ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΝ 21o ΑΙΩΝΑ

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ:                  

ΟΛΗ  Η ΕΝΟΠΛΗ, Η  ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟYΣ ΛΑΟΥΣ ΣΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.  

Όπως λέει ο Ένγκελς (και ο Μάρξ):

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
                                                   

                                                      Α

Εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποίας   μπορεί να επιβάλει, δια του καταναγκασμού, τη θέλησή του πάνω σε άλλους ανθρώπους με διαφορετικές θελήσεις.
(Νομοτελειακά, η ΘΕΛΗΣΗ εκφράζεται – πάντα - με στόχους και κανόνες. Επομένως επιβολή της θέλησης σημαίνει επιβολή στόχων και κανόνων- διαταγών ή νόμων)

Τη μεγαλύτερη δύναμη - εξουσία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία την παρέχει στους κατόχους του ο μεγαλύτερος σε ισχύ ένοπλος μηχανισμός (στρατός, αστυνομία κλπ).

Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτόν τον μεγαλύτερο σε ισχύ ένοπλο μηχανισμό, κατέχει την μεγαλύτερη εξουσία, κατέχει  δηλαδή την πραγματική εξουσία και όχι την τυπική ή προπαγανδιστική .

Τελικά, ποιος κατέχει αυτό το μηχανισμό; 
Τον κατέχει μια μειοψηφία; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι ολιγαρχικό. Δηλαδή, θα άρχουν – εξουσιάζουν οι λίγοι. (Μια μειοψηφία θα επιβάλει πάντα τη θέλησή της στην πλειοψηφία)
Τον κατέχει ο λαός; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι δημοκρατία. Δηλαδή  θα άρχει – εξουσιάζει ο Δήμος, Λαός. (Οι εκάστοτε – προσωρινές -  πλειοψηφίες στα διάφορα θέματα θα επιβάλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε μειοψηφίες.)

(Τελικά «όποιος έχει το μαχαίρι τρώει και το καρπούζι». Έτσι, αν ο λαός θέλει να φάει καρπούζι θα πρέπει να πάρει το μαχαίρι από την αστική ολιγαρχία και να το κάνει δικό του.) 

H ίδια η πραγματικότητα θέτει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ και την πιο ουσιαστική διαχωριστική γραμμή  ανάμεσα και στις συλλογικότητες με παγκοινωνικό πρόταγμα (πχ κόμματα) και στα ατομικά υποκείμενα.
Ετούτη η γραμμή διαχωρίζει τα υποκείμενα σε δύο κατηγορίες:

(α) Σε εκείνα τα οποία δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν  η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό – αλλά σε μια μειοψηφία, σε λίγους - και
 (β) σε εκείνα τα οποία επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό.

Τα υποκείμενα της πρώτης κατηγορίας που θέλουν και επιδιώκουν η μέγιστη, η πραγματική εξουσία δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική, να ανήκει σε μια μειοψηφία και όχι στο λαό  είναι εκ των πραγμάτων (ντε φάκτο) ολιγαρχικά – αντιλαϊκά αφού θέλουν την εξουσία να την έχουν οι λίγοι, ανεξάρτητα αν η θέση τους αυτή συνοδεύεται από πιθανές καλές ή κακές προθέσεις ή από ωραία φιλολαϊκά λόγια, από ακατάσχετους φιλολαϊκούς βερμπαλισμούς. (Πολλές φορές «ο δρόμος για την κόλαση ανοίγεται από καλές προθέσεις» σε συνδυασμό με κάκιστη γνώση κάποιων ουσιαστικών στοιχείων της πραγματικότητας).
Όμως σχεδόν όλα τα ολιγαρχικά υποκείμενα αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά.  Στόχος τους φυσικά είναι η παραπλάνηση του λαού. Και ετούτος ο στόχος δείχνει το πόσο πολύ φοβούνται το ξύπνημα της δύναμης του λαού.


Τα υποκείμενα της δεύτερης κατηγορίας  θέλουν και επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό. Μόνο αυτά τα υποκείμενα είναι δημοκράτες. (Δημοκρατία = εξουσία του λαού δηλαδή δύναμη του λαού να επιβάλει τη θέλησή του. Και την πραγματική  εξουσία, τη μέγιστη εξουσία την παρέχει μόνο η ένοπλη εκτελεστική)

Τον  ουσιαστικότερο διαχωρισμό λοιπόν μπορεί να την κάνει ΜΟΝΟ η ΚΕΝΤΡΙΚΗ πραγματική θέληση,  η ΚΕΝΤΡΙΚΗ επιδίωξη,   το ΚΕΝΤΡΙΚΟ πρόταγμα,  σχετικά με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και εκφράζεται με την ερώτηση:
 «ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;» (Δηλαδή «την εξουσία των εξουσιών;»)
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει μια μειοψηφία; Τότε είσαι ολιγαρχικός. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την έχουν οι λίγοι.
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει ο λαός; Τότε είσαι δημοκράτης. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την κατέχει η πλειονότητα.Αυτό το διαχωρισμό ΔΕΝ μπορεί να τον κάνει η επιδίωξη - θέση πχ σχετικά με την νομοθετική, τη δικαστική ή την οικονομική εξουσία ή με τη θέση πάνω σε άλλα συγκεκριμένα προβλήματα.
 Αυτές οι εξουσίες είναι αποκλειστικά και «εκ των ων ουκ άνευ» παράγωγα της πρώτης και μέγιστης εξουσίας. Δηλαδή είναι αποκλειστικά, νομοτελειακά, «αυτόματα»  παράγωγα ή συνέπειες  της κατηγορίας – ουσίας της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.  Ήτοι σε όποιον  πχ ανήκει η ένοπλη εκτελεστική, «αυτόματα», νομοτελειακά   ανήκει και η νομοθετική  και η δικαστική  και η οικονομική εξουσία. (Ο λόγος για τον οποίο θέλει κάποιο υποκείμενο να κατέχει την ένοπλη εκτελεστική είναι για να μπορεί επιβάλει τη θέλησή του σε οικονομικά ή άλλα κοινωνικά θέματα. Η θέληση δε υπαγορεύεται πάντα, όπως είπαμε,  με κανόνες και σε κοινωνικό επίπεδο με διαταγές ή νόμους.)


Σημείωση α:
Μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, το Άλφα και το Ωμέγα είναι η κατοχή του  μηχανισμού της ένοπλης εκτελεστικής.  Αν θα θέλαμε να δώσουμε παραστατικά την αξία του τότε θα λέγαμε ότι κατά 99% η σημαντικότητα ανήκει στην ένοπλη εκτελεστική και το υπόλοιπο, στον εφικτό προγραμματισμό για την υλοποίηση των άλλων παραγόμενων εξουσιών (νομοθετικής, δικαστικής  όπου δια μέσου όλων αυτών  ορίζονται και οι παραγωγικές σχέσεις σε οικονομικό επίπεδο).
Κατοχή αυτού του μεγαλύτερου σε ισχύ μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και για τα δύο πιο πάνω υποκείμενα. Δηλαδή δεν μπορεί να ανήκει ταυτόχρονα και σε μια μειοψηφία και στο λαό. Διαφορετικά,  να πούμε ότι αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να είναι ουδέτερος, δεν μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της «ολίγον εγκύου» και ποτέ δεν ανήκε ιστορικά σε τούτη την κατηγορία.
Ουδέτερος θα σήμαινε ότι σε περίπτωση διαφορετικών εντολών προς αυτόν για το ίδιο θέμα, δηλαδή σε περίπτωση εντολής της μειοψηφίας και εντολής της πλειοψηφίας του λαού, θα έπρεπε να μένει απαθής – ουδέτερος. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση η ολιγαρχία δεν θα είχε την απόλυτη εξουσία επί των λαών.
Αν  σήμερα ο μηχανισμός ετούτος δεν ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της αστικής ολιγαρχίας, η ολιγαρχία αυτή δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για «μια ώρα».

Η περί ουδετερότητας άποψη είναι τεράστια αστική (κυρίως)ολιγαρχική απάτη με σκοπό να προκαλέσει αυταπάτες στους λαούς. Απόλυτη επίσης απάτη κάποιων και αυταπάτη για άλλους είναι η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκή ελευθερία ή φιλολαϊκή «πολιτική» ενώ θα υπάρχει κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από μια μειοψηφία. Ετούτη είναι άπειρη και απόλυτη βλακεία. (Στην πράξη, όλα τα ολιγαρχικά συλλογικά ή ατομικά υποκείμενα ασχολούνται πιθανόν με όλα τα άλλα θέματα και αποσιωπούν σχεδόν εντελώς το θέμα της ένοπλης εκτελεστικής είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι «ουδέτερη» είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι δευτερεύουσας σημασίας)
Παραδείγματα  από την ολιγαρχική κατοχή της ένοπλης εξουσίας:
 1)Αν ο λαός κατά 95% δεν επιθυμεί κάποια αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνώντων  και ταυτόχρονα απαιτεί οι κυβερνώντες να οδηγηθούν στη φυλακή τότε αυτός ο μηχανισμός δεν πρόκειται να κινητοποιηθεί για να υλοποιήσει την επιθυμία και εντολή του λαού. Αντίθετα την ίδια στιγμή θα κινητοποιηθεί σε εντολή των ολιγαρχικών κυβερνώντων για άσκηση βίας κατά του λαού για την κατάπνιξη της εξέγερσης. (όπως είδαμε με τα μνημόνια)
2) Σε ένα άλλο υπαρκτό παράδειγμα όπως αυτό με την απεργία στη χαλυβουργική, είδαμε ότι στα απόλυτα δίκαια των εργατών,  ο μηχανισμός βίας των ΜΑΤ δεν επιτέθηκε κατά των λίγων ιδιοκτητών της χαλυβουργικής αλλά επιτέθηκε με τρομερό μίσος κατά των απεργών.
Σημείωση β:  «Το φίδι για να το σκοτώσεις, πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι», λέει μια λαϊκή παροιμία. Έτσι και οι λαοί. Αν θέλουν να εξοντώσουν την ολιγαρχική οχιά για να ανοίξουν το δρόμο προς την απελευθέρωσή τους, θα πρέπει να προσανατολιστούν σχεδόν αποκλειστικά πριν από όλα, στο να διαλύσουν τον ένοπλο μηχανισμό της ολιγαρχίας και να τον αντικαταστήσουν με ένα δικό τους. Λέμε «σχεδόν» γιατί ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί ένα εφικτό πρόγραμμα σχετικά με το πώς θα μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη διάλυση της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής.
Όλες οι άλλες διαφορετικές απόψεις (περί ουδετερότητας ή φιλολαϊκότητας κάποιας μειοψηφικής ένοπλης εκτελεστικής) είτε είναι απόψεις – παγίδες των νοσηρών εγκληματικών συνειδήσεων των ολιγαρχικών  για αντιπερισπασμό και εξαπάτηση των λαών είτε είναι υιοθετημένες απόψεις καλοπροαίρετων μεν ανθρώπων του λαού αλλά απόλυτα  ουτοπιστών ή δειλών ή με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας μέσα στην οποία βιώνουν ή κάποιων που προσωπικά θα ήθελαν να πάρουν κάποια θεσούλα πάνω στη σημερινή  κεντρική ολιγαρχική «πολιτική» σκηνή . 

