Αρπάζουν 80 – 100 χιλιάδες ευρώ το χρόνο! πάνω από το τραπέζι (γιατί αρκετοί παίρνουν πολλαπλάσια από κάτω). Και όμως αισθάνονται θύματα του λαού!!!
Αυτό το παράπονο και τον καημό τους, μας τον λένε έμμεσα για να μη μας στενοχωρήσουν.
Μας λένε λοιπόν ότι τα 80 – 100 χιλιάρικα (τουλάχιστον) που βουτάνε από το λαό, είναι η βουλευτική τους ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!!! Ποιος όμως λαμβάνει αποζημίωση; Ασφαλώς εκείνος που υφίσταται ζημιές, εκείνος που κατά κάποιο τρόπο είναι ΘΥΜΑ τινός ή κάποιων φυσικών καταστάσεων.
Τώρα τι ζημιές υφίστανται αυτοί που να χρειάζονται τέτοια αποζημίωση; Για να σκεφτούμε λιγάκι…
Μήπως χρειάζεται αποζημίωση για το κοπιαστικό ροχαλητό που ρίχνουν στα ολιγαρχικά βολευτικά έδρανα («αχ εγώ να έκλανα») και που ενίοτε τους βλέπουμε και θλιβόμαστε από τηλεοράσεως;
Και γιατί ο «κόπος» τους αυτός να αποζημιώνεται τόσο!!! και να μην αποζημιώνεται το ίδιο ο κόπος του οικοδόμου, του εργάτη, του αγρότη και των άλλων εργαζομένων;
Φυσικά δεν είναι ο μεγάλος κόπος που τους προκαλεί τόσο μεγάλη ψυχοσωματική ζημιά.
Ο πιο πιθανός και υποσυνείδητος για αυτούς λόγος, ίσως να είναι η βαριά ψυχική αρρώστια που τους έχει προκαλέσει η πώληση της ψυχής τους στο διάολο (και πολύ πριν γίνουν βολευτές).
Η πώληση της ψυχής τους στον οικονομικοπολιτικό ολιγαρχισμό.
Η πώληση της συνείδησής τους σε αυτό το σατανά, με αντίτιμο την αποκόμιση μιας ηδονής. Της ηδονής που αποφέρει η διαστροφή για τον πλήρη καθορισμό της ζωής των άλλων. Η διαστροφή για κατοχή προσωπικής εξουσίας.
Κάποιοι λίγοι ολιγαρχικοί, ετούτη την νταβατζηλίδικη ΚΛΟΠΗ την λένε και μισθό και ότι εργοδότης τους είναι ο λαός.
Μα αυτή η τσαλαβούτα δεν λέγεται ούτε μισθός. Ο μισθός είναι ένα καταβαλλόμενο αντίτιμο σε κάποιον εργαζόμενο από κάποιον εργοδότη. Το ύψος του μισθού είτε είναι αμοιβαία συμφωνημένο μεταξύ των δύο μερών είτε ο εργοδότης καπιτα-ληστής, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του εργαζόμενου, του δίνει ψίχουλα. Εδώ λοιπόν εργοδότης δεν είναι ο λαός γιατί καμιά μακρυχεριά ούτε συμφωνήθηκε μεταξύ λαού και λωποδυτών αλλά ούτε και ο λαός σαν «εργοδότης» αποφάσισε να τους αφήσει να παίρνουν ανεμπόδιστα όσα γουστάρουν.
