ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ-

(Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Αυτός είναι ο πιο πλήρης ορισμός της δημοκρατίας.)

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
 Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.
Η δύναμη λοιπόν του καταναγκασμού (απειλή για χρήση, ή χρήση βίας ή αντιβίας-δες κείμενο τι είναι βία και τι είναι αντιβία- ) είναι η εξουσία  και η οποία είναι το μέσον για να μπορεί κάποιο ανθρώπινο υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές θελήσεις.Η επιβολή της θέλησης δια του καταναγκασμού είναι απαραίτητο στοιχείο στον ορισμό της εξουσίας και τούτο γιατί υπάρχει και η επιβολή της θέλησης δια της πειθούς.

Στο κοινωνικό επίπεδο,  η μέγιστη εξουσία είναι ο  ένοπλος εκτελεστικός μηχανισμός. (Εδώ δεν  εξετάζουμε το αν υπάρχει ή όχι απόλυτη εξουσία αλλά το ποια είναι η μεγαλύτερη.)

                  Εξουσία και συστήματα οργάνωσης της κοινωνίαςΤι είναι δημοκρατία;
Μήπως δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι λίγοι ή είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι πολλοί; (λαός;) Δηλαδή οι λίγοι επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους πολλούς ή οι πολλοί επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους λίγους;
Αν όμως συμφωνήσουμε ότι δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας όπου ο λαός κατέχει την εξουσία δηλαδή όπου ο λαός (σαν ρευστή πλειοψηφία) κατορθώνει δια του καταναγκασμού να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους –λίγους- ανθρώπους (είτε στους εκλεγμένους είτε στους μη εκλεγμένους  ανήκοντες σε μια ρευστή μειοψηφία ) τότε σίγουρα, τα κοινοβουλευτικά ή τα στρατιωτικά φασιστικά συστήματα δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία, αφού ο λαός σε αυτά δεν κατέχει τη μέγιστη εξουσία άρα δεν έχει καμιά πραγματική εξουσία.
Δηλαδή δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και επομένως δεν μπορεί να επιβάλλει δια του καταναγκασμού τη θέλησή του ούτε πάνω στους εκλεγμένους του  ή μη εκλεγμένους του ή πάνω στις άλλες μειοψηφικές θελήσεις.
 Και όταν λέμε δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό εννοούμε ότι τα μέρη αυτού του μηχανισμού (πχ αστυνομία, στρατός) δεν υπακούουν στη θέληση  της πλειοψηφίας του λαού αλλά στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.
Αυτό γίνεται γιατί ο λαός δεν έχει το δικό του κατάλληλο ένοπλο μηχανισμό όπου (βρισκόμενος στην κορυφή του συνολικού ένοπλου μηχανισμού) με την απειλή ή και τη χρήση αντιβίας  να καταναγκάζει τα άλλα μέρη του  ένοπλου μηχανισμού να υπακούουν στις διαταγές του. Δεν έχει καμιά σημασία αν τα άτομα που πλαισιώνουν τον ένοπλο μηχανισμό προέρχονται από την εργατική τάξη ή γενικά από το λαό (Όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και οι αστυνομίες πλαισιώνονται από άτομα του λαού). Σημασία έχει το ποιος βρίσκεται στην ηγεσία του μηχανισμού και να έχει την πρακτική δυνατότητα να επιβάλει τη θέλησή του δια του καταναγκασμού στον υπόλοιπο μηχανισμό και δια μέσου αυτού να μπορεί να επιβάλλεται καταναγκαστικά στις διάφορες μειοψηφίες ή στα άτομα των αντιπροσώπων του. (Δες κείμενο: «Πως θα μπορούσε πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό» )
- Αν δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού τότε Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (Και σαν απόρροια-μονόδρομος  αυτού  θα κατέχει και θα ελέγχει και τις άλλες εξουσίες,  πχ  την νομοθετική. Ετούτος είναι ο πιο πλήρης ορισμός της δημοκρατίας)
Χωρίς την κατοχή από το λαό της ένοπλης εκτελεστικής ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΙΧΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλαδή δεν υπάρχει εξουσία του λαού - .

ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΚΆΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. (Εκλογή χωρίς επιβολή είναι πράξη άνευ νοήματος, είναι η μέγιστη απάτη. Είναι σαν τη βίωση μόνο μέσα από τις ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ.) Άλλωστε οι ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι θεσμοθετημένη επιλογή των ολιγαρχικών με καταναγκαστική επιβολή στους λαούς (για να προκαλέσουν την αυταπάτη στους λαούς ότι έχουν εξουσία). Οι λαοί δεν επέλεξαν ποτέ μεταξύ αυτής της πρότασης των ολιγαρχικών και της πρότασης του να κατέχουν την εξουσία οι ίδιοι και έτσι να μπορούν να επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους εκλεγμένους τους. Και φυσικά η ολιγαρχία δεν θα θελήσει ποτέ την υλοποίηση του τελευταίου γιατί απλά δεν θέλει να αυτοκτονήσει.
Όταν ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική δεν κατέχει καμιά εξουσία και επομένως δεν υπάρχει πρακτικά δημοκρατία.
Όλα τα υπόλοιπα  είναι λόγια για εξαπάτηση των λαών, όλα τα υπόλοιπα είναι ολιγαρχικές απάτες.

Αντίθετα στα ολιγαρχικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, οι εκλεγμένοι ή μη εκλεγμένοι ή άλλες σταθερές μειοψηφίες έχουν την εξουσία και επιβάλλουν τη θέλησή τους δια του καταναγκασμού  (χρήση ή απειλή χρήσης βίας) πάνω στις κοινωνικές πλειοψηφίες. Για να λέγαμε ότι ο λαός έχει την εξουσία και επομένως υπάρχει δημοκρατία(πχ στη χώρα μας),  θα έπρεπε τα γεγονότα να ήταν κάπως έτσι. Πχ ο λαός να είχε πράγματι καταναγκάσει  την κυβέρνηση (δια της απειλής ή της χρήσης αντιβίας) να μετατρέψει σε ΝΑΙ το αρχικό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ή θα είχε καταναγκάσει την κυβέρνηση να καταργήσει το ΕΚΑΣ ή οι άλλες προηγούμενες, ας πούμε, κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν καταναγκαστεί από το λαό να του μειώσουν τις συντάξεις , να μειώσουν τους μισθούς, να καταργήσουν τις δεκατέσσερις συντάξεις, να καταργήσουν το οχτάωρο, να πετάξουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, να μην πληρώνονται οι υπερωρίες όπως παλαιότερα ή θα είχε καταναγκάσει τους βολευτές να παίρνουν υψηλούς μισθούς ή οι τραπεζίτες να κερδίζουν δισεκατομμύρια κοκ. Και για να λέγαμε πχ ότι ο γαλλικός λαός έχει την εξουσία θα έπρεπε ο λαός να είχε καταναγκάσει την κυβέρνησή του να φτιάξει αυτόν το νόμο για τα εργασιακά…. και παίζοντας το θέατρο του παραλόγου, ο λαός να κατέβαινε μετά σύσσωμος στους δρόμους για να βρίζει τον εαυτό του που κατανάγκασε τους κυβερνήτες του!!!
Έγινε  όμως  κάτι τέτοιο ή έγινε το ακριβώς αντίθετό του; Μήπως οι λίγοι κατανάγκασαν  το λαό να υποστεί όλα τα πιο πάνω; Φυσικά και ισχύει το τελευταίο. Οι λίγοι έχουν στα χέρια τους την ένοπλη εκτελεστική εξουσία η οποία είναι η βασική, η πρώτη  εξουσία. Είναι η εξουσία των εξουσιών γιατί μόνο πάνω σε αυτή μπορούν να στηριχτούν όλες οι άλλες μορφές εξουσιών (πχ η οικονομική). Ετούτη  η πραγματικότητα,  δηλαδή η κατοχή της εξουσίας από τους λίγους, είναι η πηγή όλων των δεινών κοινωνικής προέλευσης  για τους λαούς. 
Και κάποιος  με στοιχειώδη λογική, όταν είχε μπροστά του αυτά  τα στοιχεία, θα συμπέραινε με μεγάλη ευκολία ότι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ  ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ είναι πριν από όλα η κατάκτηση της εξουσίας από τους ίδιους τους λαούς, δηλαδή η κατάκτηση πρωτίστως της ένοπλης εκτελεστικής. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό πρόταγμα των λαϊκών κινητοποιήσεων.   (Όμως οι δεξιές και οι αριστερές ολιγαρχικές συλλογικότητες κάνουν τα πάντα για να μη φθάσει η κοινωνική συνείδηση σε τούτο  -το μοναδικό- απελευθερωτικό συμπέρασμα και έτσι να μην μπει σαν πρόταγμα για υλοποίηση.)
Το  σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας που ισχύει στην πραγματικότητα, είναι το διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας. Το σύστημα είναι κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
Αλλά  το συγκεκριμένο ολιγαρχικό σύστημα αποκαλεί τον εαυτό του δημοκρατία. Δηλαδή εξουσία του λαού. Φυσικά το κάνει για να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση. Το κάνει γιατί φοβάται το ξύπνημα του λαού από την παρατεταμένη καταναγκαστική χειμερία νάρκη στην οποία τον έχουν βάλει δια των απειλών ή τη χρήση βίας και της προπαγάνδας τους.
Όλοι  οι ηγέτες των υπαρκτών ή των μελλοντικών  κομμάτων που δεν βάζουν για κεντρικό πρόταγμα το "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ", είναι και θα αποδεικνύονται τελικά μεγάλοι απατεώνες, μεγάλοι εγκληματίες. 



