ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ
«Όλοι οι λαϊκοί αγώνες θα καταλήγουν να είναι ΣΧΕΔΟΝ εντελώς αναποτελεσματικοί όσο δεν υπάρχει αντίπαλο πολιτικό δέος – φόβος για το ολιγαρχικό σύστημα»
Α
Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως δες βιβλίο «Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού».)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ, μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι(λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη, είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)
Β
Η ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ
Ρεφορμισμός είναι μια κινηματική αντίληψη, η οποία προβάλει ως σωστό τρόπο για να φθάσει ο άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία, τις διαρκείς μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις εντός του κάθε υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος.
Βασικά αρνείται το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, αρνείται την ριζική, την επαναστατική αλλαγή του συστήματος.
Ο μεταρρυθμισμός ΘΕΛΕΙ να αγνοεί δεκάδες δεδομένα και κοινωνιολογικούς νόμους.
Για παράδειγμα:
1. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ακόμα και με χιλιάδες χρόνια μεταρρυθμίσεων η ολιγαρχία εξακολουθεί να είναι στην εξουσία, ότι «ζει και βασιλεύει» ακόμα.
2.ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι παρά τους μεταρρυθμιστικούς αγώνες αιώνων, η ολιγαρχία δύναται, δια μέσου της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής, να παίρνει πίσω, ανά πάσα στιγμή όταν θεωρεί αναγκαίο γι αυτήν, όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις της προς τους λαούς.
3. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί επίσης ότι μια μικρή υποχώρησή της (απώλεια συμφερόντων της) σε έναν τομέα μπορεί να την καλύπτει, σχεδόν αυτόματα, με κέρδη από άλλους τομείς. (Πχ μια πιθανή υποχώρηση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, να την αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων σε άλλους τομείς)
4. ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.
Αυτό το επαναστατικό πρόταγμα (αντίπαλο δέος) το οποίο είναι καθοριστικό για την ύπαρξη ή όχι κάποιων λαϊκών κατακτήσεων στο σήμερα, οι ρεφορμιστές το καταπολεμούν με λύσσα. Έτσι αποκόπτουν την πρακτική δυνατότητα για κάποιες λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα για τις οποίες ΔΗΘΕΝ κόπτονται.
Ο ρεφορμισμός-μεταρρυθμισμός επιδιώκει να μπαίνει μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα, μέσα στους ολιγαρχικούς θεσμούς , ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ (όπως λέει) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν να μας λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε να μας καταπιεί ο βόας και εμείς από τα μέσα του να παλέψουμε να του αλλάξουμε το DΝΑ για να τον κάνουμε από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο!!!
Εν κατακλείδι, είναι δεκάδες τα στοιχεία και οι κοινωνικές νομοτέλειες που θέλουν να αγνοούν.
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΕΣ
Δεν αρκεί που θέλουν να αγνοούν βασικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά
επί πλέον χρησιμοποιούν την τακτική εκείνου του κλέφτη, ο οποίος φωνάζει τρέχοντας «πιάστε τον κλέφτη», όπως φωνάζουν και εκείνοι που τον κυνηγούν.
Δηλαδή κατηγορούν τους ρεαλιστές επαναστάτες για μαξιμαλισμό, ήτοι τους κατηγορούν ότι διεκδικούν το μέγιστο που είναι όμως ανέφικτο.
Όμως στην πραγματικότητα οι μέγιστοι μαξιμαλιστές είναι οι ίδιοι γιατί και αυτό το ελάχιστο που λένε ότι διεκδικούν κάθε φορά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανέφικτο να πραγματωθεί, από τη στιγμή που στην κοινωνία δεν υπάρχει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος. Και την ύπαρξη αυτού του αντίπαλου δέους την πολεμούν άλλοτε για να την φθείρουν και άλλοτε για να την τσακίσουν αν μπορούν.
Είναι οι χειρότεροι μαξιμαλιστές, γιατί με την προωθούμενη αντίληψή τους όχι μόνο δεν μπορεί να κατακτηθεί συνολικά κάτι το θετικό για τους λαούς αλλά επί πλέον στέκονται εμπόδιο στον πιο ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ που απαιτείται για τις πιο μικρές και μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή στέκονται εμπόδιο και εναντιώνονται πολεμικά κατά της ύπαρξης και της ΜΕΓΕΘΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Είναι ουσιαστικά εχθροί των λαών και ντε φάκτο σύμμαχοι του συστήματος.
ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ
;
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό μεταξύ των ηγετών του ρεφορμισμού από τους απλούς ακόλουθούς τους οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.
α. Οι πρώτοι (ηγέτες) είναι εξουσιομανείς ολιγαρχικοί. Είναι άρρωστοι για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, της προσωπικής τους προβολής. Διακατέχονται από μια ανόητη και εγκληματική ματαιοδοξία. Είναι βαριά ψυχικά ασθενείς είτε έχουν συνείδηση αυτού είτε όχι. Είναι οι μέγιστοι εγκληματίες.
Εδώ φτιάχνουν ένα μαγαζί που να πουλάει ιδιαίτερες ελπίδες στο λαό και μετά αρχίζουν το ψάρεμα ακολούθων οι οποίοι θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τα ιδιοτελή αντικοινωνικά ψυχολογικά ή υλικά συμφέροντά τους. Το να θέλουν να εξουσιάζουν, να θέλουν να ορίζουν τη ζωή των άλλων όπως επιθυμούν αυτοί, σημαίνει βαθιά ψυχική ασθένεια. Δεν θα επεκταθούμε άλλο για το ποιόν τους. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία από επιστήμονες ψυχολόγους που όμως, όπως είναι προφανές, τα έργα τους δεν τυχαίνουν και της καλύτερης προβολής. Πχ ένα σχετικό βιβλίο είναι εκείνο του νευρολόγου γιατρού Ντέϊβιντ ‘Οουεν με τίτλο: «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».
