«Όλοι τους
είναι ίδιοι». Έκφραση που ΕΥΤΥΧΩΣ, ακούγεται τελευταία όλο και πιο συχνά από
τους ανθρώπους του λαού.
Είναι συμπυκνωμένο συμπέρασμα από πείρα ζωής του ανθρώπινου είδους δεκαετιών ή και αιώνων . Μπορεί μεν το συμπέρασμα αυτό να ήταν πιο πλήρες αν εκφραζόταν με το «ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ή ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ (εξ ορισμού) ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΟΝΤΑ» όμως και η αρχική έκφραση αποτυπώνει αρκετά σωστά την πραγματικότητα.
Αλλά η εξάπλωση αυτής της αντίληψης μπορεί να ενεργήσει σαν αρχή μεγάλου κινδύνου για τους ολιγαρχικούς…
Έτσι, σπεύδουν οργισμένοι να επιχειρηματολογήσουν εναντίον ετούτης της άποψης με κάθε είδους επιχειρήματα τα οποία δεν μπορεί παρά να διαστρεβλώνουν την ουσία της πραγματικότητας.
Τρέχουν οι δεξιοί ολιγαρχικοί να κατακεραυνώσουν την αλήθεια, λέγοντας πχ ότι «κανείς άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Πως είναι δυνατόν λοιπόν όλοι να είναι ίδιοι;».
Τρέχουν και οι αριστεροί ολιγαρχικοί και στήνουν στον τοίχο τον εργαζόμενο που λέει τέτοια «κακά λόγια» και τον κατηγορούν έμμεσα για φασίστα λέγοντάς του ότι «η γενίκευση είναι αρχή του φασισμού».
Φυσικά κανείς δεν είναι όμοιος σωματικά ή ψυχικά με κάποιον άλλο και ασφαλώς η έκφραση «όλοι τους είναι ίδιοι» δεν αφορά τα ιδιαίτερα ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά του καθένα αλλά αφορά τα κοινά και σημαντικότατα στοιχεία που έχουν μεταξύ τους.
Εντάξει, το να ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ κανείς το ΕΙΔΙΚ0 που δεν γενικεύεται, είναι και αρχή του φασισμού και αρχή της βλακείας. Πχ «Όλοι οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί είναι εγκληματίες κοκ.».
Αλλά το να ΜΗ ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ κανείς εκείνο που στην ουσία του είναι ΓΕΝΙΚΟ είναι αρχή του κρετινισμού. Πχ, αν ένας (ενήλικας) δεν αποδέχεται το «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί» σημαίνει ότι βρίσκεται στο κέντρο του παραλογισμού και της ψυχασθένειας.
Γιατί όμως όλοι οι (συνειδητοί) ολιγαρχικοί είναι άκρως εγκληματικά όντα; Γιατί είναι εξ ορισμού τα πιο εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας; Γιατί, όπως ισχύει το «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί», ισχύει και το «όλοι οι ολιγαρχικοί είναι τα πιο αντικοινωνικά στοιχεία, είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της κάθε κοινωνίας;».
Ας πάρουμε το θέμα από την αρχή του.
Τι σημαίνει αγαθό;
Θεωρούμε ότι αγαθό για κάθε άνθρωπο, είναι οποιοδήποτε μέσο που μπορεί να του ικανοποιήσει κάποια επιθυμία του.
Τι σημαίνει εξουσία (σε ανθρώπινο κοινωνικό επίπεδο);
Θεωρούμε ότι εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) δια μέσου του οποίου επιβάλλεται η θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις (και έτσι ικανοποιεί κάποια ή κάποιες επιθυμίες του).
Συνδυάζοντας τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η εξουσία είναι αγαθό.
Όμως τι είδους αγαθό είναι η εξουσία, σε ανθρώπινο κοινωνικό επίπεδο (Χώρας και Χωρών);
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ γιατί δια μέσου αυτού εξαρτάται η ικανοποίηση ή όχι των περισσότερων, μεγάλων και μικρών, υλικών ΑΤΟΜΙΚΩΝ επιθυμιών. Είναι το «ΥΛΙΚΟ αγαθό των αγαθών».
Οι κάτοχοι της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας είναι οι κάτοχοι αυτού του μέγιστου υλικού κοινωνικού αγαθού όπου δια μέσου αυτού καθορίζεται η παραγωγή και η διαμοίραση των οικονομικών αγαθών.
Γιατί λοιπόν όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ίδιοι; Από ποια άποψη είναι ίδιοι;
Ασφαλώς γιατί όλοι τους δεν θέλουν με τίποτα αυτό το μέγιστο αγαθό της εξουσίας να ανήκει στο λαό αλλά κάνουν τα πάντα, μέχρι και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, για να το κατέχουν οι λίγοι (και μέσα στους λίγους να βρίσκονται και οι ίδιοι). Το θέλουν αποκλειστικά για τους λίγους, για τους εαυτούς τους, θέλουν να το αποστερούν από το λαό. Δεν θέλουν με τίποτα να είναι εκτελεστικά όργανα της εξουσίας και των αποφάσεων της πλειοψηφίας του κάθε λαού, αλλά αντίθετα, θέλουν οι άνθρωποι του λαού να είναι καταναγκαστικά εκτελεστικά όργανα των όποιων διεστραμμένων ορέξεων τους, των όποιων αποφάσεών τους, των όποιων ψυχανωμαλιών τους. Θέλουν οι άνθρωποι του λαού να είναι υπήκοοί τους, δούλοι τους, να είναι κάτω από τις διαταγές τους και αυτοί να είναι οι αφέντες της ζωής τους, ουσιαστικά οι τύραννοί τους.
Σφετερίζονται λοιπόν «εξ ορισμού» αυτό το πολύ μεγάλο αγαθό, δηλαδή το αφαιρούν δια της βίας από το λαό και μετά αρχίζουν τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια με βάση τις υποσχέσεις ή τις «δεσμεύσεις» των οπισθίων της αλεπούς.
Είναι σαν κάποιος να θέλει οπωσδήποτε να κάψει, καθολικά, έναν άλλο και μετά να «δεσμεύεται» (με το «πρόγραμμά» του) ότι θα τον αλείψει με το καλύτερο λάδι ή να ακρωτηριάζει εντελώς έναν και μετά να του υπόσχεται ότι θα του αγοράσει τα καλύτερα δεκανίκια ή να έχει υπό την πλήρη κατοχή του όλα τα καρβέλια και να υπόσχεται ότι θα του δώσει ένα αντίδωρο ή να έχει υπό την κατοχή του τις παραλίες και να υπόσχεται ότι θα ρίχνει βουτιές για να δροσίζονται οι άλλοι.
Όλοι λοιπόν οι ολιγαρχικοί μπαίνουν απ την αρχή με αυτούς τους απαράβατους, κατά τη θέλησή τους, όρους ανισότητας στη σχέση τους με τους λαούς.
Αφαιρούν εξ αρχής – «εξ ορισμού» το μέγιστο υλικό κοινωνικό αγαθό (εξουσία) από το λαό και «δεσμεύονται» για την παραχώρηση ψίχουλων.(Και στις περισσότερες των περιπτώσεων ψεύδονται και αθετούν ακόμα και αυτές τις «δεσμεύσεις» τους για παροχή ψίχουλων.)
Και όπως εξ ορισμού (DNA) η οχιά δεν μπορεί να μετατραπεί σε περιστέρι, έτσι και οι ολιγαρχικοί δεν μπορούν ποτέ να μετατραπούν σε προστάτες των λαϊκών αγαθών αφού εξ αρχής (“ψυχολογικό DNA”) θέλουν να αφαιρούν από τους λαούς το μέγιστο ετούτο αγαθό και κατά συνέπεια να αφαιρούν και όλα τα αμέτρητα αγαθά που πηγάζουν από αυτό.
(Πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να συναντήσουμε κάποιον άνθρωπο αθάνατο παρά να βρούμε ολιγαρχικό που να αποδειχθεί τελικά φιλολαϊκός. Γι αυτό σε καμιά χώρα του κόσμου, μέσα σε χιλιάδες χρόνια δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Κανείς ολιγαρχικός όταν κατέλαβε την εξουσία δεν κράτησε ΠΟΤΕ καμιά φιλολαϊκή στάση αλλά αντίθετα εξυπηρέτησε συμφέροντα κάποιας παλαιάς ή νέας αναδυόμενης οικονομικής ολιγαρχίας. Και παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες κάποιων ιστορικών υπηρετών της ολιγαρχίας για να μας παρουσιάσουν κάποιο κάθαρμα της ιστορίας σαν φιλολαϊκό ηγέτη, είναι πια δύσκολο να κρύψουν εντελώς τα όποια ανομήματά του. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι, γιατί το «ψυχολογικό DNA» του κάθε ολιγαρχικού είναι αντικοινωνικό, είναι εγκληματικό εξ ορισμού.
