρρηξη στο σπίτι μιας ανήμπορης  γυναίκας .
 Μισούσε όμως και τις πραγματικές αλεπούδες για κάποιο άγνωστο ψυχασθενικό λόγω.
Μια φορά λοιπόν μπήκαν μερικές αλεπούδες στο ξέφραγο κοτέτσι του και του έφαγαν όλες τις κότες. Από τότε ο εκνευρισμός του και το μίσος του για τις αλεπούδες φούντωσε και έγινε τόσο μεγάλο όπου ορκίστηκε να εξοντώνει κάθε αλεπού που θα έβρισκε μπροστά του.
 Ξεκίνησε όμως με τη δολοφονία  του παιδιού γιατί, όπως ισχυριζόταν, ήταν «αλεπού».

Έτσι και οι ολιγαρχικοί.  Για να χτυπήσουν το πραγματικό κομμουνιστικό πολιτικό πρόταγμα,  βαπτίζουν κομμουνισμό κάποιο  άλλο άσχετο ή εντελώς διαφορετικό από το κομμουνιστικό πρόταγμα.

Ο Καρλ Μαρξ, ο  ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ του  κομμουνιστικού ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ προτάγματος αναφερόμενος στη Παρισινή κομμούνα του 1871 γράφει γι αυτήν (εκθειάζοντάς την) και  προτείνει τα βασικά στοιχεία της στους λαούς για να τα ακολουθήσουν σαν πρότυπο για το μέλλον:

Ο ΜΑΡΞ ΛΕΕΙ:

α. «.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως..»

Σημείωση δική μου 1η :
Δηλαδή η κομμούνα ( το σύνολο του οργανωμένου λαού και όχι το εκλεγμένο συμβούλιο της) θα είχε τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια της!!!!! Δηλαδή ο λαός θα πρέπει να έχει την εξουσία να επιλέγει τον κάθε νόμο που τον αφορά (νομοθετική) και ταυτόχρονα να έχει τη δύναμη (την εκτελεστική) για να επιβάλει τις όποιες επιλογές του και τους νόμους που επιθυμεί να ισχύουν στην κοινωνία.

 O κομμουνισμός δηλαδή κατά τον Μαρξ, θα πρέπει να έχει για σκοπό του και να εφαρμόσει ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ σύστημα, ουσιαστικά εντελώς όμοιο με αυτό της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας!!!


Ο ΜΑΡΞ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ:
β1.«..Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.

Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2. «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο. ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.

Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους.»

 
Σημείωση δική μου 1^η:

Εδώ ο Μαρξ μας λέει ότι ο λαός θα πρέπει να κάνει ελεύθερες εκλογές με καθολική ψηφοφορία για να εκλέγει τους αντιπροσώπους του.

Όμως τι κατηγορία εκλογών προτείνει;

 
Οι εκλογές και οι διακυβερνήσεις που αντιστοιχούν σε αυτές, είναι δύο κατηγοριών:

 Ή ο λαός θα εκλέγει αυτούς που (αμέσως μετά την εκλογή τους) θα αποφασίζουν ό,τι γουστάρουν και θα διατάζουν το λαό να τους υπακούει  ή το αντίθετο,  ο λαός θα αποφασίζει και θα δίνει αυτός εντολές στους εκλεγμένους του. (Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να υπακούν στις εντολές του λαού.)

Οι πρώτες εκλογές είναι ολιγαρχικές, είναι οι εκλογές των ολιγαρχών, των ψυχικά άρρωστων αυτών ανθρωποειδών. Οι λίγοι έχουν αφαιρέσει ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ την νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία από το λαό και καθορίζουν τη ζωή του όπως γουστάρουν. Μόλις εκλεγούν αρχίζουν να αποφασίζουν και διατάζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας. Ο λαός είναι έρμαιο και δούλος στις επιλογές των λίγων ετούτων τρομοκρατών. Αν ο λαός δεν υπακούσει στις διαταγές τους τότε τον απειλούν - τρομοκρατούν με διάφορες ποινές. Είναι οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες. Ο λαός γίνεται ζώο στα χέρια των ολιγαρχικών αφεντάδων. Οι εκλογές τους είναι μια κοροϊδία, μια απάτη για να μπορούν να εξουσιάζουν καλύτερα και απόλυτα το λαό. Έχουν αφαιρέσει ολοκληρωτικά την κεντρική δύναμη (ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική), το κεντρικό δικαίωμα από το λαό για να αποφασίζει για τη ζωή του. Αυτές οι εκλογές είναι οι εκλογές των λίγων νταβατζήδων και όχι οι εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων του λαού όπως με περισσό θράσος και ψέμα μας λένε. Οι εκλεγμένοι από αυτές τις εκλογές δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού για τον απλούστατο λόγο  ότι ο πραγματικός αντιπρόσωπος δεν πρέπει να έχει ΠΟΤΕ  την εξουσία να διατάζει τον εντολέα του αλλά αντίθετα ο εντολέας του πρέπει να έχει την εξουσία να διατάζει τον εκλεγμένο του. Ο εκλεγμένος για να είναι αντιπρόσωπος θα πρέπει να δέχεται εντολές από τον εκλογέα του και όχι να διατάζει αυτός τον εκλογέα του.

