Α
«Η
ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»
Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως σε άλλα κείμενα)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ, μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδωκόμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι (λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη, είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)
Β
ΟΕΝΔΕΛ - ΕΚΚ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
(ΚΑΙ Η
ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ)
Σε τούτο το κείμενο θα αναφέρουμε περιεκτικά, περιληπτικά και πολύ σύντομα για
το τι είναι το αντίπαλο δέος και για την απόλυτη
ανάγκη να αντιτάσσεται από τους λαούς ένα το αντίπαλο δέος σαν απειλή κατά της
ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επέφεραν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19ο αιώνα και κυρίως τον 20ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;
Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)
Όμως γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».
Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια» ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)
Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".
Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.
(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις ή οι απώλειες των λαών.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!
Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επέφεραν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα;
Από την άλλη, γιατί κατά τον 19ο αιώνα και κυρίως τον 20ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;
Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)
Όμως γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».
Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια» ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)
Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".
Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.
(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)
«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις ή οι απώλειες των λαών.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!
Η
Αρχή του αντίπαλου δέους λέει: « Το μέγεθος των λαϊκών
κατακτήσεων ή των λαϊκών απωλειών στο παρόν, εξαρτάται από το
μέγεθος της απειλής που αντιτάσσουν οι λαοί απέναντι στην ΥΠΑΡΞΗ της παγκόσμιας
και τοπικής ολιγαρχίας».
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά τη πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά τη πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.
Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως σε άλλα κείμενα)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει μια μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ, μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδωκόμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι (λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη, είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)
Β
ΠΟΙΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.
1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει και δυστυχώς « γελάει πάντα τελευταίο».
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: « Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)
2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.
3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.
Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 10 λεπτά στον Έβρο. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα, εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση. (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων, για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)
4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς.
Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:
1ον Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2ον Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3ον Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι) ότι υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4ον Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος.
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.
Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.
Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.
Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.
(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν. Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός τους, θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς. (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα. ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.
1. ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει και δυστυχώς « γελάει πάντα τελευταίο».
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: « Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)
2. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.
3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ) ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.
Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια. Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 10 λεπτά στον Έβρο. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα, εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση. (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων, για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)
4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς.
Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:
1ον Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2ον Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3ον Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι) ότι υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4ον Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος.
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.
Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.
Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.
Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.
(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν. Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός τους, θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς. (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα. ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)
Σημείωση:
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα».
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση , όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και το πρόταγμa-
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα».
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση , όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και το πρόταγμa-
αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το
«οξυγόνο».
Η ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ
Η ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ
ΣΥΝΔΕΣΗ θα αναγκάζει το σύστημα
να παραχωρεί όλο και περισσότερες ποσότητες νερού στο ΣΗΜΕΡΑ
και θα ξεδιψούν έτσι κάποιες φορές οι λαοί.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
«Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ΟΕΝΔΕΛ» ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς» ή « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
«Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και ΟΕΝΔΕΛ» ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς» ή « όχι στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.
ΟΕΝΔΕΛ - ΕΚΚ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)