Γι αυτό, το να ελπίζει κανείς ότι θα υπάρξει κάποιος ολιγαρχικός που θα είναι καλός για το λαό, ΕΛΠΙΖΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ. Το να δουν ποτέ οι λαοί λευτεριά και προκοπή μέσα σε ολιγαρχικά συστήματα είναι η απόλυτη ΟΥΤΟΠΙΑ. Όμως η προπαγάνδα του ολιγαρχισμού έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα στη σκέψη πάρα πολλών υπηκόων. Αυτό που στην πραγματικότητα είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ (λευτεριά και προκοπή για τους λαούς) μέσα σε οποιοδήποτε ολιγαρχικό σύστημα, το έχει βάλει στο μυαλό των υπηκόων σαν ΕΦΙΚΤΟ και το πραγματικά ΕΦΙΚΤΟ δηλαδή η εξουσία των λαών, τους το έχει βάλει σαν ΑΝΕΦΙΚΤΟ. Έτσι συνεχίζει να υπάρχει και να διαιωνίζεται η ολιγαρχική εξουσία. )
Θέλουν λοιπόν εξ αρχής την εφαρμογή αυτής της ανισότιμης, αυτής της αντικοινωνικής σχέσης. Θέλουν υπό τον έλεγχό τους, υπό την πλήρη κατοχή τους όλη την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Το μέγιστο κοινωνικό αγαθό, δηλαδή τη μέγιστη εξουσία τη θέλουν για την «πάρτη» τους, για τους λίγους. Είναι τα πλέον ψυχικά ανώμαλα και επικίνδυνα άτομα κάθε κοινωνίας γιατί το κακό που προκαλούν ή μπορούν να προκαλέσουν σε αυτή, είναι απείρως μεγαλύτερο σε σχέση με το κακό που μπορεί να προκαλέσει οποιοσδήποτε κοινός εγκληματίας.
Και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί προς το σωστό σκοπό, (δηλαδή τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος, την ολοσχερή εξαφάνισή τους και την κατάκτηση όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας) χρυσώνουν το χάπι που δίνουν μετά τον αρχικό και πλήρη ακρωτηριασμό του κάθε λαού. Και το χρυσωμένο χάπι είναι οι «δεσμεύσεις» … των νιάμερων. Είναι ένας από τους τρόπους για να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα και έτσι να αποσπάσουν τη λαϊκή προσοχή από το βασικό ζητούμενο που είναι το πέρασμα όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας στο λαό. Δεν θέλουν ο κάθε νόμος που θα τίθεται σε ισχύ στην κοινωνία, να έχει επιλεγεί από την πλειοψηφία του λαού και φυσικά να έχει την έγκρισή του. Οι ολιγαρχικοί δεν θέλουν, οι λαοί να κατέχουν τη δύναμη (ένοπλη εκτελεστική) όπου μόνο δια μέσου αυτής μπορούν να επιβάλλουν τον κάθε νόμο που επιθυμούν. Έτσι για αντιπερισπασμό αρχίζουν τα παραμύθια – παγίδες των «δεσμεύσεων» δια μέσου των ολιγαρχικών «προγραμμάτων» τους που παρουσιάζουν στους λαούς.
ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ» - ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ
1. Ας πούμε ότι αυτά τα προγράμματα που παρουσιάζονται στους λαούς (γιατί τα κρυφά ή στην μετέπειτα πραγματικότητα είναι άλλα) συντάσσονται στη βάση κάποιων δεδομένων του παρόντος.
2. Είναι ένα σύνολο από γενικολογίες, αοριστολογίες, αερολογίες, γενικές κατευθυντήριες γραμμές, εικασίες, υποσχέσεις, προπαγανδιστικές αναφορές κοκ.
Όμως ΚΑΝΕΝΑ πρόγραμμα, ακόμα και το πιο τέλειο για κάποιους, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙΣ, χωρίς την ψήφιση κάποιων νόμων.
Και αυτό είναι το πραγματικό «δια ταύτα».
*«Δεσμεύονται» λοιπόν ότι θα υλοποιήσουν τις υποσχέσεις – αερολογίες - γενικολογίες αλλά πρακτικά όλοι τους δεν θέλουν με τίποτα να έχει την εξουσία ο λαός για να εγκρίνει ή όχι τις όποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ νομοθετήσεις, τους συγκεκριμένους νόμους που θα απαιτούνται για την υλοποίηση του προγράμματός τους καθώς και την ένοπλη δύναμη για να τους επιβάλλει.
Δηλαδή όλη την ουσία την θέλουν αποκλειστικά για τους ίδιους.
*«Δεσμεύονται» - «..νιάμερα» για κάτι που μπορεί μεν σήμερα να είναι σωστό και επιθυμητό από το λαό αλλά αύριο όμως τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν και η ισχύς του να καταπέσει (τα πάντα ρει). Δηλαδή η υλοποίησή του να είναι πια επιζήμια και ανεπιθύμητη από το λαό.
Οι ολιγαρχικοί όμως δεν θέλουν να έχει ο λαός την εξουσία να αποφασίσει και να επιβάλλει την κάθε συγκεκριμένη στιγμή τι θέλει, να αποφασίζει και όταν οι συνθήκες αλλάζουν.
* «Δεσμεύονται» ότι θα υλοποιήσουν ΟΛΟ το πρόγραμμά τους (φυσικά γέλια) παρότι η πλειοψηφία μπορεί να συμφωνεί με αυτό μερικώς. Ίσως δηλαδή, κάποιοι παγιδευμένοι στην προπαγάνδα τους, να συμφωνούν πχ με το 25% των υποσχέσεών τους, οι ίδιοι ταυτόχρονα να συμφωνούν με το 20% των υποσχέσεων ενός άλλου ολιγαρχικού κόμματος, να συμφωνούν με το 15% των υποσχέσεων κάποιου άλλου ή με το 10% κάποιων άλλων κοκ.
Γιατί σώνει και καλά να υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν – επιβάλλουν ΟΛΟ το πρόγραμμά τους όταν η πλειοψηφία των υπηκόων ήδη εξ αρχής δεν συμφωνεί με όλα; Γιατί το κάθε κομμάτι, που θα πρέπει να υλοποιείται δια μέσου νόμων, να μην το ψηφίζει ο λαός;
* Πάντα, όταν κάποιοι πρώην «ηθικοί» υποψήφιοι εξουσιαστές που όταν ανέβουν στην κορυφή της ολιγαρχικής εξουσίας γίνονται ανήθικοι και παίρνουν διάφορα αντιλαϊκά μέτρα, οι ολιγαρχικοί της εκάστοτε μείζονος ή ελάσσονος αντιπολίτευσης το παίζουν τώρα αυτοί ηθικότεροι ή πιο κοινωνικά ευαίσθητοι και υπόσχονται στους υπηκόους ότι όταν ανέβουν αυτοί στην κορυφή της εξουσίας θα ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ τα συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα. Λόγια από παλιά ή νέα δηλητηριώδη κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.
Φυσικά, αυτά τα εγκληματικά στοιχεία, αυτά τα καθάρματα, αυτές οι ψυχανώμαλες υπάρξεις λένε ετούτα για να κάνουν το λαό να ελπίζει σε ολιγαρχικές εξουσίες και να ψάχνει λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Ίδια η τακτική στην προπαγάνδα τους εδώ και αιώνες. Πριν από όλους απευθύνονται σε εκείνους τους υπηκόους με πολύ χαμηλή κριτική ικανότητα. Το ίδιο σενάριο, το ίδιο έργο με διαφορετικούς ηθοποιούς, με διαφορετικές καθηκοειδείς υπάρξεις.
Λένε λοιπόν ότι όταν θα ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ την εξουσία θα ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ το άλφα ή το β αντιλαϊκό μέτρο για να μη σκεφτεί ο λαός να σκοπεύσει για να διεκδικήσει την εξουσία του και έτσι να έχει ο ίδιος τη δύναμη να ακυρώνει ό,τι δεν θέλει και να θεσμοθετεί ό,τι θέλει.
Τελικά, είναι δεκάδες οι συλλογισμοί που μπορούν με ευκολία να ξεσκεπάσουν την υποκριτική και εγκληματική ουσία της ύπαρξης των ολιγαρχικών.
Όμως όλο και μεγαλύτερο μέρος των λαών έχει αρχίσει να μην «τσιμπά» στις κούφιες «δεσμεύσεις» τους. Έτσι, οι ολιγαρχικοί για να γίνονται πειστικοί, επιστρατεύουν σήμερα όλο το οπλοστάσιο της υποκριτικής και της απατεωνιάς. Κάποιοι ίσως να αρχίσουν να «δεσμεύονται» ότι αν δεν υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους θα κρεμαστούν, άλλοι ότι θα κόψουν τα χέρια τους, άλλοι ότι θα ζητήσουν από το λαό να τους δικάσει!!!κοκ.
