ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ

και γι αυτό ΔΕΝ πρέπει να επιλέγουν  αυτοί τους νόμους αλλά ο λαός

Οι ολιγαρχικοί κάθε απόχρωσης, επί αιώνες τώρα, για  να καθυποτάσσουν ευκολότερα τους λαούς προσπαθούν διά μέσου της προπαγάνδας τους να προκαλέσουν την αίσθηση κατωτερότητας  - κόμπλεξ- και ηττοπάθειας στους λαούς προβάλλοντας ευρέως την εξής άποψη που λέει ότι:
 «Ο λαός είναι  σαν τα πρόβατα, δεν ξέρει τίποτα, έχει άγνοια κλπ και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τον αφήσουμε να αποφασίζει για τη ζωή του. Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση. Ο λαός δεν είναι γνώστης και ως εκ τούτου θα κάνει λάθη. Και για να μην κάνει λάθη και ζημιωθεί (πονόψυχοι) θα πρέπει να αποφασίζουν ( νομοθετούν) οι ειδικοί γνώστες – πολιτικοί  – που έχουν πολλές γνώσεις και να επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις τους στην κοινωνία.»

Η απόλυτη αληθοφανής απάτη!!!

Μια τέτοια προπαγάνδα απέχει τρισεκατομμύρια έτη φωτός απ την πραγματικότητα όπως θα αποδείξουμε πιο κάτω. Είναι το απόλυτο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας που δυστυχώς έχει επηρεάσει εκατομμύρια υπηκόους. Απλά είναι μια μορφή θανατηφόρου δηλητηρίου που χύνουν στις φλέβες των λαών οι ολιγαρχικοί δηλαδή οι πιο εγκληματικές υπάρξεις της ανθρωπότητας.

Στην πραγματικότητα ο λαός έχει επί της ουσίας άπειρα μεγαλύτερη γνώση απ ότι έχουν όλοι μαζί οι πιο άριστοι ειδικοί.

                    ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ

Πριν όμως  προχωρήσουμε σε λεπτομερέστερο ξεσκέπασμα αυτής της εγκληματικής απάτης να παρουσιάσουμε κάποιες μεγάλες αντιφάσεις της ολιγαρχικής προπαγάνδας πάνω στο ίδιο θέμα.

α. Μας λένε ότι ο λαός (στα πλαίσια των ολιγαρχικών κοινοβουλευτικών εκλογών που τις βαπτίζουν δημοκρατικές) κρίνει τα προγράμματα των  κομμάτων και ψηφίζει αυτό που θεωρεί πιο

σωστό.
Εδώ μπαίνει το ερώτημα: Τα προγράμματα αυτά γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς ή γίνονται από ειδικούς με βαθειά γνώση των θεμάτων;

1. Αν τα προγράμματα αυτά γίνονται από ειδικούς γνώστες τότε πως βάζουν το λαό να επιλέγει κάποιο εξ αυτών από τη στιγμή που είναι μη ειδικός και δεν έχει γνώση της πολυπλοκότητας των θεμάτων ;Ο μη ειδικός που κατ’ αυτούς είναι άσχετος  κρίνει τους  γνώστες της «πολυπλοκότητας»; Τι αντίφαση!! Τι ανέκδοτο!!Πως το δέχονται αυτό;2. Αν από την άλλη γίνονται στο πόδι από μη ειδικούς τότε οι ολιγαρχικοί της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας μας περιπαίζουν όταν μας λένε ότι στο σύστημά τους οι ειδικοί γνώστες της πολυπλοκότητας  είναι εκείνοι που φτιάχνουν τους νόμους.

Εν κατακλείδι,  όποια περίπτωση να διαλέξουν δεν μπορούν να αποφύγουν την απόλυτη αντίφαση μεταξύ των λεγομένων τους που γίνονται στα πλαίσια της προπαγάνδας τους για να στηρίξουν το εγκληματικό κοινοβουλευτικό τους σύστημα.β.  Μας λένε  λοιπόν ότι: «..Σήμερα η επιστήμη προχωρά με ταχύτητα και έχουμε μια πολυπλοκότητα στις γνώσεις. Και αυτή την πολυπλοκότητα  μόνο οι ειδικοί επιστήμονες τη γνωρίζουν και γι αυτό μόνο αυτοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τις απόψεις τους στην κοινωνία. Ο λαός δεν μπορεί να κρίνει γιατί δεν έχει ειδική γνώση.. κλπ»Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι μεταξύ των ειδικών και άριστων επιστημόνων σε ένα αντικείμενο,  υπάρχουν όχι μόνο διαφορετικές απόψεις αλλά ενίοτε φθάνουν σε ανοιχτές συγκρούσεις. Ο ένας αμφισβητεί την αλήθεια του άλλου κλπ.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Ποιος άριστος θα κρίνει το ποιος είναι πιο άριστος αφού μεταξύ τους «τρώγονται»;

γ. «Σε άλλη περίπτωση μας λένε ότι ο λαός είναι αμόρφωτος και δεν μπορεί να κατανοήσει ούτε ένα γραπτό νόμο..»Μα αν είναι όντως έτσι τότε γιατί απορρίπτουν τη δικαιολογία όλων εκείνων των παραβατών που θα μπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια ή μη κατανόηση ενός συγκεκριμένου νόμου;

δ. Ας υποθέσουμε ότι σε μια κοινωνία υπάρχουν 100 άνθρωποι. Ο καθένας είναι ειδικός επιστήμονας σε ένα τομέα και μη ειδικός στους άλλους 99.
Αν οι ειδικοί θα πρέπει να αποφασίζουν και να επιβάλλονται στους μη ειδικούς τότε πχ ο μηχανικός θα πρέπει να αποφασίζει και να επιβάλλει σε όλους τους άλλους τη θέλησή του αλλά ταυτόχρονα να υφίσταται τις αποφάσεις και την επιβολή όλων των άλλων 99 οι οποίοι είναι ειδικοί στον τομέα τους και που αυτός δεν είναι ειδικός.
Αν συνέβαινε αυτό τότε θα υπήρχαν τέτοιες συγκρούσεις και θα είχαμε διαρκή πόλεμο και αλληλοσφαγές.


Εν κατακλείδι, όλους τους ολιγαρχικούς είναι εύκολο να τους ρίξει κανείς στον τεράστιο λάκκο των αντιφάσεων της ίδιας της εγκληματικής τους προπαγάνδας.

 ΤΟ ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΠΕΡΙ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος εργαζόμενος  θέλει να φτιάξει το σπίτι του  για  να ικανοποιήσει τις ανάγκες του για στέγαση.

 Πρώτα απ΄ όλα λοιπόν θα ήθελε να το φτιάξει σε ένα υπάρχοντα ιδιόκτητο χώρο σε μια περιοχή που του αρέσει. Γνωρίζει ότι έχει και κάποια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα που πιστεύει  ότι  του επιτρέπει να φτάσει ως ένα σημείο την κατασκευή δηλαδή ως την αποπεράτωση του πρώτου ορόφου. 

Επίσης  θα ήθελε το σπίτι του να έχει τέτοιες αντισεισμικές βάσεις-θεμέλια, κολώνες κλπ ώστε στο μέλλον αν θα ήθελαν τα παιδιά του, να μπορούν να χτίσουν και άλλους ορόφους.

Άλλες επιθυμίες του για τον 1^ο όροφο είναι η έκταση της επιφάνειάς του, οι διαστάσεις και η θέση των δωματίων, η θέση του σαλονιού, η θέση της κουζίνας, του μπαλκονιού κλπ και σε κάποιο σημείο θα ήθελε να έχει ένα γκαράζ  στο υπόγειο με συγκεκριμένες προδιαγραφές.

Ακόμα σημαντικό γι αυτόν θα ήταν και μια συγκεκριμένη διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων.  Για  τον εξωτερικό χώρο θα ήθελε η κατασκευή του σπιτιού να είναι σε τέτοιο χώρο, να έχει τέτοια διαρρύθμιση ώστε και να εξοικονομεί έκταση αλλά να υπάρχει και η κατάλληλη ηλιοφάνεια ώστε να καλλιεργεί έναν κήπο.

Με αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές που έχει στο μυαλό του πιστεύει ότι θα ικανοποιούνται κατά τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού,  οι περισσότερες σχετικά άμεσες και οι μακροπρόθεσμες ανάγκες του γύρω απ τη στέγαση και τη διαμονή σε ένα χώρο .

Όμως αυτός ο εργαζόμενος δεν ξέρει τίποτα ή ξέρει ελάχιστα από οικοδομικές κατασκευές και γι αυτό είναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό δηλαδή σε κάποιον μηχανικό.

Προς αυτό το σκοπό παίρνει την απόφαση να απευθυνθεί σε 2-3 μηχανικούς

 για να τους εκφράσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, να ακούσει τις προτάσεις τους για το σχέδιο, για τα καταλληλότερα ποιοτικά  και οικονομικά υλικά που ο καθένας τους θα θεωρεί ότι θα είναι σωστότερο  να χρησιμοποιηθούν κλπ  και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια των συγκεκριμένων οικονομικών του δεδομένων.   Κατόπιν τούτων να κρίνει ποιος τελικά από αυτούς  μπορεί να πραγματοποιήσει καλύτερα τις επιθυμίες του.