β. Οι ακόλουθοι. Να πούμε παραστατικά, ότι πολλοί από τους ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ των ηγετών του ρεφορμισμού διακατέχονται από μεγάλο ΦΟΒΟ και αρκετή ΑΓΝΟΙΑ για τους νόμους της κοινωνικής κίνησης. Αρκετοί είναι καλοπροαίρετοι και με κάποια μικρή ή μεγάλη θέληση για κοινωνική προσφορά. Όμως ο φόβος και η άγνοια ναι μεν τους φέρνει σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση με την επιθυμία τους για κοινωνική προσφορά αλλά τελικά ο φόβος κυρίως και η άγνοια τους σπρώχνει στο να ακολουθήσουν τελικά μια άκρως αντικοινωνική οδό. ( Ας αποκαλέσουμε το Φόβο, την Άγνοια και την αντίρροπη προς αυτά τα στοιχεία θετική δύναμη της Συνείδησης, με την έκφραση «Σύνδρομο ΦΑ-Σ».)
ΦΟΒΟΣ. Διακατέχονται από πολύ μεγάλο φόβο (δηλαδή φοβία) όπου ακόμα και η απλή σκέψη ότι μια πιθανή αντιπαράθεση με το σύστημα θα επιφέρει στη ζωή τους αρνητικές επιπτώσεις , τους αποτρέπει και από την παραμικρή κίνηση εναντίον της ουσίας – ύπαρξης του συστήματος. Τεράστιος φόβος είναι φωλιασμένος βαθειά μέσα τους. Η σκέψη ότι μπορεί να γίνουν στόχος του ολιγαρχικού συστήματος, τους παραλύει. Πολύ μεγάλος φόβος για «αντίποινα» από την πλευρά του συστήματος. Δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν το παραμικρό πραγματικό ρίσκο στη ζωή τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.
Ο πολύ μεγάλος φόβος που νιώθουν, είναι το βασικότερο στοιχείο για τον τελικό καθορισμό της στάσης τους απέναντι στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα.
ΑΓΝΟΙΑ. Η άγνοια τους όχι μόνο για τους βασικούς νόμους της κοινωνικής κίνησης αλλά και για σχετικά απλά πράγματα που αφορούν την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος, είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Εκτός τούτου συμβαίνει πολλάκις να αρνούνται να ακούσουν κάτι που αντανακλά περισσότερο την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετο στις διαμορφωμένες απόψεις τους.
ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός τους και μια άλλη διάσταση. Υπάρχει η καλή προαίρεση για κοινωνική προσφορά. Υπάρχουν μέσα στη συνείδηση κάποια ανθρωπιστικά στοιχεία.
Αυτή όμως η θετική διάσταση έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον μεγάλο φόβο που τους προκαλεί η σκέψη για εναντίωση στο σύστημα δηλαδή για εναντίωση στις αιτίες όλων των βασικών ανθρώπινων αδιέξοδων κοινωνικής προέλευσης.
Από τούτη τη σύγκρουση βγαίνει τελικά νικητής το ολιγαρχικό σύστημα. Ο μεγάλος φόβος παραλύει το καλοπροαίρετο άτομο είτε έχει συνείδηση αυτής της εσωτερικής του σύγκρουσης είτε όχι.
«Όλοι οι λαϊκοί αγώνες θα καταλήγουν να είναι ΣΧΕΔΟΝ εντελώς αναποτελεσματικοί όσο δεν υπάρχει αντίπαλο πολιτικό δέος – φόβος για το ολιγαρχικό σύστημα»
Α
«Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»
(ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ)
Σε τούτο το κείμενο θα αναφέρουμε περιεκτικά, περιληπτικά και πολύ σύντομα για
το τι είναι το αντίπαλο δέος και για την απόλυτη ανάγκη να αντιτάσσεται
από τους λαούς ένα αντίπαλο δέος σαν
απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επήλθαν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19ο αιώνα και κυρίως τον 20ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι εκμεταλλευτές επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;
Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)
Όμως γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».
Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια» ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)
Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".
Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.
(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις ή οι απώλειες των λαών. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!
Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επήλθαν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19ο αιώνα και κυρίως τον 20ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι εκμεταλλευτές επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;
Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)
Όμως γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».
Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια» ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)
Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".
Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.
(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις ή οι απώλειες των λαών. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!
Η
Αρχή του αντίπαλου δέους λέει: « Το μέγεθος των λαϊκών
κατακτήσεων ή των λαϊκών απωλειών στο παρόν, εξαρτάται από το
μέγεθος της απειλής που αντιτάσσουν οι λαοί απέναντι στην ΥΠΑΡΞΗ της παγκόσμιας
και τοπικής ολιγαρχίας».
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά την πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος- φόβος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ (φόβος για τον αντίπαλο).
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά την πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος- φόβος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ (φόβος για τον αντίπαλο).
Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως δες βιβλίο «Λενινισμός η εμβρυική και θανατηφόρα ασθένεια του κομμουνισμού».)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ, μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι(λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη, είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)
Β
ΠΟΙΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.
1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει και δυστυχώς «γελάει πάντα τελευταίο».
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: «Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)
2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.
3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.
Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 15 λεπτά στο Παρ’ισι. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα, εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση. (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων, για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)
4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς.
Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:
1ον Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2ον Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3ον Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι) ότι υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4ον Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος.