Ευτυχώς, μεγάλο μέρος των λαών αρχίζει να καταλαβαίνει την πραγματικότητα. Καταλαβαίνει ότι όσο πιο πολύ πειστικά πάνε να «δεσμευτούν» οι ολιγαρχικοί για την υλοποίηση του προγράμματός τους, τόσο πιο χειρότεροι απατεώνες είναι, τόσο πιο άρρωστοι και «πορωμένοι» είναι για απόκτηση μεγαλύτερης προσωπικής εξουσίας. Όλο και πιο πολλοί υπήκοοι καταλαβαίνουν ότι ο στόχος τους είναι μόνο η κατάκτηση όλο και μεγαλύτερης ατομικής εξουσίας. Και όσο περνά ο καιρός θα κατανοούν περισσότερο ότι οι υποσχέσεις τους είναι αντιπερισπασμός για να βγει από το κάδρο της κοινωνικής συνείδησης η σκόπευση για κατάκτηση όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από τους λαούς. Έτσι, ελπίζουμε ότι θα φθάσουμε σχετικά σύντομα στο σημείο όπου οι περισσότεροι υπήκοοι θα τους απαντούν: «Πάρτε τα προγράμματά σας και βάλτε τα στον ….. σας. Εμείς θέλουμε πριν από όλα την πραγματική εξουσία, την πραγματική δημοκρατία. Δηλαδή θέλουμε τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει και να τον επιβάλλει ο λαός».
Είναι συμπυκνωμένο συμπέρασμα από πείρα ζωής του ανθρώπινου είδους δεκαετιών ή και αιώνων . Μπορεί μεν το συμπέρασμα αυτό να ήταν πιο πλήρες αν εκφραζόταν με το «ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ή ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ (εξ ορισμού) ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΟΝΤΑ» όμως και η αρχική έκφραση αποτυπώνει αρκετά σωστά την πραγματικότητα.
Αλλά η εξάπλωση αυτής της αντίληψης μπορεί να ενεργήσει σαν αρχή μεγάλου κινδύνου για τους ολιγαρχικούς…
Έτσι, σπεύδουν οργισμένοι να επιχειρηματολογήσουν εναντίον ετούτης της άποψης με κάθε είδους επιχειρήματα τα οποία δεν μπορεί παρά να διαστρεβλώνουν την ουσία της πραγματικότητας.
Τρέχουν οι δεξιοί ολιγαρχικοί να κατακεραυνώσουν την αλήθεια, λέγοντας πχ ότι «κανείς άνθρωπος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Πως είναι δυνατόν λοιπόν όλοι να είναι ίδιοι;».
Τρέχουν και οι αριστεροί ολιγαρχικοί και στήνουν στον τοίχο τον εργαζόμενο που λέει τέτοια «κακά λόγια» και τον κατηγορούν έμμεσα για φασίστα λέγοντάς του ότι «η γενίκευση είναι αρχή του φασισμού».
Φυσικά κανείς δεν είναι όμοιος σωματικά ή ψυχικά με κάποιον άλλο και ασφαλώς η έκφραση «όλοι τους είναι ίδιοι» δεν αφορά τα ιδιαίτερα ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά του καθένα αλλά αφορά τα κοινά και σημαντικότατα στοιχεία που έχουν μεταξύ τους.
Εντάξει, το να ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ κανείς το ΕΙΔΙΚ0 που δεν γενικεύεται, είναι και αρχή του φασισμού και αρχή της βλακείας. Πχ «Όλοι οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί είναι εγκληματίες κοκ.».
Αλλά το να ΜΗ ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ κανείς εκείνο που στην ουσία του είναι ΓΕΝΙΚΟ είναι αρχή του κρετινισμού. Πχ, αν ένας (ενήλικας) δεν αποδέχεται το «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί» σημαίνει ότι βρίσκεται στο κέντρο του παραλογισμού και της ψυχασθένειας.
Γιατί όμως όλοι οι (συνειδητοί) ολιγαρχικοί είναι άκρως εγκληματικά όντα; Γιατί είναι εξ ορισμού τα πιο εγκληματικά στοιχεία της κοινωνίας; Γιατί, όπως ισχύει το «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί», ισχύει και το «όλοι οι ολιγαρχικοί είναι τα πιο αντικοινωνικά στοιχεία, είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της κάθε κοινωνίας;».
Ας πάρουμε το θέμα από την αρχή του.
Τι σημαίνει αγαθό;
Θεωρούμε ότι αγαθό για κάθε άνθρωπο, είναι οποιοδήποτε μέσο που μπορεί να του ικανοποιήσει κάποια επιθυμία του.
Τι σημαίνει εξουσία (σε ανθρώπινο κοινωνικό επίπεδο);
Θεωρούμε ότι εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου (ατομικού ή συλλογικού) δια μέσου του οποίου επιβάλλεται η θέλησή του πάνω σε άλλα υποκείμενα με διαφορετικές θελήσεις (και έτσι ικανοποιεί κάποια ή κάποιες επιθυμίες του).
Συνδυάζοντας τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η εξουσία είναι αγαθό.
Όμως τι είδους αγαθό είναι η εξουσία, σε ανθρώπινο κοινωνικό επίπεδο (Χώρας και Χωρών);
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ γιατί δια μέσου αυτού εξαρτάται η ικανοποίηση ή όχι των περισσότερων, μεγάλων και μικρών, υλικών ΑΤΟΜΙΚΩΝ επιθυμιών. Είναι το «ΥΛΙΚΟ αγαθό των αγαθών».
Οι κάτοχοι της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας είναι οι κάτοχοι αυτού του μέγιστου υλικού κοινωνικού αγαθού όπου δια μέσου αυτού καθορίζεται η παραγωγή και η διαμοίραση των οικονομικών αγαθών.
Γιατί λοιπόν όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ίδιοι; Από ποια άποψη είναι ίδιοι;
Ασφαλώς γιατί όλοι τους δεν θέλουν με τίποτα αυτό το μέγιστο αγαθό της εξουσίας να ανήκει στο λαό αλλά κάνουν τα πάντα, μέχρι και τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, για να το κατέχουν οι λίγοι (και μέσα στους λίγους να βρίσκονται και οι ίδιοι). Το θέλουν αποκλειστικά για τους λίγους, για τους εαυτούς τους, θέλουν να το αποστερούν από το λαό. Δεν θέλουν με τίποτα να είναι εκτελεστικά όργανα της εξουσίας και των αποφάσεων της πλειοψηφίας του κάθε λαού, αλλά αντίθετα, θέλουν οι άνθρωποι του λαού να είναι καταναγκαστικά εκτελεστικά όργανα των όποιων διεστραμμένων ορέξεων τους, των όποιων αποφάσεών τους, των όποιων ψυχανωμαλιών τους. Θέλουν οι άνθρωποι του λαού να είναι υπήκοοί τους, δούλοι τους, να είναι κάτω από τις διαταγές τους και αυτοί να είναι οι αφέντες της ζωής τους, ουσιαστικά οι τύραννοί τους.
Σφετερίζονται λοιπόν «εξ ορισμού» αυτό το πολύ μεγάλο αγαθό, δηλαδή το αφαιρούν δια της βίας από το λαό και μετά αρχίζουν τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια με βάση τις υποσχέσεις ή τις «δεσμεύσεις» των οπισθίων της αλεπούς.
Είναι σαν κάποιος να θέλει οπωσδήποτε να κάψει, καθολικά, έναν άλλο και μετά να «δεσμεύεται» (με το «πρόγραμμά» του) ότι θα τον αλείψει με το καλύτερο λάδι ή να ακρωτηριάζει εντελώς έναν και μετά να του υπόσχεται ότι θα του αγοράσει τα καλύτερα δεκανίκια ή να έχει υπό την πλήρη κατοχή του όλα τα καρβέλια και να υπόσχεται ότι θα του δώσει ένα αντίδωρο ή να έχει υπό την κατοχή του τις παραλίες και να υπόσχεται ότι θα ρίχνει βουτιές για να δροσίζονται οι άλλοι.
Όλοι λοιπόν οι ολιγαρχικοί μπαίνουν απ την αρχή με αυτούς τους απαράβατους, κατά τη θέλησή τους, όρους ανισότητας στη σχέση τους με τους λαούς.
Αφαιρούν εξ αρχής – «εξ ορισμού» το μέγιστο υλικό κοινωνικό αγαθό (εξουσία) από το λαό και «δεσμεύονται» για την παραχώρηση ψίχουλων.(Και στις περισσότερες των περιπτώσεων ψεύδονται και αθετούν ακόμα και αυτές τις «δεσμεύσεις» τους για παροχή ψίχουλων.)
Και όπως εξ ορισμού (DNA) η οχιά δεν μπορεί να μετατραπεί σε περιστέρι, έτσι και οι ολιγαρχικοί δεν μπορούν ποτέ να μετατραπούν σε προστάτες των λαϊκών αγαθών αφού εξ αρχής (“ψυχολογικό DNA”) θέλουν να αφαιρούν από τους λαούς το μέγιστο ετούτο αγαθό και κατά συνέπεια να αφαιρούν και όλα τα αμέτρητα αγαθά που πηγάζουν από αυτό.
(Πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να συναντήσουμε κάποιον άνθρωπο αθάνατο παρά να βρούμε ολιγαρχικό που να αποδειχθεί τελικά φιλολαϊκός. Γι αυτό σε καμιά χώρα του κόσμου, μέσα σε χιλιάδες χρόνια δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Κανείς ολιγαρχικός όταν κατέλαβε την εξουσία δεν κράτησε ΠΟΤΕ καμιά φιλολαϊκή στάση αλλά αντίθετα εξυπηρέτησε συμφέροντα κάποιας παλαιάς ή νέας αναδυόμενης οικονομικής ολιγαρχίας. Και παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες κάποιων ιστορικών υπηρετών της ολιγαρχίας για να μας παρουσιάσουν κάποιο κάθαρμα της ιστορίας σαν φιλολαϊκό ηγέτη, είναι πια δύσκολο να κρύψουν εντελώς τα όποια ανομήματά του. Έτσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι, γιατί το «ψυχολογικό DNA» του κάθε ολιγαρχικού είναι αντικοινωνικό, είναι εγκληματικό εξ ορισμού.
Γι αυτό, το να ελπίζει κανείς ότι θα υπάρξει κάποιος ολιγαρχικός που θα είναι καλός για το λαό, ΕΛΠΙΖΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ. Το να δουν ποτέ οι λαοί λευτεριά και προκοπή μέσα σε ολιγαρχικά συστήματα είναι η απόλυτη ΟΥΤΟΠΙΑ. Όμως η προπαγάνδα του ολιγαρχισμού έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα στη σκέψη πάρα πολλών υπηκόων. Αυτό που στην πραγματικότητα είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ (λευτεριά και προκοπή για τους λαούς) μέσα σε οποιοδήποτε ολιγαρχικό σύστημα, το έχει βάλει στο μυαλό των υπηκόων σαν ΕΦΙΚΤΟ και το πραγματικά ΕΦΙΚΤΟ δηλαδή η εξουσία των λαών, τους το έχει βάλει σαν ΑΝΕΦΙΚΤΟ. Έτσι συνεχίζει να υπάρχει και να διαιωνίζεται η ολιγαρχική εξουσία. )
Θέλουν λοιπόν εξ αρχής την εφαρμογή αυτής της ανισότιμης, αυτής της αντικοινωνικής σχέσης. Θέλουν υπό τον έλεγχό τους, υπό την πλήρη κατοχή τους όλη την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Το μέγιστο κοινωνικό αγαθό, δηλαδή τη μέγιστη εξουσία τη θέλουν για την «πάρτη» τους, για τους λίγους. Είναι τα πλέον ψυχικά ανώμαλα και επικίνδυνα άτομα κάθε κοινωνίας γιατί το κακό που προκαλούν ή μπορούν να προκαλέσουν σε αυτή, είναι απείρως μεγαλύτερο σε σχέση με το κακό που μπορεί να προκαλέσει οποιοσδήποτε κοινός εγκληματίας.
Και για να μην επαναστατήσουν οι λαοί προς το σωστό σκοπό, (δηλαδή τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος, την ολοσχερή εξαφάνισή τους και την κατάκτηση όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας) χρυσώνουν το χάπι που δίνουν μετά τον αρχικό και πλήρη ακρωτηριασμό του κάθε λαού. Και το χρυσωμένο χάπι είναι οι «δεσμεύσεις» … των νιάμερων. Είναι ένας από τους τρόπους για να πετούν τη μπάλα στην εξέδρα και έτσι να αποσπάσουν τη λαϊκή προσοχή από το βασικό ζητούμενο που είναι το πέρασμα όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας στο λαό. Δεν θέλουν ο κάθε νόμος που θα τίθεται σε ισχύ στην κοινωνία, να έχει επιλεγεί από την πλειοψηφία του λαού και φυσικά να έχει την έγκρισή του. Οι ολιγαρχικοί δεν θέλουν, οι λαοί να κατέχουν τη δύναμη (ένοπλη εκτελεστική) όπου μόνο δια μέσου αυτής μπορούν να επιβάλλουν τον κάθε νόμο που επιθυμούν. Έτσι για αντιπερισπασμό αρχίζουν τα παραμύθια – παγίδες των «δεσμεύσεων» δια μέσου των ολιγαρχικών «προγραμμάτων» τους που παρουσιάζουν στους λαούς.
ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ» - ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ
1. Ας πούμε ότι αυτά τα προγράμματα που παρουσιάζονται στους λαούς (γιατί τα κρυφά ή στην μετέπειτα πραγματικότητα είναι άλλα) συντάσσονται στη βάση κάποιων δεδομένων του παρόντος.
2. Είναι ένα σύνολο από γενικολογίες, αοριστολογίες, αερολογίες, γενικές κατευθυντήριες γραμμές, εικασίες, υποσχέσεις, προπαγανδιστικές αναφορές κοκ.
Όμως ΚΑΝΕΝΑ πρόγραμμα, ακόμα και το πιο τέλειο για κάποιους, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙΣ, χωρίς την ψήφιση κάποιων νόμων.
Και αυτό είναι το πραγματικό «δια ταύτα».
*«Δεσμεύονται» λοιπόν ότι θα υλοποιήσουν τις υποσχέσεις – αερολογίες - γενικολογίες αλλά πρακτικά όλοι τους δεν θέλουν με τίποτα να έχει την εξουσία ο λαός για να εγκρίνει ή όχι τις όποιες ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ νομοθετήσεις, τους συγκεκριμένους νόμους που θα απαιτούνται για την υλοποίηση του προγράμματός τους καθώς και την ένοπλη δύναμη για να τους επιβάλλει.
Δηλαδή όλη την ουσία την θέλουν αποκλειστικά για τους ίδιους.
*«Δεσμεύονται» - «..νιάμερα» για κάτι που μπορεί μεν σήμερα να είναι σωστό και επιθυμητό από το λαό αλλά αύριο όμως τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν και η ισχύς του να καταπέσει (τα πάντα ρει). Δηλαδή η υλοποίησή του να είναι πια επιζήμια και ανεπιθύμητη από το λαό.
Οι ολιγαρχικοί όμως δεν θέλουν να έχει ο λαός την εξουσία να αποφασίσει και να επιβάλλει την κάθε συγκεκριμένη στιγμή τι θέλει, να αποφασίζει και όταν οι συνθήκες αλλάζουν.
* «Δεσμεύονται» ότι θα υλοποιήσουν ΟΛΟ το πρόγραμμά τους (φυσικά γέλια) παρότι η πλειοψηφία μπορεί να συμφωνεί με αυτό μερικώς. Ίσως δηλαδή, κάποιοι παγιδευμένοι στην προπαγάνδα τους, να συμφωνούν πχ με το 25% των υποσχέσεών τους, οι ίδιοι ταυτόχρονα να συμφωνούν με το 20% των υποσχέσεων ενός άλλου ολιγαρχικού κόμματος, να συμφωνούν με το 15% των υποσχέσεων κάποιου άλλου ή με το 10% κάποιων άλλων κοκ.
Γιατί σώνει και καλά να υπόσχονται ότι θα εφαρμόσουν – επιβάλλουν ΟΛΟ το πρόγραμμά τους όταν η πλειοψηφία των υπηκόων ήδη εξ αρχής δεν συμφωνεί με όλα; Γιατί το κάθε κομμάτι, που θα πρέπει να υλοποιείται δια μέσου νόμων, να μην το ψηφίζει ο λαός;
* Πάντα, όταν κάποιοι πρώην «ηθικοί» υποψήφιοι εξουσιαστές που όταν ανέβουν στην κορυφή της ολιγαρχικής εξουσίας γίνονται ανήθικοι και παίρνουν διάφορα αντιλαϊκά μέτρα, οι ολιγαρχικοί της εκάστοτε μείζονος ή ελάσσονος αντιπολίτευσης το παίζουν τώρα αυτοί ηθικότεροι ή πιο κοινωνικά ευαίσθητοι και υπόσχονται στους υπηκόους ότι όταν ανέβουν αυτοί στην κορυφή της εξουσίας θα ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ τα συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα. Λόγια από παλιά ή νέα δηλητηριώδη κεφάλια της Λερναίας Ύδρας.
Φυσικά, αυτά τα εγκληματικά στοιχεία, αυτά τα καθάρματα, αυτές οι ψυχανώμαλες υπάρξεις λένε ετούτα για να κάνουν το λαό να ελπίζει σε ολιγαρχικές εξουσίες και να ψάχνει λύσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Ίδια η τακτική στην προπαγάνδα τους εδώ και αιώνες. Πριν από όλους απευθύνονται σε εκείνους τους υπηκόους με πολύ χαμηλή κριτική ικανότητα. Το ίδιο σενάριο, το ίδιο έργο με διαφορετικούς ηθοποιούς, με διαφορετικές καθηκοειδείς υπάρξεις.