Σε αυτό τη σημείο θα πρέπει να γίνουν μερικές ρητορικές ερωτήσεις για να αναδειχτούν τα λογικά αυτονόητα που η ολιγαρχική προπαγάνδα εντέχνως τα διαστρέφει ανά τους αιώνες.
1)Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το σε ποιο μέρος του

πλανήτη θα χτιστεί και γενικά για το πώς θα διαμορφωθεί  τελικά το σπίτι ή για το μέγιστο δυνατό κόστος του; Ποιος θα πρέπει να αποφασίζει και να επιβάλλει  τις  ουσιαστικές - καθοριστικές προδιαγραφές  του σπιτιού; Ο μη ειδικός (εργαζόμενος) ο οποίος έχει άγνοια από χτισίματα ή ο ειδικός (μηχανικός) στις κατασκευές και για ποιο λόγο; 

2) Ποιος θα κάνει σίγουρα  τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη κατά την επιλογή των προδιαγραφών του σπιτιού; Αν αποφασίσει ο  εργαζόμενος ή αν αποφασίσει ο μηχανικός;
Και για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;             

                 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
α. Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι συντριπτική.
Ας υποθέσουμε ότι ο μη ειδικός εργαζόμενος είχε μπροστά του για να επιλέξει έναν από τους πέντε πιο άριστους ειδικούς μηχανικούς του κόσμου. Άριστους ειδικούς που γνωρίζουν τέλεια την πολυπλοκότητα του αντικειμένου

 της στατικής, της αντισεισμικότητας και γενικά γνωρίζουν άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών.Και τι σημαίνει λογικά αυτό;
Μήπως σημαίνει ότι ο επιλεγμένος ειδικός μηχανικός που γνωρίζει άριστα την πολυπλοκότητα των κατασκευών είναι σωστό να αποφασίζει και να επιβάλλει δια της βίας στον μη ειδικό τις βασικές και ουσιαστικές προδιαγραφές του σπιτιού; Όχι βέβαια!! Κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα παράλογο.Οποιοσδήποτε άνθρωπος που διατηρεί έστω και λίγο «τας φρένας» του δεν θα ήθελε και δεν θα άφηνε ΠΟΤΕ κανένα μηχανικό να αποφασίζει και να του επιβάλλει τις απόψεις του για τις βασικές προδιαγραφές του σπιτιού του. Έτσι γίνεται πάντα. ΠΟΤΕ κανένας μηχανικός, όσο άριστος και να είναι, όσα πτυχία και να έχει, δεν πρέπει να αποφασίζει (και δεν αποφασίζει)  για τις βασικές προδιαγραφές – σκοπούς κατασκευής του σπιτιού.
Και αυτό είναι το σωστό να γίνεται γιατί και οι πιο άριστοι ειδικοί δηλαδή  οι πιο μεγάλοι γνώστες των πιο μεγάλων και πολύπλοκων θεμάτων, έχουν μηδαμινές γνώσεις ή σχεδόν πλήρη άγνοια για τις ανάγκες και τους σκοπούς των μη ειδικών.
Ενώ αντίθετα οι μη ειδικοί έχουν ασύγκριτα πληρέστερη γνώση των δικών τους αναγκών (και σκοπών) σε σχέση με τους εντελώς άσχετους προς αυτές τις ανάγκες ειδικούς.Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ή ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΚΑΙ Ο «ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ.

(Σιγά.. να μην πρέπει ο ειδικός κατασκευαστής παπουτσιών να αποφασίζει και να επιβάλλει στον πελάτη τι παπούτσια θα αγοράσει!!)
β. Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει  ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο μη ειδικό είναι της τάξης του 99,9999..% .

Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες και κατ΄ επέκταση  τις επιθυμίες του άλλου,  όσο άριστος και τέλειος ειδικός και να είναι. («Μόνο  ένας Θεός θα μπορούσε να τις ξέρει»).
 Στην προκειμένη περίπτωση,  ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες. Και γι αυτό το λόγο έχει μπει για τίτλος στο κείμενο  «και οι πιο άριστοι ειδικοί έχουν μηδαμινές γνώσεις σε σχέση με το λαό».)

Εκτός και αν αυτές τις επιλογές του τις εκφράσει ο μη ειδικός στον ειδικό. Τότε μόνο μπορεί ο ειδικός να ξέρει τις επιθυμίες του εργαζομένου μη ειδικού.

Επομένως για την ωφελιμότητα ή τη λιγότερη ζημία του μη ειδικού  είναι άκρως απαραίτητη η έκφραση, η διατύπωση της επιλογής των αναγκών  του και των προδιαγραφών αυτών. ( Αν ο μη ειδικός εκφραστεί μόνο γενικά και αόριστα όπως πχ  «θα ήθελα ένα καλό σπίτι» και χωρίς την πρόσθεση των προδιαγραφών του σπιτιού τότε τα λάθη του ειδικού  θα είναι επίσης στον ίδιο βαθμό  αναπόφευκτα. Ακόμα και ο πιο άριστος ειδικός σε αυτή  την περίπτωση είναι ένα τεράστιο μηδέν).

Άρα είναι απόλυτα απαραίτητη η επιλογή και η έκφραση των αναγκών και  των προδιαγραφών τους από τον μη ειδικό για την αποφυγή των συντριπτικά περισσότερων και σημαντικότερων λαθών που θα ζημιώσουν τον ίδιο μη ειδικό.

Όμως  κανένα πρακτικό νόημα δεν έχει ούτε η απλή επιλογή-εκλογή του ειδικού αλλά ούτε και η απλή έκφραση των επιλογών του μη ειδικού προς τον ειδικό χωρίς αυτή η έκφραση να είναι ταυτόχρονα και συγκεκριμένη εντολή. Τι νόημα έχει να εκλέξει κάποιον μηχανικό -με πολλές ειδικές γνώσεις και όχι κλέφτη- και να του πει πως θα ήθελε το σπίτι και μετά ο μηχανικός να είναι ασύδοτος και απρόσβλητος  δικαστικά  - αν δεν μπορεί να τον αναγκάσει να ακολουθήσει τις συγκεκριμένες εκφρασμένες προδιαγραφές; Κανένα νόημα.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος,  ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.

Γι αυτό ο μη ειδικός για να καλυφθεί, θα πρέπει να έχει την -εκτελεστική και δικαστική- εξουσία με το μέρος του για να μπορεί να λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση.Εδώ διαφαίνεται ότι οι πιο βασικές προϋποθέσεις για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι: α) Nα επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του . β) Nα εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό .

 γ) H τελική έκφραση των επιλογών του  να είναι εντολή απαράβατη προς τον ειδικό.
δ) Να υπάρχουν κίνητρα στον ειδικό για καλή προσφορά υπηρεσιών (είτε σε σωστές προτάσεις ή  σε καλές εκτελέσεις)  και αντικίνητρα  όπου σε περίπτωση απάτης δια των προτάσεων ή κακής εκτέλεσης, κακής υλοποίησης των προδιαγραφών να τιμωρείται. 

^{ΓΙΑΤΙ  Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΣ;}

Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται στην παραγωγή διαφορετικών μέσων και τρόπων χρήσης αυτών. Η παραγωγή αυτή είναι εκ των προτέρων κατασκευή μέσων και τρόπων για να καλύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες (και προδιαγραφές αυτών)  και θα χρησιμεύσουν αν και όταν κάποιοι άνθρωποι βρεθούν στην κατάσταση να έχουν τέτοιες ανάγκες που να αντιστοιχούν στα μέσα που παράγονται για την επίλυσή τους.

Για την παραγωγή κάθε διαφορετικού μέσου- αγαθού έχουμε εξειδίκευση κάποιων ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδύνατον να εξειδικευτούν σε όλους τους τομείς. Επομένως η παραγωγή κοινωνικών αγαθών θα ήταν αδύνατη αν δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν οι μη ειδικοί.  Η παραγωγή μέσων γίνεται για να μπορούν να χρησιμοποιούνται κυρίως από τους μη ειδικούς. 

Πχ η θέληση για απόκτηση και χρήση ενός κινητού από κάποιον δεν χρειάζεται γνώση σχετική με την κατασκευή του κινητού. Χρειάζεται μόνο η ανάγκη για επικοινωνία και οι προδιαγραφές αυτής της ανάγκης. Αν ας πούμε ζει σε ερημικό μέρος ίσως να έχει ανάγκη και από άλλη ενημέρωση. Έτσι σε αυτή την περίπτωση θα κοιτάξει να βρει ένα κινητό που επί πλέον να έχει ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δηλαδή να υπάρχει ΣΥΜΠΤΩΣΗ των αναγκών του (και των προδιαγραφών τους) με τις προδιαγραφές του μέσου που έχει κατασκευαστεί εκ των προτέρων για να ικανοποιεί αντίστοιχες ανάγκες.

Όλα τα παραγόμενα αγαθά είτε αυτά προορίζονται για μαζική διάθεση είτε προορίζονται για μερική διάθεση αλλά προς μη ειδικούς, θα πρέπει να έχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά:

α. Ο ειδικός παραγωγός να επικοινωνεί και να καθιστά αντιληπτό στον μη ειδικό ποιές ανάγκες – επιθυμίες – στόχους μπορεί να ικανοποιήσει το προϊόν  του (αν χρησιμοποιηθεί με συγκεκριμένους τρόπους).
Δηλαδή να καθιστά αντιληπτό και κατανοητό στον μη ειδικό στην κατασκευή και υποψήφιο χρήστη, την ΔΥΝΑΤΗ ΩΦΕΛΙΜΟΤΗΤΑ του αγαθού, τις αξίες χρήσης του αγαθού, με σκοπό ο μη ειδικός να μπορεί να κάνει εύκολα την  επιλογή  του.
β. Ο ειδικός να έχει καταστήσει τελικά εύκολη  και τη χρήση του προϊόντος  του –αγαθού στον μη ειδικό. Πχ ο τρόπος χρήσης του κινητού, του αυτοκινήτου, του ψυγείου, της τηλεόρασης κλπ να είναι αρκετά απλός. Με λίγες κινήσεις να τίθεται σε λειτουργία και να είναι εύχρηστο.

Παίρνοντας ξανά για παράδειγμα τα πιο πάνω αγαθά (τηλεόραση, ψυγείο, κινητό, αυτοκίνητο κλπ) θα δούμε ότι για την κατασκευή τους απαιτείται αρκετά πολύπλοκη και  εξειδικευμένη γνώση. Όμως η χρήση τους είναι σχετικά εύκολη από όλους εκείνους που έχουν σχεδόν πλήρη άγνοια για την κατασκευή τους.
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι έχουμε ένα τρίγωνο και στη βάση του βάλουμε την πολύπλοκη γνώση τότε στην κορυφή του θα πρέπει να βάλουμε τη σύγκληση όλων αυτών των γνώσεων για την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών με μια απλή επιλογή και πρακτική χρήση.
Να γίνεται μια τέτοια σύγκληση, ώστε ο μη ειδικός χρήστης να μπορεί με σχετικά πολύ απλό τρόπο να κάνει την επιλογή και των τρόπων χρήσης του αντικειμένου ώστε να μπορεί να ικανοποιεί κάποια ή κάποιες ανάγκες του.
Ένα κατασκευασμένο αντικείμενο (που θέλει να απευθύνεται στην κοινωνία), όσο πολύπλοκη γνώση και να απαιτεί η παραγωγή  του, είναι κοινωνικά εντελώς άχρηστο αν δεν μπορεί να καταλήγει σε ικανοποίηση κοινωνικών αναγκών με απλή πρακτική χρήση από μη ειδικούς στην παραγωγή  του.
Και ο ειδικός και άριστος γνώστης είναι σχεδόν εντελώς άχρηστος κοινωνικά αν οι γνώσεις του δεν στοχεύουν να υλοποιούν τελικά, άμεσα ή έμμεσα (έρευνα),  στην παραγωγή  μέσων ή τρόπων που θα ικανοποιούν ανάγκες των μη ειδικών, με απλή επιλογή και χρήση του μέσου ή των τρόπων από αυτούς τους μη ειδικούς.