ΥΓ
Όμως δεν είναι μόνο οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας  (αστικά κόμματα και οι άλλοι  παρατρεχάμενοι των αστών) που εξαπατούν το λαό με το να αποκαλούν αυτό το άκρως ολιγαρχικό σύστημα δημοκρατία και προκαλούν τεράστια ζημιά στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.
Οι αστοί, τους καλύτερους συμμάχους στην πρόκληση σύγχυσης και θολώματος των νερών της κοινωνικής συνείδησης,  τους έχουν βρει και στις άλλες ολιγαρχικές δυνάμεις που αυτό αποκαλούνται «αντισυστημικές». Αυτά τα διάφορα  «κομμουνιστικά» κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά κόμματα (ηγεσίες) εξαπατούν τους λαούς και τα απλά μέλη τους ή τους οπαδούς τους, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ολιγαρχικούς στόχους. Αποκαλούν άμεσα  τον κοινοβουλευτισμό είτε δημοκρατία είτε αστική δημοκρατία είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως  κάνουν και οι αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Και έμμεσα δείχνουν να αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό σαν εξουσία του λαού – δημοκρατία- αφού ενίοτε καλούν το λαό στην ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της δημοκρατίας, δηλαδή υπεράσπιση της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. (Υπεράσπιση κάποιου πράγματος ανύπαρκτου ή υπεράσπιση της ολιγαρχικής ουσίας;).
1. Χαρακτηρίζουν – ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
‘Όμως με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των πολλών ή την εξουσία των λίγων; Αν εννοούν εξουσία των πολλών τότε τα κοινοβουλευτικά συστήματα (και στη βάση του τι είναι εξουσία) όχι μόνο δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την εξουσία του λαού αλλά είναι ακριβώς το αντίθετό της.( Και την εξουσία των λίγων πως την ονομάζουν; Ποιο είναι το διαλεκτικά αντίθετό της; Δεν έχει θέση εδώ η διαλεκτική για την οποία  τόσο κόπτονται; Εδώ κάνουν εξαίρεση στη διαλεκτική;  Η δημοκρατία είναι η μοναδική έννοια μέσα στον υλικό κόσμο που δεν έχει το αντίθετό της; Τέτοια κατάπτωση;)
Τώρα αν κάποιοι βιαστούν να απαντήσουν, λέγοντας ότι το αντίθετό της δημοκρατίας είναι η έννοια της δικτατορίας, εκτός από το γεγονός ότι η η έννοια της δικτατορίας σημαίνει υπαγόρευση ή επιβολή και δεν σημαίνει κάποιο συγκεκριμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, πώς να καλύψουν την αντίφασή τους με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου που χρησιμοποιούν κι η οποία σημαίνει εξουσία των πολλών – δημοκρατία όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται;)
Και αν με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των λίγων τότε γιατί δεν την αποκαλούν  με το όνομά της; Γιατί δεν την αποκαλούν ολιγαρχία; (Γιατί τη λέξη ολιγαρχία την χρησιμοποιούν μόνο για τους λίγους οικονομικά εύπορους και όχι για το θεσμικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας  από τη στιγμή που χρησιμοποιούν την έννοια της δημοκρατίας γι αυτά τα συστήματα; Τι κρύβουν εδώ;)


