(Ο επίλογος του βιβλίου "Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού")
Από τα τέλη του 19ου αιώνα, το εργατικό κίνημα άρχισε να λοξοδρομεί.
Η «σοσιαλδημοκρατική» εκδοχή του ξέφυγε εντελώς από τους (μαρξικούς) στόχους της εργατικής απελευθέρωσης και συντάχθηκε, αρχικά «κρυφά» και στη συνέχεια απροκάλυπτα, με τον καπιταλισμό και το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημά του.
Ο Λένιν αντίθετα αντιπαλεύει τη σοσιαλδημοκρατία. Στα τέλη του ίδιου αιώνα αρχίζει και μορφώνει τη δική του «γιακωβίνικη» θεωρία, τη δική του εκδοχή για το εργατικό κίνημα, την επανάσταση και το σοσιαλισμό. Μελετά το Μαρξ, θέλει να παρουσιάζεται σαν συνεχιστής του αλλά τον αναθεωρεί ως προς το βασικό πολιτικό πρόταγμα – μέσον για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, για την υλοποίηση του σοσιαλισμού. Αρχίζει να δομεί την πολιτική του αντίληψή και την αποτυπώνει αρχικά έμμεσα στις απόψεις του για το «κόμμα νέου τύπου». Εδώ δέχεται την αυστηρή κριτική της Ρόζας Λούξεμπουργκ, μέσα από το βιβλίο της, «οργανωτικά προβλήματα της Ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας», το οποίο αυτή έγραψε στις αρχές του 1900 και με το οποίο καταδικάζει το «όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος».
Όμως ο Λένιν συνεχίζει στο δρόμο του αναθεωρητισμού. Το 1917 και ειδικά στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση», αναποδογυρίζει εντελώς το μαρξικό πολιτικό πρόταγμα. Στο σχέδιό του αποδίδει όλη την εξουσία (μετά τη συντριβή του αστικού κράτους) σε μια ειδική - μειοψηφική δύναμη. Την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εξουσία, την μέγιστη εξουσία την «αποδίδει» όχι μόνο στο κόμμα αλλά και ακόμα χειρότερα στην ηγεσία του κόμματος (με τον επί της ουσίας ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό) και όχι στη γενική δύναμη όπως προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.
Ο δε θεσμός των εργατικών συμβουλίων (σοβιέτ) είναι ένας ολιγαρχικός θεσμός στον οποίο αποδίδει τυπική εξουσία δηλαδή εξουσία μόνο στα λόγια και σε μια άλλη πολύ μικρή μειοψηφία. Οι εκλεγμένοι σύμβουλοι δεν θα είναι ούτε το 0,5% σε σχέση με τους εκλογείς. Θα είναι δηλαδή μια ισχνή μειοψηφία και επί πλέον δεν θα κατέχουν τη μέγιστη εξουσία. Ετούτη, την πραγματική εξουσία, θα την κατέχει η ηγεσία του κόμματος και αυτή (η ηγεσία) θα επιβάλλει τελικά τη θέλησή της πάνω σε όλα τα κοινωνικά θέματα.
Κατά την προσωπική του άποψη, έτσι πίστευε ότι μπορεί να χτιστεί ο σοσιαλισμός, σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες και να γίνει κατόπιν το πέρασμα στην ανώτερη φάση του κομμουνισμού. Προσπαθεί με αυτό το βιβλίο να αιτιολογήσει και να δικαιολογήσει την προσωπική του θεωρία αλλά πέφτει σε αμέτρητες παιδαριώδεις αντιφάσεις.
Μετά από λίγο γίνεται η μεγαλειώδης οκτωβριανή επανάσταση. Για δεύτερη φορά στην ιστορία, η εργατική τάξη και όλοι οι καταπιεσμένοι σκοπεύουν στη συντριβή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση ενός νέου συστήματος.
Επαναστατούν με την ΠΡΟΘΕΣΗ να φτιάξουν μια κοινωνία πολύ καλύτερη, μια κοινωνία αταξική - κομμουνιστική στην οποία θα πραγματώνονται οι αξίες, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ. Το μεγαλείο ετούτης της επανάστασης βρίσκεται στην ΠΡΟΘΕΣΗ για την υλοποίηση των πιο πάνω αξιών.