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.
Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι συμπυκνωμένο το πρόταγμα της παρισινής κομμούνας. Είναι το Μαρξικό πρόταγμα, το πραγματικό κομμουνιστικό πρόταγμα.
Και με πιο εκλαϊκευμένο στόχο:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.
Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.
Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει σε μια μορφή αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.
(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν. Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός τους, θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς. (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα.ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.
1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει και δυστυχώς «γελάει πάντα τελευταίο».
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: «Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)
2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.
3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.
Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 15 λεπτά στο Παρ’ισι. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα, εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση. (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων, για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)
4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς.
Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:
1ον Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2ον Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3ον Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι) ότι υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4ον Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος.
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.
Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι συμπυκνωμένο το πρόταγμα της παρισινής κομμούνας. Είναι το Μαρξικό πρόταγμα, το πραγματικό κομμουνιστικό πρόταγμα.
Και με πιο εκλαϊκευμένο στόχο:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.
Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.
Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει σε μια μορφή αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.
(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν. Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός τους, θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς. (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα.ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)
Σημείωση:
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα».
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση , όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και το πρόταγμα- αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το «οξυγόνο».
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα».
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση , όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και το πρόταγμα- αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το «οξυγόνο».
Η ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ
ΣΥΝΔΕΣΗ θα αναγκάζει το σύστημα να παραχωρεί όλο και
περισσότερες ποσότητες νερού στο ΣΗΜΕΡΑ και θα ξεδιψούν έτσι
κάποιες φορές οι λαοί.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
«Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ΟΕΝΔΕΛ» ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς» ή « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.
Δ
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
«Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ΟΕΝΔΕΛ» ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς» ή « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.
Δ
Ο ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΣ – ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Ρεφορμισμός είναι μια κινηματική αντίληψη, η οποία προβάλει ως σωστό τρόπο για να φθάσει ο άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία, τις διαρκείς μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις εντός του κάθε υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος.
Βασικά αρνείται το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, αρνείται την ριζική, την επαναστατική αλλαγή του συστήματος.
Ο μεταρρυθμισμός ΘΕΛΕΙ να αγνοεί δεκάδες δεδομένα και κοινωνιολογικούς νόμους.
Για παράδειγμα:
1. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ακόμα και με χιλιάδες χρόνια μεταρρυθμίσεων η ολιγαρχία εξακολουθεί να είναι στην εξουσία, ότι «ζει και βασιλεύει» ακόμα.
2.ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι παρά τους μεταρρυθμιστικούς αγώνες αιώνων, η ολιγαρχία δύναται, δια μέσου της κατοχής της ένοπλης εκτελεστικής, να παίρνει πίσω, ανά πάσα στιγμή όταν θεωρεί αναγκαίο γι αυτήν, όλες τις προηγούμενες υποχωρήσεις της προς τους λαούς.
3. ΘΕΛΕΙ να αγνοεί επίσης ότι μια μικρή υποχώρησή της (απώλεια συμφερόντων της) σε έναν τομέα μπορεί να την καλύπτει, σχεδόν αυτόματα, με κέρδη από άλλους τομείς. (Πχ μια πιθανή υποχώρηση και κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, να την αναπληρώσει με αυξήσεις φόρων σε άλλους τομείς)
4. ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΓΝΟΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΕΣ ΛΑΪΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ, ΕΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΝΑ ΑΠΕΙΛΕΙ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ.
Αυτό το επαναστατικό πρόταγμα (αντίπαλο δέος) το οποίο είναι καθοριστικό για την ύπαρξη ή όχι κάποιων λαϊκών κατακτήσεων στο σήμερα, οι ρεφορμιστές το καταπολεμούν με λύσσα. Έτσι αποκόπτουν την πρακτική δυνατότητα για κάποιες λαϊκές κατακτήσεις στο σήμερα για τις οποίες ΔΗΘΕΝ κόπτονται.
Ο ρεφορμισμός-μεταρρυθμισμός επιδιώκει να μπαίνει μέσα στο ολιγαρχικό σύστημα, μέσα στους ολιγαρχικούς θεσμούς , ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ (όπως λέει) ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ.
Στην πραγματικότητα όμως είναι σαν να μας λέει ότι θα πρέπει να αφήσουμε να μας καταπιεί ο βόας και εμείς από τα μέσα του να παλέψουμε να του αλλάξουμε το DΝΑ για να τον κάνουμε από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο!!!
Εν κατακλείδι, είναι δεκάδες τα στοιχεία και οι κοινωνικές νομοτέλειες που θέλουν να αγνοούν.
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΕΣ
Δεν αρκεί που θέλουν να αγνοούν βασικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας αλλά
επί πλέον χρησιμοποιούν την τακτική εκείνου του κλέφτη, ο οποίος φωνάζει τρέχοντας «πιάστε τον κλέφτη», όπως φωνάζουν και εκείνοι που τον κυνηγούν.
Δηλαδή κατηγορούν τους ρεαλιστές επαναστάτες για μαξιμαλισμό, ήτοι τους κατηγορούν ότι διεκδικούν το μέγιστο που είναι όμως ανέφικτο.
Όμως στην πραγματικότητα οι μέγιστοι μαξιμαλιστές είναι οι ίδιοι γιατί και αυτό το ελάχιστο που λένε ότι διεκδικούν κάθε φορά, είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ανέφικτο να πραγματωθεί, από τη στιγμή που στην κοινωνία δεν υπάρχει ένα ισχυρό αντίπαλο δέος. Και την ύπαρξη αυτού του αντίπαλου δέους την πολεμούν άλλοτε για να την φθείρουν και άλλοτε για να την τσακίσουν αν μπορούν.