Ο λαός δεν είναι εργοδότης κανενός στο σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Κανένας δεν είναι εκτελεστικό όργανό του γιατί ο λαός δεν έχει την παραμικρή εξουσία. Είναι σκλάβος. Κάποιοι ελάχιστοι διεστραμμένοι, του ορίζουν ΠΛΗΡΩΣ τη ζωή. Ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Δεν επιλέγει και δεν επιβάλλει πλειοψηφικά τους νόμους που θέλει. Οι λίγοι έχουν την πραγματική εξουσία (μαχαίρια) και τρώνε όσο καρπούζι επιθυμούν. Επιβάλλουν σε εκατομμύρια ανθρώπους την ανεργία, σε άλλους δίνουν μισθό πείνας των 200 – 500 ευρώ, σε άλλους σύνταξη που δεν τους φτάνει ούτε για αφόδευση και άλλους τους οδηγούν στους σκουπιδοτενεκέδες ή στην αυτοκτονία. Τόσο διεστραμμένα όντα είναι. Γουστάρουν να καθορίζουν τις ζωές των άλλων και δεν επιθυμούν ασφαλώς, να ορίσουν και για την αφεντιά τους ένα επίδομα αλληλεγγύης των 200 ευρώ για να ζήσουν. Οι ίδιοι δεν μπορούν να ζήσουν με τόσα λίγα ενώ ο λαός μπορεί!!! Δεν μπορούν να ζήσουν τώρα στη μιζέρια και όταν θα μας βγάλουν από το τούνελ (όπως μας δουλεύουν) να πάρουν μια καλή αναδρομική αποζημίωση!!
Όλοι οι ολιγαρχικοί (οικονομικοπολιτικοί) επί της ουσίας είναι εντελώς ίδιοι. Όλοι τους είναι φτυστοί. Είναι εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Είναι οι πιο εγκληματικές υπάρξεις κάθε κοινωνίας ανεξάρτητα από τη μάσκα του κοινωνικά ευαίσθητου που φορούν. (Αυτό μας διδάσκει η ιστορία εδώ και χιλιάδες χρόνια.)
Όσο και να ψάξουμε, με τη λογική που μας παρουσιάζουν, δεν πρόκειται να βρούμε λογική αιτία για τη μετονομασία της νταβατζιλίδικης ΚΛΟΠΗΣ σε ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ.
Όμως ποιος είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο μετονομάζουν αυτή την κλοπή σε αποζημίωση; Μα ακριβώς για τον ίδιο λόγο που μετονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό, δηλαδή την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία σε δημοκρατία, το νταβατζιλίκι σε αντιπροσώπευση, τη σκλαβιά σε ελευθερία κοκ.
Ξέρουν πολύ καλά ότι οι χειροπέδες ή οι αλυσίδες δένουν το σώμα κάποιου αλλά μια δυνατή ψυχή αργά ή γρήγορα θα τις σπάσει. Όμως άμα «αλυσοδέσουν» την ψυχή του σκλάβου τότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να σπάσει τις αλυσίδες του. Μπερδεύεται μέσα σε τούτες τις αλυσίδες σαν σε δίχτυ. Ξέρουν ότι οι αλυσίδες της ψυχής είναι οι αλλοιωμένες λέξεις, είναι το αλλοιωμένο περιεχόμενο των λέξεων. Βάζοντας λοιπόν αυτές τις τελευταίες μέσα στο μυαλό των ανθρώπων, γνωρίζουν ότι μπορούν να κοιμούνται πιο ήσυχα.
Έτσι, αν το όποιο λαϊκό απελευθερωτικό κίνημα δεν επαναφέρει στη νόηση του λαού το πραγματικό περιεχόμενο βασικών λέξεων (πχ δημοκρατίας, αντιπροσώπευσης κλπ), δεν θα μπορέσει ποτέ να φθάσει στο σκοπό του.
ΥΓ
Πρέπει να αντιπαλέψουμε τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργούν στο λαό όλα τα ολιγαρχικά κόμματα με την κοινοβουλευτική τους απάτη. Πρέπει να αναδείξουμε την αλήθεια του «όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ίδιοι» για να μη ψάχνει ο λαός να βρει ποια οχιά θα είναι καλύτερη για να βάλει στον κόρφο του. Να αναδείξουμε τη μοναδική οδό της απελευθέρωσης που συμπυκνώνεται στο σύνθημα:
«ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (ΟΕΝΔΕΛ)» χωρίς να ξεχνάμε και το ποιητικό «ΝΑ ΚΑΕΙ, ΝΑ ΚΑΕΙ……» και κάθε μορφή φασιστικής ή παραφασιστικής (κοινοβουλευτικής) ολιγαρχίας.
Χωρίς την υλοποίηση ετούτων των συνθημάτων, η ανθρωπότητα θα ζει όλο και χειρότερες καταστάσεις βαρβαρότητας.
ΡΔ