Λένε λοιπόν ότι όταν θα ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ την εξουσία θα ΑΚΥΡΩΣΟΥΝ το άλφα ή το β αντιλαϊκό μέτρο για να μη σκεφτεί ο λαός να σκοπεύσει για να διεκδικήσει την εξουσία του και έτσι να έχει ο ίδιος τη δύναμη να ακυρώνει ό,τι δεν θέλει και να θεσμοθετεί ό,τι θέλει.
Τελικά, είναι δεκάδες οι συλλογισμοί που μπορούν με ευκολία να ξεσκεπάσουν την υποκριτική και εγκληματική ουσία της ύπαρξης των ολιγαρχικών.
Όμως όλο και μεγαλύτερο μέρος των λαών έχει αρχίσει να μην «τσιμπά» στις κούφιες «δεσμεύσεις» τους. Έτσι, οι ολιγαρχικοί για να γίνονται πειστικοί, επιστρατεύουν σήμερα όλο το οπλοστάσιο της υποκριτικής και της απατεωνιάς. Κάποιοι ίσως να αρχίσουν να «δεσμεύονται» ότι αν δεν υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους θα κρεμαστούν, άλλοι ότι θα κόψουν τα χέρια τους, άλλοι ότι θα ζητήσουν από το λαό να τους δικάσει!!!κοκ.
Ευτυχώς, μεγάλο μέρος των λαών αρχίζει να καταλαβαίνει την πραγματικότητα. Καταλαβαίνει ότι όσο πιο πολύ πειστικά πάνε να «δεσμευτούν» οι ολιγαρχικοί για την υλοποίηση του προγράμματός τους, τόσο πιο χειρότεροι απατεώνες είναι, τόσο πιο άρρωστοι και «πορωμένοι» είναι για απόκτηση μεγαλύτερης προσωπικής εξουσίας. Όλο και πιο πολλοί υπήκοοι καταλαβαίνουν ότι ο στόχος τους είναι μόνο η κατάκτηση όλο και μεγαλύτερης ατομικής εξουσίας. Και όσο περνά ο καιρός θα κατανοούν περισσότερο ότι οι υποσχέσεις τους είναι αντιπερισπασμός για να βγει από το κάδρο της κοινωνικής συνείδησης η σκόπευση για κατάκτηση όλης της ένοπλης, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από τους λαούς. Έτσι, ελπίζουμε ότι θα φθάσουμε σχετικά σύντομα στο σημείο όπου οι περισσότεροι υπήκοοι θα τους απαντούν: «Πάρτε τα προγράμματά σας και βάλτε τα στον ….. σας. Εμείς θέλουμε πριν από όλα την πραγματική εξουσία, την πραγματική δημοκρατία. Δηλαδή θέλουμε τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει και να τον επιβάλλει ο λαός».
Για να
ελπίζουν οι λαοί ότι είναι εφικτό κάτι που στην πραγματικότητα είναι εντελώς
ουτοπικό μέσα στα πλαίσια των ολιγαρχικών συστημάτων, η ολιγαρχική προπαγάνδα
έχει διαμορφώσει και έχει περάσει στη λαϊκή συνείδηση ένα απλοϊκό σκεπτικό.
Σου λένε: «Εντάξει, οι περισσότεροι είναι λωποδύτες. Όμως κάποιοι άλλοι, που θα είναι ηθικά στοιχεία, θα μπορούσαν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους αλλά να την χρησιμοποιήσουν για να κάνουν ό,τι θέλει και ό,τι αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού, να λειτουργούν σαν εκτελεστικά όργανα της θέλησης του λαού, να είναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ του λαού.»
Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει ίχνος λογικής γιατί είναι απόλυτα αντίθετο με τις βασικές φυσικές τάσεις του ανθρώπου.
Αν θα μπορούσε να ισχύει το πιο πάνω τότε θα μπορούσε να ισχύει και το εξής γεγονός: «Κάποια ηθικά στοιχεί θα πάλευαν με όλα τα δυνατά μέσα για να αποκτήσουν πρώτα ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο με ΤΕΛΙΚΟ σκοπό να μπορούν κατόπιν να εργάζονται εκεί σαν καμαρότοι ή μούτσοι, να είναι υποτακτικοί άλλων, να είναι κάτω από τις διαταγές τους ή να είναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ άλλων.»
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα στοχεύσει ποτέ εξ αρχής να αποκτήσει τελικά κάποτε τα ελάχιστα αγαθά δια μέσου της απόκτησης (πρώτα) των μέγιστων αγαθών. (Αν θέλει τα ελάχιστα πάει κατευθείαν σε αυτά.)
Αν λοιπόν αυτά τα «ηθικά» στοιχεία ήθελαν να λειτουργούν σαν εκτελεστικά όργανα, σαν υπηρέτες του λαού γιατί δεν αγωνίζονται ώστε ο λαός να αποκτήσει την εξουσία ώστε να μπορούν και αυτοί (αν το θελήσει ποτέ ο λαός) να γίνονται πραγματικά εκτελεστικά όργανά του, να είναι πραγματικά κάτω από τις διαταγές του;
Τα σενάριο ότι μπορούν κάποιοι ολιγαρχικοί να είναι ηθικά στοιχεία και ότι αν πάρουν αυτοί την εξουσία τότε θα κάνουν το καλό για το λαό, ότι θα είναι υπηρέτες του λαού, δεν μπορεί να σταθεί ούτε στα πιο καλά παραμύθια. Και όμως οι ολιγαρχικοί παραμυθιάζουν με κάτι τέτοια τους λαούς και συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν.
Αλλά ακόμα και να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, όπου ο ολιγαρχικός θα μετατρεπόταν σε φιλολαϊκό, δεν είναι εντελώς ανόητο να τρέχουμε πίσω από μια τέτοια πιθανότητα αντί να αγωνιστούμε για την πλήρη εξόντωση του ολιγαρχισμού; (Και μετά από αυτή την υποτιθέμενη εξαίρεση τι θα ακολουθεί; Πάλι τα κεφάλια μέσα στο βόθρο;)
Σημείωση: Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές που όμως ανήκουν σε ολιγαρχικές συλλογικότητες σου λένε:
«Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κοιτάξτε πόσοι συναγωνιστές μας θυσιάστηκαν για μια καλύτερη κοινωνία, τι στάση κράτησαν απέναντι στο θάνατο, πόσο ηθικά στοιχεία ήταν κλπ».
Όντως, από την άποψη της σχέσης ατομικότητα και πιστεύω – σκοπού, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Άλλοι μπροστά στο ατομικό συμφέρον ή στο φόβο το βάζουν στα πόδια, ενώ κάποιοι άλλοι θυσιάζουν τον εαυτό τους στο σκοπό.
Αυτό το φαινόμενο υπάρχει σε ιδεολογικά, σε θρησκευτικά, σε πατριωτικά ή και σε άλλα πιστεύω. Θυσιάζουν τη ζωή τους γιατί νομίζουν ότι το δικό τους πιστεύω είναι το καλύτερο και δεν αμφιβάλλουν καθόλου για αυτό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά ο σκοπός είναι όντως ηθικός ή ηθικότερος. Αν ο σκοπός όλων αυτών είναι η ολιγαρχική οργάνωση της κοινωνίας τότε, ντε φάκτο, όλοι είναι ίδιοι ως προς τον υλικό σκοπό και διαφορετικοί και στο σκοπό και στη σχέση ατομικότητας και προτεινόμενου κοινωνικού σκοπού.
Πχ και ο τζιχαντιστής και ο καμικάζι και ο ναζιστής και ο φασίστας και ο θεούσος κλπ θυσίασαν τη ζωή τους για ένα σκοπό αλλά τελικά (ανεξάρτητα από τι πίστευαν ή πιστεύουν ) αυτό πηγαίνει στην υπηρεσία μιας ολιγαρχίας.
Επίσης, πόσοι δεν πάλεψαν και δεν θυσιάστηκαν επειδή πίστεψαν σε μια αταξική κοινωνία αλλά τελικά το πρόταγμα που ακολουθούσαν οδηγούσε στον κομματικό καπιταλισμό, στην επιβολή μιας νέας αντικοινωνικής ολιγαρχίας;
Αν αυτό το ηθικό στοιχείο ήταν αρκετό, τότε όλοι θα επέλεγαν το πιο ηθικό στοιχείο που γνώριζαν, με ΣΚΟΠΟ να εγχειρίσει και να σώσει κάποιον άνθρωπο.
Τελικά, όλα τα ολιγαρχικά συστήματα επί της ουσίας - σκοπού είναι ίδια αλλά διαφέρουν στη μορφή.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ
Πράγμα εξ ορισμού αδύνατον αλλά εμείς θα υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι ολιγαρχικοί που είναι ηθικά στοιχεία και καλοπροαίρετοι.