Όλες οι άλλες αναζητήσεις θα οδηγούν νομοτελειακά τους λαούς πάντα στο ίδιο αρνητικό σημείο. Oι λίγοι θα έχουν την εξουσία στα χέρια τους και οι λαοί θα παρακαλούν ή θα εξαρτώνται από την ελπίδα ότι η καλοσύνη των νέων εξουσιαστών θα τους παραχωρεί κάποιο δικαίωμα για να ζήσουν καλύτερα ή ότι η νέα ολιγαρχική εξουσία θα πράττει ότι θέλουν αυτοί. Σε τούτη την παγίδα έχουν ρίξει τους λαούς εδώ και πολλούς αιώνες. Ποτέ δεν επαληθεύτηκαν οι ελπίδες τους. Ή οι λαοί κατέχουν την εξουσία ή δεν είναι τίποτα ή μάλλον είναι έρμαια των διαθέσεων των όποιων ολιγαρχικών.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα πρέπει να σπάσει.
 Όλοι οι λαϊκοί αγώνες που δεν θα είναι μπολιασμένοι με το στόχο για την κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό, θα είναι ΟΛΟΙ τους απόλυτα χαμένοι ή μαλλον θα είναι κερδισμένοι από τη νέα ολιγαρχία που θα ενδυναμώνει από αυτούς τους αγώνες  και που θα καταλάβει στη συνέχεια την εξουσία ( Δες κείμενο : ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;»  -παρά τις προηγούμενες φιλολαϊκές υποσχέσεις της; -)
Οι όποιες ελπίδες του λαού σε νέους ολιγαρχικούς σχηματισμούς ή μηχανισμούς είτε στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είτε στα πλαίσια ολιγαρχικών στρατιωτικών ή κομματικών δικτατοριών,  θα αποδεικνύονται διαρκώς  τεράστιες απάτες και  αυταπάτες (πχ όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το «να δούμε και αυτούς» ή «αυτοί μπορεί να είναι λιγότερο κακοί για το λαό», διαρκεί ήδη χιλιάδες χρόνια και δεν απέδωσε ΠΟΤΕ (ούτε μια εξαίρεση) κανένα θετικό στοιχείο για τους λαούς. Τους βλέπουμε διαρκώς να εξαπατούν όλοι τους  λαούς άνευ ΟΥΔΕΜΙΑΣ εξαίρεσης. Όλοι οι νέοι ολιγαρχικοί σχηματισμοί θα αποδεικνύονται πάντα ίδιοι ή χειρότεροι  από  τους προηγούμενους (ανάλογα με την ύπαρξη ή μη ενός μεγέθους αντίπαλου δέους προς αυτούς) και όταν οι ολιγαρχικοί θα προσποιούνται ότι νοιάζονται για το καλό του λαού και τον ρωτούν για κάποιο θέμα (πχ δημοψήφισμα) τότε όλες οι απόψεις της πλειοψηφίας του λαού θα μετατρέπονται στο αντίθετό τους.  (τα ΟΧΙ του λαού θα γίνονται ΝΑΙ -πχ  δημοψήφισμα ΣΥΡΙΖΑ- και τα ΝΑΙ θα μετατρέπονται σε ΟΧΙ ανάλογα με το τι συμφέρει την ολιγαρχία στην κάθε ειδική περίπτωση. Και η ολιγαρχία σαν κάτοχος της ένοπλης εκτελεστικής θα έχει τη δύναμη – ένοπλη εκτελεστική - να κάνει τις μετατροπές που τη συμφέρουν)

                                                          
                                                   B
                    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

α. «ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ»  ή  «ΕΝΟΠΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ»
β. «ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ  ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ  ΛΑΟΣ»

Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός» και ένοπλη «εργατική τάξη» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση(πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη,  να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.

Όμως όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους από ανθρώπους του λαού.
Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ  σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί;

Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.
Ετούτο  τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία,  κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού.
Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος. Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να  κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.
Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων»  συμφερόντων των συμμάχων του,  πχ  μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά, με διαταγές, σε άλλα μέρη του σώματος ή και σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτών η θέλησή του (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.
Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.

Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός  δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).

Το καθοριστικό για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι η κατοχή από το λαό αυτού του εσωτερικού ένοπλου μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
 Ήτοι, η κατάκτηση  της ηγεσίας, της κορυφής ή του κέντρου της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.

Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής  ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να  επιβληθεί (δια της υπεροπλίας της κεκτημένης από τον ίδιο το λαό ηγεσίας-κορυφής  της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής)
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.


Έτσι, συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός».

ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ για να έχει ο λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του θα πρέπει να κατακτήσει την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής. Δηλαδή στην ηγεσία να είναι ο λαός και η θέλησή του να είναι διαταγή και για την κινητοποίηση ολόκληρου του σώματος της ένοπλης εκτελεστικής και για την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας.
Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» ή και το "εθνική ανεξαρτησία" (αλλά  εξάρτηση από την εσωτερική ολιγαρχία)  είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής).  Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Μια ακόμα ΑΠΑΤΗ…για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά.  Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος της υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ όμως είναι υλοποιήσιμο το να περάσει πραγματικά όλη η ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό; (μετά την συντριβή της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής;)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ.
Δες κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»

ΥΓ1. Το κεντρικό πρόταγμα του λαϊκού κινήματος στον 21^ο αιώνα θα πρέπει να είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ή το  «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ (ΟΕΝΔΕΛ)».  Διαφορετικά οι απογοητεύσεις από απόπειρες για λύσεις μέσα στα ολιγαρχικά πλαίσια δεν θα έχουν σταματημό και η βαρβαρότητα θα συνεχίζει να παίρνει όλο και πιο τρομερές διαστάσεις.

ΥΓ2  Τα διάφορα ολιγαρχικά κόμματα (από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά) χρησιμοποιούν κατά κόρον τα συνθήματα 

α. για εθνική ανεξαρτησία β. για λαϊκή κυριαρχία γ. για δημοκρατία. Χρησιμοποιούν γενικολογίες – χωρίς συγκεκριμένο υλικό περιεχόμενο - με στόχο  να προβάλουν ένα ανύπαρκτο φιλολαϊκό προφίλ ενώ τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα απέχουν παρασάγγας  από τις αοριστολογίες τους.
Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα:
1) Αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας (για το καλό του λαού).
Με ετούτο το σύνθημα ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ το πραγματικό σύνθημα – στόχο για κοινωνική απελευθέρωση που είναι το: «ΛΑΪΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΞΈΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ».
Ας το εξηγήσουμε:
Αποκρύπτουν  ότι η εξάρτηση ενός λαού από τα ξένα συμφέροντα είναι εξάρτηση από κάποιες ξένες ολιγαρχίες, από κάποια ξένα ολιγαρχικά συστήματα και όχι από ξένους λαούς.
Επίσης αποκρύπτουν ότι ακόμα και αν επέλθει  (υποθετικά) αυτή η εθνική ανεξαρτησία (όπως την φαντάζονται) δεν πρόκειται να επέλθει τίποτα το θετικό για το λαό αν εντός της Χώρας εξακολουθεί να υπάρχει το τοπικό ολιγαρχικό σύστημα (κοινοβουλευτικής ή στρατιωτικής ή κομματικής ολιγαρχικής δικτατορίας). Αν δηλαδή ο λαός εξακολουθεί  να ζει μέσα στο ντόπιο (εθνικό) ολιγαρχικό σύστημα τότε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει και πολύ χειρότερη επιδείνωση της κατάστασής του. Τίποτα δεν τον εξασφαλίζει από μια πορεία προς το χειρότερο. Τούτο το έχει αποδείξει η ιστορία αμέτρητες φορές. Πχ αν πάμε στον περασμένο αιώνα και δούμε τους λαούς που αποτίναξαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας (αλλά δεν αποτίναξαν και το ολιγαρχικό σύστημα της Χώρας τους) έζησαν και ζουν καταστάσεις πολύ χειρότερες από ότι με την αποικιοκρατία. Κραυγαλέο παράδειγμα η Ουγκάντα με ηγέτη τον Αμίν  Νταντά  κατά τη δεκαετία του 70. Το ίδιο έγινε και με την εθνικοποίηση εκατοντάδων εταιριών (πχ πετρελαίου) που έγινε σε πάρα πολλές Χώρες του κόσμου (πχ Βενεζουέλα). Τελικά οι ντόπιοι ολιγάρχες ξέσκισαν το λαό κατά τον ίδιο τρόπο και ενίοτε κατά τρόπο πολύ χειρότερο. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι, ιστορικά, κάποιοι λαοί που βρίσκονταν υπό στρατιωτική κατοχή ξένης ολιγαρχίας, πλήρωναν φόρο (υποτέλειας) πχ 10% επί των εισοδημάτων τους και μετά την ανεξαρτησία τους πλήρωναν φόρο στους ντόπιους τυράννους 60 και 70%.
Εν κατακλείδι,  η πάλη  ενάντια στο ντόπιο και τα ξένα ολιγαρχικά συστήματα θα πρέπει να είναι στόχος των λαών ταυτόχρονος και «εξ αδιαιρέτου» γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει ΠΟΤΕ  κοινωνική απελευθέρωση.
2. Για την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα αλλά αποτέλεσμα – κατάσταση ενός και μοναδικού πολιτικού συστήματος. Του πολιτικού συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική στο λαό). Όμως εξ αιτίας της απόκρυψης αυτού του γεγονότος έχουμε προβολή συγκεχυμένων στόχων και συνθημάτων από τους ολιγαρχικούς και δυστυχώς, καλοπροαίρετους αγωνιστές που πέφτουν στην παγίδα τους. Έτσι ενώ το σωστό σύνθημα είναι το : «Δημοκρατία για τη λαϊκή κυριαρχία» ή «δημοκρατία για την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας», τα ολιγαρχικά κόμματα προβάλλουν αυτές τις έννοιες ξεχωριστά ή αντίστροφα. (Και δημοκρατία = εξουσία του λαού, χωρίς να έχει ο λαός στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.)

ΟΕΝΔΕΛ 

     

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ-

(Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Αυτός είναι ο πιο πλήρης ορισμός της δημοκρατίας.)

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
 Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.

Η δύναμη λοιπόν του καταναγκασμού (απειλή για χρήση, ή χρήση βίας ή αντιβίας-δες κείμενο τι είναι βία και τι είναι αντιβία- ) είναι η εξουσία  και η οποία είναι το μέσον για να μπορεί κάποιο ανθρώπινο υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους που έχουν διαφορετικές θελήσεις.
Η επιβολή της θέλησης δια του καταναγκασμού είναι απαραίτητο στοιχείο στον ορισμό της εξουσίας και τούτο γιατί υπάρχει και η επιβολή της θέλησης δια της πειθούς.

Στο κοινωνικό επίπεδο,  η μέγιστη εξουσία είναι ο  ένοπλος εκτελεστικός μηχανισμός.
 (Εδώ δεν  εξετάζουμε το αν υπάρχει ή όχι απόλυτη εξουσία αλλά το ποια είναι η μεγαλύτερη.)

                  Εξουσία και συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας

Τι είναι δημοκρατία;
Μήπως δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι λίγοι ή είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας στο οποίο την εξουσία την κατέχουν οι πολλοί; (λαός;) Δηλαδή οι λίγοι επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους πολλούς ή οι πολλοί επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους λίγους;
Αν όμως συμφωνήσουμε ότι δημοκρατία είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας όπου ο λαός κατέχει την εξουσία δηλαδή όπου ο λαός (σαν ρευστή πλειοψηφία) κατορθώνει δια του καταναγκασμού να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους –λίγους- ανθρώπους (είτε στους εκλεγμένους είτε στους μη εκλεγμένους  ανήκοντες σε μια ρευστή μειοψηφία ) τότε σίγουρα, τα κοινοβουλευτικά ή τα στρατιωτικά φασιστικά συστήματα δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία, αφού ο λαός σε αυτά δεν κατέχει τη μέγιστη εξουσία άρα δεν έχει καμιά πραγματική εξουσία.
Δηλαδή δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό και επομένως δεν μπορεί να επιβάλλει δια του καταναγκασμού τη θέλησή του ούτε πάνω στους εκλεγμένους του  ή μη εκλεγμένους του ή πάνω στις άλλες μειοψηφικές θελήσεις.
 Και όταν λέμε δεν κατέχει τον ένοπλο μηχανισμό εννοούμε ότι τα μέρη αυτού του μηχανισμού (πχ αστυνομία, στρατός) δεν υπακούουν στη θέληση  της πλειοψηφίας του λαού αλλά στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.
Αυτό γίνεται γιατί ο λαός δεν έχει το δικό του κατάλληλο ένοπλο μηχανισμό όπου (βρισκόμενος στην κορυφή του συνολικού ένοπλου μηχανισμού) με την απειλή ή και τη χρήση αντιβίας  να καταναγκάζει τα άλλα μέρη του  ένοπλου μηχανισμού να υπακούουν στις διαταγές του.
Δεν έχει καμιά σημασία αν τα άτομα που πλαισιώνουν τον ένοπλο μηχανισμό προέρχονται από την εργατική τάξη ή γενικά από το λαό (Όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και οι αστυνομίες πλαισιώνονται από άτομα του λαού). Σημασία έχει το ποιος βρίσκεται στην ηγεσία του μηχανισμού και να έχει την πρακτική δυνατότητα να επιβάλει τη θέλησή του δια του καταναγκασμού στον υπόλοιπο μηχανισμό και δια μέσου αυτού να μπορεί να επιβάλλεται καταναγκαστικά στις διάφορες μειοψηφίες ή στα άτομα των αντιπροσώπων του. (Δες κείμενο: «Πως θα μπορούσε πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό» )
- Αν δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού τότε Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ  ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (Και σαν απόρροια-μονόδρομος  αυτού  θα κατέχει και θα ελέγχει και τις άλλες εξουσίες,  πχ  την νομοθετική. Ετούτος είναι ο πιο πλήρης ορισμός της δημοκρατίας)
Χωρίς την κατοχή από το λαό της ένοπλης εκτελεστικής ΔΕΝ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΙΧΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ δηλαδή δεν υπάρχει εξουσία του λαού - .

ΕΝΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΚΆΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. (Εκλογή χωρίς επιβολή είναι πράξη άνευ νοήματος, είναι η μέγιστη απάτη. Είναι σαν τη βίωση μόνο μέσα από τις ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ.) Άλλωστε οι ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι θεσμοθετημένη επιλογή των ολιγαρχικών με καταναγκαστική επιβολή στους λαούς (για να προκαλέσουν την αυταπάτη στους λαούς ότι έχουν εξουσία). Οι λαοί δεν επέλεξαν ποτέ μεταξύ αυτής της πρότασης των ολιγαρχικών και της πρότασης του να κατέχουν την εξουσία οι ίδιοι και έτσι να μπορούν να επιβάλλονται δια του καταναγκασμού στους εκλεγμένους τους. Και φυσικά η ολιγαρχία δεν θα θελήσει ποτέ την υλοποίηση του τελευταίου γιατί απλά δεν θέλει να αυτοκτονήσει.
Όταν ο λαός δεν κατέχει την ένοπλη εκτελεστική δεν κατέχει καμιά εξουσία και επομένως δεν υπάρχει πρακτικά δημοκρατία.
Όλα τα υπόλοιπα  είναι λόγια για εξαπάτηση των λαών, όλα τα υπόλοιπα είναι ολιγαρχικές απάτες.

Αντίθετα στα ολιγαρχικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας, οι εκλεγμένοι ή μη εκλεγμένοι ή άλλες σταθερές μειοψηφίες έχουν την εξουσία και επιβάλλουν τη θέλησή τους δια του καταναγκασμού  (χρήση ή απειλή χρήσης βίας) πάνω στις κοινωνικές πλειοψηφίες.
Για να λέγαμε ότι ο λαός έχει την εξουσία και επομένως υπάρχει δημοκρατία(πχ στη χώρα μας),  θα έπρεπε τα γεγονότα να ήταν κάπως έτσι. Πχ ο λαός να είχε πράγματι καταναγκάσει  την κυβέρνηση (δια της απειλής ή της χρήσης αντιβίας) να μετατρέψει σε ΝΑΙ το αρχικό του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ή θα είχε καταναγκάσει την κυβέρνηση να καταργήσει το ΕΚΑΣ ή οι άλλες προηγούμενες, ας πούμε, κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν καταναγκαστεί από το λαό να του μειώσουν τις συντάξεις , να μειώσουν τους μισθούς, να καταργήσουν τις δεκατέσσερις συντάξεις, να καταργήσουν το οχτάωρο, να πετάξουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στην ανεργία, να μην πληρώνονται οι υπερωρίες όπως παλαιότερα ή θα είχε καταναγκάσει τους βολευτές να παίρνουν υψηλούς μισθούς ή οι τραπεζίτες να κερδίζουν δισεκατομμύρια κοκ. Και για να λέγαμε πχ ότι ο γαλλικός λαός έχει την εξουσία θα έπρεπε ο λαός να είχε καταναγκάσει την κυβέρνησή του να φτιάξει αυτόν το νόμο για τα εργασιακά…. και παίζοντας το θέατρο του παραλόγου, ο λαός να κατέβαινε μετά σύσσωμος στους δρόμους για να βρίζει τον εαυτό του που κατανάγκασε τους κυβερνήτες του!!!
Έγινε  όμως  κάτι τέτοιο ή έγινε το ακριβώς αντίθετό του; Μήπως οι λίγοι κατανάγκασαν  το λαό να υποστεί όλα τα πιο πάνω; Φυσικά και ισχύει το τελευταίο. Οι λίγοι έχουν στα χέρια τους την ένοπλη εκτελεστική εξουσία η οποία είναι η βασική, η πρώτη  εξουσία. Είναι η εξουσία των εξουσιών γιατί μόνο πάνω σε αυτή μπορούν να στηριχτούν όλες οι άλλες μορφές εξουσιών (πχ η οικονομική). Ετούτη  η πραγματικότητα,  δηλαδή η κατοχή της εξουσίας από τους λίγους, είναι η πηγή όλων των δεινών κοινωνικής προέλευσης  για τους λαούς.
Και κάποιος  με στοιχειώδη λογική, όταν είχε μπροστά του αυτά  τα στοιχεία, θα συμπέραινε με μεγάλη ευκολία ότι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ  ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ είναι πριν από όλα η κατάκτηση της εξουσίας από τους ίδιους τους λαούς, δηλαδή η κατάκτηση πρωτίστως της ένοπλης εκτελεστικής. Αυτό θα έπρεπε να είναι το κεντρικό πρόταγμα των λαϊκών κινητοποιήσεων.   (Όμως οι δεξιές και οι αριστερές ολιγαρχικές συλλογικότητες κάνουν τα πάντα για να μη φθάσει η κοινωνική συνείδηση σε τούτο  -το μοναδικό- απελευθερωτικό συμπέρασμα και έτσι να μην μπει σαν πρόταγμα για υλοποίηση.)
Το  σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας που ισχύει στην πραγματικότητα, είναι το διαλεκτικά αντίθετο της δημοκρατίας. Το σύστημα είναι κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
Αλλά  το συγκεκριμένο ολιγαρχικό σύστημα αποκαλεί τον εαυτό του δημοκρατία. Δηλαδή εξουσία του λαού. Φυσικά το κάνει για να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση. Το κάνει γιατί φοβάται το ξύπνημα του λαού από την παρατεταμένη καταναγκαστική χειμερία νάρκη στην οποία τον έχουν βάλει δια των απειλών ή τη χρήση βίας και της προπαγάνδας τους.
Όλοι  οι ηγέτες των υπαρκτών ή των μελλοντικών  κομμάτων που δεν βάζουν για κεντρικό πρόταγμα το "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ", είναι και θα αποδεικνύονται τελικά μεγάλοι απατεώνες, μεγάλοι εγκληματίες. 



ΥΓ
Όμως δεν είναι μόνο οι δυνάμεις της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας  (αστικά κόμματα και οι άλλοι  παρατρεχάμενοι των αστών) που εξαπατούν το λαό με το να αποκαλούν αυτό το άκρως ολιγαρχικό σύστημα δημοκρατία και προκαλούν τεράστια ζημιά στο εργατικό και το λαϊκό κίνημα.
Οι αστοί, τους καλύτερους συμμάχους στην πρόκληση σύγχυσης και θολώματος των νερών της κοινωνικής συνείδησης,  τους έχουν βρει και στις άλλες ολιγαρχικές δυνάμεις που αυτό αποκαλούνται «αντισυστημικές». Αυτά τα διάφορα  «κομμουνιστικά» κοινοβουλευτικά ή εξωκοινοβουλευτικά κόμματα (ηγεσίες) εξαπατούν τους λαούς και τα απλά μέλη τους ή τους οπαδούς τους, για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους ολιγαρχικούς στόχους. Αποκαλούν άμεσα  τον κοινοβουλευτισμό είτε δημοκρατία είτε αστική δημοκρατία είτε αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως  κάνουν και οι αστικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Και έμμεσα δείχνουν να αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό σαν εξουσία του λαού – δημοκρατία- αφού ενίοτε καλούν το λαό στην ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της δημοκρατίας, δηλαδή υπεράσπιση της αστικής κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. (Υπεράσπιση κάποιου πράγματος ανύπαρκτου ή υπεράσπιση της ολιγαρχικής ουσίας;).
1. Χαρακτηρίζουν – ονομάζουν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
‘Όμως με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των πολλών ή την εξουσία των λίγων; Αν εννοούν εξουσία των πολλών τότε τα κοινοβουλευτικά συστήματα (και στη βάση του τι είναι εξουσία) όχι μόνο δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την εξουσία του λαού αλλά είναι ακριβώς το αντίθετό της.( Και την εξουσία των λίγων πως την ονομάζουν; Ποιο είναι το διαλεκτικά αντίθετό της; Δεν έχει θέση εδώ η διαλεκτική για την οποία  τόσο κόπτονται; Εδώ κάνουν εξαίρεση στη διαλεκτική;  Η δημοκρατία είναι η μοναδική έννοια μέσα στον υλικό κόσμο που δεν έχει το αντίθετό της; Τέτοια κατάπτωση;)
Τώρα αν κάποιοι βιαστούν να απαντήσουν, λέγοντας ότι το αντίθετό της δημοκρατίας είναι η έννοια της δικτατορίας, εκτός από το γεγονός ότι η η έννοια της δικτατορίας σημαίνει υπαγόρευση ή επιβολή και δεν σημαίνει κάποιο συγκεκριμένο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, πώς να καλύψουν την αντίφασή τους με την έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου που χρησιμοποιούν κι η οποία σημαίνει εξουσία των πολλών – δημοκρατία όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται;)
Και αν με την έννοια δημοκρατία εννοούν την εξουσία των λίγων τότε γιατί δεν την αποκαλούν  με το όνομά της; Γιατί δεν την αποκαλούν ολιγαρχία; (Γιατί τη λέξη ολιγαρχία την χρησιμοποιούν μόνο για τους λίγους οικονομικά εύπορους και όχι για το θεσμικά συστήματα οργάνωσης της κοινωνίας  από τη στιγμή που χρησιμοποιούν την έννοια της δημοκρατίας γι αυτά τα συστήματα; Τι κρύβουν εδώ;)


2. Όμως οι πιο «τρελοί», οι πιο «κουφοί» χαρακτηρισμοί για τον κοινοβουλευτισμό (που στην ουσία του είναι ολιγαρχική δικτατορία) είναι οι χαρακτηρισμοί «αστική δημοκρατία» και «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο εξωπραγματικοί και πιο γελοίοι  χαρακτηρισμοί.  Τι να πρωτοπεί κανείς για τούτες τις ανόητες  εκφράσεις;
Πχ δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (των πολλών). Αν τώρα στην έκφραση αστική δημοκρατία αντικαταστήσουμε τη λέξη δημοκρατία με την έκφραση  εξουσία του λαού,  θα μας προκύψει  το «αστική εξουσία του λαού!!!!». Φράση που ακόμα και  σε σουρεαλιστική ποίηση δεν θα έμπαινε γιατί θα φαινόταν απόλυτα παράλογη.  Δηλαδή από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.  Ήτοι  ο λαός έχει την εξουσία που όμως αυτή την εξουσία την έχει  μια μειοψηφική τάξη, η αστική.  Ή ότι ο λαός έχει την εξουσία η οποία προέρχεται από την αστική τάξη και προορίζεται να υπηρετήσει την αστική τάξη;!!!! Τέλεια λογική συνάφεια !!!! (Η κατάληξη -ικος- θέλει να δείξει ή την προέλευση ή τον προορισμό ενός αντικειμένου ή και τα δύο μαζί.)
Η άλλη απόλυτα παράλογη έκφραση είναι αυτή της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας».
Λες και αντιπροσώπευση είναι η σχέση εκλογέα εκλεγμένου ή εντολέα εντολοδόχου  όπου ο τελευταίος (εκλεγμένος εντολοδόχος) κατέχει την πραγματική εξουσία δηλαδή μπορεί να επιβάλλεται δια του καταναγκασμού στον εκλογέα –εντολέα του!!!!! και όχι το ακριβώς αντίθετο. Τρελό; Και όμως..
Από την άλλη,  με την έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»,  αφήνουν να νοηθεί ότι υπάρχει και δημοκρατία χωρίς αντιπροσώπευση δηλαδή χωρίς εντολοδόχους – εκτελεστικά όργανα του λαού!!!
Ήτοι πρακτικά αυτό θα σήμαινε ότι αν πχ είχαμε δημοκρατία εδώ και στη Ρωσία και όταν θα θέλαμε να κάνουμε ανταλλαγή προϊόντων δεν θα υπήρχαν συγκεκριμένοι εντολοδόχοι με συγκεκριμένες εντολές για να υλοποιήσουν τις ανταλλαγές των προϊόντων αλλά είτε θα πήγαινε όλος ο λαός μας στη Ρωσία για να κάνει την ανταλλαγή ή ότι θα ερχόταν όλος ο Ρώσικος λαός εδώ!!! (Δες κείμενο: «Τι είναι αντιπροσώπευση»)
Και αφού δεν υπάρχει καμιά απολύτως αντιπροσώπευση του λαού στις κοινοβουλευτικές ολιγαρχικές δικτατορίες αυτοί επιμένουν («το τυρί κουμπάρε») με τούτες τις εκφράσεις που δεν έχουν καμιά υλική υπόσταση,  προκαλώντας  σύγχυση στο λαό προς τέρψη της αστικής ολιγαρχίας.