Ο τεράστιος αυτός αγώνας δικαιώθηκε ως προς το πρώτο σκέλος του. Πέτυχε τη συντριβή του αστικού κράτους. Όμως ως προς το δεύτερο σκέλος του, δηλαδή ως προς την υλοποίηση των πιο πάνω συγκεκριμένων στόχων απέτυχε παταγωδώς από την πρώτη στιγμή. Η εξουσία δεν πέρασε ποτέ (ούτε για μια στιγμή) στα χέρια της πλειονότητας ή στα χέρια της εργατικής τάξης.
«H εγχείρηση μεταμόσχευσης πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε αμέσως μετά, γιατί το μόσχευμα ήταν ακατάλληλο».
Πέτυχε η ανατροπή του τσαρισμού αλλά το «μόσχευμα» του Λένιν, (Όλη η εξουσία σε μια μικρή μειοψηφία) που ήταν εντελώς αντίθετο με το πρόταγμα του Μαρξ, απορρίφθηκε από την ιστορία γιατί ήταν εντελώς ακατάλληλο για το χτίσιμο του σοσιαλισμού.
Όλο το Λενινικό πρόταγμα στηρίχθηκε πάνω σε μια εντελώς λαθεμένη βάση. Αγνόησε την ισχύ του «κοινωνικού νόμου» που μας διδάσκει διαχρονικά το "όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία, μετατρέπεται αργά η γρήγορα σε νέα τάξη".
(Εκτός του ότι, αντικειμενικά, δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής όταν την εξουσία την κατέχει μια μειοψηφία.)
Παρά ταύτα, δεν μπορεί κανένας να έχει στοιχεία για να ισχυριστεί ότι ο Λένιν και οι λενινιστές κάθε εποχής, στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν επιθυμούσαν και δεν σκόπευαν σε μια αταξική κοινωνία. Αντίθετα μάλιστα. Η αυτοθυσία τους και γενικά ο αλτρουισμός τους θα μείνουν χαραγμένα βαθειά στην ιστορία. Οι πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης για μια δικαιότερη κοινωνία, είναι σχεδόν ασύλληπτες από τον σημερινό ανθρώπινο νου. Έβαλαν τη ζωή τους κάτω από τις πανανθρώπινες αξίες. Άντεξαν σε απίστευτα βασανιστήρια και αγνόησαν επιδεικτικά το θάνατο.
Τιμή, σεβασμό και δόξα λοιπόν σε όλους τους άγνωστους και γνωστούς αγωνιστές.
Σε όλους τους καλοπροαίρετους, ανεξάρτητα από το σε ποιόν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και αν ανήκαν. Ανεξάρτητα αν πάλευαν μέσα από τις γραμμές κάποιου «κλάδου» του λενινισμού (τροτσκιστικό, μαοϊκό, σταλινικό) ή ανήκαν στον αναρχικό χώρο κοκ. Σε όλους όσους αγωνίστηκαν με το λόγο, με την προκήρυξη, με τις μαζικές κινητοποιήσεις ή με τα όπλα ενάντια στο βάρβαρο σύστημα του καπιταλισμού.
Σε παλαιότερες εποχές, οι αγωνιστές (και περισσότερο οι απλοί αγωνιστές) δεν είχαν τη δυνατότητα για μελέτη του κομμουνιστικού προτάγματος. Πάρα πολλοί ήταν αγράμματοι και επί πλέον ο καθημερινός προσωπικός και κοινωνικός αγώνας δεν άφηνε τη δυνατότητα εμβάθυνσης και κριτικής. Διάφορα δε στελέχη δεν είχαν μελετήσει ούτε δύο βιβλία… Περίσσευε μεν η καλοπροαίρετη αγωνιστική συμπεριφορά αλλά μοιραία, οι πιθανότητες να ακολουθήσουν λαθεμένο βασικό δρόμο ήταν συντριπτικές.
Το «δένδρο του κακού» για να εξοντωθεί, πρέπει ο ξυλοκόπος λαός να του ρίξει πολλές τσεκουριές. Με τη μια δεν πέφτει.
Μερικές από αυτές θα είναι εύστοχες, αρκετές θα είναι άστοχες και άλλες θα προκαλέσουν τον αυτοτραυματισμό του ξυλοκόπου ή και τον τραυματισμό των συνανθρώπων του.
Τα λάθη (και στο κοινωνικό επίπεδο) δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς. Οι λαθεμένες πράξεις που θα προκαλέσουν ζημιές είναι επίσης αναπόφευκτες.