Ετούτη την κατηγορία των εκλογών θέλει να επιβάλει πάνω στην κοινωνία ο κάθε ολιγαρχικός, φανερό ή κρυφό ψυχάκιας.  Ετούτες τις εκλογές τις επιβάλει το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού του οποίου οι ολιγαρχικοί με ασταμάτητη λύσσα διαστρεβλώνουν την ουσία του και το αποκαλούν δημοκρατία (εξουσία του λαού) για να προκαλέσουν σύγχυση και να εξουσιάζουν έτσι καλύτερα τη νοημοσύνη των υπηκόων τους.

 
Αυτό το πολιτικό σύστημα που θέλει ο κάθε ολιγαρχικός Άδωνης αφαιρεί ολοκληρωτικά την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία από το λαό και επομένως είναι ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Όμως το βαπτίζουν ΜΗ ολοκληρωτικό και επί πλέον λένε στο λαό, Γκεμπελίστικα, ότι είναι ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό.
Αποκαλούν δηλαδή τη δηλητηριώδη οχιά  περιστέρι.
Αυτοί έχουν το θράσος να μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Ο κοινοβουλευτισμός, το σύστημα των ολιγαρχών (και του κάθε Γεωργιάδη) είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, ένας αχόρταγος αλιγάτορας δολοφόνος  με τη μάσκα προβάτου.

Οι δεύτερες εκλογές είναι οι δημοκρατικές εκλογές. Σε αυτές ο λαός (η πλειοψηφία του) εκλέγει πραγματικά τους εκπροσώπους του. Σε τούτη την περίπτωση ο λαός αποφασίζει για τις ουσιαστικές προδιαγραφές του κάθε θέματος που αφορά την κοινωνία και δίνει τις εντολές του στους εκλεγμένους του να τις πραγματοποιήσουν. Μέσα στην κοινωνία προωθείται για πραγματοποίηση ό,τι θέλει η πλειοψηφία και όχι ό,τι θέλει μια μειοψηφία νταβατζήδων. Ο λαός αποφασίζει και οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι - συμβούλιο) είναι ΜΟΝΟ εκτελεστικά όργανα και εκτελούν τις εντολές του λαού όπως ο εκτελεί τις εντολές του εργοδότη ο επιλεγμένος από αυτόν εργάτης, λογιστής, ο επιστάτης, ο  υπάλληλος κλπ.

Και αν οι εκλεγμένοι υπάλληλοι του λαού δεν εκτελούν όπως πρέπει τις εντολές του  τότε ο λαός θα έχει την ελεγκτική και τη δικαστική εξουσία να τους ανακαλέσει ανά πάσα στιγμή, να τους επιβάλλει κυρώσεις κλπ.

Μα τούτο το «ολοκληρωτικό» σύστημα εκλογών και διακυβέρνησης της κοινωνίας που προτείνει ο Μαρξ  για το πολιτικό σύστημα του κομμουνισμού, είναι το ίδιο με το σύστημα της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας!!!
Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία ο λαός εξέλεγε τους άρχοντες οι οποίοι όμως ήταν ΜΟΝΟ εκτελεστικά όργανα του λαού. Δεν αποφάσιζαν οι άρχοντες και δεν διέταζαν το λαό να  πραγματοποιήσει τις ορέξεις τους. Αντίθετα, εκτελούσαν μόνο ό,τι αποφάσιζε η πλειοψηφία των Αθηναίων πολιτών και μπορούσαν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή από το λαό.

Αυτό είναι και το αυθεντικό πρόταγμα του κομμουνισμού.
Όμως οι διεστραμμένοι ολιγάρχες όταν θα τους συμφέρει είναι ικανοί να βαπτίσουν ακόμα και το σύστημα της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας (μετά το 462πχ) ολοκληρωτικό σύστημα!!!!