3. Γιατί όμως αυτός ο παραλογισμός στη χρήση ετούτων των εννοιών; Γιατί χρησιμοποιούν έννοιες με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από το πραγματικό. Ποια λογική εξυπηρετεί ετούτος ο παραλογισμός; Γιατί αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι» να ορίσουν τις έννοιες της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης, της εξουσίας, της βίας, του δικαιώματος κλπ;  Ποιος και που είναι ο ορισμός τους;
Οι περισσότεροι από τους ηγέτες των λενινιστικών κομμάτων  ξέρουν πολύ καλά ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία – εξουσία του λαού.  Ξέρουν επίσης ότι δημοκρατία σημαίνει εξουσία του λαού (όπως τη χρησιμοποιούσε ο Μαρξ) όμως  χρησιμοποιούν κάτι το παράλογο, ανύπαρκτο για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους άμεσους και έμμεσους στόχους. Οι άμεσοι στόχοι έχουν να κάνουν από το να παραμείνουν ολιγαρχικοί ηγέτες στο κόμμα τους μέχρι το να γίνουν αποδεκτοί από το σύστημα για να μπορούν να μπουν ή να στέκονται στη σημερινή ολιγαρχική σκηνή. Έμμεσος στόχος είναι η εγκαθίδρυση μελλοντικά μιας άλλης διαφορετικής μορφής ολιγαρχικού αντιλαϊκού συστήματος στην οποία θα έχουν ηγετικές θέσεις. Θέλουν την εγκαθίδρυση της κομματικής εξουσίας, του κομματικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Σε τούτο το σύστημα, στην κορυφή της ένοπλης εκτελεστικής θα είναι ανώτερα στελέχη του κόμματος και ταυτόχρονα η νομοθετική  θα ανήκει επίσης σε μια μειοψηφία ελεγχόμενη από το κόμμα. Δηλαδή όλη η εξουσία στην ηγεσία του κόμματος. Σε αυτούς τους λίγους θα ανήκει η πραγματική εξουσία. 
Και επειδή όμως για προπαγανδιστικούς λόγους δεν τους συμφέρει να ονομάζουν ολιγαρχικό το δικό τους πρόταγμα για την κοινωνία, το ονομάζουν δημοκρατικό. Ονομάζουν δημοκρατικό ένα σύστημα όπου οι λίγοι (ηγεσία του κόμματος) θα έχουν όλη την πραγματική εξουσία!!!  Μα πως θα μπορούσαν από τη μια να ονομάσουν το δικό τους σύστημα δημοκρατικό όταν οι λίγοι θα έχουν την εξουσία και να ονομάζουν το αστικό σύστημα ολιγαρχικό που επίσης οι λίγοι κατέχουν την εξουσία; Θα ήταν τεράστια αντίφαση. Έτσι ονομάζουν και το αστικό σύστημα δημοκρατικό και ξεμπερδεύουν από τη συγκεκριμένη αντίφαση. Όμως οι αντιφάσεις τους δεν αποφεύγονται. Στην πραγματικότητα πολλαπλασιάζονται. Για να το στηρίξουν αυτό, θα πρέπει να παραλογίζονται, να αντιφάσκουν και με το περιεχόμενων πάρα πολλών άλλων εννοιών οι οποίες σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με τα συστήματα θεσμικής οργάνωσης της κοινωνίας. Να παραλογίζονται και να λένε κυριολεκτικά ανοησίες σχετικά πχ με το τι είναι αντιπροσώπευση, δικαίωμα, ελευθερία, νόμος, μέγιστη εξουσία κοκ. Και το κακό δεν είναι μόνο ότι αντιφάσκουν αλλά και το ότι αυτές οι ανοησίες περνάνε στα μέλη τους και το λαό και μπλοκάρουν την κοινωνική συνείδηση. Προκαλούν τεράστια σύγχυση και έτσι κρατάνε μακριά τους λαούς από το πραγματικό πρόταγμα που θα τους απελευθερώσει.
Κάποιοι από τις ηγεσίες των λενινιστικών κομμάτων ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν τεράστιο ιδεολογικό κενό. Κενό που «κληρονόμησαν»  από τον Λένιν, κενό που τους προκάλεσε ο Λένιν. Το ίδιο κενό το αντιλαμβάνονται και αρκετά στελέχη τα και μέλη τους. Γι αυτό όλοι τους αποφεύγουν «σαν το διάολο με το λιβάνι» οποιαδήποτε συζήτηση αφορά τους ορισμούς ή τις σημασίες αυτών των εννοιών. Κανένας τους δεν έχει έναν ορισμό για τις έννοιες αυτές. Νιώθουν ότι δεν έχουν κανένα λογικό επιχείρημα και γι αυτό αποφεύγουν οποιαδήποτε σχετική αντιπαράθεση απόψεων. Κάνουν πράξη το «στου κρεμασμένου το σπίτι δεν μιλάνε για σχοινί ή  κρύβουν διαρκώς τα σκουπίδια κάτω από το χαλί».
Αυτοί των ηγεσιών δεν τολμούν να δώσουν το πραγματικό περιεχόμενο στις πιο πάνω έννοιες (όπως έκανε ο Λένιν) για δύο κυρίως βασικούς λόγους.
 Ο πρώτος αφορά το ξεσκέπασμα και το σίγουρο ξέφτισμα των αντιεπιστημονικών και των ντε φάκτο αντικοινοτιστικών θεωριών του Λένιν πάνω στις οποίες βασίζονται και οι ίδιοι. Ετούτες τις εξωπραγματικές αντιλήψεις για το περιεχόμενο των εννοιών της δημοκρατίας, της αντιπροσώπευσης κλπ τους τις δίδαξε ο αναθεωρητής (του Μαρξ )Λένιν και τις παπαγαλίζουν όπως παπαγαλίζουν οι θρησκευόμενοι τα διάφορα αναλλοίωτα ΔΟΓΜΑΤΑ.
 (Ο Λένιν μπορεί - πιθανόν - να ήταν καλοπροαίρετος όμως η σκέψη του ήταν τόσο αντιφατική, τόσο «κυκλοθυμική», τόσο αντιεπιστημονική, τόσο αντιμαρξική, τόσο αντικομμουνιστική, τόσο εμβρυική και θα ήταν ιστορικό παράδοξο αν δεν είχε οδηγήσει το κοινοτιστικό κίνημα στο Βατερλό που τελικά το οδήγησε.)
Ο δεύτερος λόγος είναι ο φόβος τους  ότι  ένα τέτοιο ξέφτισμα θα οδηγήσει αναπότρεπτα και στην απώλεια της προσωπικής τους εξουσίας-ματαιοδοξίας την οποία είτε κατέχουν τώρα μέσα στο κόμμα τους είτε ονειρεύονται να αποκτήσουν σε μια άλλη κοινωνία όπου θα έχει υπερισχύσει το δικό τους ολιγαρχικό, αντικοινοτιστικό μοντέλο.
Κρίμα, γιατί μέσα σε αυτά τα κόμματα και ομάδες είναι εγκλωβισμένα  από τα πιο υγιή, από τα πιο καλοπροαίρετα άτομα της κάθε κοινωνίας.
Τα εγκλωβισμένα καλοπροαίρετα μέλη και στελέχη πιστεύουν (απόλυτα) λαθεμένα ότι την κοινωνική αλλαγή, την λαϊκή απελευθέρωση μπορεί να την φέρει μια συνειδησιακά άψογη μειοψηφία-πρωτοπορία η οποία και θα πρέπει να κατακτήσει την εξουσία εξ ονόματος του λαού.
Τεράστιο λάθος που προέρχεται από την άγνοια του κοινωνικού νόμου που  χωρίς καμιά ιστορική εξαίρεση μας λέει ότι: Όταν μια οποιαδήποτε μειοψηφία πάρει την εξουσία μετατρέπεται αυτόματα σε νέο δυνάστη του λαού. (Δες κείμενο: «ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ»)
Αν κάποιος καλοπροαίρετος κοινωνικός αγωνιστής αγνοεί αυτό το νόμο είναι σαν να αγνοεί την ιατρική ένας χειρουργός

Όμως το πλήρωμα του χρόνου έχει φθάσει.  Οι αντικοινοτιστικές, οι  κυκλοθυμικές και αντιεπιστημονικές απόψεις του Λένιν, (που φθάνουν στο απόγειό τους με το βιβλίο του «κράτος και επανάσταση») τις οποίες αναμασούν οι σημερινοί οπαδοί του, αναπότρεπτα θα ξεφτίσουν και θα μπουν στο κατάλληλο μουσείο.
Έχει έρθει η εποχή όπου θα επαναδομηθεί το παγκόσμιο κοινοτιστικό κίνημα και φυσικά το αντίπαλο δέος προς το ολιγαρχικό αστικό σύστημα και αυτό μπορεί να γίνει με το πέταγμα στα σκουπίδια των Λενινικών κυκλοθυμικών θεωριών.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

  
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ.

* ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων.

 * (Με την έννοια καθαρή θέληση εννοούμε την ισότιμα διαμορφωμένη και χωρίς κανένα ανθρώπινο καταναγκασμό θέληση του κάθε μέλους της κοινωνίας)

Σχόλιο: Αυτός ο ορισμός αφορά όλη την ανθρώπινη κοινωνία, την παγκόσμια κοινωνία. Είναι ο ορισμός της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας. Αφορά σε ένα σύστημα οργάνωσης της ανθρωπότητας όπου όλοι οι κανόνες που θα τίθενται σε ισχύ και θα επιβάλλονται, θα εκφράζουν την καθαρή θέληση της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Θα εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας  των πολιτών  της κάθε Χώρας για τις σχέσεις τους  μέσα σε κάθε Χώρα και για τις σχέσεις μεταξύ των λαών  (των διαφορετικών Χωρών ή των σχετικά αυτόνομων διοικητικών διαιρέσεων).

Αυτή θα είναι η ΠΛΗΡΗΣ μορφή της δημοκρατίας - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ.

*ΟΡΙΣΜΟΣ.
 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (μερική – σε μια ή περισσότερες Χώρες) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης μιας Χώρας κατά το οποίο πολλές ή οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της Χώρας καθορίζονται από τη  θέληση ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των μελών της.

Σχόλια: α. (1). Γιατί αυτή η διαφοροποίηση στους ορισμούς;
Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι σε μια Χώρα ο λαός κατακτά την εξουσία του (δημοκρατία). Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αρχίσει να θέτει σταδιακά τους κανόνες για όλες τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών. Οι πολίτες θα εκφράζουν για κάθε θέμα τη θέλησή τους και αυτή θα επιβάλλεται.
Όμως, αν άλλες διπλανές Χώρες έχουν ολιγαρχικά συστήματα  κοινωνικής οργάνωσης, και οι ισορροπίες των ένοπλων δυνάμεων είναι τέτοιες,  τότε για μια σειρά από θέματα,  αυτές οι ολιγαρχίες ίσως να μπορούν να επιβάλλουν καταναγκαστικά τη θέλησή τους πάνω στους πολίτες της Χώρας που θα έχει δημοκρατία. Πχ πάνω στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις και όχι μόνο.
Έτσι οι πολίτες της Χώρας με δημοκρατία, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα εκφράζουν την καθαρή θέλησή τους αλλά η όποια θέλησή τους θα περιέχει και στοιχεία ανθρώπινου καταναγκασμού (έστω και από το εξωτερικό προερχόμενα).
(2) Ας υποθέσουμε ότι σε μια ισχυρή Χώρα εγκαθιδρύεται η δημοκρατία. Πχ στις ΗΠΑ. Εδώ υπάρχει το ενδεχόμενο, ναι μεν εσωτερικά της Χώρας να υπάρχει δημοκρατία όμως αν αυτή η Χώρα επιβάλλει καταναγκαστικά τη θέλησή της στις υπόλοιπες  Χώρες, τότε ως προς το εξωτερικό θα είναι μια ολιγαρχία αφού σαν Χώρα, το σύνολο του πληθυσμού της είναι μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού των άλλων Χωρών, των οποίων οι υπήκοοι θα αντιτίθενται.
(3) Αρχικά, το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε μια Χώρα (ή ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο), οι κοινωνία θα λειτουργεί αφ ενός μεν με τους νέους κανόνες που θα ψηφίζει σταδιακά η πλειοψηφία και αφετέρου με τους κανόνες - «νόμους» του προηγούμενου συστήματος  δηλαδή του ολιγαρχικού (θα ισχύει ακόμα η θέληση των λίγων). Όλοι οι κανόνες που θα καθορίζουν όλες τις σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν πρακτικά να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη αλλά θα απαιτηθεί κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό διάστημα και από αυτή την ειδική άποψη, η εξουσία του λαού (δημοκρατία) δεν θα είναι πλήρης.