Τελικά ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ  ΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ κριτής της πολύπλοκης γνώσης, της άριστης (ή μη άριστης γνώσης), ο πιο κατάλληλος κριτής των ειδικών με πολύπλοκη γνώση που παράγουν κοινωνικά αγαθά είναι ο ΜΗ ειδικός.Ποιος πχ θα κρίνει τον κατασκευαστή της τηλεόρασης αν αυτή δεν έχει καθαρή εικόνα ή τον κατασκευαστή του κινητού αν «πέφτει» γρήγορα η μπαταρία; Ο ίδιος θα κρίνει τον εαυτό του ή οι άλλοι ειδικοί ανταγωνιστές του; Μα ασφαλώς ο μη ειδικός χρήστης του οποίου δεν ικανοποιεί την ανάγκη του. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα υπάρχοντα αγαθά.
Ο μη ειδικός κρίνει το τελικό αποτέλεσμα, το «δια ταύτα» και όχι τη λεπτομερή γνώση του ειδικού.

Οι μη ειδικοί που δεν έχουν καμιά σχέση με την πολύπλοκη γνώση, δεν χρειάζεται να κρίνουν την κατοχή γνώσης των ειδικών στην παραγωγή κοινωνικών αγαθών  αλλά κρίνουν την ζητούμενη σύγκληση σε ευκολία  επιλογής,  ευχρηστίας και αποτελεσματικότητας αυτών. Κρίνουν το «διά ταύτα» και ο συνολικός όγκος γνώσεων  είναι πρακτικά άχρηστος στους μη ειδικούς.  Συγκρίνουν και κρίνουν  μόνο τα στοιχεία  που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας. Δηλαδή  κρίνουν τις ανάγκες  που φέρονται να  ικανοποιούν  αυτά  τα αγαθά ή «αγαθά», την ευκολία  ή  μη που μπορεί να έχει η χρήση τους,  σε σχέση πάντα με τις  προς τις δικές τους προσωπικές ανάγκες.

Τους αρκούν δηλαδή μόνο δύο  ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ και βασικά στοιχεία για να κρίνουν.
1. Να γνωρίζουν τις προσωπικές ανάγκες τους και
2. Ποιες ανάγκες θα μπορούσαν να τους ικανοποιήσουν τα παραγόμενα αντικείμενα.
Και από αυτά τα δύο στοιχεία κρίνουν αν υπάρχουν αντιστοιχίες ή αναντιστοιχίες μεταξύ τους.

Τα σχέδια νόμου  μπορούν να είναι και αυτά λαϊκά αγαθά αν τελικά λειτουργούν σαν μέσα για την ικανοποίηση λαϊκών αναγκών.
Ο πιθανός όγκος γνώσεων που ίσως να απαιτείται να έχουν οι νομοπαρασκευαστές ή εκείνοι που τους υπαγορεύουν  για να φτιάξουν το σχέδιο, θα είναι εντελώς άχρηστος  αν αυτά δεν συγκλίνουν στην κορυφή της πυραμίδας (όπως πρέπει να κάνουν όλα τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά).
Δηλαδή  α. αν δεν καθιστούν αντιληπτές, στους μη ειδικούς, τις πραγματικές ανάγκες που προτίθεται και ΜΠΟΡΕΙ τελικά  να ικανοποιήσει το κάθε σχέδιο και
β. αν το σχέδιο νόμου δεν είναι απλό στη χρήση του ήτοι στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι κατανοητό.
Αν οι ειδικοί (με πολύπλοκες γνώσεις) στην παρασκευή σχεδίων νόμων δεν μπορούν να το κάνουν αυτό τότε όχι μόνο δεν θα είναι άριστοι επιστήμονες αλλά θα είναι εντελώς ανίκανοι και άχρηστοι κοινωνικά. Και επειδή το αντικείμενο αυτό δεν είναι από τα πιο δύσκολα, κάλλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι αν δεν μπορούν κάποιοι  ειδικοί αυτού του τομέα να συγκλίνουν τις προτάσεις τους στην απαραίτητη απλοποίηση τότε αυτοί, θα είναι μειωμένης αντίληψης,  θα είναι για «δέσιμο».

Σημείωση: Στο σημερινό ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού, στο σύστημα του ανταγωνισμού για το ιδιωτικό κέρδος, οι παραγωγοί αγαθών ή «αγαθών» εξαπατούν κατά κανόνα τους λαούς – μη ειδικούς.
Είτε παρουσιάζουν, δια μέσου τις διαφήμισης,  σαν πραγματικές κάποιες ανύπαρκτες  δυνατότητες των προϊόντων τους να ικανοποιήσουν συγκεκριμένες ανάγκες (ψεύτικες δυνατότητες) είτε αποκρύπτουν τις αρνητικές παρενέργειες που έχει η χρήση τους. Τα πάντα γίνονται για το κέρδος με τη πλήρη βοήθεια του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος προς  τους εγκληματίες καπιταλιστές και τη συνδρομή επίσης καλοπληρωμένων επιστημόνων. (Αμέτρητα τα διατροφικά και τα τεχνολογικά σκάνδαλα.) Αυτοί  έχουν την ένοπλη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία και κάνουν ό,τι έγκλημα γουστάρουν.
Στην αυριανή κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας όπου ο κάθε λαός θα αποφασίζει  και θα επιβάλλει τη θέλησή του πάνω στο τι θα παράγεται, πόσο θα παράγεται,  πως θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται, αυτά τα φαινόμενα της εξαπάτησης θα οδηγούνται σταδιακά προς την εξάλειψή τους. Οι λαοί θα θεσπίζουν τα κατάλληλα αντικίνητρα  και τα κατάλληλα κίνητρα ώστε όλα τα αγαθά (και αυτά τα νομοσχέδια) να μην παρουσιάζουν ψεύτικες  ή λαθεμένες  δυνατότητες για ικανοποίηση αναγκών  και απόκρυψη αρνητικών πιθανών  καταστάσεων.

Στην  πραγματική εξουσία του λαού – δημοκρατία,  τα  νομοσχέδια που θα παρουσιάζονται  στα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα, θα έχουν ή εντός τους ή παράλληλα τη Σύγκληση στην πιο πάνω αναφερθείσα απλότητα και  επεξήγηση ώστε να γίνονται απόλυτα  κατανοητά  και από τα μη ειδικά μέλη του κάθε ΚΝΣ. Και κάτι τέτοιο είναι πανεύκολο να γίνεται. (Δες και κείμενο: « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».)

Η ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Εδώ να πούμε περιληπτικά μερικά πράγματα που αφορούν στην ανθρώπινη πράξη, τα οποία στην καθημερινότητά μας φαίνονται αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι και τόσο.

Οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου δεν είναι τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, δεν είναι ξεχωριστές η μια από την άλλη αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.

Οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια αξία αλλά διαφορετικές αξίες. Όλες οι ανάγκες υπόκεινται σε μια διαρκή αξιολόγηση. Πχ για κάποιον μια εργασία έχει γενικά πάρα πολύ μεγάλη αξία. Όμως μια μέρα που αρρωσταίνει χάνει προσωρινά την αξία της μέσα του και στη θέση της μπαίνει η ανάγκη του για αποκατάσταση της υγείας του.  Οι ανάγκες δεν είναι ακανόνιστα τοποθετημένες αλλά είναι ιεραρχημένες ανάλογα με την αξιολόγηση που τους κάνει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή η αξιολόγηση μπορεί να αλλάζει διαρκώς ( λόγω αντικειμενικών ή υποκειμενικών αλλαγών) αλλάζει και η σχετική θέση όλων τους στην ιεραρχία και επομένως και οι προτεραιότητες.  

Οι ανάγκες είναι συνδυαστικά σχετισμένες  και μεταξύ αυτών που είναι άμεσες και μεταξύ των άμεσων και των πιθανά μελλοντικών

Η λύση κάποιων αναγκών εξαρτάται από την προηγούμενη λύση κάποιων άλλων. Πχ η κάλυψη κάποιων αναγκών σε υγεία προϋποθέτει την προηγούμενη κάλυψη της ανάγκης για χρήματα. Ο συνδυασμός των αναγκών είναι διαρκής επειδή διαρκής είναι και η αξιολόγηση. Πχ κάποιος έχει μια δουλειά σε μια πόλη και έχει προγραμματίσει να πάει σε αυτή. Όμως κάποιες αντικειμενικές αλλαγές του προκαλούν την ανάγκη να κάνει και άλλες δουλειές στην ίδια πόλη. Τότε κοιτάζει να βρει την κατάλληλη μέρα ώστε να πάει μόνο μια φορά συνδυάζοντας  την κάλυψη όλων των αναγκών και όχι να πάει πολλές φορές. (Πάρα πολλές ανάγκες επίσης προέρχονται από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο του ανθρώπου)

Οι ανάγκες λοιπόν του κάθε ανθρώπου εκτός του ότι είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων, σε μια δεδομένη στιγμή ή σε μια χρονική περίοδο, είναι και αξιολογικά διαφορετικές και συνδυαστικά διαφορετικές και ως εκ τούτου είναι αδύνατον κάποιος άνθρωπος να ξέρει  καλά τις ανάγκες και τους συνδυασμούς των αναγκών του άλλου ανθρώπου (πόσο μάλλον εκατομμυρίων ανθρώπων). Όπως κάθε άνθρωπος βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τη χαρά και τον πόνο έτσι βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τις συνδυαστικά σχετισμένες ανάγκες του. Αδύνατον να τις γνωρίζει ακριβώς

 οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από τον ίδιο και «εκτός από το θεό».Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.

«Άνθρωπο βλέπεις και ψυχή δεν ξέρεις» λέει ο λαός ή «Ο καθένας ξέρει το δικό του Γολγοθά».

Από όλα αυτά συνάγεται ότι κανένας ειδικός όσο άριστος και τέλειος και να είναι ή να τυχαίνει να είναι κάποια ολιγαρχική κουφάλα που το παίζει ειδικός, δεν μπορεί να επιλέξει  το σκοπό του «μη ειδικού» γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε τις απλές ανάγκες του, ούτε τις συνδυαστικές  και πόσο μάλλον την αξιολόγησή τους. 

Ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να τις γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων.
Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να  χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά  για την κάλυψη και άλλων αναγκών του κοκ)

Εν κατακλείδι το να υπεισέρχεται  ο ειδικός στα  «χωράφια» του «μη ειδικού» και να επιβάλλει αποφάσεις στον μη ειδικό είναι  ανόητο (και εγκληματικό). Τόσο εγκληματικό όσο θα είναι το να επιβάλλει τις αποφάσεις του κάποιος ταξιτζής (ειδικός στις οδήγηση και τις μεταφορές προσώπων) στους πελάτες του σχετικά με το προορισμό τους. Οι πελάτες να θέλουν να πάνε σε ένα συγκεκριμένο προορισμό  αλλά ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να τους πάει όπου γουστάρει αυτός.

Τόσο εξωφρενικά εγκληματικό και ανόητο!!! Αυτό γιατί ο ειδικός ταξιτζής θα κάνει σίγουρα λάθος στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του άλλου (εκατοντάδες χιλιάδες πιθανοί προορισμοί) αν δεν υπακούσει στην συγκεκριμένη εντολή-προορισμό  που θα του εκφράσουν οι «μη ειδικοί» στην οδήγηση πελάτες του οι οποίοι όμως είναι φύσει ειδικοί στην επίγνωση των αναγκών τους. (Και πόσο νόημα θα έχει μια προηγούμενη εκλογή ενός ταξιτζή μεταξύ πέντε ταξιτζήδων αν τελικά αποφασίζει ο ταξιτζής που θα πάει ο πελάτης όπως γίνεται σε επίπεδο κοινωνίας με τις βουλευτικές εκλογές αν τελικά ο όποιος επιλεγμένος ταξιτζής θα έχει την εξουσία να επιβάλλει τον προορισμό στους πελάτες του;) Και όμως αυτό ισχυρίζονται οι ολιγαρχικοί  κάθε είδους καθώς και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί από μικροί πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Να αποφασίζει ο ταξιτζής τον τελικό προορισμό (σκοπό), να έχει ο ταξιτζής τη νομοθετική – κανονιστική και την εξουσία του καταναγκασμού (ένοπλη εκτελεστική)  και όχι ο πελάτης!!!!! 
( Οι ταξιτζήδες που θέλουν να έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τις αποφάσεις τους στους πελάτες είναι ψυχικά υγιής ή ψυχικά βαριά άρρωστοι;)
Και αν ακόμα υποθέσουμε το εξής  απολύτως παράλογο, ότι δηλαδή κάποιος ταξιτζής αποκτά απόλυτα μαντικές ικανότητες και καταλαβαίνει τις ανάγκες των πελατών και ειδικά σε ποιο προορισμό θέλουν να πάνε. Για ποιο όμως λόγο δεν θα θέλει να εκφράζουν και να έχουν την εξουσία να του επιβάλλουν οι πελάτες αυτή τη βούλησή τους;

Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν και οι δεξιοί ολιγαρχικοί και οι «αριστεροί» ολιγαρχικοί λενινιστές δηλ. οι ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21^ο αιώνα.

 Όλα όσα λένε περί ειδικών ή πρωτοποριών που θα επιβάλλουν τη θέλησή τους, είναι δικαιολογίες  για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα τους  – είτε ταξικά είτε ατομικά ψυχολογικά-.

(Αν αποφασίζουν οι ολιγάρχες για εμάς, εκτός του ότι θα υποπέσουν εκ φύσεως σε τεράστια λάθη, έχουν και το μειονέκτημα να είναι επιρρεπείς σε λαδώματα, σε εκβιασμούς – απειλές κλπ με αποτέλεσμα να ζημιώσουν το λαό. Αν πχ για ένα Δήμο των 50.000 κατοίκων αποφασίζουν οι 21 τότε τους 11 είναι πιο εύκολο να τους λαδώσει ή να τους απειλήσει κανείς παρά να λαδώσει ή να απειλήσει 50.000.)

Εδώ οι ολιγαρχικοί «διαφοροποιούνται» σε γενικές γραμμές στο εάν ο ταξιτζής θα πρέπει να είναι εκλεγμένος (αιρετός) ή μη εκλεγμένος (αυθαίρετος στρατιωτικός ή πολιτικός.)
 Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί (παραφασίστες) .

Όμως τι σημασία έχει αυτό πρακτικά; Καμία. Έτσι και αλλιώς θα αποφασίζει ο ταξιτζής και όχι ο λαός. Και στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών προπαγανδιστών, τι σημασία έχει αν μπορείς να τον αλλάξεις μετά από 4 χρόνια με κάποιον άλλο ολιγάρχη ταξιτζή αν προηγουμένως έχεις υποστεί μεγάλη ζημιά;

Τώρα αν υπάρχει κανένας υπήκοος με τέτοια νοημοσύνη που να πιστεύει και να δέχεται το ότι επειδή ο ταξιτζής έχει ειδικές γνώσεις και ικανότητες στην οδήγηση, θα πρέπει να αποφασίζει αντί γι αυτόν και για την ουσία του προορισμού του - γιατί έτσι θα είναι πιο σωστό και πιο αποτελεσματικό για την ικανοποίηση κάποιων αναγκών του- τότε ναι και θα πρέπει να δέχεται και σε κοινωνικό επίπεδο, κάποιους λίγους να αποφασίζουν τους νόμους αντί γι αυτόν,  αφού η ουσία και των 2 αυτών περιπτώσεων είναι εντελώς ίδια.

(Αυτή όμως είναι η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ αιτία της κρίσης και της παγκόσμιας εξαθλίωσης. Δηλαδή το να αποφασίζουν οι λίγοι δήθεν ειδικοί που στην ουσία είναι απλά βαριά ψυχασθενείς και άκρως εγκληματικές υπάρξεις.)

 

                                      


                                        ΜΕΡΟΣ Β

            ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ


Φυσικά και ο μη ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα που επιλέγει τις προδιαγραφές λύσης των προβλημάτων του ίσως να διαπιστώσει στο μέλλον ότι κάποια προδιαγραφή που είχε θέσει ο ίδιος ήταν λαθεμένη (ουδείς αλάνθαστος). Όμως θα είναι ένα κάποιο λάθος. Αλλά αν η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον ειδικό τότε σχεδόν το σύνολο των προδιαγραφών θα έβγαινε λάθος (εκτός και αν ο ειδικός όπως είπαμε είχε τέλειες μαντικές ή θεϊκές ικανότητες αλλά και να τις είχε, πάλι θα έπρεπε να εκλάβει την βούληση του μη ειδικού ως εντολή).

Αντίστροφα. Ο μη ειδικός θα κάνει σχεδόν τα συντριπτικά περισσότερα λάθη σε σχέση με τον ειδικό αν πάει  ( στα χωράφια του ειδικού)  για να υλοποιήσει - κατασκευάσει ο ίδιος τις προδιαγραφές του σπιτιού  του  γιατί απλά δεν ξέρει τίποτα από οικοδομικές κατασκευές όπως τις ξέρει ο ειδικά σπουδαγμένος.

Ναι, εδώ ο ειδικός και ας μην είναι «Αϊνστάϊν» έχει σίγουρα πολύ περισσότερες γνώσεις από τον μη ειδικό. (Όμως ταυτόχρονα έχει μηδαμινές γνώσεις ως προς την ουσία, ως προς τις συνδυαστικές ανάγκες του μη ειδικού.  Και στο θέμα των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών – στόχων,  οι γνώσεις του μη ειδικού, έχουν το συντριπτικό καθοριστικό βάρος.)

Ο ειδικός λοιπόν θα πρέπει να πάρει και αυτός αποφάσεις για διάφορα θέματα αλλά όχι αποφάσεις επί των προδιαγραφών του σπιτιού – γιατί η κάθε προδιαγραφή είναι απάντηση σε κάποια ανάγκη και τις ανάγκες του άλλου δεν μπορεί να τις γνωρίζει - αλλά  να πάρει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου και όχι καθοριστικού τύπου. Στο παράδειγμά μας ο ειδικός θα πρέπει να κάνει το κατάλληλο σχέδιο, να βρει  τα κατάλληλα υλικά και τη σωστή αναλογία τους, να βρει  τους καλύτερους οικοδόμους, τις καλύτερες τιμές κλπ. Φυσικά και αυτός μπορεί να κάνει λάθη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του όμως  τα λάθη του θα είναι πολύ λιγότερα  σε σχέση με αυτά που θα έκανε ο μη ειδικός αν προσπαθούσε να κατασκευάσει το σπίτι.

(Άλλο πράγμα οι αποφάσεις καθοριστικού τύπου – προδιαγραφών ή στόχων – και διαφορετικό πράγμα οι αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Πχ ένα πρόσωπο Α πληρώνει ένα πρόσωπο Β για να μεταφέρει ένα πακέτο σε μια κάποια πόλη εντός δέκα ημερών. Αυτές είναι αποφάσεις προδιαγραφών καθοριστικού τύπου. Ο δε Β θα πρέπει εντός αυτών των προδιαγραφών να κινηθεί. Θα πρέπει να αποφασίσει ποια μέρα θα το παραδώσει, που θα γίνει η συνάντηση, ,με τι μέσον θα πάει στην άλλη πόλη κοκ. Αυτές είναι οι αποφάσεις  του εκτελεστικού οργάνου και λέγονται αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Στόχο έχουν την καλύτερη υλοποίηση των αποφάσεων  του εντολέα.
Οι νόμοι και οι διαταγές εκφράζουν προδιαγραφές καθοριστικού τύπου)

Σε τούτο λοιπόν το σημείο στηρίζεται διαχρονικά η ολιγαρχική εγκληματική προπαγάνδα κάθε μορφής. Πρώτα βαπτίζει ψευδώς ως μη ειδικό εκείνον που από τη φύση του είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ειδικός όσον αφορά στη γνώση των αναγκών της ζωής του και στη συνέχεια χαρίζει το αλάθητο στον ειδικό και σε εκείνο τον τομέα που σίγουρα ο ειδικός θα κάνει περισσότερα και σημαντικότερα λάθη από τον «μη ειδικό» ήτοι στον τομέα τις επιλογής του σκοπού – αναγκών και των βασικών προδιαγραφών του.

Όλη η ουσία της παγίδας που στήνουν οι ολιγαρχικοί στο λαό βρίσκεται εδώ. ΒΑΠΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΙΔΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟ και από εκεί και πέρα ξεκινά ο έλεγχος της νόησης των υπηκόων. 