Είναι οι χειρότεροι μαξιμαλιστές, γιατί με την προωθούμενη αντίληψή τους όχι μόνο δεν μπορεί να κατακτηθεί συνολικά κάτι το θετικό για τους λαούς αλλά επί πλέον στέκονται εμπόδιο στον πιο ΒΑΣΙΚΟ ΟΡΟ που απαιτείται για τις πιο μικρές και μεγάλες λαϊκές κατακτήσεις. Δηλαδή στέκονται εμπόδιο και εναντιώνονται πολεμικά κατά της ύπαρξης και της ΜΕΓΕΘΥΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Είναι ουσιαστικά εχθροί των λαών και ντε φάκτο σύμμαχοι του συστήματος.
ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ
;
Εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό μεταξύ των ηγετών του ρεφορμισμού από τους απλούς ακόλουθούς τους οι περισσότεροι των οποίων μπορεί να είναι και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.
α. Οι πρώτοι (ηγέτες) είναι εξουσιομανείς ολιγαρχικοί. Είναι άρρωστοι για αύξηση της προσωπικής τους εξουσίας, της προσωπικής τους προβολής. Διακατέχονται από μια ανόητη και εγκληματική ματαιοδοξία. Είναι βαριά ψυχικά ασθενείς είτε έχουν συνείδηση αυτού είτε όχι. Είναι οι μέγιστοι εγκληματίες.
Εδώ φτιάχνουν ένα μαγαζί που να πουλάει ιδιαίτερες ελπίδες στο λαό και μετά αρχίζουν το ψάρεμα ακολούθων οι οποίοι θα τους βοηθήσουν να πετύχουν τα ιδιοτελή αντικοινωνικά ψυχολογικά ή υλικά συμφέροντά τους. Το να θέλουν να εξουσιάζουν, να θέλουν να ορίζουν τη ζωή των άλλων όπως επιθυμούν αυτοί, σημαίνει βαθιά ψυχική ασθένεια. Δεν θα επεκταθούμε άλλο για το ποιόν τους. Ήδη έχουν γραφτεί αρκετά βιβλία από επιστήμονες ψυχολόγους που όμως, όπως είναι προφανές, τα έργα τους δεν τυχαίνουν και της καλύτερης προβολής. Πχ ένα σχετικό βιβλίο είναι εκείνο του νευρολόγου γιατρού Ντέϊβιντ ‘Οουεν με τίτλο: «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΗΓΕΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».
β. Οι ακόλουθοι. Να πούμε παραστατικά, ότι πολλοί από τους ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ των ηγετών του ρεφορμισμού διακατέχονται από μεγάλο ΦΟΒΟ και αρκετή ΑΓΝΟΙΑ για τους νόμους της κοινωνικής κίνησης. Αρκετοί είναι καλοπροαίρετοι και με κάποια μικρή ή μεγάλη θέληση για κοινωνική προσφορά. Όμως ο φόβος και η άγνοια ναι μεν τους φέρνει σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση με την επιθυμία τους για κοινωνική προσφορά αλλά τελικά ο φόβος κυρίως και η άγνοια τους σπρώχνει στο να ακολουθήσουν τελικά μια άκρως αντικοινωνική οδό. ( Ας αποκαλέσουμε το Φόβο, την Άγνοια και την αντίρροπη προς αυτά τα στοιχεία θετική δύναμη της Συνείδησης, με την έκφραση «Σύνδρομο ΦΑ-Σ».)
ΦΟΒΟΣ. Διακατέχονται από πολύ μεγάλο φόβο (δηλαδή φοβία) όπου ακόμα και η απλή σκέψη ότι μια πιθανή αντιπαράθεση με το σύστημα θα επιφέρει στη ζωή τους αρνητικές επιπτώσεις , τους αποτρέπει και από την παραμικρή κίνηση εναντίον της ουσίας – ύπαρξης του συστήματος. Τεράστιος φόβος είναι φωλιασμένος βαθειά μέσα τους. Η σκέψη ότι μπορεί να γίνουν στόχος του ολιγαρχικού συστήματος, τους παραλύει. Πολύ μεγάλος φόβος για «αντίποινα» από την πλευρά του συστήματος. Δεν έχουν την πρόθεση να βάλουν το παραμικρό πραγματικό ρίσκο στη ζωή τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους.
Ο πολύ μεγάλος φόβος που νιώθουν, είναι το βασικότερο στοιχείο για τον τελικό καθορισμό της στάσης τους απέναντι στο εγκληματικό ολιγαρχικό σύστημα.
ΑΓΝΟΙΑ. Η άγνοια τους όχι μόνο για τους βασικούς νόμους της κοινωνικής κίνησης αλλά και για σχετικά απλά πράγματα που αφορούν την ουσία του ολιγαρχικού συστήματος, είναι πανεύκολο να διαπιστωθεί. Εκτός τούτου συμβαίνει πολλάκις να αρνούνται να ακούσουν κάτι που αντανακλά περισσότερο την πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα είναι αντίθετο στις διαμορφωμένες απόψεις τους.
ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ σύγκρουση. Από την άλλη πλευρά υπάρχει εντός τους και μια άλλη διάσταση. Υπάρχει η καλή προαίρεση για κοινωνική προσφορά. Υπάρχουν μέσα στη συνείδηση κάποια ανθρωπιστικά στοιχεία.
Αυτή όμως η θετική διάσταση έρχεται σε διαρκή σύγκρουση με τον μεγάλο φόβο που τους προκαλεί η σκέψη για εναντίωση στο σύστημα δηλαδή για εναντίωση στις αιτίες όλων των βασικών ανθρώπινων αδιέξοδων κοινωνικής προέλευσης.