Το πρώτο λοιπόν ζητούμενο στις κοινωνικές σχέσεις είναι ο περιορισμός των λαθών – ζημιών, η διδαχή και η διόρθωσή τους σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό.
Το δεύτερο ζητούμενο και ταυτόχρονα σημαντική προϋπόθεση για το πρώτο, είναι η καλή προαίρεση, η ανθρωπιστική στάση.
Η όποια προκληθείσα ζημιά σε άλλους έχει τεράστια διαφορά αν προκαλείται ακούσια ή αν προκαλείται εσκεμμένα. Για παράδειγμα ας πάρουμε έναν οδηγό ασθενοφόρου που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα μήπως σώσει τη ζωή ενός ασθενή. Στο δρόμο και από λάθος του μπορεί να προκαλέσει ατύχημα, να προκαλέσει ζημιά σε άλλους ή και τον δικό του θάνατο. Ετούτο όμως έχει τεράστια διαφορά από το αν τις ίδιες ζημιές τις προκαλέσει κάποιος (φασίστας) που προμελέτησε (δόλο) την πρόκληση της ίδιας ζημιάς, την πρόκληση του ίδιου αποτελέσματος.
Ο καλοπροαίρετος αγωνιστής, σε όποιο χώρο και να βρίσκεται, θα σκοπεύει διαρκώς προς την υλοποίηση των αξιών για μια καλύτερη κοινωνία. Θα θυσιάζεται για τις ανώτερες αξίες. Και όταν διαπιστώνει λάθη στη ρότα του, θα τα διορθώνει. Αυτό ήταν και είναι το μεγαλείο όλων των κοινωνικών αγωνιστών διαχρονικά. Εδώ βρίσκεται το ανθρώπινο μεγαλείο. Και αυτό βρίσκεται βασικά στο μεγαλείο της συνείδησης, στην ποιότητα της συνείδησης. Επομένως δεν έχουν καμιά σχέση και δεν μπορεί να γίνει καμιά ταύτιση, καμιά σύγκριση με τις ζημιές που προκάλεσαν στην κοινωνία οι συνειδητά εγκληματίες αστοί κάθε μορφής (κοινοβουλευτικοί ή φασίστες).
Φυσικά από μόνη της η καλή προαίρεση ή το σωστό ένστικτο δεν επαρκούν. Χρειάζεται η σωστότερη γνώση και το σχέδιο. (Κανείς δεν θα δεχθεί να τον χειρουργήσει στην καρδιά ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος του κόσμου αν ο τελευταίος δεν έχει τις κατάλληλες γνώσεις.)
Όλοι οι αγωνιστές στην πάλη τους ενάντια στον καπιταλισμό έχουν κάνει λάθη και θα ξανακάνουν λάθη. Τα πιο σημαντικά λάθη, αργά ή γρήγορα θα τα διορθώσουν. Όμως σε τούτη τη διαδικασία, στο σήμερα και στο ορατό μέλλον, θα υπάρχουν δύο αντίρροπες δυνάμεις (όπως υπήρχαν και όπως θα υπάρχουν πιθανόν πάντα). Από τη μια θα είναι εκείνοι που θα ψάξουν και θα βρουν τα βαθύτερα αίτια των λαθών αυτών και από την άλλη θα είναι οι συντηρητικοί. Οι δεύτεροι θα επιθυμούν και θα επιδιώκουν την «αταραξία» ή το πολύ να θελήσουν να κάνουν κάποιες μικρές αλλαγές. Δεν θα θέλουν να διδαχθούν από τα λάθη του κινήματος και γι αυτό τα όποια αρνητικά φαινόμενα θα τα εξηγήσουν κάνοντας επιφανειακές σκέψεις. Στη στάση τους αυτή θα τους κρατούν δέσμιους διάφορες και πολύμορφες δυνάμεις. Κάποιους θα τους «τρενάρει» ο εγωισμός τους που δεν θα τους αφήνει να παραδεχθούν ότι στο παρελθόν βάδιζαν επί μακρόν σε λαθεμένο δρόμο, άλλους πιθανόν ο ναρκισσισμός, η ματαιοδοξία, η αυτοεπιβεβαίωση, ο επαγγελματισμός (επαγγελματικά στελέχη) ή η άγνοια της ουσίας του μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος κοκ. Επίσης δεν θα είναι αμελητέοι και οι διαπροσωπικοί συναισθηματικοί δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ συντρόφων – «παρεών» κλπ μέσα σε κόμματα ή ομάδες. Ετούτοι οι αγωνιστές ή «αγωνιστές», το προσωπικό συναισθηματικό ή επαγγελματικό συμφέρον θα το θέτουν πάνω από το συμφέρον του κινήματος. Πάντα θα υπάρχει η «σαβούρα» στο κίνημα.