(4) Από όλα αυτά βγαίνει, κατά ένα τρόπο,  το συμπέρασμα για το ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ  στοιχείο του διεθνισμού με το οποίο θα πρέπει να εμβολιαστεί κάθε επαναστατικό, απελευθερωτικό κίνημα για τη δημοκρατία.
(Την διεθνιστική αλληλεγγύη στοχεύουν να χτυπήσουν οι διάφοροι ρατσιστές ή "υπερπατριώτες του κώλου,  για να μην μπορέσει να επικρατήσει η δημοκρατία ούτε σε μια Χώρα)


Σχόλια:  β. (1). Δημοκρατία σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ .

*ΟΡΙΣΜΟΣ της εξουσίας:
Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τον ορισμό της εξουσίας και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μέγιστη εξουσία, η μέγιστη δύναμη καταναγκασμού μέσα σε μια κοινωνία είναι η ένοπλη εκτελεστική, ο ορισμός της δημοκρατίας μπορεί να διαμορφωθεί και ως εξής: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.



(*ΟΡΙΣΜΟΣ.
Και ΛΑΟΣ   είναι το σύνολο των κατοίκων μιας χώρας που ανήκουν στην  κατώτερη οικονομική τάξη, ή το σύνολο των ανθρώπων μιας χώρας που δεν ανήκουν  στην κατηγορία των ηγετών  και των οικονομικά εύπορων η το σύνολο των ανθρώπων που δεν κατέχει έξουσία.
Αυτός  ο ορισμός  μας χρησιμεύει γιατί και αστοί και «αριστεροί» προσπαθούν να τον παραποιήσουν, βάζοντας μέσα στο σύνολο του λαού και τους ανήκοντες στην ανώτερη οικονομική τάξη  ή και την ολιγαρχική πολιτική ηγεσία κλπ)


(2) Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του πολιτισμού (και πιθανόν για ένα πολύ μεγάλο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα), τα καθοριστικά εξουσιαστικά μέσα  για την επίτευξη του σκοπού της επιβολής της θέλησης της πλειοψηφίας για όλες τις κοινωνικές σχέσεις,  είναι Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΟΧΗ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΛΑΟΥΣ  ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ.

(3) Έτσι ο αρχικός ορισμός της δημοκρατίας θα μπορούσε να γραφτεί και καταυτό τον τρόπο:
ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που θα αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων  και το οποίο (σύστημα) επιτυγχάνεται με την απαραίτητη ΠΛΗΡΗ κατοχή από τους λαούς της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας.

Και  ένας πολύ σύντομος ορισμός που  θα μπορούσε να τεθεί  είναι ο εξής:

ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας όπου ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ.

(4) Η έννοια της δημοκρατίας δεν μπορεί να οριστεί από την ποσότητα ή την ποιότητα των παρεχόμενων προς το λαό δικαιωμάτων από μια εξουσία των ολίγων.

Η Δημοκρατία μπορεί να οριστεί ΜΟΝΟ από το αν κατέχει ο λαός  την ΠΗΓΗ «παραγωγής» - εξουσία - ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των μελών της κοινωνίας.

(Σήμερα οι αστοί και οι «αριστεροί για να παραπλανήσουν το λαό προσπαθούν να εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας πολιτειακά ολιγαρχικά συστήματα (πχ κοινοβουλευτισμό) τα οποία παρέχουν στους υπηκόους τους λίγα περισσότερα δικαιώματα, συγκριτικά με κάποια άλλα ολιγαρχικά .
Έτσι όταν ένα ολιγαρχικό σύστημα παρέχει στο λαό 10  δικαιώματα, από τα δεκάδες χιλιάδες που θα μπορούσε να έχει ο λαός και όταν κάποιο άλλο παρέχει 20, τότε το τελευταίο θέλουν να το εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας (για προπαγανδιστικούς λόγους).Όμως η δημοκρατία ορίζεται όχι από την παρεχόμενη, από κάποιους, ποσότητα δικαιωμάτων στο λαό αλλά από τον αν ο λαός έχει την εξουσία να παρέχει στον εαυτό του (μέλη του) ΟΛΑ  τα πιθανά δικαιώματα και υποχρεώσεις του, στις κοινωνικές σχέσεις.Μια άλλη απάτη που διαπράττουν κάποιοι ολιγαρχικοί είναι η προβολή της άποψης ότι σήμερα δεν υπάρχει η δημοκρατία γιατί οι αποφάσεις παίρνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ενώ σε άλλες εποχές νομοθετούσε η βουλή. Δηλαδή ψάχνουν να βρουν διαφορά στο αν αποφασίζουν τα 30  ή τα 150 άτομα που θα καθορίζουν τη ζωή 11.000.000 ανθρώπων!!!!! Όμως και στην περίπτωση των 30 ατόμων και στην περίπτωση των 150 ο λαός είναι αποκομένος από την "πηγή"-εξουσία της παραγωγής των κοινωνικών κανόνων.)

(5)  Στον ορισμό της δημοκρατίας δεν μορεί να τεθεί θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών.

Δεν μπορούν οι διαδικασίες να ορίζουν την ουσίας της. Την ουσία της την ορίζει ο σκοπός, το επιδιωκόμενο   αποτέλεσμα.  Άλλωστε οι διαδικασίες – μέσα  θα είναι ρευστές και μεταβλητές μέσα στο χρόνο, θα λαμβάνεται υπόψη και θα γίνεται  χρήση νέων ποσοτικών και ποιοτικών δεδομένων, νέων επιστημονικών ανακαλύψεων κλπ αλλά όλες οι νέες διαδικασίες θα στοχεύουν στην επίτευξη του σκοπού του ορισμού της δημοκρατίας δηλαδή ο κανονισμός-διευθέτηση όλων των κοινωνικών σχέσεων να είναι έκφραση της θέλησης της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας. (Το να τίθεται θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών σημαίνει ότι τίθεται θέμα φετιχισμού)Επί πλέον,  αν πάμε να προκαθορίσουμε τις διαδικασίες,  αυτό θα σημαίνει ότι θα πρέπει να αφαιρέσουμε ετούτο  το δικαίωμα- εξουσία από το λαό για να αποφασίζει ποιες διαδικασίες θα προτιμά κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της κοινωνίας. 

Φυσικά η κάθε δημοκρατική συλλογικότητα θα πρέπει από σήμερα να προτείνει τη δική της άποψη για τα μέσα και τις διαδικασίες που νομίζει ότι θα είναι αύριο πρακτικά πιο αποτελεσματικές στο να μπορεί η πλειοψηφία του λαού να επιβάλλει τη θέλησή της σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Θα πρέπει να προτείνει : 1. Στο πως μπορεί η ένοπλη εκτελεστική να είναι στα χέρια του λαού και 2. Στο πως θα υλοποιείται η νομοθετική στα χέρια του λαού (πχ με τοπικά συμβούλια, τοπικές συνελεύσεις ή με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα κλπ ; ). Και πιο σχέδιο θα τεθεί για υλοποίηση θα αποφασίσει τελικά ο λαός.

                                                  Β
*ΟΡΙΣΜΟΣ.  ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των μελών της (δικαιώματα και υποχρεώσεις) καθορίζονται από  τη θέληση μιας μειοψηφίας.
 (Δηλαδή μια μειοψηφία έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της επειδή κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία)

Σχόλια: 1 η μειοψηφία που θα επιβάλλει τη θέλησή της στην κοινωνία μπορεί να είναι είτε αιρετή είτε αυθαίρετη. Πχ κοινοβουλευτισμός και φασισμός αντίστοιχα. (Για τις διαφορές τους έχουμε γράψει στο κείμενο: «24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.»

(2) Επειδή στο κυνοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα, οι ολιγαρχικοί στήνουν παγίδα στην λαϊκή συνείδηση διά μέσου της εκλογής των ολιγαρχικών,  θα πρέπει να ξεσκεπάζουμε αυτή την τεράστια απάτη καθημερινά.
*ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ  Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) συμμετέχοντες σε διάφορα ολιγαρχικά κόμματα,  θα πρέπει να εκλέγονται από τα ίδια θα θύματά τους, δηλαδή από τους λαούς, (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (για ολοκλήρωση της κοροϊδίας – εξαπάτησης)

Όλα τα είδη των ολιγαρχικών (το καθένα για τους ιδιαίτερους λόγους του), ονομάζουν με τρομερή λύσσα τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
Ο κοινός λόγος τους είναι ανάλογος με αυτόν του παραδείγματος.
Ένας  για να εξοντώσει κάποιον, βάζει σε ένα πακέτο μια οχιά, κλείνει το πακέτο και από έξω  γράφει τη λέξη περιστέρι. Κατόπιν προτρέπει το υποψήφιο θύμα του να βάλει το χέρι του από μια τρύπα για να πιάσει το περιστέρι.
ΥΓ1. Οι λαοί πρέπει να ανακτήσουν την έννοια της δημοκρατίας.  Τώρα τους την έχουν σφετεριστεί ΟΛΑ τα είδη των ολιγαρχικών. Είναι μείζονος σημασίας για τους λαϊκούς απελευθερωτικούς αγώνες η ονομασία του κοινοβουλευτισμού και όλων των ολιγαρχικών συστημάτων  με αυτό που πραγματικά είναι.  Δηλαδή θα πρέπει να τα ονομάζουμε ολιγαρχίες. Και το όνομα που εκφράζει την ουσία του κοινοβουλευτισμού είναι είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχία είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

ΡΔ

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ;Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»  ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;»








Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ;

Εισαγωγή: Τι είναι πιο σωστό; Οι πελάτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να δίνουν εντολές-διαταγές στον ταξιτζή για το που θα πάνε ή ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να αναγκάζει τους πελάτες να πάνε εκεί που γουστάρει αυτός; Δημοκρατία ή ολιγαρχία;



Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα για τις σχέσεις πλειοψηφίας με τη μειοψηφία στα πλαίσια της πραγματικής δημοκρατίας, έχει τεθεί σε λάθος βάση εδώ και δύο περίπου αιώνες και αυτό το λάθος συνεχίζει δυστυχώς να διαιωνίζεται.
Σχεδόν όλες οι διαφορετικές απόψεις  έπαιρναν σαν δεδομένα κάποια στοιχεία του ολιγαρχικού συστήματος που στην αυριανή δημοκρατία – εξουσία του λαού δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπάρχουν αντικειμενικά. Έτσι οι όποιες αντιπαραθέσεις έφθαναν πάντα σε λογικά αδιέξοδα.

Πχ. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, υπάρχει ένας σταθερός σκληρός πυρήνας  ατόμων μιας μικρής μειοψηφίας που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Αυτός ο σκληρός πυρήνας  σχεδόν δεν αλλάζει ποτέ. (πλουτοκρατία και οι πέριξ αυτής γλυφτοβολεψάκηδες)   Δηλαδή παραμένει ο ίδιος  για τα περισσότερα θέματα. 
 Στη δημοκρατία ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η σύνθεση  των μειοψηφιών για κάθε θέμα που αφορά τα κοινά  χαρακτηρίζεται από μια διαρκή ρευστότητα. (όπως και η σύνθεση των πλειοψηφιών)
Στη Δημοκρατία, κάποιο άτομο όπου σήμερα σε ένα θέμα βρίσκεται με την άποψη-βούληση της μειοψηφίας, αύριο για κάποια άλλα πολλά θέματα πιθανότατα να βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας.

Έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε, όταν θα βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας, να τον ακολουθεί  η μειοψηφία, το ίδιο και αυτός όταν βρίσκεται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθεί την πλειοψηφία (ισότιμη σχέση όλων των μελών της κοινωνίας).