2. Όμως οι πιο «τρελοί», οι πιο «κουφοί» χαρακτηρισμοί για τον κοινοβουλευτισμό (που στην ουσία του είναι ολιγαρχική δικτατορία) είναι οι χαρακτηρισμοί «αστική δημοκρατία» και «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο εξωπραγματικοί και πιο γελοίοι  χαρακτηρισμοί.  Τι να πρωτοπεί κανείς για τούτες τις ανόητες  εκφράσεις;
Πχ δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (των πολλών). Αν τώρα στην έκφραση αστική δημοκρατία αντικαταστήσουμε τη λέξη δημοκρατία με την έκφραση  εξουσία του λαού,  θα μας προκύψει  το «αστική εξουσία του λαού!!!!». Φράση που ακόμα και  σε σουρεαλιστική ποίηση δεν θα έμπαινε γιατί θα φαινόταν απόλυτα παράλογη.  Δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.  Ήτοι  ο λαός έχει την εξουσία που όμως αυτή την εξουσία την έχει  μια μειοψηφική τάξη, η αστική.  Ή ότι ο λαός έχει την εξουσία η οποία προέρχεται από την αστική τάξη και προορίζεται να υπηρετήσει την αστική τάξη;!!!! Τέλεια λογική συνάφεια !!!! (Η κατάληξη -ικος- θέλει να δείξει ή την προέλευση ή τον προορισμό ενός αντικειμένου ή και τα δύο μαζί.)Η άλλη απόλυτα παράλογη έκφραση είναι αυτή της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Λες και αντιπροσώπευση είναι η σχέση εκλογέα εκλεγμένου ή εντολέα εντολοδόχου  όπου ο τελευταίος (εκλεγμένος εντολοδόχος) κατέχει την πραγματική εξουσία δηλαδή μπορεί να επιβάλλεται δια του καταναγκασμού στον εκλογέα –εντολέα του!!!!! και όχι το ακριβώς αντίθετο. Τρελό; Και όμως..
Από την άλλη,  με την έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»,  αφήνουν να νοηθεί ότι υπάρχει και δημοκρατία χωρίς αντιπροσώπευση δηλαδή χωρίς εντολοδόχους – εκτελεστικά όργανα του λαού!!!
Ήτοι πρακτικά αυτό θα σήμαινε ότι αν πχ είχαμε δημοκρατία εδώ και στη Ρωσία και όταν θα θέλαμε να κάνουμε ανταλλαγή προϊόντων δεν θα υπήρχαν συγκεκριμένοι εντολοδόχοι με συγκεκριμένες εντολές για να υλοποιήσουν τις ανταλλαγές των προϊόντων αλλά είτε θα πήγαινε όλος ο λαός μας στη Ρωσία για να κάνει την ανταλλαγή ή ότι θα ερχόταν όλος ο Ρώσικος λαός εδώ!!! (Δες κείμενο: «Τι είναι αντιπροσώπευση»)
Και αφού δεν υπάρχει καμιά απολύτως αντιπροσώπευση του λαού στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες αυτοί επιμένουν («το τυρί κουμπάρε») με τούτες τις εκφράσεις που δεν έχουν καμιά υλική υπόσταση,  προκαλώντας  σύγχυση στο λαό προς τέρψη της αστικής ολιγαρχίας.

3. Γιατί όμως αυτός ο παραλογισμός στη χρήση ετούτων των εννοιών; Γιατί χρησιμοποιούν έννοιες με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από το πραγματικό. Ποια λογική εξυπηρετεί ετούτος ο παραλογισμός; Γιατί αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» να ορίσουν τις έννοιες της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της εξουσίας, της βίας, του δικαιώματος κλπ;  Ποιος και που είναι ο ορισμός τους;Οι περισσότεροι από τους ηγέτες των λενινιστικών κομμάτων  ξέρουν πολύ καλά ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία – εξουσία του λαού.  Ξέρουν επίσης ότι δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (όπως τη χρησιμοποιούσε ο Μαρξ) όμως  χρησιμοποιούν κάτι το παράλογο, ανύπαρκτο για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους άμεσους και έμμεσους στόχους. Οι άμεσοι στόχοι έχουν να κάνουν από το να παραμείνουν ολιγαρχικοί ηγέτες στο κόμμα τους μέχρι το να γίνουν αποδεκτοί από το σύστημα για να μπορούν να μπουν ή να στέκονται στη σημερινή ολιγαρχική σκηνή. Έμμεσος στόχος είναι η εγκαθίδρυση μελλοντικά μιας άλλης διαφορετικής μορφής ολιγαρχικού αντιλαϊκού συστήματος στην οποία θα έχουν ηγετικές θέσεις. Θέλουν την εγκαθίδρυση της κομματικής εξουσίας, του κομματικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Σε τούτο το σύστημα, στην κορυφή της ένοπλης εκτελεστικής θα είναι ανώτερα στελέχη του κόμματος και ταυτόχρονα η νομοθετική  θα ανήκει επίσης σε μια μειοψηφία ελεγχόμενη από το κόμμα. Δηλαδή όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος. Σε αυτούς τους λίγους θα ανήκει η πραγματική εξουσία.
Και επειδή όμως για προπαγανδιστικούς λόγους δεν τους συμφέρει να ονομάζουν ολιγαρχικό το δικό τους πρόταγμα για την κοινωνία, το ονομάζουν δημοκρατικό. Ονομάζουν δημοκρατικό ένα σύστημα όπου οι λίγοι (ηγεσία του κόμματος) θα έχουν όλη την πραγματική εξουσία!!!  Μα πως θα μπορούσαν από τη μια να ονομάσουν το δικό τους σύστημα δημοκρατικό όταν οι λίγοι θα έχουν την εξουσία και να ονομάζουν το αστικό σύστημα ολιγαρχικό που επίσης οι λίγοι κατέχουν την εξουσία; Θα ήταν τεράστια αντίφαση. Έτσι ονομάζουν και το αστικό σύστημα δημοκρατικό και ξεμπερδεύουν από τη συγκεκριμένη αντίφαση. Όμως οι αντιφάσεις τους δεν αποφεύγονται. Στην πραγματικότητα πολλαπλασιάζονται. Για να το στηρίξουν αυτό, θα πρέπει να παραλογίζονται, να αντιφάσκουν και με το περιεχόμενων πάρα πολλών άλλων εννοιών οι οποίες σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τα συστήματα θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας. Να παραλογίζονται και να λένε κυριολεκτικά ανοησίες σχετικά πχ με το τι είναι αντιπροσώπευση, δικαίωμα, ελευθερία, νόμος, μέγιστη εξουσία κοκ. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι αντιφάσκουν αλλά και το ότι αυτές οι ανοησίες περνάνε στα μέλη τους και το λαό και μπλοκάρουν την κοινωνική συνείδηση. Προκαλούν τεράστια σύγχυση και έτσι κρατάνε μακριά τους λαούς από το πραγματικό πρόταγμα που θα τους απελευθερώσει.
Κάποιοι από τις ηγεσίες των λενινιστικών κομμάτων ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν τεράστιο ιδεολογικό κενό. Κενό που «κληρονόμησαν»  από τον Λένιν, κενό που τους προκάλεσε ο Λένιν. Το ίδιο κενό το αντιλαμβάνονται και αρκετά στελέχη τα και μέλη τους. Γι αυτό όλοι τους αποφεύγουν «σαν το διάολο με το λιβάνι» οποιαδήποτε συζήτηση αφορά τους ορισμούς ή τις σημασίες αυτών των εννοιών. Κανένας τους δεν έχει έναν ορισμό για τις έννοιες αυτές. Νιώθουν ότι δεν έχουν κανένα λογικό επιχείρημα και γι αυτό αποφεύγουν οποιαδήποτε σχετική αντιπαράθεση απόψεων. Κάνουν πράξη το «στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάνε για σχοινί ή  κρύβουν διαρκώς τα σκουπίδια κάτω από το χαλί».
Αυτοί των ηγεσιών δεν τολμούν να δώσουν το πραγματικό περιεχόμενο στις πιο πάνω έννοιες (όπως έκανε ο Λένιν) για δύο κυρίως βασικούς λόγους.
 Ο πρώτος αφορά το ξεσκέπασμα και το σίγουρο ξέφτισμα των αντιεπιστημονικών και των ντε φάκτο αντικοινοτιστικών θεωριών του Λένιν πάνω στις οποίες βασίζονται και οι ίδιοι. Ετούτες τις εξωπραγματικές αντιλήψεις για το περιεχόμενο των εννοιών της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης κλπ τους τις δίδαξε ο αναθεωρητής (του Μαρξ )Λένιν και τις παπαγαλίζουν όπως παπαγαλίζουν οι θρησκευόμενοι τα διάφορα αναλλοίωτα ΔΟΓΜΑΤΑ.
 (Ο Λένιν μπορεί - πιθανόν - να ήταν καλοπροαίρετος όμως η σκέψη του ήταν τόσο αντιφατική, τόσο «κυκλοθυμική», τόσο αντιεπιστημονική, τόσο αντιμαρξική, τόσο αντικομμουνιστική, τόσο εμβρυική και θα ήταν ιστορικό παράδοξο αν δεν είχε οδηγήσει το κοινοτιστικό κίνημα στο Βατερλό που τελικά το οδήγησε.)
Ο δεύτερος λόγος είναι ο φόβος τους  ότι  ένα τέτοιο ξέφτισμα θα οδηγήσει αναπότρεπτα και στην απώλεια της προσωπικής τους εξουσίας-ματαιοδοξίας την οποία είτε κατέχουν τώρα μέσα στο κόμμα τους είτε ονειρεύονται να αποκτήσουν σε μια άλλη κοινωνία όπου θα έχει υπερισχύσει το δικό τους ολιγαρχικό, αντικοινοτιστικό μοντέλο.
Κρίμα, γιατί μέσα σε αυτά τα κόμματα και ομάδες είναι εγκλωβισμένα  από τα πιο υγιή, από τα πιο καλοπροαίρετα άτομα της κάθε κοινωνίας.
Τα εγκλωβισμένα καλοπροαίρετα μέλη και στελέχη πιστεύουν (απόλυτα) λαθεμένα ότι την κοινωνική αλλαγή, την λαϊκή απελευθέρωση μπορεί να την φέρει μια συνειδησιακά άψογη μειοψηφία-πρωτοπορία η οποία και θα πρέπει να κατακτήσει την εξουσία εξ ονόματος του λαού.
Τεράστιο λάθος που προέρχεται από την άγνοια του κοινωνικού νόμου που  χωρίς καμιά ιστορική εξαίρεση μας λέει ότι: Όταν μια οποιαδήποτε μειοψηφία πάρει την εξουσία μετατρέπεται αυτόματα σε νέο δυνάστη του λαού. (Δες κείμενο: «ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ»)
Αν κάποιος καλοπροαίρετος κοινωνικός αγωνιστής αγνοεί αυτό το νόμο είναι σαν να αγνοεί την ιατρική ένας χειρουργός