Όμως για ποιο λόγο να θέλουν να κάνουν του κεφαλιού τους; Γιατί να θέλουν να φτιάχνουν όποιο νόμο γουστάρουν και να τον επιβάλλουν στο λαό;
Αν τελικά οι επιλογές τους είναι λαθεμένες και δυσαρεστήσουν την πλειοψηφία του λαού, γιατί να «ρισκάρουν» να φάνε τις κατάρες, τις μούτζες και τη μεγάλη οργή του λαού; Γιατί να «ρισκάρουν» να γίνονται τόσο μισητοί και ενίοτε να προκαλούν στο λαό τον κρυφό πόθο «να τους εκτελούσε από τα 5 μέτρα»; Αν είναι σίγουροι ότι θα πετύχουν να ευχαριστήσουν την πλειοψηφία του λαού τότε είναι επικινδύνως υπέρ ανόητοι, δηλαδή για δέσιμο. Αν όμως δεν είναι σίγουροι τότε γιατί να ρισκάρουν τα πιο πάνω και ακόμα περισσότερα;
Αν τις αποφάσεις για τους νόμους τις έπαιρνε και επέβαλε ο λαός, τότε θέμα λαϊκής κατακραυγής εναντίον τους δεν θα υπήρχε με τίποτα. Κανείς δεν θα ήθελε να τους κυνηγήσει γιατί αυτοί δεν θα ήταν υπεύθυνοι για τις όποιες πιθανόν λαθεμένες επιλογές του λαού. Αυτοί θα ήταν απλά εντολοδόχοι – εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων που θα έπαιρναν διαφορετικές πλειοψηφίες στα διαφορετικά θέματα. Αν ήταν απλά εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του λαού και αν κάποιες επιλογές- αποφάσεις του λαού ήταν λαθεμένες, τότε αυτοί κάλλιστα θα μπορούσαν να πουν το «δεν φταίμε εμείς, εμείς εντολές εκτελέσαμε». Και έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να τους πει τίποτα, κανείς δεν θα τους θεωρούσε υπεύθυνους για τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις επί του λαού.
Σημείωση: Έτσι δεν θα υπήρχε δυσαρέσκεια ούτε και μεταξύ των διαφορετικών πλειοψηφιών και μειοψηφιών γιατί κάποιοι που θα είναι με την πλειοψηφία σε ένα θέμα σε άλλα θέματα θα είναι με την μειοψηφία και αντίστροφα. Στην πραγματική δημοκρατία οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, κατά κανόνα και κατά συντριπτική πλειοψηφία, είναι ρευστές και όχι σταθερές όπως είναι στα ολιγαρχικά συστήματα.
Γιατί λοιπόν οι ολιγαρχικοί προτιμούν να γίνονται στόχος της οργής και του μίσους της πλειοψηφίας του λαού; Ιστορικά, ΟΛΟΙ τους έχουν αργά ή γρήγορα «απολαύσει» τις ύβρεις και τις κατάρες της πλειοψηφίας των λαών.
Από την άλλη, πόσοι από τους ανθρώπους του λαού, που έχουν ομαλή την ψυχοσύνθεσή τους, δεν λένε κάθε τόσο το «για να μην σας πάρω στο λαιμό μου, αποφασίστε εσείς και εγώ ακολουθώ»;
Γιατί δεν επιλέγουν να κάνουν το ίδιο και οι ολιγαρχικοί; Μήπως είναι μαζόχες; Και ο μαζοχισμός είναι μια ψυχική ανωμαλία.
Όχι. Αυτοί έχουν πολύ πιο βαριά ψυχική ανωμαλία. Βάζουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τις βέβαιες κατάρες, επιθέσεις κλπ της μεγάλης πλειοψηφίας και από την άλλη βάζουν την ηδονή που θα βιώσουν όταν θα αισθάνονται ότι είναι κυρίαρχοι επί της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, την ηδονή που θα απολαμβάνουν με το να καθορίζουν όπως γουστάρουν τη ζωή εκείνων που δεν θα έχουν την ίδια δύναμη με αυτούς. Το μέγεθος των ψυχοοικονομικών κερδών τους, αισθάνονται ότι είναι ανώτερο από το αρνητικό μέγεθος του μίσους που θα εκθρέψει η πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού.
Αν λοιπόν είχαν ίχνος ηθικής, αν είχαν μέσα τους σαν άνθρωποι αυτό που λέμε «καλή προαίρεση» δεν θα επέλεγαν ποτέ να γίνουν (βέβαιος) στόχος τόσων πολλών ανθρώπων.
Και ΜΟΝΟ αυτό το ερώτημα, δηλαδή γιατί η ολιγαρχικοί δεν επιλέγουν να αποφύγουν την οργή και το μίσος της πλειοψηφίας του λαού ενώ μπορούν, ΑΡΚΕΙ για να εκμηδενίσει κάθε ολιγαρχικό επιχείρημα σχετικά με την μη εγκληματική και αντικοινωνική ψυχοσύνθεση ΟΛΩΝ τους.
Σου λένε: «Εντάξει, οι περισσότεροι είναι λωποδύτες. Όμως κάποιοι άλλοι, που θα είναι ηθικά στοιχεία, θα μπορούσαν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους αλλά να την χρησιμοποιήσουν για να κάνουν ό,τι θέλει και ό,τι αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού, να λειτουργούν σαν εκτελεστικά όργανα της θέλησης του λαού, να είναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ του λαού.»
Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει ίχνος λογικής γιατί είναι απόλυτα αντίθετο με τις βασικές φυσικές τάσεις του ανθρώπου.
Αν θα μπορούσε να ισχύει το πιο πάνω τότε θα μπορούσε να ισχύει και το εξής γεγονός: «Κάποια ηθικά στοιχεί θα πάλευαν με όλα τα δυνατά μέσα για να αποκτήσουν πρώτα ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο με ΤΕΛΙΚΟ σκοπό να μπορούν κατόπιν να εργάζονται εκεί σαν καμαρότοι ή μούτσοι, να είναι υποτακτικοί άλλων, να είναι κάτω από τις διαταγές τους ή να είναι ΥΠΗΡΕΤΕΣ άλλων.»
Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα στοχεύσει ποτέ εξ αρχής να αποκτήσει τελικά κάποτε τα ελάχιστα αγαθά δια μέσου της απόκτησης (πρώτα) των μέγιστων αγαθών. (Αν θέλει τα ελάχιστα πάει κατευθείαν σε αυτά.)
Αν λοιπόν αυτά τα «ηθικά» στοιχεία ήθελαν να λειτουργούν σαν εκτελεστικά όργανα, σαν υπηρέτες του λαού γιατί δεν αγωνίζονται ώστε ο λαός να αποκτήσει την εξουσία ώστε να μπορούν και αυτοί (αν το θελήσει ποτέ ο λαός) να γίνονται πραγματικά εκτελεστικά όργανά του, να είναι πραγματικά κάτω από τις διαταγές του;
Τα σενάριο ότι μπορούν κάποιοι ολιγαρχικοί να είναι ηθικά στοιχεία και ότι αν πάρουν αυτοί την εξουσία τότε θα κάνουν το καλό για το λαό, ότι θα είναι υπηρέτες του λαού, δεν μπορεί να σταθεί ούτε στα πιο καλά παραμύθια. Και όμως οι ολιγαρχικοί παραμυθιάζουν με κάτι τέτοια τους λαούς και συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν.
Αλλά ακόμα και να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, όπου ο ολιγαρχικός θα μετατρεπόταν σε φιλολαϊκό, δεν είναι εντελώς ανόητο να τρέχουμε πίσω από μια τέτοια πιθανότητα αντί να αγωνιστούμε για την πλήρη εξόντωση του ολιγαρχισμού; (Και μετά από αυτή την υποτιθέμενη εξαίρεση τι θα ακολουθεί; Πάλι τα κεφάλια μέσα στο βόθρο;)
Σημείωση: Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές που όμως ανήκουν σε ολιγαρχικές συλλογικότητες σου λένε:
«Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κοιτάξτε πόσοι συναγωνιστές μας θυσιάστηκαν για μια καλύτερη κοινωνία, τι στάση κράτησαν απέναντι στο θάνατο, πόσο ηθικά στοιχεία ήταν κλπ».
Όντως, από την άποψη της σχέσης ατομικότητα και πιστεύω – σκοπού, όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι.
Άλλοι μπροστά στο ατομικό συμφέρον ή στο φόβο το βάζουν στα πόδια, ενώ κάποιοι άλλοι θυσιάζουν τον εαυτό τους στο σκοπό.