Το να ακολουθήσει τη θέληση της πλειοψηφίας (όταν βρίσκεται στη μειοψηφία) είναι το αντίτιμο για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών του όπως είναι το αντίτιμο της εργασίας για να μπορέσει κάποιος να καλύψει τις ανάγκες του. Όλα τα πράγματα για να αποκτηθούν έχουν ένα αντίτιμο.(Εκτός και αν κάποιος θέλει να απολαμβάνει αγαθά χωρίς το αντίτιμο της εργασίας και να έχει ΠΑΝΤΑ οφέλη χωρίς να έχει ταυτόχρονα καμιά απώλεια) . Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί αρνούνται τη λογική του αντιτίμου γιατί δεν συμφέρει τις ολιγαρχικές επιδιώξεις τους ενώ, ας πούμε,  δεν την αρνούνται στην περίπτωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Δηλαδή ενώ υπάρχουν αρκετές χιλιάδες θύματα τροχαίων ατυχημάτων το χρόνο, κανείς τους δεν προτείνει την κατάργηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων γιατί βλέπει ότι είναι προτιμότερο να μειώσει το κόστος του αντιτίμου ( μείωση τροχαίων) παρά να απαρνηθεί τα οφέλη από την μετακίνηση των τροχοφόρων.
Και είναι απόλυτα λογικό όταν εφαρμόζεται πάντα η θέληση της πλειοψηφίας να συνάγεται και με τα μαθηματικά ότι ένα άτομο  πιθανολογικά και κατά Μ.Ο, τις περισσότερες φορές στη ζωή του θα βρίσκεται  με την άποψη της πλειοψηφίας!!!!! (άρα τα οφέλη του θα είναι ΠΑΝΤΑ περισσότερα από τις ζημίες του)
Φυσικά δεν θα επιτρέπεται (με εκ προτέρων απόφαση της πλειοψηφίας)  σε καμιά πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις και να τις επιβάλει πάνω σε άτομα ή μειοψηφίες όπου οι προτιμήσεις τους και οι συμπεριφορές τους δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Η  πλειοψηφία θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα-αντικείμενα τα οποία θα μπορούν δυνητικά να γίνουν κοινά αντικείμενα αναφοράς ή επηρεασμού  όλων ή πολλών  ανθρώπων. Πχ η ανάγκη για ένα νέο δρόμο θα μπορεί να αποφασίζεται πλειοψηφικά ενώ δεν θα μπορεί να αποφασίζει καμιά πλειοψηφία για θέματα όπως πχ του πως θα κάνει κανείς τη διακόσμηση του σπιτιού του.(και καμιά πλειοψηφία δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο)

Οι ρευστές μειοψηφίες, στην εξουσία του λαού (δημοκρατία), προστατεύονται από τους ΙΔΙΟΥΣ τους ανθρώπους που απαρτίζουν μια συγκεκριμένη μειοψηφία, προστατεύονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, ΟΤΑΝ (αυτοί της συγκεκριμένης μειοψηφίας)  βρίσκονται με την πλευρά της πλειοψηφίας στις περιπτώσεις που αφορούν αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφιών. 
Αυτά τα δικαιώματα του ατόμου και των μειοψηφιών θα τα έχει εκ των προτέρων ορίσει η (πιθανότατα διευρυμένη) πλειοψηφία (και όχι εν βρασμώ) και ετούτα θα έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα της Χώρας.
Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, όχι εν βρασμώ, προεκτείνεται νοητικά και μπαίνει πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα  της μειοψηφίας ουσιαστικά  καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που  πιθανά θα  βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή  σινεμά). 
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας  από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν  την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής)  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ   όπως πχ στη θέση αναπηρίας. (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία  - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.) 

Αυτό λέγεται: ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία ή αυτοπροστασία του λαού. 

Έτσι συλλέγοντας τις απόψεις του καθένα θα βγαίνει η θέληση της πλειοψηφίας σχετικά με τα όρια της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.
Ετούτη μόνο μπορεί να είναι η καλύτερη θωράκιση των ατομικών ή των μειοψηφικών δικαιωμάτων. 
Αν όμως γι αυτά αποφάσιζε μια μειοψηφία, εξ ορισμού θα θωράκιζε μόνο τα δικά της συμφέροντα. (Το να θέλει να  καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ελεγχόμενη ψυχιατρικά)

Οι ολιγαρχικές όμως συνειδήσεις ψάχνουν διαρκώς για δικαιολογίες και προφάσεις των οπισθίων για να μην χάσουν τα οφέλη τους. Έτσι και με ετούτη την περίπτωση. Κάνουν δήθεν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, κάνουν δήθεν ότι είναι προστάτες της μειοψηφίας ή ότι είναι μεγάλοι ανθρωπιστές  ενώ στο βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές αρρωστημένες ανάγκες τους δια μέσου του ολιγαρχισμού και για να παραμείνει ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών.

Μέχρι που όμως φθάνει η λογική των δικαιολογιών τους;

Αν λοιπόν τους ρωτήσει κανείς: « Και εσείς τι αντιπροτείνετε; Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις - κανόνες που «να προστατεύουν» τη μειοψηφία; Να τις παίρνει μια μειοψηφία ή να τις παίρνει η πλειοψηφία; Ή το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει με τίποτα μέση κατάσταση. Δεν υπάρχει με τίποτα η περίπτωση της «ολίγον εγκύου». 
(Και σε έναν τρίτο να ανατεθεί η λήψη της απόφασης, η απόφασή του είτε θα ικανοποιεί μια πλειοψηφία είτε θα ικανοποιεί μια μειοψηφία)

Αυτοί φυσικά θα προσπαθήσουν να κρύψουν την θέλησή τους για να παίρνει τις αποφάσεις μια μειοψηφία.

Μετά από αυτό το ζόρισμα της λογικής θα πετάξουν το μπαλάκι αλλού. Θα πουν να γίνεται διαβούλευση και αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρίσκεται ένας Μ.Ο (μέσος όρος), μια συνισταμένη, να γίνεται μια σύνθεση, μεταξύ της θέλησης της πλειοψηφίας και της θέλησης της μειοψηφίας!!! (Η λέξη σύνθεση μπορεί να παραπλανήσει. Πιο σωστή είναι η λέξη "συνυποχώρηση" ή  "συν -παραίτηση")

Και με αυτή όμως την κωλοτούμπα τους πάλι δεν μπορούν να αποφύγουν το ερώτημα: Και αυτή τη συνισταμένη ή σύνθεση (συνυποχώρηση) ποιος θα την κάνει; Και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι;
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών. (Η ομοφωνία θα είναι το καλύτερο όπλο της ολιγαρχίας για να παίρνει την όποια ρεβάνς)
Ή μήπως θα παρθεί κάποια απόφαση; Και αν χρειάζεται οπωσδήποτε να παρθεί μια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (όπως θα δούμε πάρα κάτω) τότε θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία. Παρά ταύτα προσποιούμαστε ότι δεν τους θέτουμε το τελευταίο ερώτημα και πάμε πιο κάτω.

Εδώ   όπως βλέπουμε,  συμφωνούν με την λογική του αντιτίμου (αμοιβαίων υποχωρήσεων) την οποία ΟΜΩΣ απορρίπτουν όπως είδαμε πιο πάνω !!!

Αλλά τι σημαίνει ετούτη η συγκεκριμένη ολιγαρχική λογική του αντιτίμου;
α) Πως θα μπορεί να βρεθεί μια συνισταμένη;
Εδώ σίγουρα θα αρχίσουν τα ανατολίτικα παζάρια. Η κάθε πλευρά θα φουσκώνει όσο θέλει τις απαιτήσεις της (τιμές) για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα.
β) Αν μια διεστραμμένη μειοψηφία όπως πχ των παιδεραστών θέλει να βιάζει δέκα παιδάκια το μήνα, η πλειοψηφία θα πρέπει να κάνει διαβούλευση και να δεχτεί  να υποχωρήσει στους πέντε βιασμούς το χρόνο; 
Αν μία μειοψηφία θα θέλει να μολύνει το περιβάλλον με κάποιους τόνους καρκινογόνων αποβλήτων τότε θα πρέπει η πλειοψηφία να δεχτεί ένα συμβιβασμό όπου θα επιτρέπεται στη μειοψηφία να μολύνει  το περιβάλλον με λιγότερους τόνους καρκινογόνων υλικών;

γ)   ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.

Όπως είδαμε στη δημοκρατική λογική του αντιτίμου, σχεδόν ΟΛΟΙ οι πολίτες (μαθηματικά υπολογισμένα) θα βρίσκονται τις περισσότερες φορές στην πλευρά της πλειοψηφίας και η θέλησή τους θα πραγματώνεται σε πληρέστερο βαθμό και επομένως τα οφέλη θα είναι πάντα περισσότερα από τις απώλειες.

Στην ολιγαρχική όμως άποψη του αντιτίμου (του Μ.Ο, συνισταμένης ή της σύνθεσης) θα πρέπει ΠΑΝΤΑ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να δέχεται μείωση των προσδοκώμενων από αυτήν ωφελημάτων (ζημία) υπέρ κάποιας αύξησης της ωφελιμότητας της μειοψηφίας. 

Και επειδή (μαθηματικά) στη θέση της μειοψηφίας οι άνθρωποι θα βρίσκονται τις λιγότερες φορές στη ζωή τους, σημαίνει ότι για να έχουν την ωφελιμότητα από αυτές τις λίγες περιπτώσεις, θα πρέπει να απαρνούνται τα περισσότερα  οφέλη τα οποία θα έχουν όταν θα βρίσκονται (τις περισσότερες φορές) στην πλευρά της πλειοψηφίας!!!
Επομένως δεν υπάρχει με τίποτα η μέση κατάσταση της «ολίγον εγκύου».

Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική!!! Δηλαδή ΟΛΟΙ να χάνουν τα περισσότερα και οι κοινωνίες να καθίστανται διαρκώς οπισθοδρομικές. Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική. Για να κερδίσει κάποιος πέντε θα πρέπει να χάσει οπωσδήποτε εκατό!!!!

«Όποια λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» 

Σημείωση πρώτη:Όχι ότι στη ζωή θα πρέπει να αποκλείεται η σύνθεση των διαφορετικών θελήσεων σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή υπάρχει και θα πρέπει να υπάρχει. Με τον όρο όμως ότι αυτή τη σύνθεση θα την θελήσει και θα την κάνει ΜΟΝΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όταν βλέπει ότι ναι μεν προσωρινά θα έχει κάποιες απώλειες αλλά μακροπρόθεσμα θα βλέπει ότι θα έχει συνολικά περισσότερα οφέλη.Ετούτο όμως είναι άλλο πράγμα και διαφορετικό πράγμα είναι οι ολιγαρχικές προπαγάνδες, προφάσεις και δικαιολογίες.

Σημείωση δεύτερη: 
Κάποιοι καλοπροαίρετοι προτείνουν την επιδίωξη της ομοφωνίας. Όμως αυτή η πρόταση εκφράζει απλά μια απόλυτα «ιδανική» κατάσταση γιατί στην πραγματικότητα είναι ουτοπική.
Πρακτικά δηλαδή είναι αδύνατο να υπάρχει ομοφωνία για όλα τα θέματα όχι μόνο πχ για ένα σύνολο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά ούτε και σε ένα σύνολο πέντε ανθρώπων. 
Και η πραγμάτωση της ομοφωνίας – που εκφράζει μια «ιδανική» επιθυμία – δεν είναι αδύνατη επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φθάσει σε ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης ή επειδή είναι κακοί ή επειδή η υλική παραγωγή αγαθών δεν  είναι στον υπέρτατο βαθμό ή επειδή πάσχει η δύναμη της πειθούς κοκ.
Η ομοφωνία για όλα τα θέματα και μεταξύ πολλών ανθρώπων είναι πρακτικά εντελώς αδύνατη για τους εξής ΦΥΣΙΚΟΥΣ λόγους:

 Σε μια δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι ενός συνόλου ανθρώπων έχουν μεταξύ τους - και θα έχουν για πάντα - διαφορετικές ανάγκες.
(πχ Σε μια παρέα  20 ατόμων ρίχνεται η ιδέα για να πάνε να διασκεδάσουν κάπου. Από αυτούς κάποιος ή κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται καλά σωματικά ή κάποιοι άλλοι για τη χρονική στιγμή της διασκέδασης να έχουν ήδη επιλέξει να κάνουν κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο γι αυτούς κλπ. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ομοφωνίας; Υπάρχει περίπτωση ομοφωνίας μεταξύ εγκληματιών και πλειοψηφίας  του λαού για το μέγεθος των ποινών στους πρώτους; 

Άλλο η υποχώρηση για να επιτευχθεί ομοφωνία και άλλο πράγμα η  ομοφωνία. Αν μπούμε στο χώρο της υποχώρησης τότε πάμε πίσω στις λογικές και τους συλλογισμούς περί  «συνισταμένης,  Μ.Ο κλπ)
(Στο παράδειγμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να πάνε όσοι θέλουν και να μην αναγκαστεί η μειοψηφία να τους ακολουθήσει γιατί τα μέλη της πλειοψηφίας σκέπτονται ότι αν βρεθούν στο μέλλον, σε μια ανάλογη περίπτωση, στην πλευρά της μειοψηφίας δεν θα ήθελαν να εξαναγκαστούν να ακολουθήσουν την πλειοψηφία.)