Φυσικά αυτό το αυθεντικό κομμουνιστικό πρόταγμα, όλοι οι ολιγαρχικοί (δεξιοί και «αριστεροί») το κρύβουν από τους λαούς και βαπτίζουν κομμουνιστικό κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με τον κομμουνισμό.

ΑΝ ουσία του πολιτικού προτάγματος του κομμουνισμού είναι το «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ εξουσία να ανήκει στο λαό» (που θα είναι οργανωμένος σε Δήμους – κοινότητες – κομμούνες) δηλαδή όταν ο λαός θα επιλέγει πλειοψηφικά και θα επιβάλει με την ισχύ της εκτελεστικής του εξουσίας τον κάθε νόμο που αφορά  την κοινωνία  και όλη αυτή την εξουσία του σε πολλές περιπτώσεις θα μπορεί να την διαχειρίζεται δια μέσου εκλεγμένων υπαλλήλων του, τους οποίους θα μπορεί να διατάζει, ελέγχει και ανακαλεί ανά πάσα στιγμή ΤΟΤΕ η αντίθετη προς αυτήν ουσία ποια θα είναι;

Προφανώς το αντίθετό της θα είναι οι λίγοι (αιρετοί ή αυθαίρετοι) να φτιάχνουν τους νόμους της κοινωνίας, οι ίδιοι να τους εκτελούν διατάζοντας το λαό και οι ίδιοι να ελέγχουν τα αποτελέσματα των δικών τους επιλογών και πράξεων (και για κοροϊδία του λαού να βαπτίζουν τους εαυτούς τους αντιπροσώπους).

Αυτό, το αντίθετο προς τον κομμουνισμό πρόταγμα – σχέδιο το έφτιαξε ο Λένιν (το συνέχισαν και οι άλλοι όπως πχ ο Στάλιν κλπ) και το βάπτισε κομμουνιστικό.

Ο Λένιν  στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» το γράφει με απόλυτη σαφήνεια.   «…….οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά στους εκλογείς τους….»

(Δηλαδή άρες μάρες κουκουνάρες)

Αυτό το πολιτικό σχέδιο το ονόμασε «εργατική δημοκρατία ή δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων»!!!! «Ήμαρτον»!!!

Δηλαδή το σχέδιό του, το πρόγραμμά του για την κοινωνία προβλέπει ότι όλη η εκτελεστική, νομοθετική και ελεγκτική εξουσία να ανήκει στους λίγους εκλεγμένους και όχι στο λαό.  Φυσικά αυτό όχι μόνο είναι άσχετο με το κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ αλλά είναι και απόλυτα αντίθετο. Είναι ένα σχέδιο ολιγαρχικό και άρα αντικομμουνιστικό που όμως κάποιοι το βάπτισαν κομμουνιστικό.

Ετούτο το αντικομμουνιστικό, αντιλαϊκό πολιτικό σχέδιο εφαρμόστηκε στην πράξη σε διάφορες Χώρες όπως στη ΣΕ, Ρουμανία, Αλβανία, Κορέα, Κίνα, Βιετνάμ κλπ και σε οικονομικό επίπεδο δημιουργεί νομοτελειακά  το ολιγαρχικό σύστημα του κρατικού, του κομματικού, του μονοπωλιακού καπιταλισμού.

Και σήμερα όσοι ακολουθούν το Λενινιστικό σχέδιο, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, ακολουθούν ένα αντικομμουνιστικό σχέδιο που όμως το βαπτίζουν κομμουνιστικό.

Σημείωση 2^η

Ένας μηχανικός φτιάχνει ένα σχέδιο κατασκευής κτιρίων και το ονομάζει αντισεισμικό. Σε αυτό το σχέδιο περιγράφει  τις αναλογίες που θα πρέπει να υπάρχουν μεταξύ υγρού μπετόν και σιδήρου, ανά κυβικό μέτρο.

Όμως για την κατασκευή του κτιρίου έρχεται ένας άλλος μηχανικός ο οποίος παίρνει τον τίτλο του πρώτου σχεδίου (σχέδιο αντισεισμικής κατασκευής) αλλά αλλάζει το περιεχόμενό του. Στο υγρό μπετόν δεν βάζει σίδηρο αλλά άχυρα σε κάποιες αναλογίες.
Τελικά το κτίριο πέφτει. Εδώ τι φταίει και έπεσε το κτίριο; Φταίει το αντισεισμικό σχέδιο ή το άλλο σχέδιο που το βάπτισε ο άλλος μηχανικός αντισεισμικό ενώ δεν ήταν;

Κάποιος όμως που θα έχει μεγάλο συμφέρον να συκοφαντήσει και να πάει ενάντια στο αυθεντικό αντισεισμικό σχέδιο, θα ονομάζει το σχέδιο του δεύτερου μηχανικού αντισεισμικό.