Πρώτα λοιπόν συγχέουν επίτηδες τις ειδικότητες και άρα τις καθοριστικές αποφάσεις που αφορούν στις προδιαγραφές του σκοπού όπου για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα θα πρέπει να λαμβάνει μόνο ο «μη ειδικός», με τις εκτελεστικές αποφάσεις που θα πρέπει να λαμβάνει ο ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα. Μετά από αυτό το μπέρδεμα και επειδή όλοι ξέρουν ότι ο «μη ειδικός» επί ενός άλλου γνωστικού αντικειμένου θα κάνει περισσότερα λάθη στην πράξη υλοποίησης κάποιου στόχου, λόγω έλλειψης ειδικών γνώσεων, του φορτώνουν έλλειψη γνώσεων και στον τομέα προδιαγραφών που αντικειμενικά όμως έχει περισσότερη γνώση. 

Επομένως η ύπαρξη ειδικών είναι απαραίτητη αλλά όχι για να αποφασίζουν για τις βασικές προδιαγραφές ενός σκοπού αλλά για να εκτελούν τις βασικές προδιαγραφές του σκοπού που θα θέτει και θα εντέλει ο «μη ειδικός». Δηλαδή να είναι αντιπρόσωποι του «μη ειδικού». Αν ο ειδικός αποφασίζει και για τις προδιαγραφές δεν θα κάνει μόνο περισσότερα λάθη συγκριτικά με τον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό» αλλά θα κάνει και τα σημαντικότερα  γιατί τα λάθη του θα αφορούν την ουσία του σκοπού δηλαδή τις βασικές προδιαγραφές του.

Σε αυτή τη φυσική ροή των πραγμάτων ο ειδικός (αν θέλουμε να έχουμε τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των αναγκών του «μη ειδικού»), θα πρέπει να είναι εντολοδόχος, να είναι  μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του «μη ειδικού» και όχι να λειτουργεί σαν όργανο αποφάσεων και καταναγκασμού των μη ειδικών.
 Το αντίστροφο είναι παρά φύσει και για αυτό είναι πολύ αναποτελεσματικό και επικίνδυνο.

(Το φυσικό είναι κάποιος να περπατάει με τα πόδια και όχι να του επιβάλλεται να συνηθίσει να περπατάει με τα χέρια.)

Επίσης ο κάθε ειδικός – σαν γνώστης των δυνατοτήτων των γενικών και των ειδικών μέσων- θα μπορούσε να προτείνει στον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό», την πρόσθεση ή την αφαίρεση κάποιων αρχικών προδιαγραφών του που θα θεωρεί ότι θα είναι προς το συμφέρον του.  Μόνο να προτείνει όμως. Γιατί δεν μπορεί επ΄ ουδενί να γνωρίζει όλο το συνολικό φάσμα και τους συνδυασμούς των αναγκών και των επιθυμιών του «μη ειδικού».  Αν θέλουμε να έχουμε την μέγιστη αποτελεσματικότητα και όχι την ελάχιστη – του περπατήματος με τα χέρια- ή την πλήρη αναποτελεσματικότητα τότε θα πρέπει οι αρμοδιότητες του «μη ειδικού» και του ειδικού να διαχωριστούν ευκρινώς και να συμπίπτουν με τη φύση των πραγμάτων.

Ο ειδικός προτείνει ή εκτελεί και ο σχετικά «μη ειδικός» αποφασίζει και επιβάλλει.



ΥΓ.

Πρέπει να δώσουμε ένα συντριπτικό τέλος σε αυτή την εγκληματική ολιγαρχική προπαγάνδα. Οι ολιγαρχικοί χτυπούν συγκεκριμένα. ΣΤΟ ΕΦΙΚΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΩΦΕΛΙΜΟ.
Έτσι θέλουν να παρουσιάσουν
1. Ότι είναι ανέφικτο στις σημερινές πολυπληθείς κοινωνίες να μπορεί ο λαός να αποφασίζει και να επιβάλει τον κάθε νόμο και2. Ότι κάτι τέτοιο, ακόμα και να ήταν εφικτό δεν θα ήταν ωφέλιμο για τους λαούς επειδή σήμερα για όλα τα θέματα απαιτείται βαθειά και πολύπλοκη γνώση την οποία δεν μπορεί να κατέχουν οι λαοί.

Φυσικά, αυτοί οι ισχυρισμοί είναι εγκληματικά ψεύδη για να αποτρέψουν τους λαούς από το να διεκδικήσουν την εξουσία τους, να διεκδικήσουν τον αυτοκαθορισμό της ζωής τους.

Στην απάνθρωπη προπαγάνδα τους  απαντάμε συντριπτικά με αντίστοιχα κείμενα: Μερικά εξ αυτών είναι:
 «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ».
  «ΠΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».
« ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ».
«ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ».

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ;

Ποια είναι η ουσία των εννοιών της (πραγματικής) δημοκρατίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου κατά τους Μαρξ και Ένγκελς;


 Όταν λέμε πολιτικό πρόταγμα, εννοούμε εκείνο το πολιτικό σύστημα που προτείνει ο Μαρξ (και Ένγκελς) το οποίο θα πρέπει να πάρει τη θέση του αστικού (μετά την συντριβή του τελευταίου).
Και είναι αυτονόητο ότι το πολιτικό σύστημα (σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας) αφορά βασικά τους τρείς κεντρικούς θεσμούς.Δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία.

Στο κείμενο αυτό θα γίνει προσπάθεια να είμαστε όσο πιο περιληπτικοί γίνεται και ταυτόχρονα επεξηγηματικοί.

Ποια είναι η πρόταση του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα;
Τα βασικά δομικά στοιχεία του τα αναφέρει στο βιβλίο του για τον γαλλικό εμφύλιο πόλεμο - παρισινή κομμούνα του 1871 - από όπου στη συνέχεια παρουσιάζονται μερικά αποσπάσματα.

Η ένοπλη εκτελεστική κατά τον Μαρξ:

1) «Το Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί  μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας  της πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως από εργάτες.
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας  ήταν  το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ (και όχι μόνο εργάτες).»

Δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.

2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια ΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»

3)  “…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν ΟΛΟΙ οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.”

4) «Η αστυνομία που μέχρι τώρα ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως  από τις πολιτικές της ιδιότητες  και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.»
Δηλαδή η αστυνομία υποτάχθηκε στην ένοπλη δύναμη της πολιτοφυλακής.

5) « ..η κομμούνα (οργανωμένος λαός σε Κοινότητες - Δήμους) καθαιρούσε και συνελάμβανε τους στρατηγούς της, μόλις γινόντουσαν ύποπτοι ότι παραμελούσαν τα καθήκοντά τους..»

Σχόλιο;
Δηλαδή η κομμούνα, με την πολιτοφυλακή της, είχε ανώτερη εξουσία και από εκείνη των ανώτερων στρατιωτικών. Ήτοι τα ειδικά σώματα όπως του στρατού και της αστυνομίας δεν είχαν στα χέρια τους την μέγιστη ένοπλη εκτελεστική. Αυτή τη μέγιστη ένοπλη εκτελεστική την είχε ο ένοπλος λαός που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες!!!!
Ο αυτενεργός ένοπλος λαός.Δηλαδή  ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ  ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ.

Σχόλιο:
Για τον Μαρξ λοιπόν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να ανήκει στο ΛΑΟ και να μην είναι ένας ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ (μειοψηφικός) μηχανισμός, ιδιαίτερη μειοψηφική δύναμη  αλλά μηχανισμός της ΓΕΝΙΚΗΣ δύναμης (της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού).
Δηλαδή να μην είναι ένας μειοψηφικός και άρα ανεξέλεγκτος από το λαό  (ιδιαίτερος μηχανισμός) που να μπορεί με την ισχύ των όπλων που θα διαθέτει να του αφήνει την ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ και τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  να μπορεί να επιβληθεί αυτός πάνω στο λαό, να στρέψει κάποια στιγμή τα όπλα του εναντίον του λαού. Στο  ποιανού τα χέρια είναι  η ένοπλη εκτελεστική δηλαδή στο αν βρίσκεται στα χέρια του λαού  (γενική δύναμη) ή αν βρίσκεται στα χέρια μιας ιδιαίτερης μειοψηφίας ("ιδιαίτερος" σχηματισμός ένοπλων ανθρώπων που δεν υποτάσσεται καταναγκαστικά στη βούληση του λαού), είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστεί είτε η λαϊκή κυριαρχία είτε μια ολιγαρχική κυριαρχία.

Και όταν λέμε ότι ανήκει εννοούμε ότι στην ΚΟΡΥΦΗ όλων των ιδιαίτερων μηχανισμών (στρατού, αστυνομίας κλπ) βρίσκεται ο ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ένοπλα οργανωμένος λαός (πολιτοφυλακή) που έχει την ένοπλη δύναμη να επιβάλλεται σε όλους τους άλλους μηχανισμούς. (Αυτενεργός ένοπλος λαός είναι όρος του Ένγκελς)
Δηλαδή στην κορυφή της ένοπλης εκτελεστικής να μην είναι μια μειοψηφία όπως κόμμα κλπ αλλά ο ΙΔΙΟΣ Ο ΛΑΟΣ.

Ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ (ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ) 

* Δικτατορία (επιβολή, υπαγόρευση, κυριαρχία) μπορεί να ασκήσει ΜΟΝΟ εκείνο το υποκείμενο που κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη (σε παγκοινωνικό επίπεδο).

*Και η μεγαλύτερη ΕΞΟΥΣΙΑ – δύναμη είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (στρατός, αστυνομία κλπ)

*Όποιο υποκείμενο κατέχει, ελέγχει πλήρως την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (και φυσικό επακόλουθο την κατοχή της νομοθετικής), κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία εντός μιας κοινωνίας, μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας και μόνο αυτό το υποκείμενο μπορεί να ασκήσει δικτατορία (επιβολή της θέλησής του δια της νομοθετικής).
Αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει ο ΛΑΟΣ (προλεταριάτο συν οι άλλες εργαζόμενες τάξεις) τότε και ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ μπορεί το προλεταριάτο να ασκήσει τη δικτατορία του, τότε και μόνο τότε μπορούμε να έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου.
Αντίθετα, αν την εξουσία (ένοπλη) την κατέχει μια μειοψηφία (λέσχη, ομάδα, κλάμπ, «πρωτοπορία» κλπ, τότε θα έχουμε δικτατορία αυτής της όποιας μειοψηφίας.