Επίσης ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να έχει αρκετές ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, να δράσει στην κατεύθυνση της ικανοποίησής τους. Εδώ τις αξιολογεί και βάζει προτεραιότητες ή συμβιβάζεται να μην ικανοποιήσει κάποιες ανάγκες του για να μπορέσει πρακτικά να ικανοποιήσει κάποιες άλλες πολύ σημαντικότερες. 
Όμως οι προτεραιότητες του ενός δεν μπορούν να ταυτίζονται με τις προτεραιότητες των άλλων γιατί απλά ο καθένας όχι μόνο έχει διαφορετικές ανάγκες αλλά έχει και θα έχει και διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Η ομοφωνία λοιπόν θα ήταν εφικτή ΜΟΝΟ αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταυτόχρονα και πάντα τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης και κάτι τέτοιο νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει εφικτό ΠΟΤΕ.
Δηλαδή αν όλοι οι άνθρωποι πεινούσαν, διψούσαν, πονούσαν ή μπορούσαν να χαρούν την ίδια στιγμή. Δηλαδή όταν θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί η ατομικότητα.
Αξίζει λοιπόν η υιοθέτηση του «ιδανικού» της καθολικής ομοφωνίας;
Ένας τέτοιος σκοπός είναι ιδανικός ή κατάρα;
Πως θα ήταν η φύση, για παράδειγμα, αν τροποποιούσαμε όλα τα φυτά και τα κάναμε να έχουν όλα ένα χρώμα, ένα άρωμα κλπ;

Οι προτάσεις λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις θεμελιώδεις ουσίες  (στοιχεία) του ανθρώπου και την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτές θα έχουν. 
Και αν τις λάβουμε υπόψη μας αυτές τότε θα δούμε, οι περισσότεροι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα-πρόβλημα, το σχετικά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ μέσο είναι η αρχή της πλειοψηφίας με το συγκεκριμένο ΙΣΟΤΙΜΟ αντίτιμό της που προαναφέρθηκε. Η ομοφωνία θα μπορεί να απαιτείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να είναι η κεντρική επιδίωξη –ζητούμενο  μέσον για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία της κοινωνίας.

Σημείωση α. Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα με την εξής έννοια: 
Παρένθεση:   Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν θα έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν θα υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα.

Επεξήγηση: ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
 

Έτσι στο βαθμό που η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται να ισχύει η ΑΡΧΗ  της θέλησης της πλειοψηφίας (σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις) τότε στον ίδιο βαθμό θα λείπει εξ ΑΡΧΗΣ το στοιχείο του καταναγκασμού  το οποίο  υπάρχει στον ορισμό της έννοιας της εξουσίας και είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο του. 
Επομένως όσα πιο μεγάλα ποσοστά πολιτών θα αποδέχονται την ισχύ αυτής της ΑΡΧΗΣ τόσο  το σύστημα θα είναι μη εξουσιαστικό. Και αν φτάσει στο σημείο να αποδέχεται αυτή την αρχή το 100% των πολιτών τότε το σύστημα της δημοκρατίας θα είναι ένα απόλυτα μη εξουσιαστικό σύστημα γιατί θα λείπει το στοιχείο του καταναγκασμού και στη θέση του θα υπάρχει το στοιχείο της προαιρετική συμφωνίας.
  Έτσι μόνο δια μέσου της πλήρους Δημοκρατίας (ορισμός στο κείμενο : «τι είναι δημοκρατία..») είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετατραπούν σε κοινωνίες πλήρως μη εξουσιαστικές.

Σημείωση β.  Στην Αθήνα της δημοκρατίας τις αποφάσεις για όλα τα θέματα τις έπαιρνε η πλειοψηφία. Αν τούτο ήταν αρνητικό τότε δεν θα ήταν η Αθήνα το μοναδικό μεγαλειώδες σύστημα που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν θα είχε αναπτύξει την τεράστια οικονομική ευμάρεια, δεν θα είχε βγάλει τους χιλιάδες πνευματικούς ανθρώπους (όταν τα άλλα διπλανά ολιγαρχικά συστήματα δεν έχουν να μας επιδείξουν ούτε έναν).
Η πλειοψηφία αποφάσιζε εκ των προτέρων για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Η μειοψηφία και η πλειοψηφία όμως στη δημοκρατία, εκτός του ότι είναι διαρκώς ρευστή, συνάγεται και με τα μαθηματικά (αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όλες με πλειοψηφία)  ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων ΟΛΟΙ οι πολίτες θα είναι στην πλειοψηφία και άρα τα οφέλη που θα καρπούνται θα είναι πάντα περισσότερα από τις όποιες προσωρινές απώλειες (από τις λίγες περιπτώσεις που θα βρίσκονται στη μειοψηφία). Θα είναι σαν κάποιος να παίρνει ένα λαχείο 100 φορές και να κερδίζει, ας πούμε, τις 70.

Σημείωση γ. Οι ολιγαρχικοί όμως που κόπτονται δήθεν για την προστασία των μειοψηφιών τι θέλουν ουσιαστικά; 
Θέλουν μια σταθερή μειοψηφία να κατέχει την εξουσία. Αυτή η σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία να χωρίζει το λαό σε συντεχνίες, μειοψηφίες ( πχ βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες, καθαριστές, δασκάλους κλπ) και δια μέσου της καλλιέργειας του "κοινωνικού αυτοματισμού" και όχι μόνο να μπορεί να τις ξεσκίζει σχεδόν όλες για να υπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή όμως την περίπτωση οι μειοψηφίες είναι σταθερές και σταθερό θα είναι το ξέσκισμά τους από την σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία.
Μπορούν έτσι οι μειοψηφίες να προστατευτούν από την εξουσία μιας σταθερής μειοψηφίας όπως είναι σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα; Φυσικά και όχι.
Όμως στη δημοκρατία οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές και όταν ένας βρίσκεται σήμερα σε μιά μειοψηφούσα άποψη, τις επόμενες 5-6-7 φορές (κατά μ.ο) θα είναι με την πλειοψηφούσα άποψη. Θα χάνει, ας πούμε, 30 φορές αλλά θα κερδίζει τις 70.

Σημείωση δ. Εκτός των άλλων, η κάθε μειοψηφούσα άποψη θα μπορεί να είναι προσωρινά μειοψηφούσα άποψη. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων και η υλική εμπειρία ίσως σε ένα μετέπειτα χρονικό διάστημα να πείσει την πλειοψηφία του λαού για την ορθότητά της.
Με άλλα λόγια μια μειοψηφούσα άποψη δεν θα είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μειοψηφούσα. Με ιδεολογικό αγώνα των φορέων της θα μπορεί να μετατραπεί σε πλειοψηφούσα άποψη.
Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;


Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ.
 Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.

Τι γίνεται ή τι είναι σωστό να γίνεται  σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει έναν νόμο;

Α. Αν τα ποσοστά της πλειοψηφίας προς τα ποσοστά της μειοψηφίας είναι στα όρια του στατιστικού λάθους επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία με σκοπό να έχουμε αποτέλεσμα μακριά από τα όρια του στατιστικού λάθους. 
Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»

Β. Για ποια σημαντικά θέματα θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία (όπως θα προκύψει εκ των πραγμάτων)  και πόσο ενισχυμένη θα είναι, αρμόδιος να το αποφασίζει θα είναι ο λαός.
Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται. Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. 
Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.
(Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις στη ζωή όπου αρκετοί από εκείνους που βρίσκονται με αυτή τη μειοψηφία του 47% να βρεθούν (σε άλλο θέμα) με την πλειοψηφία του 53% και να επιθυμούν να εφαρμοστεί η αρχή της πλειοψηφίας. Έτσι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο λαός θα αποφασίζει αν θα δέχεται η μειοψηφία τη θέληση της πλειοψηφίας για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις)
Γ.  Όμως, ο καθένας πολίτης στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα είναι με την πλειοψηφία.   
Η λογική του αντίτιμου που αναφέρεται στο κείμενο είναι η λογική της αναπόφευκτης μερικής απώλειας στο παρόν για την απόκτηση μεγαλύτερης ωφελιμότητας αργότερα. Πχ ένας αγρότης ξοδεύει για πατατόσπορο 100 ευρώ για να μπορεί αργότερα να βγάλει 150 ή 200 ευρώ. Στη ζωή ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ένα αντίτιμο άμεσο ή έμμεσο.
Αν σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει το 45% να ακολουθήσει το 55% αυτό θα εμπίπτει «στην ανάγκη ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ πληρωμής του αντιτίμου».


                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

 Και να εφαρμόζεται  η θέληση των πλειοψηφιών του 53%,  η ζημία για τις συγκεκριμένες αντίστοιχες μειοψηφίες του  47%  δεν θα είναι σημαντική αφού και σε αυτό αλλά  και σε όλα τα άλλα θέματα οι  επιλογές των ρευστών πλειοψηφιών προστατεύουν  τις μειοψηφίες (σαν να ήταν το 53% στη θέση της μειοψηφίας).  

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ  ΟΛΩΝ. Επί πλέον, και να ζημιωθεί αρκετά το 47%, σε μια ειδική περίπτωση, τότε σε άλλα θέματα θα υπάρχει η τάση για συμμαχία των ατόμων του 47% με άλλα τμήματα των πολιτών ώστε να μπορέσει να καλύψει την όποια ζημιά. 
Η εφαρμογή του μηχανισμού  της αρχής της πλειοψηφίας, σε ένα μεγάλο σύνολο- αριθμό  θεμάτων,  έχει την εσωτερική δυνατότητα να προκαλεί διαρκώς την τάση για ισορροπία όλων των ατομικών  συμφερόντων προς τα πάνω!!!!!!!!!!!
Μπορεί στα ξεχωριστά - ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ  θέματα να μην επιτυγχάνεται η συναίνεση όλων των μελών της κοινωνίας.  ΟΜΩΣ σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο, σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων επιτυγχάνεται  η  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ  ήτοι  επιτυγχάνεται η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ  σχεδόν ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Δηλαδή έχουμε ΕΜΜΕΣΑ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  στα « εφ  όλης της ύλης» και όχι στα ιδιαίτερα επί μέρους ή μεμονωμένα θέματα. 
Και να υπάρχει συναίνεση στο ΟΛΟΝ είναι πολύ ανώτερο από το να υπάρχει συναίνεση στο ΜΕΡΟΣ.

Το να επιδιώκεται συναίνεση στο μέρος, δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο θέμα,  σημαίνει διαρκή απώλεια συμφερόντων της πλειοψηφίας  προς το συμφέρον της μειοψηφίας (περισσότερες υποχωρήσεις των περισσότερων, τάση για ελαχιστοποίηση  της  ωφελιμότητας  της πλειοψηφίας για χάρη της συναίνεσης).  