Να ξέρει λοιπόν ο κάθε ολιγαρχικός Άδωνης ότι όσες και προπαγανδιστικές διαστρεβλώσεις του πολιτικού κομμουνιστικού προτάγματος και να κάνει, θα έχει πια μονίμως μπροστά του το πρωτότυπο κομμουνιστικό πρόταγμα το οποίο συμπυκνωμένο είναι το : ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (σαν απαραίτητη βάση για την κοινοτιστική οικονομία στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων).
Και όχι μόνο θα το έχει μπροστά του αλλά θα ξέρει ότι η αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξη του ολιγαρχισμού έχει αρχίσει πραγματικά. Το πραγματικό φάντασμα γι αυτούς πλανιέται από πάνω τους «επαναθεμελιωμένο» και θα είναι πλέον ΑΝΙΚΗΤΟ.

 

β. Τι είναι ολοκληρωτισμός;

Μήπως ο Άδωνης έχει ιδέα του τι είναι ολοκληρωτισμός; Πιθανολογώ ότι δεν έχει ούτε πάρει ούτε μυρουδιά. Λοιπόν. Μερικοί θεωρούν τον ολοκληρωτισμό σαν ένα σύστημα όπου η εξουσία έχει αφαιρέσει  εντελώς ΟΛΑ τα δικαιώματα των υπηκόων. Όμως απόλυτος ολοκληρωτισμός δεν υπάρχει. Ακόμα και ο χειρότερος δούλος θα έχει μερικές φορές το δικαίωμα πχ στη σίτιση. Ακόμα και ο καταδικασμένος σε καταναγκαστικά έργα ισόβια, θα έχει κάποιο δικαίωμα στον ύπνο, σε λίγο φαγητό ή στο δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του. Επομένως ο ολοκληρωτισμός σαν έννοια δεν μπορεί να ορισθεί από τον αριθμό των ελάχιστων αναγνωρισμένων δικαιωμάτων που μπορεί να κάνει η εκάστοτε ολιγαρχική εξουσία στους υπηκόους της.
Ο κάθε «νόμος» περιγράφει δικαιώματα και υποχρεώσεις διάφορων υπηκόων. Πχ άλλοι έχουν δικαίωμα στο αφορολόγητο πετρέλαιο (εφοπ-ληστές) και άλλοι δεν το έχουν. Οι άλλοι όμως έχουν υποχρέωση να πληρώνουν τα χαράτσια που τους επιβάλουν οι άρρωστοι εγκέφαλοι… κοκ.
Οι νόμοι σε κάθε οργανωμένη (σημερινή) κοινωνία είναι δεκάδες χιλιάδες. Αν τώρα από δεκάδες χιλιάδες νόμους οι ολιγάρχες δίνουν - ορίζουν μερικά δικαιώματα (5-10) και στους υπηκόους, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Δεν σημαίνει, όταν μια ολιγαρχική εξουσία δίνει 5 και η άλλη 10 δικαιώματα ότι η δεύτερη δεν είναι ολοκληρωτική εξουσία. Αν κάποιοι κλέφτες έχουν πάρει όλα τα καρβέλια από τους ανθρώπους, μπορούμε να πούμε ότι οι μεν που αφήνουν 4 ψίχουλα είναι πιο ανθρωπιστές από τους άλλους κλέφτες που αφήνουν 2 ψίχουλα;
Είναι λοιπόν ολοκληρωτικές και οι δύο εξουσίες αφού το σύνολο των δικαιωμάτων (δεκάδες χιλιάδες) και των υποχρεώσεων των ανθρώπων δεν το ορίζουν οι ίδιοι αλλά οι λίγοι διεστραμμένοι. Όταν ένα σύστημα εξουσίας έχει αφαιρέσει ΠΛΗΡΩΣ το ΟΛΟΝ που λέγεται ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ εξουσία, την πηγή δηλαδή όλων των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των ανθρώπων είναι ολοκληρωτικό (και ας παρέχει κάποια ελάχιστα μεμονωμένα δικαιώματα στους υπηκόους του).

Και ο κοινοβουλευτισμός είναι ένα από αυτά τα απάνθρωπα ολοκληρωτικά συστήματα. Είναι το σύστημα για το οποίο δουλεύει ο Άδωνης και ο κάθε Άδωνης και στο οποίο φωνάζουν πάντα οι κλέφτες για να φοβηθούν οι νοικοκύρηδες.