Από τούτη τη σύγκρουση βγαίνει τελικά νικητής το ολιγαρχικό σύστημα. Ο μεγάλος φόβος παραλύει το καλοπροαίρετο άτομο είτε έχει συνείδηση αυτής της εσωτερικής του σύγκρουσης είτε όχι.
Όμως ο ηττημένος θέλει κάτι
να κάνει που να είναι θετικό για την κοινωνία. Διαλέγει λοιπόν μια συμπεριφορά ή αλλιώς κάποια είδη κοινωνικής προσφοράς,
όπου όπως πιστεύει, δεν θα προκαλέσει την
αντίδραση - οργή του συστήματος και έτσι δεν θα
υποστεί τα αντίποινα του.
Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δραστηριότητες;
Σε ακτιβιστικό επίπεδο μπορεί να είναι η ενασχόληση με την οικολογία εντός των πλαισίων του συστήματος, με την βοήθεια ανήμπορων συνανθρώπων του, με τη διεκδίκηση της άρσης συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων, και γενικά με διάφορα άλλα θέματα για τα οποία το σύστημα επιτρέπει την ενασχόληση των υπηκόων του ή τουλάχιστον δεν την καταδιώκει έμπρακτα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο θα διαλέξει κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο συστημικό, ρεφορμιστικό κόμμα έτσι ώστε ταυτόχρονα να ελπίζει ότι ίσως μπορεί να γίνει και κάτι θετικό. Μπορεί, σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών διεκδικήσεων, να προωθεί πχ «θετικές» συνταγματικές αλλαγές ή δημοψηφίσματα, κλπ ή οτιδήποτε άλλο που δεν αμφισβητεί όμως την ύπαρξη της ολιγαρχίας στην εξουσία και που φυσικά τελικά δεν θα είναι πρακτικά θετικό.
Ποτέ και πουθενά δεν θα προωθήσει την αφαίρεση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων δηλαδή την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής (πρωτίστως), της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία, γιατί ξέρει ότι κάτι τέτοιο σημαίνει απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και σαν συνέπεια αυτού, σημαίνει σύγκρουση με την ουσία του.
Αγνοούν «επιδεικτικά» το σημαντικότερο από όλα τα θέματα. Δηλαδή την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής.
Αφήνουν να εννοηθεί, είτε το λένε ευθέως είτε όχι, ότι οι θετικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να επιτευχθούν και ας ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στους εγκληματίες ολιγαρχικούς!!!! Διαπράττουν έτσι την χειρότερη προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη.
Λένε ότι: «Μπορεί να παραμείνει η ένοπλη εκτελεστική στα χέρια εκείνων που την έχουν σήμερα. Αν αύριο η πλειοψηφία του λαού μπορεί να αποφασίζει για κάποια πράγματα, τότε η ένοπλη εκτελεστική θα υπακούει στις εντολές του λαού»!!!
Δηλαδή ισχυρίζονται ότι υπάρχει περίπτωση η ολιγαρχία, όταν δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, να μην κάνει χρήση των όπλων που κατέχει εναντίον του λαού και ότι ο ένοπλος ολιγαρχικός μηχανισμός της αποτελείται από αγγελούδια που ανυπομονούν να εκτελούν εντολές της πλειοψηφίας του λαού.!!!
Είναι δηλαδή και ανιστόρητοι (χιλιάδες παραδείγματα) και επικίνδυνα κρανιόκενοι.
Προσπερνούν την πραγματικότητα που βοά. Ξεπερνούν ότι η θέληση της πλειοψηφίας του λαού αντιτίθεται σχεδόν σε κάθε καθημερινό «νόμο» του συστήματος και ότι οι ολιγαρχικοί, χάρη στην κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, μπορούν και επιβάλλουν αυτούς τους «νόμους» στην κοινωνία.
(Σε αυτό γιατί δεν αντιδρά η ένοπλη εκτελεστική υπέρ του λαού;)
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ «ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΦΑ-Σ»
Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ
Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι δραστηριότητες;
Σε ακτιβιστικό επίπεδο μπορεί να είναι η ενασχόληση με την οικολογία εντός των πλαισίων του συστήματος, με την βοήθεια ανήμπορων συνανθρώπων του, με τη διεκδίκηση της άρσης συγκεκριμένων αντιλαϊκών μέτρων, και γενικά με διάφορα άλλα θέματα για τα οποία το σύστημα επιτρέπει την ενασχόληση των υπηκόων του ή τουλάχιστον δεν την καταδιώκει έμπρακτα.
Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο θα διαλέξει κόμματα όπως ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ ή άλλο συστημικό, ρεφορμιστικό κόμμα έτσι ώστε ταυτόχρονα να ελπίζει ότι ίσως μπορεί να γίνει και κάτι θετικό. Μπορεί, σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών διεκδικήσεων, να προωθεί πχ «θετικές» συνταγματικές αλλαγές ή δημοψηφίσματα, κλπ ή οτιδήποτε άλλο που δεν αμφισβητεί όμως την ύπαρξη της ολιγαρχίας στην εξουσία και που φυσικά τελικά δεν θα είναι πρακτικά θετικό.
Ποτέ και πουθενά δεν θα προωθήσει την αφαίρεση της εξουσίας από τα χέρια των λίγων δηλαδή την αφαίρεση της ένοπλης εκτελεστικής (πρωτίστως), της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από την ολιγαρχία, γιατί ξέρει ότι κάτι τέτοιο σημαίνει απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και σαν συνέπεια αυτού, σημαίνει σύγκρουση με την ουσία του.