Αυτό το φαινόμενο υπάρχει σε ιδεολογικά, σε θρησκευτικά, σε πατριωτικά ή και σε άλλα πιστεύω. Θυσιάζουν τη ζωή τους γιατί νομίζουν ότι το δικό τους πιστεύω είναι το καλύτερο και δεν αμφιβάλλουν καθόλου για αυτό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τελικά ο σκοπός είναι όντως ηθικός ή ηθικότερος. Αν ο σκοπός όλων αυτών είναι η ολιγαρχική οργάνωση της κοινωνίας τότε, ντε φάκτο, όλοι είναι ίδιοι ως προς τον υλικό σκοπό και διαφορετικοί και στο σκοπό και στη σχέση ατομικότητας και προτεινόμενου κοινωνικού σκοπού.
Πχ και ο τζιχαντιστής και ο καμικάζι και ο ναζιστής και ο φασίστας και ο θεούσος κλπ θυσίασαν τη ζωή τους για ένα σκοπό αλλά τελικά (ανεξάρτητα από τι πίστευαν ή πιστεύουν ) αυτό πηγαίνει στην υπηρεσία μιας ολιγαρχίας.
Επίσης, πόσοι δεν πάλεψαν και δεν θυσιάστηκαν επειδή πίστεψαν σε μια αταξική κοινωνία αλλά τελικά το πρόταγμα που ακολουθούσαν οδηγούσε στον κομματικό καπιταλισμό, στην επιβολή μιας νέας αντικοινωνικής ολιγαρχίας;
Αν αυτό το ηθικό στοιχείο ήταν αρκετό, τότε όλοι θα επέλεγαν το πιο ηθικό στοιχείο που γνώριζαν, με ΣΚΟΠΟ να εγχειρίσει και να σώσει κάποιον άνθρωπο.
Τελικά, όλα τα ολιγαρχικά συστήματα επί της ουσίας - σκοπού είναι ίδια αλλά διαφέρουν στη μορφή.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ
Πράγμα εξ ορισμού αδύνατον αλλά εμείς θα υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι ολιγαρχικοί που είναι ηθικά στοιχεία και καλοπροαίρετοι.
Όμως για ποιο λόγο να θέλουν να κάνουν του κεφαλιού τους; Γιατί να θέλουν να φτιάχνουν όποιο νόμο γουστάρουν και να τον επιβάλλουν στο λαό;
Αν τελικά οι επιλογές τους είναι λαθεμένες και δυσαρεστήσουν την πλειοψηφία του λαού, γιατί να «ρισκάρουν» να φάνε τις κατάρες, τις μούτζες και τη μεγάλη οργή του λαού; Γιατί να «ρισκάρουν» να γίνονται τόσο μισητοί και ενίοτε να προκαλούν στο λαό τον κρυφό πόθο «να τους εκτελούσε από τα 5 μέτρα»; Αν είναι σίγουροι ότι θα πετύχουν να ευχαριστήσουν την πλειοψηφία του λαού τότε είναι επικινδύνως υπέρ ανόητοι, δηλαδή για δέσιμο. Αν όμως δεν είναι σίγουροι τότε γιατί να ρισκάρουν τα πιο πάνω και ακόμα περισσότερα;
Αν τις αποφάσεις για τους νόμους τις έπαιρνε και επέβαλε ο λαός, τότε θέμα λαϊκής κατακραυγής εναντίον τους δεν θα υπήρχε με τίποτα. Κανείς δεν θα ήθελε να τους κυνηγήσει γιατί αυτοί δεν θα ήταν υπεύθυνοι για τις όποιες πιθανόν λαθεμένες επιλογές του λαού. Αυτοί θα ήταν απλά εντολοδόχοι – εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων που θα έπαιρναν διαφορετικές πλειοψηφίες στα διαφορετικά θέματα. Αν ήταν απλά εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων του λαού και αν κάποιες επιλογές- αποφάσεις του λαού ήταν λαθεμένες, τότε αυτοί κάλλιστα θα μπορούσαν να πουν το «δεν φταίμε εμείς, εμείς εντολές εκτελέσαμε». Και έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να τους πει τίποτα, κανείς δεν θα τους θεωρούσε υπεύθυνους για τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις επί του λαού.
Σημείωση: Έτσι δεν θα υπήρχε δυσαρέσκεια ούτε και μεταξύ των διαφορετικών πλειοψηφιών και μειοψηφιών γιατί κάποιοι που θα είναι με την πλειοψηφία σε ένα θέμα σε άλλα θέματα θα είναι με την μειοψηφία και αντίστροφα. Στην πραγματική δημοκρατία οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, κατά κανόνα και κατά συντριπτική πλειοψηφία, είναι ρευστές και όχι σταθερές όπως είναι στα ολιγαρχικά συστήματα.
Γιατί λοιπόν οι ολιγαρχικοί προτιμούν να γίνονται στόχος της οργής και του μίσους της πλειοψηφίας του λαού; Ιστορικά, ΟΛΟΙ τους έχουν αργά ή γρήγορα «απολαύσει» τις ύβρεις και τις κατάρες της πλειοψηφίας των λαών.
Από την άλλη, πόσοι από τους ανθρώπους του λαού, που έχουν ομαλή την ψυχοσύνθεσή τους, δεν λένε κάθε τόσο το «για να μην σας πάρω στο λαιμό μου, αποφασίστε εσείς και εγώ ακολουθώ»;
Γιατί δεν επιλέγουν να κάνουν το ίδιο και οι ολιγαρχικοί; Μήπως είναι μαζόχες; Και ο μαζοχισμός είναι μια ψυχική ανωμαλία.
Όχι. Αυτοί έχουν πολύ πιο βαριά ψυχική ανωμαλία. Βάζουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τις βέβαιες κατάρες, επιθέσεις κλπ της μεγάλης πλειοψηφίας και από την άλλη βάζουν την ηδονή που θα βιώσουν όταν θα αισθάνονται ότι είναι κυρίαρχοι επί της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, την ηδονή που θα απολαμβάνουν με το να καθορίζουν όπως γουστάρουν τη ζωή εκείνων που δεν θα έχουν την ίδια δύναμη με αυτούς. Το μέγεθος των ψυχοοικονομικών κερδών τους, αισθάνονται ότι είναι ανώτερο από το αρνητικό μέγεθος του μίσους που θα εκθρέψει η πλειοψηφία ενός ολόκληρου λαού.
Αν λοιπόν είχαν ίχνος ηθικής, αν είχαν μέσα τους σαν άνθρωποι αυτό που λέμε «καλή προαίρεση» δεν θα επέλεγαν ποτέ να γίνουν (βέβαιος) στόχος τόσων πολλών ανθρώπων.
Και ΜΟΝΟ αυτό το ερώτημα, δηλαδή γιατί η ολιγαρχικοί δεν επιλέγουν να αποφύγουν την οργή και το μίσος της πλειοψηφίας του λαού ενώ μπορούν, ΑΡΚΕΙ για να εκμηδενίσει κάθε ολιγαρχικό επιχείρημα σχετικά με την μη εγκληματική και αντικοινωνική ψυχοσύνθεση ΟΛΩΝ τους.
ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΦΙΚΤΟ
Τα ολιγαρχικά συστήματα διαιωνίζονται και κρατούν αλυσοδεμένους τους λαούς γιατί έχουν κατορθώσει να πραγματώσουν με επιτυχία δύο πράγματα.
Πρώτον. Έχουν «τσιμεντώσει» μέσα στη συνείδηση των περισσότερων υπηκόων την απόλυτα λαθεμένη άποψη ότι μπορεί και να υπάρξει στο παρόν ή στο μέλλον, έστω και ένας ολιγαρχικός καλός για το λαό.
Τους έχουν «τσιμεντώσει» ετούτη την ελπίδα και γι αυτό πολλοί άνθρωποι του λαού πειραματίζονται διαρκώς με νέους ολιγαρχικούς στο σβέρκο τους.
( Είναι σαν να αλλάζουν πέτρες, να τις αφήνουν από τα χέρια τους και να ελπίζουν πάντα – παρά την εμπειρία τους - ότι η επόμενη πέτρα δεν θα πέσει όπως οι προηγούμενες στη Γη αλλά θα κατευθυνθεί προς τη σελήνη. Μια εντελώς λαθεμένη πρακτική που δυστυχώς όμως τη θεωρούν σωστή και ελπίζουν.)
Έτσι τα ολιγαρχικά συστήματα κερδίζουν χρόνο και η πραγματικά λαϊκή επανάσταση για πραγματική δημοκρατία (ΟΕΝΔΕΛ – Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς) μετατίθεται όλο και πιο πέρα στο μέλλον.
Δεύτερον. Έχουν «τσιμεντώσει» μέσα στη συνείδηση πολλών υπηκόων την επίσης απόλυτα λαθεμένη αντίληψη η οποία ισχυρίζεται ότι δεν είναι ΕΦΙΚΤΗ η εξουσία στα χέρια του λαού. (Ενώ η δική τους πρόταση για προκοπή του λαού μέσα σε ολιγαρχικό σύστημα είναι εντελώς ανέφικτη.)