Όμως το πλήρωμα του χρόνου έχει φθάσει.  Οι αντικοινοτιστικές, οι  κυκλοθυμικές και αντιεπιστημονικές απόψεις του Λένιν, (που φθάνουν στο απόγειό τους με το βιβλίο του «κράτος και επανάσταση») τις οποίες αναμασούν οι σημερινοί οπαδοί του, αναπότρεπτα θα ξεφτίσουν και θα μπουν στο κατάλληλο μουσείο.
Έχει έρθει η εποχή όπου θα επαναδομηθεί το παγκόσμιο κοινοτιστικό κίνημα και φυσικά το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό αστικό σύστημα και αυτό μπορεί να γίνει με το πέταγμα στα σκουπίδια των Λενινικών κυκλοθυμικών θεωριών.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

       
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

                                                     Α

                            «Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»

                               (ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ)

          Σε τούτο το κείμενο θα αναφέρουμε περιεκτικά, περιληπτικά και πολύ σύντομα για το τι είναι το αντίπαλο δέος και για την απόλυτη ανάγκη να αντιτάσσεται από τους λαούς ένα το αντίπαλο δέος σαν απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.


Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων  του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επέφεραν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος  των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19^ο αιώνα και κυρίως τον 20^ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
 Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;

Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε  φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν  πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)

Όμως γύρω στα μέσα του 19^ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
 Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι  ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως  εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια»  ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση  (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
 Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)

Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".

Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι  εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.

(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις  ή οι απώλειες των λαών.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!

         Η Αρχή του αντίπαλου δέους λέει: « Το μέγεθος των λαϊκών κατακτήσεων ή  των λαϊκών απωλειών στο παρόν, εξαρτάται από το μέγεθος της απειλής που αντιτάσσουν οι λαοί απέναντι στην ΥΠΑΡΞΗ της παγκόσμιας και τοπικής ολιγαρχίας».
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά τη πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.

Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής  πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως σε άλλα κείμενα)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει  μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει  σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ,  μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδωκόμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες  και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν  απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι (λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη,  είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)

 



                                               Β

          ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.

1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα  στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να  επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος  (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει  και δυστυχώς « γελάει πάντα τελευταίο». 
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: « Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της  ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)

2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ  ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο   ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.

 3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ)  ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.

Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 10 λεπτά στον Έβρο. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα,  εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι  εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση.  (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων,  για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)

4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς  θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από  έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς. 


 Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:

1^ον  Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2^ον  Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3^ον  Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι)  ότι  υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4^ον  Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )  
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος. 
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.                                            

                                                   Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;

Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα  - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού  συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.

Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.

Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η  κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.

(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου  όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν.  Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
 Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία  – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός  τους,  θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς.  (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα  κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
 Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα. ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)

               Σημείωση:
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά  «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα». 
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση ,  όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί  να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και  το πρόταγμa-

               αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το  «οξυγόνο».
Η  ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος  με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ

               ΣΥΝΔΕΣΗ θα αναγκάζει το σύστημα να παραχωρεί  όλο  και περισσότερες ποσότητες νερού στο ΣΗΜΕΡΑ  και  θα ξεδιψούν  έτσι κάποιες φορές οι λαοί.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται  όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
 «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και  ΟΕΝΔΕΛ»  ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς»   ή   « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.

             ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

                      

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)