Αγνοούν «επιδεικτικά» το σημαντικότερο από όλα τα θέματα. Δηλαδή την κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής.
Αφήνουν να εννοηθεί, είτε το λένε ευθέως είτε όχι, ότι οι θετικές αλλαγές στην κοινωνία μπορούν να επιτευχθούν και ας ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στους εγκληματίες ολιγαρχικούς!!!! Διαπράττουν έτσι την χειρότερη προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη.
Λένε ότι: «Μπορεί να παραμείνει η ένοπλη εκτελεστική στα χέρια εκείνων που την έχουν σήμερα. Αν αύριο η πλειοψηφία του λαού μπορεί να αποφασίζει για κάποια πράγματα, τότε η ένοπλη εκτελεστική θα υπακούει στις εντολές του λαού»!!!
Δηλαδή ισχυρίζονται ότι υπάρχει περίπτωση η ολιγαρχία, όταν δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, να μην κάνει χρήση των όπλων που κατέχει εναντίον του λαού και ότι ο ένοπλος ολιγαρχικός μηχανισμός της αποτελείται από αγγελούδια που ανυπομονούν να εκτελούν εντολές της πλειοψηφίας του λαού.!!!
Είναι δηλαδή και ανιστόρητοι (χιλιάδες παραδείγματα) και επικίνδυνα κρανιόκενοι.
Προσπερνούν την πραγματικότητα που βοά. Ξεπερνούν ότι η θέληση της πλειοψηφίας του λαού αντιτίθεται σχεδόν σε κάθε καθημερινό «νόμο» του συστήματος και ότι οι ολιγαρχικοί, χάρη στην κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής, μπορούν και επιβάλλουν αυτούς τους «νόμους» στην κοινωνία.
(Σε αυτό γιατί δεν αντιδρά η ένοπλη εκτελεστική υπέρ του λαού;)
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ «ΤΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΦΑ-Σ»
Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΙΡHΝΙΣΜΟΣ
Τα άτομα που διακατέχονται από
το «σύνδρομο ΦΑ-Σ», για να δικαιολογήσουν πρωτίστως στους εαυτούς τους
και κατόπιν στους άλλους, την τελική και ντε φάκτο αντικοινωνική τους
στάση που υπαγορεύεται από συγκεκριμένη δειλία, καταφεύγουν σε διάφορα
«επιχειρήματα».
Μπορεί να ξεκινάνε ισχυριζόμενοι ότι η συντριβή της ολιγαρχίας και η εγκαθίδρυση της εξουσίας του λαού είναι κάτι το ανέφικτο και να φθάνουν μέχρι την (δήθεν) υποστήριξη ενός απόλυτου και ανύπαρκτου φιλειρηνισμού.
Σε τούτη τη σχετική διαδικασία αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, όταν εξανεμιστούν τα επιχειρήματά τους που εκφράζουν το μερικό ή το συνολικό ανέφικτο για την εξουσία των λαών (γιατί είναι εφικτή σήμερα η δημιουργία ενός κινήματος με κατάλληλο μέγεθος που θα λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα ) ή και των άλλων επιχειρημάτων που θέλουν να «διυλίζουν τον κώνωπα», καταφεύγουν τελικά στην υποκρισία της υποστήριξης ενός απόλυτου φιλειρηνισμού. (Από ψυχολογικής άποψης ο «φιλειρηνισμός τους» έρχεται είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πιο κοντά στο κεντρικό ζητούμενο γι αυτούς που είναι η φοβία τους)
Σου λένε λοιπόν ότι «σε μια επανάσταση θα υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και ότι αυτό είναι αντίθετο των προσωπικών μας αξιών» ή «αν προσπαθήσουμε να πάρουμε την ένοπλη εκτελεστική από τους ολιγαρχικούς, τότε αυτοί θα αντιδράσουν βίαια και έτσι θα έχουμε ανθρώπινα θύματα. Άρα μόνο ειρηνικά, με διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας. Γι αυτό την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής την καταργούμε εντελώς από το πρόταγμά μας».
Εδώ τα ρεφορμιστικά αντικοινωνικά υποκείμενα πέφτουν σε δεκάδες αντιφάσεις και η υποκρισία τους φθάνει στα ουράνια.
Ενώ προηγουμένως μας λένε ότι δεν χρειάζεται η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού γιατί η υπάρχουσα ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική θα σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού (αγγελούδια), τώρα μας λένε ότι αν ο λαός (πλειοψηφία) θα προσπαθήσει να πάρει την ένοπλη εκτελεστική, τότε αυτοί θα αντιδράσουν και θα έχουμε θύματα. Τώρα δηλαδή οι ολιγαρχικοί δεν θα σέβονται πια τη θέληση της πλειοψηφίας!!!
Παρουσιάζονται λοιπόν υποκριτικά σαν μέγιστοι ανθρωπιστές που αγωνίζονται ώστε να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ανθρώπινο θύμα γιατί πιστεύουν δήθεν ότι και η κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. (Που όντως έχει, όπως έχει και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, την οποία όπως θα δούμε την παραβλέπουν.)
Όμως στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν βάζουν στη ζυγαριά τα υπαρκτά δεδομένα. Δεν θα βάλουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τους ωκεανούς ανθρώπινου αίματος που έχει ήδη χυθεί με τους πολέμους, με τις ολιγαρχικές αυτές ακραίες αντιπαλότητες. Δεν θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και χάνονται εξ αιτίας μεγάλης φτώχειας, πείνας, έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κοκ. Και ούτε θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια, σημερινά και αυριανά θύματα της ολιγαρχίας, που θα υπάρξουν σίγουρα, μετά από νέους ιμπεριαλιστικούς και ταξικούς πολέμους.