* Ο Μαρξ ξέρει πολύ καλά ότι το πρώτο πιο σημαντικό βήμα για τις καταπιεσμένες τάξεις είναι η απόκτηση της δικής τους ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ.Και επί αυτού, στο Γενικό Συμβουλίου της Διεθνούς μετά την Κομμούνα λέει:

Μαρξ:
«Το τελευταίο κίνημα ήταν η Κομμούνα, το μεγαλύτερο που έχει γίνει, και δε μπορεί να υπάρχει κάποια διχογνωμία σχέση με αυτό. Η Κομμούνα ήταν η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από τις εργαζόμενες τάξεις…(λαό)….
Αλλά πριν να επέλθει μια τέτοια αλλαγή μια προλεταριακή δικτατορία καθίσταται απαραίτητη, και η ΠΡΩΤΗ συνθήκη για αυτήν ήταν ένας ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ  (συνολικά λαός) έπρεπε να κατακτήσουν το δικαίωμα να απελευθερωθούν ΑΠΟ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ στο πεδίο της μάχης...»
(Προλεταριάτο συν εργαζόμενες τάξεις ίσον λαός. Και όταν ο λαός κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, είναι αδύνατον εκ των πραγμάτων να μην κατέχει και όλη τη νομοθετική δηλαδή να μην αποφασίζει, να μην επιλέγει για το ποιοί νόμοι θα εφαρμοστούν στην κοινωνία σε κάθε κοινωνικό θέμα, αφού ο σκοπός της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής είναι η επιβολή της θέλησης – δια των νόμων-.)
Αυτό είναι το ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ βήμα για τη δικτατορία του προλεταριάτου (ένοπλη εκτελεστική στο λαό), για την εξουσία του λαού, για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων τάξεων. Και αυτό έγινε σε μεγάλο βαθμό στην κομμούνα.

Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα)  Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας μέσω μιας ολιγαρχικής λέσχης (ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία» κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ  ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
Επίσης, στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:«Η 4η του Σεπτέμβρη ήταν μόνο η αποκατάσταση….. . Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ενάντια στο ίδιο το κράτος -αυτή την υπερφυσική αποβολή της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ  του λαού, ΓΙΑ το λαό.»

Και αυτά μπορούν να γίνουν ΜΟΝΟ αν ΟΛΗ η ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική ανήκει στο λαό.

Η νομοθετική εξουσία κατά τον Μαρξ:   

Σημείωση:  Για τον Μαρξ η κομμούνα (οργανωμένος λαός και όχι μόνο η οργανωμένη εργατική τάξη) Θα ήταν η μορφή οργάνωσης της αυριανής δημοκρατικής κοινωνίας μέσα από την οποία θα δινόντουσαν οι μάχες της εργατικής τάξης για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής (στο οικονομικό επίπεδο) όπως αναφέρει ο Μαρξ.

Θα υπήρχαν: α. οι κομμούνες της βάσης (οργανωμένος λαός σε συλλογικότητες στους χώρους κατοικίας). β. οι κομμούνες των νομών και γ. η κεντρική παγκοινωνική κομμούνα.

Όλες αυτές οι μορφές της κομμούνας θα εξέλεγαν ένα συμβούλιο (συμβούλιο της κομμούνας) το οποίο θα ήταν εκτελεστικό όργανο της όποιας συλλογικότητας. Το κάθε συμβούλιο δηλαδή θα είχε ΜΟΝΟ εκτελεστικές αρμοδιότητες-εξουσιοδοτήσεις και θα ήταν ανακλητό ανά πάσα στιγμή. (Άλλο πράγμα η κομμούνα και άλλο το συμβούλιό της το οποίο είναι μικρό μέρος αυτής)

Που φαίνεται όμως ότι οι εκλεγμένοι όλων των «επιπέδων θα εκτελούσαν ΜΟΝΟ εντολές της βάσης και θα ήταν ανακλητοί ανά πάσα στιγμή;

Γράφει ο Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα:

1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.

Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2.«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια (κοινοβουλευτισμό) ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο, ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες (εκτελεστικά όργανα), επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους!!!»

Σημείωση: Δηλαδή οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι)  θα είναι εκτελεστικά όργανα της  κομμούνας όπως είναι εκτελεστικά όργανα του εργοδότη οι εργάτες ή οι επιστάτες, οι λογιστές κλπ.

3. «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ  ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν στο ΟΝΟΜΑ του.  Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν  στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΣΙΑ τη  ΜΕΓΙΣΤΗ εξουσία, την έχει ο ΛΑΟΣ (ένοπλη και νομοθετική) και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν  ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές (Κανένα εκλεγμένο μειοψηφικό όργανο δεν θα πρέπει να έχει πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες, όπως θέλουν τα διάφορα ''κομμουνιστικά'' - αντικομμουνιστικά κόμματα.).

Επίσης ένα άλλο συμπέρασμα που μπορεί να συναχθεί από την πιο πάνω μορφή οργάνωσης της προτεινόμενης κοινωνίας είναι το εξής:

Στα διάφορα συμβούλια της κομμούνας θα μπορούσαν δυνητικά να εκλεγούν και άτομα που δεν ανήκαν αποκλειστικά στην εργατική τάξη αλλά ανήκαν γενικά στον εργαζόμενο λαό και έτσι είχε γίνει και στην κομμούνα.

ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ:
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα – δικτατορίας του προλεταριάτου και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το λαό, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.

Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)

Από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς  κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ  να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες).

Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής: 

«Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες.  ………..»

Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα  εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η  εργατική τάξη δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.

(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού.  Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα.  Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις -  έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική»  να  συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)

Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:

Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.

Αγγλικά:
The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. They know that in order to work out their own emancipation, and along with it that higher form to which present society is irresistably tending by its own economical agencies, they will have to pass through long struggles, through a series of historic processes, transforming circumstances and men. They have no ideals to realize, but to set free the elements of the new society with which old collapsing bourgeois society itself is pregnant. In the full consciousness of their historic mission, and with the heroic resolve to act up to it, the working class can afford to smile at the coarse invective of the gentlemen’s gentlemen with pen and inkhorn, and at the didactic patronage of well-wishing bourgeois-doctrinaires, pouring forth their ignorant platitudes and sectarian crotchets in the oracular tone of scientific infallibility.

Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική  εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό,  επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;)


Τελικά  η δικτατορία του προλεταριάτου όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά είναι διαμετρικά αντίθετη με την επιβολή της θέλησης της πρωτοπορίας (ηγεσίας ή και μόνο του γραμματέα ή κάποιων μειοψηφικών συμβουλίων, δήθεν οργάνων της εργατικής τάξης) της πρωτοπορίας (κόμματος) της πρωτοπορίας των εργαζομένων (του προλεταριάτου) όπως θέλει ο Λένιν και οι λενινιστές.
(«πρωτοπορία των εργαζομένων είναι το κόμμα, πρωτοπορία του κόμματος είναι η ηγεσία του - και η μακριά γαϊδούρα -.») 

Δηλαδή «η πρωτοπορία της πρωτοπορίας της πρωτοπορίας».

Η επιβολή της θέλησης (δια των νόμων) μιας μειοψηφίας πάνω στην πλειοψηφία του λαού είναι ενέργεια αντικομμουνιστική, ολιγαρχική, αντικοινωνική, αντιμαρξική, εγκληματική, παρότι οι διάφοροι οπαδοί της μπορεί να χρησιμοποιούν ακόμα και πολύ πλούσιο φιλοκομμουνιστικό λεξιλόγιο.

Η δικαστική εξουσία κατά τον  Μαρξ

Ο Μαρξ γράφει συνοπτικά στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:

«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.
 Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»

Από ότι συμπεραίνουμε λοιπόν, οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι κάτω από τον έλεγχο του λαού. Θα είναι αιρετοί, ελεγχόμενοι και ανακλητοί από το λαό.

Σχόλιο:
Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς.
ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ μπορούμε να πούμε ότι ο Μαρξ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία να ανήκει στους Λαούς (ΟΕΝΔΕΛ).
Τα επόμενα ερωτήματα που τίθενται είναι 

α. το πώς ονομάζουν αυτό το πολιτικό σύστημα και β. αν αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το περιεχόμενο της δικτατορίας του προλεταριάτου δηλαδή αν δια μέσου αυτού του συστήματος επιβάλλεται στην αστική τάξη πολιτικά και θα πρέπει (μαζί με τους συμμάχους του) να επιβάλει τη θέλησή του κατόπιν στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων..

Η απάντηση είναι πως το ονομάζουν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ και πως πράγματι είναι η πολιτική μορφή για την επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (δικτατορία του προλεταριάτου).

Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης, γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:

««Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

(Παραθέτουμε το ίδιο απόσπασμα  στα γερμανικά και στα αγγλικά γιατί οι μεταφραστές παίζουν «περίεργα» παιχνίδια)
Στα γερμανικά: Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.Στα αγγλικά: First. If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.
( Μια μετάφραση αυτού στα ελληνικά είναι πχ η μετάφραση της "σύγχρονης εποχής" στην έκδοση του 2012.  Όποιος προσέξει τη μετάφραση θα δει ότι μερικές λεξούλες "χειρουργικά βαλμένες" (μια, της) αλλάζουν αρκετά την ουσία του αποσπάσματος.

"Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία μονάχα με την πολιτική μορφή της ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα ΜΙΑ ιδιότυπη μορφή  ΤΗΣ  δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...")

Ο δε Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:

«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»
Από τα πιο πάνω συμπεραίνουμε με βεβαιότητα ότι;

1) Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της κομμούνας το ονομάζουν δημοκρατική ρεπούμπλικα και δημοκρατία και είναι δημοκρατία.
2)  ΜΟΝΟ δια μέσου αυτού του πολιτικού συστήματος ( ουσιαστικά ΟΕΝΔΕΛ) η εργατική τάξη (και οι σύμμαχοί της) μπορεί να κατακτήσει και να κατέχει την εξουσία.
3) Αυτή η  δημοκρατία είναι η ειδική  (συγκεκριμένη) μορφή δημοκρατίας όπου μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (και των συμμάχων του) πάνω στην ολιγαρχική αστική τάξη) δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου.
Και αν το συνδυάσουμε με την πρώτη πρόταση του αποσπάσματος βγάζουμε το βέβαιο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία αυτή (του ΟΕΝΔΕΛ) δεν είναι απλά Η ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ  πολιτικού συστήματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ.
Και όλα αυτά για να λειτουργήσουν σαν μοχλός για να μπορέσουν κατόπιν να ανατραπούν οι σχέσεις παραγωγής  δηλαδή να ολοκληρωθεί ο σοσιαλισμός (πρώτη μορφή κομμουνισμού) και να πάει η κοινωνία στον κομμουνισμό. Ετούτο συμπεραίνεται από το απόσπασμα του Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:

« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης.
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ   -  στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ) - δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα), θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία». 

Είναι σημαντικό να έχουμε υπόψη μας ότι η κομμούνα διήρκεσε μόνο 72 μέρες.

Και όμως. Παρότι λέει εμφανέστατα ότι η δημοκρατία του «ΟΕΝΔΕΛ» είναι το μοναδικό πρόταγμα, παρότι λέει ότι είναι η μοναδική μορφή πολιτικού συστήματος δια μέσου του οποίου μπορεί να ασκηθεί η δικτατορία του προλεταριάτου κάποιοι δύσπιστοι μπορεί να προβάλουν την αντίρρηση ότι αυτό δεν είναι η δικτατορία του προλεταριάτου γιατί δεν αναφέρεται ρητά ή ακόμα με μεγαλύτερη σαφήνεια.
Όμως ο Ένγκελς το ισχυρίζεται και είναι σαφής.
Στην τελευταία παράγραφο του προλόγου του στο βιβλίο του Μαρξ « ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»  ο Ένγκελς λέει πεντακάθαρα:
« Τον τελευταίο καιρό, το σοσιαλδημοκράτη  φιλισταίο τον πιάνει ξανά ένας ιερός τρόμος όταν ακούει τις λέξεις: δικτατορία του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν κύριοι θέλετε να μάθετε τι λογής είναι αυτή η δικτατορία; Κοιτάξτε την Παρισινή κομμούνα. Αυτή ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου».

Σχόλιο: Η έννοια της δικτατορίας την εποχή του Μαρξ δεν χαρακτήριζε κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό σύστημα. Απλά είχε τη σημασία του επιβάλλω  και  υπαγορεύω ή του κυριαρχώ. Έτσι η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου σημαίνει επιβολή και υπαγόρευση της θέλησης του προλεταριάτου πάνω στην αστική τάξη. Και η πρώτη  βασική επιβολή ή υπαγόρευση είναι η επιβολή πάνω στην ουσία του πολιτικού συστήματος. (Η αστική τάξη θέλει και επιβάλλει εκείνο το πολιτικό σύστημα όπου οι λίγοι - δικοί της- να κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία για να μπορεί δια μέσου αυτού του μηχανισμού να επιβάλλει και τη θέλησή της πάνω στην οικονομία, πάνω στις παραγωγικές σχέσεις. Το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την αστική τάξη.)
Με την επιβολή  λοιπόν,  από την εργατική τάξη και το λαό  το πολιτικό σύστημα της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (ΟΕΝΔΕΛ) ανοίγει ο δρόμος για τις ΣΤΑΔΙΑΚΕΣ αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις.

Μαρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος» 
 «..Ξέρει (η εργατική τάξη) ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και την συνδεδεμένη με αυτήν ανώτερη μορφή ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα  η  παρούσα κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, θα πρέπει να περάσει από μακροχρόνιους αγώνες  (σταδιακά) και από μια σειρά από  ιστορικές διαδικασίες (προτσές),  που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν έχει να πραγματώσει ιδανικά  αλλά να απελευθερώσει ΜΟΝΟ εκείνα τα στοιχεία (σταδιακά) της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν στους κόλπους  της αστικής  κοινωνίας που καταρρέει».

Μαρξ στο «μανιφέστο».« ….Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε άρχουσα τάξη, η κατάκτηση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το προλεταριάτο θα χρησιμοποιήσει την πολιτική του κυριαρχία για να ΑΠΟΣΠΑΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ από την αστική τάξη και το κεφάλαιο, για να συγκεντρώσει όλα τα εργαλεία παραγωγής στα χέρια του κράτους*….» * (*Κράτος όχι με την πραγματική έννοια του όρου)

Σημείωση: Μετά την ανατροπή του αστικού πολιτικού συστήματος, φυσικά, η κοινωνία θα είναι ακόμα αστική για αρκετό χρονικό διάστημα μέσα στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οι περισσότερες κοινωνικές αξίες θα έχουν δημιουργηθεί στο προηγούμενο, στο αστικό καθεστώς και δεν εξαλείφονται από την μια μέρα στην άλλη.

Ο Μαρξ στην «κριτική του προγράμματος της Γκότα» γράφει: «Ακόµα και οι χυδαίοι δηµοκράτες που βλέπουν στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ τη χιλιόχρονη βασιλεία και δεν υποπτεύονται ότι ακριβώς σ' αυτή την τελευταία κρατική* µορφή της αστικής κοινωνίας, θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη ακόµα κι αυτού του είδους οι δηµοκράτες στέκονται βουνό ψηλότερα από έναν τέτοιο δηµοκρατισµό που περιορίζεται µέσα στα όρια εκείνου που επιτρέπει η αστυνοµία και δεν επιτρέπει η λογική.»

Εδώ ο Μαρξ μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα θα κριθεί οριστικά η ταξική πάλη. (* «κρατική» από την μη πραγματική έννοια του όρου κράτος όπως συνάγεται από την επιστολή του Ένγκελς στον Μπέμπελ.)

Σύμφωνα με τους Μαρξ και Ένγκελς,

Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – δημοκρατική ρεπούμπλικα (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική στο ΛΑΟ) είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ – «ΠΛΑΙΣΙΟ» μέσα στο οποίο μπορεί να ασκηθεί η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – δικτατορία του προλεταριάτου.

ΥΓ1

Ο ΛΕΝΙΝ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΜΑΡΞ.....

*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα λέει καθαρά και "σταράτα".

" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."

Ο Λένιν  (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».

«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ  που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ  ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»

Παράπονα του Λένιν γιατί ακόμα δεν είχε επιτευχθεί η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ των εργατών στις μειοψηφικές εξουσίες.

Να ποιά ήταν η «εργατική δημοκρατία» του Λένιν και η εντός αυτής «δικτατορία του προλεταριάτου». Μόνο το βούρδουλα φαίνεται ότι δεν θεσμοθέτησε το κόμμα κατά της εργατικής τάξης.

 (Μερικοί λενινιστές λένε γι αυτό: « Εντάξει. Δεν έχουμε υποταγή της εργατικής τάξης στην αστική τάξη αλλά στο κόμμα.» Αυτό όμως είναι το ίδιο με εκείνο που λέει ο ρατσιστής. ‘Εντάξει. Το παιδάκι δεν το βίασε Αλβανός αλλά Έλληνας.»

Ο Τρότσκι  (το  Μάρτη του 1921) στο 10^ο συνέδριο του κόμματος, παρουσία του Λένιν και του Στάλιν λέει τα αντικομμουνιστικά του, χωρίς φυσικά να πάρει απάντηση από κανέναν.
Τρότσκι: «Η εργατική αντιπολίτευση, παρουσίασε επικίνδυνα σλόγκαν φετιχοποιώντας τις δημοκρατικές αρχές. Βεβαιώνουν το δικαίωμα των εργαζομένων να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους πέρα από το κόμμα, λες και το κόμμα δεν είναι εξουσιοδοτημένο (από εκείνους που δεν έχουν καμιά εξουσία;) να επιβεβαιώνει τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ακόμη και όταν αυτή η δικτατορία έρχεται παροδικά σε σύγκρουση με τις εφήμερες διαθέσεις της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!!  Είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε ανάμεσα μας τη συνείδηση ότι το ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ένα επαναστατικό δικαίωμα!!!!».

Τι πιο αντικομμουνιστικό από αυτό; Το κόμμα "έχει από τη γέννησή του" το δικαίωμα να εναντιώνεται στο λαό, (στη "δημοκρατία") σαν τους μονάρχες, σαν τους βασιλιάδες.

* Στο 10^ο συνέδριο ο Λένιν εισηγείται στο κόμμα το εξής:

 «Λόγω της σημερινής κατάστασης πρέπει να συγκεντρωθεί η ΠΛΗΡΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ .. κάθε ανάμειξη ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ των επιχειρήσεων θα πρέπει να αναγνωριστεί στις παρούσες συνθήκες σαν απόλυτα απαράδεκτη και ολέθρια!!!!!»Το εισηγείται αυτό ο Λένιν (σε μια μηδαμινή μειοψηφία συνέδρων) και το ΚΟΜΜΑ  το ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ  και μετά ΔΙΑΤΑΖΕΙ (απειλή χρήσης βίας) ΟΛΗ την εργατική τάξη και το λαό!!!
(Να τι σημαίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ καθοδήγηση για τον Λένιν, να τι σημαίνει "εργατική δημοκρατία". Επιβολή - δικτατορία του κόμματος.)
Αυτό είναι στην πράξη η δικτατορία του κόμματος επί της εργατικής τάξης και του λαού και φυσικά αυτή η αντικομμουνιστική πρακτική δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ της δημοκρατικής ρεπούμπλικα (όλη η ΕΝΟΠΛΗ, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) και την πραγματική έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ο ΔΕ ΣΤΑΛΙΝ
Από την ΚΟΜΕΠ 2002 τεύχος 4^ο

«Μόνο η συνειδητή μειοψηφία (δηλαδή το κόμμα Ι Στάλιν) μπορεί να καθοδηγήσει τις πλατιές εργατικές μάζες και να τις τραβήξει μαζί της», και ότι ακριβώς με αυτή την έννοια «με τη δικτατορία του προλεταριάτου εννοούμε στην ουσία τη δικτατορία της οργανωμένης και συνειδητής μειοψηφίας του (δηλαδή τη δικτατορία του κόμματος)




ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΥΘΕΙΑ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ (και οδήγησαν τις χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού, στην επιστροφή στον ιδιωτικό καπιταλισμό).

Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΛΕΝΙΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΟΥ «ΕΝΟΠΛΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» Ή ΤΗΣ «ΕΝΟΠΛΗΣ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ» ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ».
ΟΛΟΙ οι αστικοί στρατοί, στο μεγαλύτερο μέρος τους πλαισιώνονται από εργάτες, εργαζόμενους, πληβείους, παιδιά του λαού. Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Παρότι λοιπόν κρατούν τα όπλα οι εργαζόμενοι, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτοί οι στρατοί είναι λαϊκοί ή προλεταριακοί.
Γιατί δεν μπορεί κανείς να του ονομάσει λαϊκούς ή προλεταριακούς στρατούς;Απλά γιατί ο κάθε στρατός, στην ουσία του, δεν χαρακτηρίζεται από ονομασίες (πχ λαϊκός, κόκκινος, μπλε κλπ) αλλά χαρακτηρίζεται από το ποιο υποκείμενο μπορεί να τον κινητοποιεί σύμφωνα με τη ΘΕΛΗΣΗ του, από το ποιο υποκείμενο κατέχει τον μηχανισμό κινητοποίησής του («κινητήρα και τιμόνι»).
*Κατέχει την ένοπλη εκτελεστική εκείνο το υποκείμενο που κατέχει - ελέγχει τα ανώτερα κλιμάκια του ένοπλου μηχανισμού, τον κινητήριο μηχανισμό του όλου ένοπλου μηχανισμού.

Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτά (τα ανώτερα, τα «κινητήρια» κλιμάκια) τότε ολόκληρος ο μηχανισμός της ένοπλης εκτελεστικής υποτάσεται (δια του εξαναγκασμού) στη θελησή του και ολόκληρος ο μηχανισμός κινείται σύμφωνα με τη θέλησή του.Στους αστικούς στρατούς, ναι μεν η πλειονότητα εκείνων που φέρουν τα όπλα είναι πληβείοι, παιδιά του λαού, αλλά δεν μπορούν να υπακούσουν στη θέληση του λαού.
Αναγκάζονται να υπακούουν στις εντολές εκείνων που κατέχουν την κινητήριο δύναμη ολόκληρου του μηχανισμού (υψηλότερα ιεραρχικά κλιμάκια κλπ). Την κινητήριο αυτή δύναμη την ελέγχουν οι αστοί με το προσωπικό τους και έτσι τα παιδιά του λαού εξαναγκάζονται να χτυπούν το λαό όταν τους διαταχθεί.
Και οι λενινιστές όταν μιλούν για ένοπλο προλεταριάτο εννοούν ένοπλους πληβείους υπό τις διαταγές του κόμματος, δηλαδή εννοούν κομματικό στρατό, έναν ολιγαρχικό στρτό.

Για να είχαμε λαϊκό – προλεταριακό στρατό θα έπρεπε ο λαός να κατέχει ελέγχει τον βασικό «κινητήρα και το τιμόνι» του συνολικού ένοπλου μηχανισμού, που θα αποτελείται από τον εργαζόμενο λαό. Να είχαμε δηλαδή ΑΥΤΕΝΕΡΓΟ ένοπλο λαό. Ήτοι  τις εντολές και τη δύναμη(δια του εξαναγκασμού) κινητοποίησης ολόκληρης της ένοπλης εκτελεστικής να την κατέχει  η εργατική τάξη μαζί με τις άλλες εργαζόμενες τάξεις.

Σημείωση: Στη Σοβιετική Ένωση (και στις άλλες χώρες του ανύπαρκτου) δεν είχαμε  προλεταριακό στρατό και κατά συνέπεια δεν είχαμε δικτατορία του προλεταριάτου. Τον «κινητήρα και το τιμόνι», τα υψηλά κλιμάκια της ένοπλης εκτελεστικής, τα κατείχε πλήρως το κόμμα. Επομένως ο «κόκκινος» στρατός ήταν κομματικός στρατός και κατά συνέπεια είχαμε δικτατορία του κόμματος. (Αυτή μπορούσε , σε οικονομικό επίπεδο, να φτιάξει μόνο κομματικοκρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό αφού αντικειμενικά δεν μπορούσε να γίνει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ο σοσιαλισμός ήταν αδύνατον να χτιστεί. (Κείμενο: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΧΤΙΣΙΜΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.)

Όμως ο Λένιν και αρκετοί από τους μέχρι σήμερα λενινιστές θεωρητικοί, με λεκτικές ακροβασίες, ακροβασίες ισάξιες με εκείνες των κινούμενων σχεδίων που αγνοούν εντελώς το νόμο της βαρύτητας, προσπαθούν να ηλιθιοποιήσουν καλοπροαίρετους εργαζόμενους.

Σου λένε: « Η δικτατορία του κόμματος είναι δικτατορία του προλεταριάτου, αφού το κόμμα είναι ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ- ΕΝΟΛΟΔΟΧΟΣ της εργατικής τάξης και αυτό (το κόμμα) ασκεί τη δικτατορία της.»
Δηλαδή, δια μέσου του βιασμού και της έννοιας της αντιπροσώπευσης, προσπαθούν να υπερασπιστούν το αντιμαρξικό, αντικομμουνιστικό πρόταγμά τους.
Στην πραγματικότητα όμως ο πραγματικός αντιπρόσωπος δεν θα πρέπει να έχει δική του εξουσία, αλλά θα πρέπει να έχει εξουσιοδότηση από κάποιον που έχει εξουσία. Διαφορετικά, η δύναμη – εξουσία του εξουσιοδοτούμενου θα πρέπει να είναι μικρότερη του ΕΝΤΟΛΕΑ. Ο εντολοδόχος δεν πρέπει να έχει «αυτόφωτη» - «πρωτογενή» εξουσία. Ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ θα πρέπει να είναι εκείνος που θα ΚΑΤΕΧΕΙ τη μεγαλύτερη.
Επομένως, αν ο υποτιθέμενος εντολοδόχος πάρει στα χέρια του και κατέχει τη μεγαλύτερη εξουσία, την οποία θα έπρεπε να κατέχει ο εντολέας, τότε ο αυτοαποκαλούμενος αντιπρόσωπος δεν είναι αντιπρόσωπος, γιατί δεν μπορεί να είναι εξουσιοδοτημένος εντολοδόχος. Στην πραγματικότητα είναι σφετεριστής, ασύδοτος ή νταβατζής.

Με λίγα λόγια. Για να έχουμε αντιπροσώπευση θα πρέπει την πρωτογενή και μεγαλύτερη εξουσία να την κατέχει ο εντολέας ενώ τη δευτερογενή και μικρότερη θα πρέπει να την έχει ο αντιπρόσωπος - εντολοδόχος. (Ο εντολέας θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη εξουσία για να μπορεί να επιβάλει τους όρους του στον αντιπρόσωπο - εντολοδόχο.)

Έτσι, όταν το κόμμα αντιστρέφει τη σχέση και κατέχει αυτό την εξουσία (πρωτογενή και μεγαλύτερη),  δεν είναι αντιπρόσωπος του προλεταριάτου, για το λόγο ότι το προλεταριάτο δεν κατέχει την εξουσία ώστε να μπορεί να το εξουσιοδοτήσει. Απλούστατα, σε αυτή την περίπτωση, το κόμμα είναι ο σφετεριστής της εξουσίας του προλεταριάτου, είναι ένα ασύδοτο υποκείμενο που καταλήγει φυσικά να είναι ο νταβατζής του προλεταριάτου που ασκεί δικτατορία επί του προλεταριάτου και επί ολόκληρης της κοινωνίας (όπως έγινε στις Χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού).
Αντί λοιπόν για κόμμα ΒΟΗΘΟ των καταπιεσμένων τάξεων να φτιάξουν τελικά τη δική τους εξουσία (ένοπλη και νομοθετική), έχουμε κόμμα νταβατζή της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζόμενων τάξεων.

* Δικτατορία του προλεταριάτου και δικτατορία του κόμματος είναι δύο έννοιες που εκφράζουν δύο πραγματικότητες διαμετρικά αντίθετες, δύο πραγματικότητες απόλυτα ασύμβατες.Ή ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΑΣΚΕΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
ΟΛΗ Η ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟΣ  ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ

"Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ"
http://bezedakos.blogspot.gr/2017/10/blog-post_7.html


Το τελευταίο προπαγανδιστικό οχυρό του λενινισμού στο 21^ο αιώνα θα είναι οι «θεωρίες» το ανέφικτου και του αναποτελεσματικού…

Επιχειρήματα ψευδή βγαλμένα από τα μαύρα σκοτάδια της προπαγάνδας όλων των ιστορικών ολιγαρχικών συστημάτων (δουλείας, φεουδαρχίας, καπιταλισμού).
Θα λένε ότι η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι πρακτικά ανέφικτη, ότι χρειάζεται μια ηγεσία για να παίρνει γρήγορες αποφάσεις σε έκτακτες και δύσκολες περιπτώσεις κοκ. Βασικά στην πραγματικότητα δεν ισχύουν αυτά. Και αν ίσχυαν τότε θα έπρεπε να αλλάξουν χόμπυ, να βρουν άλλο τρόπο για να ικανοποιήσουν την εξουσιολαγνεία τους, να πάψουν να μιλάνε για σοσιαλισμό κομμουνισμό, γιατί χωρίς την ένοπλη και τη νομοθετική εξουσία στα χέρια του λαού είναι αντικειμενικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να χτιστεί σοσιαλισμός και κομμουνισμός.

"ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ"
http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_5904.html

ΥΓ2 Το πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ -ΟΕΝΔΕΛ- είναι το μοναδικό πρόταγμα όπου η εργατική τάξη και οι λαοί ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ  να προβάλουν στο σήμερα. Ήταν και είναι πάντα επίκαιρο και αξεπέραστο. Παρά τις τεράστιες ιστορικές διαστρεβλώσεις του
παραμένει ο μόνος δρόμος και η μόνη ελπίδα για τους λαούς.

Η εποχή μας απαιτεί την ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ του Μαρξικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ και ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟΥ προτάγματος.  Είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.  Ή το λαϊκό κίνημα θα προτάξει σαν άμεσο στόχο το ΟΕΝΔΕΛ, σαν αντίπαλο δέος του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος του καπιταλισμού  (σαν αποκλειστικό σταθμό για την μετέπειτα αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων) ή η βαρβαρότητα και η εξαθλίωση θα λάβει τεράστιες και πρωτοφανείς διαστάσεις.Και για να το προτάξει καλύτερα θα πρέπει να γίνει καθαρισμός από τα δηλητήρια και τα σκουπίδια που το γέμισαν οι διάφοροι «μετά Χριστόν προφήτες..». Να φύγουν εντελώς από τη μέση όλες εκείνες οι αντιλήψεις πουν κατέστρεψαν εντελώς το Μαρξικό κομμουνιστικό πρόταγμα και το αντικατέστησαν με το αντικομμουνιστικό - αντικοινοτιστικό πρόταγμα που στην ουσία του ΤΕΛΙΚΑ θέλει  το "ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ". Να φύγει από τη μέση αυτό το αντικομμουνιστικό πρόταγμα, που οι υπερασπιστές του το έχουν βαπτίσει κομμουνιστικό.
(Οι πιο πολλοί από άγνοια και κάποιοι από προσωπική εξουσιολαγνεία)

Το κεντρικό σύνθημα - στόχος όλων των λαϊκών κινημάτων θα πρέπει να είναι το
ΟΕΝΔΕΛ ΤΩΡΑ.   . Η κάθε διεκδίκηση θα πρέπει να συνοδεύεται από αυτό το σύνθημα  που είναι ο άμεσος πολιτικός καθοριστικός στόχος.

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