 ΕΠΙΛΟΛΟΓΟΣ
Α. Φυσικά σήμερα οι ολιγαρχικοί φοβούνται και θα φοβούνται, όσο οι λαοί δεν τους στέλνουν στον αγύριστο, το αυθεντικό κομμουνιστικό πολιτικό πρόταγμα, την πραγματική δημοκρατία, την πραγματική εξουσία του λαού. Θα φοβούνται μήπως το «πρωτότυπο» κομμουνιστικό πολιτικό πρόταγμα κατακτήσει τις συνειδήσεις των σημερινών υπηκόων και κατόπιν αυτοί εξεγερθούν για να γίνουν πολίτες. (Πολίτης είναι «ο μετέχων κρίσεων και αρχής» δηλαδή ο μετέχων επιλογής νόμων και δικαστικών κρίσεων συν ο μετέχων της εκτελεστικής εξουσίας. Ο μη μετέχων σε αυτές τις εξουσίες είναι υπήκοος.)
Τώρα που έχουν την εμπειρία, το ψευδώνυμο Λενινικό πρόταγμα δεν τους φοβίζει καθόλου και γι αυτό δεν υποχωρούν σε καμιά λαϊκή διεκδίκηση. Ξέρουν ότι εκείνοι που το ακολουθούν είτε από λάθος είτε από επιθυμία για προσωπική εξουσία, είναι όχι μόνο εντελώς ακίνδυνοι γι αυτούς αλλά και τους είναι και πολύ χρήσιμοι). Ξέρουν ότι η πλήρης αποτυχία του ολιγαρχικού αντικομμουνιστικού προτάγματος των ολιγαρχικών «εργατικών συμβουλίων» του Λένιν (που οδήγησε στον μονοπωλιακό κομματικό καπιταλισμό) δεν πρόκειται να συγκινήσει ποτέ ξανά την ανθρωπότητα. Ξέρουν ότι τα όποια απομεινάρια οπαδών του Λενινικού προτάγματος της «εργατικής δημοκρατίας» θα μένουν όλο στο περιθώριο των κοινωνιών και θα έχουν τη «γραφικότητά τους».
Και αν ακόμα «έσπαζε ο διάολος το ποδάρι του» και συγκινούσαν κάπου κάποιο λαό, και αν έπαιρναν ακόμα και την εξουσία και έφτιαχναν ξανά ένα σύστημα ολιγαρχικού κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού, ΚΑΜΙΑ ανησυχία!!!

Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πολύ λιγότερο πια από το χρόνο που απαιτήθηκε πχ στο Βιετνάμ, θα γυρίσουν οι ίδιοι το σύστημά τους σε ολιγαρχικό σύστημα του ανταγωνιστικού – ιδιωτικού καπιταλισμού (όπως και έγινε ιστορικά). Πάλι τι ίδιο σύστημα θα επανέλθει και θα διαιωνίζεται.
Το σημερινό ολιγαρχικό παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα χρειάζεται τους ανέξοδους και εκ των πραγμάτων ψευδεπίγραφους  αντικαπιταλιστικούς βερμπαλισμούς των Λενινιστών. Χρειάζεται πολύ τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά (ενώ δεν είναι). Όλους αυτούς τους χρειάζεται για διάφορους σημαντικούς  λόγους όπως: (1) Γίνεται καλύτερα η κατασυκοφάντηση του αυθεντικού κομμουνιστισκού προτάγματος και έτσι προκαλείται ευκολότερα η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός στην κοινωνική συνείδηση. (2) Εγκλωβίζουν στις γραμμές τους ένα υγιές και καλοπροαίρετο επαναστατικό κομμάτι της κοινωνίας και φυσικά το καθιστούν ακίνδυνο για αυτούς κλπ.

 

Β. Ο Άδωνης δεν έχει εκλεγεί από κανένα. Και να είχε όμως εκλεγεί δεν θα σήμαινε τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος έχει τη διαστροφή να αποκομίζει ηδονή με το να καθορίζει τις ζωές των άλλων. Ετούτο είναι βαριά ψυχική νόσος παρ ότι η επίσημη συστημική επιστήμη της ψυχολογίας δεν το αναφέρει. Θα πρότεινα στους οικείους του αν ενδιαφέρονται πραγματικά γι αυτόν, να προσπαθήσουν να τον πείσουν να κάνει μια σοβαρή ψυχοθεραπεία με σκοπό να αποβάλει την ασυγκράτητη διαστροφή και δυστυχία που έχει για να ορίζει καθοριστικά τη ζωή των συνανθρώπων του.

Ρέμπελος Δ.