Και ο στρουθοκαμηλισμός τους φτάνει ως το σημείο να μη θέλουν να κάνουν ούτε και έναν πολύ απλό λογαριασμό.
Δέκα πέντε περίπου εκατομμύρια ΠΑΙΔΙΑ, (οι άνθρωποι πριν την εφηβεία τους) πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, έλλειψη φθηνών φαρμάκων , από δουλεία κοκ.
ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΕΚΕΤΟΜΜΥΡΙΑ (μόνο) ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!
Τώρα αν πάρουν ΟΛΕΣ τις μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων και αθροίσουν τα θύματα, που μας αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, θα δουν ότι αυτά δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά θύματα του ολιγαρχικού συστήματος μέσα σε ένα ΜΟΝΟ χρόνο.
Τι σύγκριση να κάνει κανείς!!! Τι αποτέλεσμα να βγάλει αν προσθέσει ΟΛΑ τα θύματα του ολιγαρχικού συστήματος (όχι μόνο παιδιά) τον τελευταίο, ας πούμε, αιώνα; Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, μάτωσε, πόνεσε και ξεπάστρεψε το «σατανικό» αυτό σύστημα των διεστραμμένων υπάρξεων; (Και πόσα περισσότερα προμηνύονται για το κοντινό και για το μακρινό μέλλον όσο είναι ζωντανή η ολιγαρχία;)
Όντως η κάθε κοινωνική επανάσταση έχει και τα θύματά της. Η χειρότερη σε θύματα επανάσταση ήταν και θα είναι μια απλή «παρανυχίδα», σε σχέση με τα θύματα που προκαλούσε ή και θα συνεχίζει να προκαλεί το ολιγαρχικό σύστημα. Τεράστια η διαφορά.
Υπήρχαν όμως στην ιστορία και κάποιες «βελούδινες» ή λιγότερο αιματηρές επαναστάσεις. Αυτές γίνονται όταν το μέγεθος και η αποφασιστικότητα του λαού να ανατρέψει τους τυράννους του είναι τέτοια ώστε να παραλύει κάθε δυνατότητα αντίδρασης του συστήματος, αφού τα βασικά στηρίγματα του περνούν στην πλευρά των λαών.
Αυτός ο φιλειρηνισμός των ηγετών των ρεφορμιστών είναι απόλυτα υποκριτικός. Στην ουσία δεν τους νοιάζει καθόλου καμιά ανθρώπινη ζωή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους ανάδειξη, τα προσωπικά τους υλικά ή ψυχολογικά συμφέροντα, ο εαυτούλης τους. Οι ίδιοι είναι από τις μέγιστες εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Απλά πουλάνε σάπιες ελπίδες σε ένα κάποιο άλλο ολιγαρχικό μαγαζί.
Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι ακόλουθοί τους θα βρουν στα ιδεολογήματά τους μια καλή δικαιολογία την οποία αποζητά η φοβισμένη τους ύπαρξη.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα τους ακολουθούν από φόβο, άλλοι από άγνοια των βασικών νόμων της κοινωνικής κίνησης ενώ μερικοί και για τους δύο λόγους ταυτόχρονα.
Έτσι όμως κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλο κακό στο λαό αφού χτυπούν τη μεγέθυνση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απελευθέρωση των λαών.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ - (ΟΕΝΔΕΛ)
Μπορεί να ξεκινάνε ισχυριζόμενοι ότι η συντριβή της ολιγαρχίας και η εγκαθίδρυση της εξουσίας του λαού είναι κάτι το ανέφικτο και να φθάνουν μέχρι την (δήθεν) υποστήριξη ενός απόλυτου και ανύπαρκτου φιλειρηνισμού.
Σε τούτη τη σχετική διαδικασία αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, όταν εξανεμιστούν τα επιχειρήματά τους που εκφράζουν το μερικό ή το συνολικό ανέφικτο για την εξουσία των λαών (γιατί είναι εφικτή σήμερα η δημιουργία ενός κινήματος με κατάλληλο μέγεθος που θα λειτουργεί σαν αντίπαλο δέος στο σύστημα ) ή και των άλλων επιχειρημάτων που θέλουν να «διυλίζουν τον κώνωπα», καταφεύγουν τελικά στην υποκρισία της υποστήριξης ενός απόλυτου φιλειρηνισμού. (Από ψυχολογικής άποψης ο «φιλειρηνισμός τους» έρχεται είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα ή ασυνείδητα πιο κοντά στο κεντρικό ζητούμενο γι αυτούς που είναι η φοβία τους)
Σου λένε λοιπόν ότι «σε μια επανάσταση θα υπάρχουν ανθρώπινα θύματα και ότι αυτό είναι αντίθετο των προσωπικών μας αξιών» ή «αν προσπαθήσουμε να πάρουμε την ένοπλη εκτελεστική από τους ολιγαρχικούς, τότε αυτοί θα αντιδράσουν βίαια και έτσι θα έχουμε ανθρώπινα θύματα. Άρα μόνο ειρηνικά, με διαρκείς μεταρρυθμίσεις μπορούμε να προχωράμε προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης κοινωνίας. Γι αυτό την προοπτική της επαναστατικής αλλαγής την καταργούμε εντελώς από το πρόταγμά μας».
Εδώ τα ρεφορμιστικά αντικοινωνικά υποκείμενα πέφτουν σε δεκάδες αντιφάσεις και η υποκρισία τους φθάνει στα ουράνια.