Αυτή η αντίληψη του μη εφικτού που μας παρουσιάζουν έχει δύο σκέλη:
α. «Και να ανατραπεί το ολιγαρχικό σύστημα, δεν μπορεί πρακτικά όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να είναι στα χέρια του λαού».
Φυσικά ψεύδος τεράστιο. Σε κάθε ιστορική εποχή, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν πάντα δυνατή η εξουσία στα χέρια του κάθε λαού. Σήμερα όμως είναι απόλυτα εφικτή. (Δες κείμενα για το σήμερα: «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» και «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»)
Η σερβιρισμένη από την ολιγαρχία αντίληψη για το μη εφικτό της εξουσίας των λαών, είναι από πολλές και επιστημονικές απόψεις εντελώς παράλογη. Πχ στον ανθρώπινο βίο και πολιτισμό οποιοδήποτε ανθρώπινο έργο – επίτευγμα του παρελθόντος είναι απόλυτα βέβαιο ότι η ουσία του μπορεί να ξανά πραγματωθεί στο παρόν ή στο μέλλον και σε πολύ πιο βελτιωμένη μορφή. Έτσι, ουσιαστικά στοιχεία της (μερικής) Αθηναϊκής δημοκρατίας και της Παρισινής κομμούνας μπορούν να ξανά πραγματωθούν μέσα σε ένα συνολικό πολύ ανώτερο επίπεδο.
β. «Δεν είναι εφικτή η συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος από τους λαούς γιατί αυτό είναι πανίσχυρο».
Και αυτή η άποψη φωλιάζει δυστυχώς στην ψυχή αρκετών υπηκόων. Οι ολιγαρχικοί την έχουν περάσει μέσα τους δια μέσου της προπαγάνδας και του τρόμου. Αλλά την πραγματικότητα «η καρδούλα τους την ξέρει».
Όσον αφορά λοιπόν στο σωστό ή όχι αυτής της άποψης ας κοιτάξουμε τι λέει η συμπεριφορά των ολιγαρχικών και όχι τι λέει η προπαγάνδα τους. Ας κοιτάξουμε τη συμπεριφορά τους και να προσπαθήσουμε να την εξηγήσουμε.
* Γιατί όλοι οι ολιγαρχικοί, κοινοβουλευτικοί ή στρατιωτικοί, το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ελέγχουν τα ΜΜΕ για να επιβάλλουν την ανισηγορία; Γιατί παρουσιάζουν διαρκώς στο λαό το μαύρο άσπρο; Για ποιο λόγο θέλουν να ελέγχουν τη σκέψη των υπηκόων τους; Γιατί ότι μέτρο καταστροφικό και να πάρουν για το λαό λένε ότι το παίρνουν τελικά για το καλό του; Γιατί δεν του λένε ποτέ την αλήθεια; Γιατί αλλοιώνουν το περιεχόμενο των εννοιών και βαπτίζουν μια αρνητική πραγματικότητα σε θετική; Πχ γιατί βαπτίζουν την ολιγαρχία σε δημοκρατία, τον υπήκοο σε πολίτη, τη διαταγή σε νόμο κοκ; Γιατί «γλείφουν» το λαό και λένε ότι πασχίζουν για το καλό του;
Γιατί κάνουν κάθε τόσο ασκήσεις στο στρατό με θέμα την κατάπνιξη μιας πιθανής λαϊκής εξέγερσης; Γιατί φτιάχνουν (ΝΑΤΟ) σχέδια κατάπνιξης πιθανών λαϊκών επαναστάσεων με ονομασίες όπως «κόκκινη προβιά», «γκλάντιο» ή «γραφείο πληροφοριών» κοκ και κάθε τόσο τα ανανεώνουν για να τα προσαρμόζουν σε νέα δεδομένα;
Μπορούμε να παρουσιάσουμε δεκάδες τέτοιες συμπεριφορές και να τις συνοδεύσουμε με ένα γιατί.
Ο βασικός λόγος που συμπεριφέρονται έτσι είναι ότι οι ΙΔΙΟΙ φοβούνται για την ύπαρξή τους, φοβούνται το λαό γιατί ξέρουν ότι είναι πολύ ευάλωτοι, είναι ανατρέψιμοι. Ξέρουν πολύ καλά ότι ισχύει απόλυτα το «φωνή λαού οργή θεού». Ξέρουν ότι όταν η πλειοψηφία ενός λαού θελήσει και επιδιώξει την ανατροπή τους τότε θα αποδειχθούν χάρτινος τίγρης και θα σβήσουν. Ξέρουν ότι κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις είναι οι πιο αδύνατες υπάρξεις του πλανήτη, είναι απόλυτα μηδενικά.
Φυσικά στην προπαγάνδα τους θέλουν να παρουσιάζονται σαν ανίκητοι.
Είναι κρίμα που άνθρωποι του λαού τους πιστεύουν όταν οι ίδιοι στο βάθος πιστεύουν το αντίθετο.
Ναι. Φοβούνται τους λαούς. Αλλά στη σημερινή εποχή δεν νιώθουν άμεσα τον μέγιστο φόβο – τρόμο για την ύπαρξή τους. Και αυτό γιατί δεν έχει διαμορφωθεί στον κατάλληλο βαθμό το αντίπαλο πολιτικό δέος. Για παράδειγμα άλλο ο φόβος που νιώθει κανείς όταν κάποιος τον απειλεί με το πιστόλι στον κρόταφο και άλλο ο καθημερινός φόβος που νιώθει ο αναβάτης μοτοσυκλέτας.
γ. Μια άλλη υπέρ ανόητη ολιγαρχική προπαγάνδα για το δήθεν ανέφικτο της εξουσίας του λαού μας λέει ότι «ο λαός είναι από τη φύση του αγέλη – κοπάδι που επιζητά έναν βοσκό για να αποφασίζει για τη ζωή του».
Αυτή η ανοησία θα ήταν απόλυτα σωστή όχι αν η πλειοψηφία των ανθρώπων που παίρνει ένα ταξί θα ήθελε ο ταξιτζής να αποφασίζει και να του επιβάλλει σε πιο προορισμό να πάει, αλλά (τους κάνουμε χάρη) να υπήρχε έστω ένας άνθρωπος που να ήθελε κάτι τέτοιο έστω και αν ήταν πολύ ψυχικά άρρωστος!!!
Εν κατακλείδι. Οι δύο μεγάλοι προπαγανδιστικοί πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται το ολιγαρχικό σύστημα είναι:
1. Η αντίληψη πολλών υπηκόων ότι όλοι οι ολιγαρχικοί μπορεί να μην είναι ίδιοι, δηλαδή να μην είναι εγκληματίες και
2. Ότι η εξουσία του λαού δεν είναι εφικτή
ΥΓ α. Πόσα εκατομμύρια αγωνιστές δεν αφιέρωσαν τη ζωή τους για μια καλύτερη κοινωνία; (Δόξα και τιμή σε όλους, ουδείς αλάνθαστος) Πόσα εκατομμύρια καλοπροαίρετοι αγωνιστές δεν θυσιάστηκαν για την ανθρωπότητα; Αλλά που έχουμε καταλήξει σήμερα σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο; Σε πιο σημείο του γκρεμού βρίσκονται οι λαοί;
Η βασική αιτία αυτής της κατάντιας ήταν η λαθεμένη αντίληψη κατά την οποία η κοινωνία θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο ΑΝ ΚΑΠΟΙΑ ΛΙΓΑ ΗΘΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ή διαφορετικά η αντίληψη που θέλει όλοι οι ολιγαρχικοί να μην είναι ίδιοι.
Μέχρι σήμερα ΟΛΟΙ οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές θα μπορούσαν να έχουν κάποια ή κάποιες πραγματικές δικαιολογίες για το λαθεμένο μέσον που χρησιμοποιούσαν. Ίσως οι ιστορικές συνθήκες του παρελθόντος να μην τους άφηναν και πολλά περιθώρια για κάποια διαφορετική στάση.
Όμως σήμερα, μετά και από την τεράστια εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού και λαϊκού κινήματος (πχ κατάρρευση των ολιγαρχικών καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού) δεν αφήνουν να υπάρχει σχεδόν καμιά σοβαρή δικαιολογία στους σημερινούς καλοπροαίρετους αγωνιστές.
β. Ολιγαρχικό κόμμα είναι εκείνη η συλλογικότητα που όχι μόνο δεν σκοπεύει, δεν προωθεί ρητά ότι θα πρέπει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στον κάθε λαό (μετά την ανατροπή των ολιγαρχικών συστημάτων του καπιταλισμού) αλλά δεν προωθεί ούτε και κάποιο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ με το οποίο να φαίνεται ότι είναι πρακτικά εφικτό όλες αυτές οι εξουσίες να λειτουργούν στα χέρια του λαού.
Διαφορετικά, ολιγαρχικό κόμμα είναι εκείνο το οποίο προωθεί ένα σύστημα όπου όλες οι πιο πάνω εξουσίες θα ανήκουν σε μια μικρή μειοψηφία.
ΡΔ