Το ότι θα υπάρχει αυτή η συντηρητική αντίρροπη δύναμη δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Το γεγονός ότι ενίοτε θα αντιπαλεύει την πρώτη δύναμη και με «χτυπήματα κάτω από τη μέση» είναι απόλυτα βέβαιο.
Πιθανολογούμε ότι από όλους τους λενινιστές, οι πιο αντιδραστικοί στο θέμα αυτό θα είναι εκείνα τα στελέχη, εκείνοι οι ηγέτες οι οποίοι ασχολούνταν στον ιδεολογικό τομέα του κόμματός τους. Και ειδικά όλοι αυτοί που με περισσή ματαιοδοξία το «έπαιζαν μελετημένοι» και με ύφος πολλών καρδιναλίων ή παντογνώστη κατακεραύνωναν όλους όσους εξέφραζαν αμφιβολίες ή άλλες σκέψεις πέραν των «αποδεκτών». Όλοι αυτοί που για ψυχολογικούς λόγους (προσωπικής ανάδειξης ή εξουσίας) παρά τη χρόνια μελέτη δεν ήθελαν ή δεν είχαν την ικανότητα να αναδείξουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ από τις δεκάδες και τρομερές αντιφάσεις του Λένιν. Μιλάμε για εντελώς παιδαριώδεις αντιφάσεις τις οποίες και οι σημερινοί φανατικοί λενινιστές αποκρύπτουν με πολύ επιμέλεια. Και αυτό το κάνουν για να έχουν ένα θεωρητικό αποκούμπι για να μπορούν να στηρίξουν τις δικές τους τάσεις για προσωπική εξουσία. Αν καταπέσει το Λενινικό πρόταγμα τότε δεν έχουν προσωπικό κίνητρο για επανάσταση. Έτσι συνεχίζουν να στρουθοκαμηλίζουν.
Για παράδειγμα μερικές από τις ατέλειωτες αντιφάσεις του Λένιν βρίσκονται στα πιο κάτω κείμενα:
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/b.html
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_9.html
Οι σταυροφόροι και οι ιεροεξεταστές έπαιζαν με φανατισμό το ρόλο του χριστιανού, χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με το χριστιανισμό. Με τον ίδιο περίπου φανατισμό θα συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο του κομμουνιστή και εκείνοι οι λενινιστές χωρίς να έχουν καμιά σχέση με τον κομμουνισμό.
Το κομμουνιστικό κίνημα έχασε την αίγλη του, έχασε την ιδεολογική «ηγεμονία» μετά την πάροδο λίγων δεκαετιών από την οκτωβριανή επανάσταση.
Πιστεύουμε όμως ότι σήμερα το κομμουνιστικό κίνημα μπορεί όχι μόνο να αναστηθεί απλά αλλά και ακόμα ότι μπορεί να αποκτήσει την απόλυτη ιδεολογική υπεροχή, να αποκτήσει τη συντριπτική ιδεολογική «ηγεμονία», να κερδίσει σχετικά «εύκολα» τα λαϊκά στρώματα αν θέσει και εμβαθύνει το πρόταγμα του ΟΕΝΔΕΛ (Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) και απορρίψη το πρόταγμα για μια νέα ολιγαρχική – μειοψηφική εξουσία.
. Ελπίζουμε τελικά ότι το κίνημα θα επιστρέψει το συντομότερο δυνατό στο σωστό πρόταγμα, στο σωστό πολιτικό σχέδιο του Μαρξ, δηλαδή στην κατάκτηση της δημοκρατίας (ΟΕΝΔΕΛ) για να λειτουργήσει σαν απαραίτητο μέσο (μοχλός) στο χτίσιμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.
Σημείωση:
Σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς,
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – δημοκρατική ρεπούμπλικα (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική στο ΛΑΟ) είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ – «ΠΛΑΙΣΙΟ» μέσα στο οποίο μπορεί να ασκηθεί η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – δικτατορία του προλεταριάτου.
N. Κουμαριάς