Ενώ προηγουμένως μας λένε ότι δεν χρειάζεται η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού γιατί η υπάρχουσα ολιγαρχική ένοπλη εκτελεστική θα σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του λαού (αγγελούδια), τώρα μας λένε ότι αν ο λαός (πλειοψηφία) θα προσπαθήσει να πάρει την ένοπλη εκτελεστική, τότε αυτοί θα αντιδράσουν και θα έχουμε θύματα. Τώρα δηλαδή οι ολιγαρχικοί δεν θα σέβονται πια τη θέληση της πλειοψηφίας!!!
Παρουσιάζονται λοιπόν υποκριτικά σαν μέγιστοι ανθρωπιστές που αγωνίζονται ώστε να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ανθρώπινο θύμα γιατί πιστεύουν δήθεν ότι και η κάθε ξεχωριστή ανθρώπινη ζωή έχει τεράστια αξία. (Που όντως έχει, όπως έχει και η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, την οποία όπως θα δούμε την παραβλέπουν.)
Όμως στρουθοκαμηλίζουν εσκεμμένα απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα.
Δεν βάζουν στη ζυγαριά τα υπαρκτά δεδομένα. Δεν θα βάλουν στο ένα μέρος της ζυγαριάς τους ωκεανούς ανθρώπινου αίματος που έχει ήδη χυθεί με τους πολέμους, με τις ολιγαρχικές αυτές ακραίες αντιπαλότητες. Δεν θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τις εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και χάνονται εξ αιτίας μεγάλης φτώχειας, πείνας, έλλειψης ιατρικής περίθαλψης κοκ. Και ούτε θα βάλουν στο ίδιο μέρος της ζυγαριάς τα πολύ περισσότερα εκατομμύρια, σημερινά και αυριανά θύματα της ολιγαρχίας, που θα υπάρξουν σίγουρα, μετά από νέους ιμπεριαλιστικούς και ταξικούς πολέμους.
Και ο στρουθοκαμηλισμός τους φτάνει ως το σημείο να μη θέλουν να κάνουν ούτε και έναν πολύ απλό λογαριασμό.
Δέκα πέντε περίπου εκατομμύρια ΠΑΙΔΙΑ, (οι άνθρωποι πριν την εφηβεία τους) πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, έλλειψη φθηνών φαρμάκων , από δουλεία κοκ.
ΔΕΚΑ ΠΕΝΤΕ ΕΚΕΤΟΜΜΥΡΙΑ (μόνο) ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ!!!
Τώρα αν πάρουν ΟΛΕΣ τις μεγάλες λαϊκές επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων και αθροίσουν τα θύματα, που μας αναφέρουν οι ιστορικές πηγές, θα δουν ότι αυτά δεν είναι παρά ένα πολύ μικρό ποσοστό σε σχέση με τα παιδιά θύματα του ολιγαρχικού συστήματος μέσα σε ένα ΜΟΝΟ χρόνο.
Τι σύγκριση να κάνει κανείς!!! Τι αποτέλεσμα να βγάλει αν προσθέσει ΟΛΑ τα θύματα του ολιγαρχικού συστήματος (όχι μόνο παιδιά) τον τελευταίο, ας πούμε, αιώνα; Πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, μάτωσε, πόνεσε και ξεπάστρεψε το «σατανικό» αυτό σύστημα των διεστραμμένων υπάρξεων; (Και πόσα περισσότερα προμηνύονται για το κοντινό και για το μακρινό μέλλον όσο είναι ζωντανή η ολιγαρχία;)
Όντως η κάθε κοινωνική επανάσταση έχει και τα θύματά της. Η χειρότερη σε θύματα επανάσταση ήταν και θα είναι μια απλή «παρανυχίδα», σε σχέση με τα θύματα που προκαλούσε ή και θα συνεχίζει να προκαλεί το ολιγαρχικό σύστημα. Τεράστια η διαφορά.
Υπήρχαν όμως στην ιστορία και κάποιες «βελούδινες» ή λιγότερο αιματηρές επαναστάσεις. Αυτές γίνονται όταν το μέγεθος και η αποφασιστικότητα του λαού να ανατρέψει τους τυράννους του είναι τέτοια ώστε να παραλύει κάθε δυνατότητα αντίδρασης του συστήματος, αφού τα βασικά στηρίγματα του περνούν στην πλευρά των λαών.
Αυτός ο φιλειρηνισμός των ηγετών των ρεφορμιστών είναι απόλυτα υποκριτικός. Στην ουσία δεν τους νοιάζει καθόλου καμιά ανθρώπινη ζωή. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η προσωπική τους ανάδειξη, τα προσωπικά τους υλικά ή ψυχολογικά συμφέροντα, ο εαυτούλης τους. Οι ίδιοι είναι από τις μέγιστες εγκληματικές, αντικοινωνικές υπάρξεις. Απλά πουλάνε σάπιες ελπίδες σε ένα κάποιο άλλο ολιγαρχικό μαγαζί.
Δυστυχώς κάποιοι καλοπροαίρετοι ακόλουθοί τους θα βρουν στα ιδεολογήματά τους μια καλή δικαιολογία την οποία αποζητά η φοβισμένη τους ύπαρξη.
Κάποιοι καλοπροαίρετοι θα τους ακολουθούν από φόβο, άλλοι από άγνοια των βασικών νόμων της κοινωνικής κίνησης ενώ μερικοί και για τους δύο λόγους ταυτόχρονα.
Έτσι όμως κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα προκαλούν μεγάλο κακό στο λαό αφού χτυπούν τη μεγέθυνση του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την απελευθέρωση των λαών.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΕΊΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ - (ΟΕΝΔΕΛ)