Το να επιδιώκεται όμως η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα, σημαίνει ότι  η όποια πιθανή ζημία των μελών της προσωρινής μειοψηφίας  (και με βάση τη ρευστότητα πλειοψηφιών – μειοψηφιών) μπορεί να εξισορροπηθεί  δια μέσου των συμμαχιών  που θα είναι ελεύθεροι ,  θα μπορούν, και θα έχουν την τάση να συνάψουν οι πολίτες  της συγκεκριμένης μειοψηφίας  με άλλους πολίτες , πάνω σε άλλα θέματα. 
Εδώ όμως υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση  της ωφελιμότητας.  Η τάση  αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας  σε όσους  το δυνατόν περισσότερους  ανθρώπους,   υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους  θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων  δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των  πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Ποιος είναι ο στόχος των καλοπροαίρετων αγωνιστών (από τους προηγούμενους αιώνες μέχρι σήμερα);Δεν ήταν και είναι η ομοφωνία (και για μερικούς η ενισχυμένη πλειοψηφία) σαν ΜΕΣΟΝ  για τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  ΟΛΩΝ των μελών της κοινωνίας  ή της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών;Ε! λοιπόν,  αυτή η πολυπόθητη ομοφωνία - συναίνεση  που είναι αδύνατη να επιτευχθεί άμεσα σε μεμονωμένα θέματα, την καθιστά δυνατή στην υλοποίησή της έμμεσα ο μηχανισμός – αρχή της εφαρμογής της  θέλησης της πλειοψηφίας σε ΟΛΑ ( σε μεγάλο σύνολο) τα επί μέρους κοινωνικά θέματα.

Σημείωση 1^η: α. Η ΤΑΣΗ  για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο  ΣΥΝΟΛΟ   επιλογών και όχι στο μέρος μπορεί να παρομοιαστεί με οποιαδήποτε χημική ένωση. Σε μια χημική ένωση, το καθένα από τα συνθετικά μέρη της έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες σε σχέση με το ΟΛΟΝ της ένωσης. Πχ άλλες ιδιότητες έχουν  ξεχωριστά το υδρογόνο και  το οξυγόνο και διαφορετικές ιδιότητες  έχει το νερό.
β. Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση  των ατομικών συμφερόντων  σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών  μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.  
Πχ  τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας  όταν  το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει. 

Σημείωση 2^η:
Στη δημοκρατία  κατά κανόνα δεν μπορούν να υπάρξουν  μια σταθερή μειοψηφία  και μια σταθερή πλειοψηφία  όπως σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα. 
Αυτό το στοιχείο της ρευστότητας, σε συνδυασμό με την ισότιμη εξουσία που παρέχει στους πολίτες το σύστημα της δημοκρατίας και σε συνδυασμό με τα φυσικά ένστικτα  του ανθρώπου για επιβίωση και καλυτέρευση των όρων διαβίωσης , ο μηχανισμός – αρχή της πλειοψηφίας προκαλεί στους ανθρώπους την απελευθέρωση  τριών τάσεων - δυνατοτήτων.

α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.
Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».

β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία.
Αυτή η τάση εκδηλώνεται με το να μπαίνει ο πολίτης της πλειοψηφίας στη θέση του πολίτη της μειοψηφίας. (Η ρευστότητα  προκαλεί την ισορροπία του φόβου – «τρόμου»)

γ. Ταση  για ισορροπία – συναίνεση  των συμφερόντων όλων των πολιτών σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο θεμάτων.
Αυτή  η τάση  υλοποιείται εξ αιτίας του μηχανισμού – αρχής της πλειοψηφίας και είναι πέρα από τη συνειδητή ατομική βούληση του εκάστοτε πολίτη. (Γι αυτό είναι και δύσκολο για να γίνει αντιληπτή)


Σημείωση 3^η: Αν δεν δεχθούμε, στην κοινωνία, την ισχύ της αρχής της πλειοψηφίας τότε δεχόμαστε την σημερινή αρχή της ολιγαρχίας όπου το 90-95% του λαού (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία),   θα πρέπει για το 99% των θεμάτων να ακολουθεί και να υποτάσσεται στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.


 

Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;» Τα εισαγωγικά στην έκφραση  «ανθρώπινα δικαιώματα» σημαίνει ότι η έκφραση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Όλα τα δικαιώματα είναι ανθρώπινα και σε τελευταία ανάλυση ατομικά.
(Γιατί δεν είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα πχ η ξεκούραση ή η διασκέδαση;)

Όμως γιατί έβαλαν αυτό τον όρο οι ολιγαρχικοί; Απλά γιατί έκριναν ότι αυτά τα 30-40 δικαιώματα είναι βασικά και αν δεν υπάρχουν σε μια κοινωνία τότε είναι θέμα χρόνου η εξέγερση των υπηκόων.

Όμως το θέμα υπάρχει. (αλλά βρίσκεται σε άλλη διάσταση)

Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι μειοψηφίες θα θωρακίζονται άριστα από τις ίδιες τις πλειοψηφίες λόγω της διαρκούς ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών.

Όμως τι θα γίνεται στις ελάχιστα σχετικά περιπτώσεις όπου μέσα σε μια κοινωνία θα υπάρχουν σχετικά σταθερές ΑΠΟΛΥΤΕΣ πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Πχ μια εθνότητα είναι σταθερά συντριπτική πλειοψηφία και οι άλλες εθνότητες να είναι σταθερή μειοψηφία. Το ίδιο, οι πιστοί μιας θρησκείας είναι συντριπτική πλειοψηφία και όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα να είναι σταθερή μειοψηφία.

Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως λέγεται όχι πρόβλημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά πρόβλημα σταθερών μειοψηφιών.
(Οι πιθανές σταθερές μειοψηφίες - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ σε μια Χώρα μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Μειονότητες  εθνικές, θρησκευτικές, φυλής, φύλου  κλπ. Εν κατακλείδι, ελάχιστες περιπτώσεις σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις όπου οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές.)

Μπορεί όντως   οι ΑΠΟΛΥΤΕΣ  σταθερές πλειοψηφίες λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κλπ να μπουν στον πειρασμό και στην πράξη να καταπιέσουν τις μειονότητες. Τι γίνεται εδώ, στη δημοκρατία;

Όμως ας ρωτήσουμε πρώτα τους ολιγαρχικούς. «Ποιος λοιπόν θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει εδώ;

 Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία; (ή ο ένας ή ο άλλος)
Αν  όμως δώσουμε στην μειοψηφία την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλει , δεν υπάρχει ο ίδιος και χειρότερος κίνδυνος η μειοψηφία να καταπιέσει την πλειοψηφία; (Πχ, Σήμερα, μια μειοψηφία δεν τις καταπιέζει τις κοινωνίες ; Στο Ιράκ, για πολλές δεκαετίες, η μειοψηφία των Σουνιτών δεν καταπίεζε την πλειοψηφία των Σηιτών με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα;) 

Φυσικά οι ολιγαρχικοί δεν έχουν καμιά λογική και πρακτική απάντηση.

Όμως στη δημοκρατία υπάρχει η απάντηση. Και η απάντηση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Στην πρώτη όψη η λύση λέει αγώνας για την πλήρη (παγκόσμια) δημοκρατία. (Δες κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ»)
Σε παγκόσμιο επίπεδο καμιά εθνότητα, κανένα θρησκευτικό δόγμα, καμιά φυλή κλπ δεν έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Επομένως όλες οι μειονότητες θα μπορούσαν δυνητικά να ενταχθούν σε συμμαχίες με άλλες μειονότητες για να γίνουν πλειοψηφίες. Αυτό όμως εμπίπτει στην κατηγορία της ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και μειοψηφιών και επομένως η ρευστότητα θωρακίζει τις μειονότητες.

Στη δεύτερη όψη είναι η ανθρωπιστική παιδεία, η διαρκής ανθρωπιστική  παιδεία που για να υπάρχει απαιτείται η ισότιμη συμμετοχή των απόψεων στον κοινωνικό διάλογο και κάτι τέτοιο ΜΟΝΟ η δημοκρατία μπορεί να δώσει γιατί είναι συστατικό στοιχείο της.
(Άλλωστε και μια σταθερή μειοψηφία, ΄στα περισσότερα κοινωνικά θέματα δεν θα μεταφέρει την ιδιότητά της αυτή. Πχ κάποιοι κάποιας θρησκευτικής μειονότητας ίσως να καταπιέζονται σχετικά με τις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις  (λόγω  μορφωτικού επιπέδου από το σύνολο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικά και ιστορικά κοινωνίας) όμως για τα υπόλοιπα θέματα που θα είναι χιλιάδες δεν θα φέρουν την ιδιότητα της θρησκευτικής μειονότητας αλλά θα έχουν ισότιμη σχέση με όλους)

Τις αποφάσεις που παίρνει  ο άνθρωπος μπορεί να τις παίρνει για δύο λόγους. 1. Λόγω ανάγκης (ό,τι θεωρεί ότι είναι ανάγκη του). 2. Λόγω ανθρωπιστικών αξιών.

Στη δημοκρατία οι αποφάσεις που θα παίρνουν τα άτομα θα είναι και από τα δύο είδη. Όμως με την πάροδο του χρόνου και λόγω της ισότιμης και ισηγορικής παιδείας, λόγω της έλλειψης των ανταγωνιστικών ολιγαρχικών οικονομικών αξιών θα αναπτύσσονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρωπιστικές αξίες (μέσα στην κοινωνική συνείδηση) και αυτό θα επιφέρει όλο και περισσότερες αποφάσεις με γνώμονα αυτές τις αξίες.

ΥΓ1. Η ουσία της ζωής απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα( και για την επιβίωσή τους και για την καλή διαβίωσή τους)  όχι την επιδίωξη του απόλυτου, του ιδανικού αλλά τη διαρκή και σταδιακή επιδίωξη του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ. 

ΥΓ 2. Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές από τον ελευθεριακό χώρο έφτασαν σε πολύ λάθος συμπεράσματα γιατί έλλειπαν από το σκεπτικό τους ο ορισμός της εξουσίας, η ρευστότητα στη σύνθεση των πλειοψηφιών-μειοψηφιών στη δημοκρατία και οι δυνατές τάσεις που προκαλούνται μέσα σε αυτό το σύστημα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να φθάνουν στην άρνηση της αρχής της πλειοψηφίας (που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας) και φυσικά στην άρνηση της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού).
Έτσι το δικό του κοινωνικό πρόταγμα ξέφευγε πολύ από την πραγματικότητα και μεταπηδούσε στο χώρο της ουτοπίας.
Είναι καιρός αυτές οι ιστορικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινωνικών αγωνιστών, να αμβλυνθούν υπό το πρίσμα των νέων αναλυτικών δεδομένων.

ΥΓ 3.  Στη δημοκρατία – εξουσία του λαού, πιθανόν (αν το θελήσει ο λαός) να υπάρξει απόφαση κατά την οποία να μην καταναγκάζει κανένα πολίτη να υποτάσσεται στην ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας.
Να μπορεί δηλαδή όποιος θέλει, να αρνείται να ακολουθεί, να σέβεται ή να υλοποιεί ΟΛΕΣ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας γιατί ιδεολογικά θα είναι ενάντια σε αυτή την ΑΡΧΗ.
Όχι να αρνείται ευκαιριακά (για μερικά θέματα), να ακολουθεί τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά να την αρνιέται πλήρως για όλα τα θέματα. (Αν την αρνιέται επιλεκτικά, αυτό σημαίνει ότι θα είναι εγωιστής, «παρτάκιας», συμφεροντολόγος, εκμεταλλευτής.)
Όμως το δίκαιο αντίτιμο με το οποίο θα πρέπει να πληρώνει αυτή την ιδεολογική του στάση, θα πρέπει να είναι το να του απαγορευτεί να κάνει χρήση ΟΛΩΝ  εκείνων των κοινωνικών αγαθών τα οποία επιτεύχθηκαν με αποφάσεις και με κόπο της πλειοψηφίας. (Πχ πρόσβαση στους θεσμούς της υγείας, στις δημόσιες μεταφορές κοκ).

ΥΓ 4    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Κράτος  είναι εκείνος ο μηχανισμός ΒΙΑΣ* (καταναγκαστικός μηχανισμός) δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τέτοιο μηχανισμό έχουν ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.

Ο Κοινωνικός Διοικητικός -Διαχειριστικός Μηχανισμός (αντίθετος του κράτους) είναι εκείνος ο μηχανισμός ΑΝΤΙΒΙΑΣ* δια μέσου του οποίου οι εκάστοτε (ρευστές) πλειοψηφίες σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε αντίστοιχες ρευστές μειοψηφίες.
Ολιγαρχικό σύστημα είναι εκείνο το σύνολο των  διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση μιας μειοψηφίας.

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση των εκάστοτε πλειοψηφιών.

Το κράτος και ο κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός είναι εσωτερικού μηχανισμοί επιβολής δύο εντελώς διαφορετικών συστημάτων.

(Δες κείμενο "τι είναι βία και τι αντιβία")

ΟΕΝΔΕΛ 

     
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )