Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ


Οι ολιγαρχικοί, τα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ρεμάλια της ζωής, πάνε να μας την βγουν με δημοκρατικό φλάς. Τους έχει κόψει η αγωνία και ο πόθος για να εφαρμόζεται η θέληση της πλειοψηφίας!!!  Λένε ότι θέλουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία για να αποφασίζει η πλειοψηφία των φοιτητών και όχι να αποφασίζει μια μειοψηφία. Έτσι είναι οι ολιγαρχικοί. Την ημέρα το παίζουν καλόγριες αλλά τη νύχτα είναι πουτάνες.
Έχουμε και λέμε. Αν τους έκοβε  η αγωνία για να αποφασίζει η πλειοψηφία των ενδιαφερομένων και όχι μια μειοψηφία,  θα ξεκίναγαν από την πηγή όλων των επί μέρους διαφορετικών προβλημάτων.  Θα ήθελαν δηλαδή όλη η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό. Θα ήθελαν τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει η πλειοψηφία του λαού και όχι οι «νόμοι» -διαταγές τους να εκφράζουν (σχεδόν όλοι) τη θέληση μιας μειοψηφίας. Θα ήθελαν δηλαδή τον κάθε νόμο να τον επιλέγει η πλειοψηφία του λαού. Και να κόψουν τη μαλακία που εκφράζεται με το: «αυτό δεν είναι πρακτικά εφικτό».  ( Ετούτο είναι απόλυτα εφικτό – με τα κληρωτά νομοθετικά σώματα - όπως εκφράζεται στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»).
ΟΜΩΣ ΌΧΙ ΜΌΝΟ ΔΕΝ ΘΈΛΟΥΝ ΜΕ ΤΊΠΟΤΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΊΖΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ ΤΟΥ ΛΑΟΎ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ  ΘΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΒΕΒΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ.
Ρωτήστε τους. Θέλουν η πλειοψηφία του λαού να επιλέγει τον κάθε νόμο και όχι να αποφασίζει μια μειοψηφία για τον κάθε κοινωνικό κανόνα; Θέλουν δηλαδή η πλειοψηφία του λαού να αποφασίζει για το κάθε κοινωνικό θέμα; Θέλουν δηλαδή τη  λαϊκή κυριαρχία; Θέλουν δηλαδή την εξουσία του λαού – δημοκρατία;
 Φυσικά κανένας κοινωνικός εγκληματίας (ολιγαρχικός) δεν θέλει κάτι τέτοιο.
Αμ πως!!! Εδώ είναι πουτάνες ενώ σε μερικό κοινωνικό επίπεδο (φοιτητές) το παίζουν καλόγριες.  Αν ήθελαν να μη γίνονται καταλήψεις, θα έπρεπε να παραδώσουν τη νομοθετική εξουσία στο λαό. Ο λαός θα αποφάσιζε, φυσικά και για την εκπαίδευση και έτσι δεν θα υπήρχε λόγος για να γίνονται καταλήψεις.
 Όμως όλα τα μέτρα και τα σταθμά τους κινούνται πάνω στο εκκρεμές της εγκληματικής τους συνείδησης. Δεν τους νοιάζει η πάσχουσα καρδιά αλλά το χρώμα των νυχιών. Δεν τους νοιάζει το μείζον αλλά η τρίχα. Δεν τους νοιάζει αν καίγεται το αυτοκίνητο αλλά τους νοιάζει ένα καθρεφτάκι.
Με την πρότασή τους αυτή θέλουν να συκοφαντήσουν τους αγωνιστές φοιτητές, θέλουν να τους παρουσιάσουν στην κοινωνία σαν αντιδημοκράτες.

Κροκοδείλια δάκρυα ή κλαψομουνιές των ολιγαρχικών αιμοβόρων τεράτων για την (δήθεν) ασέβεια προς την βούληση της πλειοψηφίας.
Οι φοιτητές όμως καλά κάνουν και αρνούνται την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Η πρότασή των ολιγαρχικών  είναι παγίδα. Έτσι όπως την εκφέρουν και με τις δυνατότητες ελέγχου της συνείδησης που κατέχουν (ΜΜΕ), ξέρουν πολύ καλά ότι μπορούν να προσανατολίσουν την συνείδηση των φοιτητών εκεί που επιθυμούν, αν τους βγάλουν έξω από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών τους. Μέσα όμως στις γενικές συνελεύσεις, το ολιγαρχικό σύστημα χάνει κατά ένα μέρος τον έλεγχο  επηρεασμού των φοιτητών. Στις γενικές συνελεύσεις υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση διαφορετικών προτάσεων, και ισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των προτάσεων.
Σήμερα ο χώρος του φοιτητικού κινήματος είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους όπου οι αποφάσεις παίρνονται (σχεδόν) δημοκρατικά. Σε αυτό το χώρο λειτουργούν οι γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις παίρνονται από τη βάση ενώ σε άλλους συνδικαλιστικούς χώρους τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η βάση αλλά τα διοικητικά συμβούλια (ολιγαρχικά).
Αυτό όμως τους είναι αγκάθι στο μάτι. Θέλουν ανισηγορία σε όλα και αποφάσεις από τα πάνω (ΔΣ). Γι αυτό το παίζουν καλόγριες ενώ είναι πουτάνες. Πάνε να σκάψουν το λάκκο και στο φοιτητικό κίνημα. Είναι όμως στο χέρι του φοιτητικού κινήματος να ρίξει αυτούς μέσα στο λάκκο.  Καταλήψεις παντού και με σύνθημα – στόχο «Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ – ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
 Έτσι θα τους ΞΕΣΚΊΣΟΥΝ την αμφίεση της καλόγριας και θα φανούν οι ζαρτιέρες των πορνών.
ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
ΑΔ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (ΧΟΥΝΤΑ) ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Σαράντα χρόνια πέρασαν από την πτώση της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και την αντικατάστασή της από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή-υπαγόρευση και δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μορφή πολιτικού συστήματος. Και όταν οι ανόητοι της ΝΕΡΙΤ μιλάνε για «επιβολή της δικτατορίας» είναι σαν να λένε τη φράση «αμφότεροι και οι δύο».)

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές. 
Και πληθωρισμός  το 73 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων; Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

1. Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. Είναι η ολιγαρχική εξουσία. Και στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα).
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)

* Ποιες οι διαφορές τους;
Οι διαφορές τους βρίσκονται στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.
(ΔΙΚΑΙΩΜΑ  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους.
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα:
α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερο το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;
Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)


Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν.

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι «άκυρο το ερώτημά σου.



ΥΓ * 1  Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν θα είχε ποτέ την αποτελεσματικότητα που είχε στην καθυπόταξη των λαών αν δεν την είχαν στηρίξει ιδεολογικά (εδώ και περίπου ένα αιώνα)  οι ολιγαρχικοποιημένες  ηγεσίες της «αριστεράς».
Η  «σοσιαλδημοκρατία» της έδωσε και της δίνει πλήρη και απόλυτη στήριξη από την αρχή της εμφάνισής της. (Δες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ)

Όμως η  αστική ολιγαρχική δικτατορία  βρήκε και ένα άλλο  σύμμαχο - « από  μηχανής θεό» και έτσι η σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση διαρκεί πάνω από ένα αιώνα.
Βρήκε τον Λένιν και τους  Λενινιστές.
Το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας το θεωρούν  δημοκρατία (εξουσία του λαού) και οι ηγεσίες των Λενινιστικών κομμάτων.  (Τώρα, τι αστική εξουσία του λαού!! μπορεί να υπάρχει είναι θέμα εφάμιλλο του «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα..»).
Το εντάσσουν στην κατηγορία της δημοκρατίας και όχι στην κατηγορία της ολιγαρχίας. (Το ονομάζουν αστική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ). Αυτή η αντιεπιστημονική και αντεπαναστατική στάση εξηγείται από το γεγονός ότι θέλουν να ονομάσουν δημοκρατία και το δικό τους ολιγαρχικό, αντιδημοκρατικό πρόταγμα  (εργατική δημοκρατία). Θέλουν να βαπτίσουν δημοκρατία το σύστημα των προτεινόμενων εργατικών συμβουλίων  κατά το οποίο το ανώτερο εργατικό συμβούλιο θα αποφασίζει και θα διατάζει το λαό για τα πάντα.
 Αυτό το συμβούλιο που θα έχει πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες.
Δηλαδή όλη η εξουσία σε μια χούφτα ανθρώπους και όχι στο λαό. Αυτό το αντιδημοκρατικό και αντιδημοτιστικό (αντικομμουνιστικό) σύστημα θέλουν να το ονομάζουν δημοκρατικό και κομμουνιστικό αντίστοιχα. Είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς η ονομασία του κοινοβουλευτισμού σε δημοκρατία. ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΎΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟ. Διαφορετικά θα αρχίσει να ξεφτίζει και να εξαφανίζεται εντελώς  και το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα του εργατοσυμβουλιακού καπιταλισμού. Γι αυτό το λόγο, οι επί της ουσίας - ντε φάκτο –  ανεξαρτήτου προθέσεων  αντικομμουνιστές ονομάζουν δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχία.
 Επί της ουσίας και όπως αποδείχθηκε ιστορικά δεν είναι ούτε δημοκράτες και ούτε αντικαπιταλιστές. Είναι αντί-αντικαπιταλιστές.  Είναι ολιγαρχικοί  οπαδοί του εργατοσυμβουλιακού ή κρατικού καπιταλισμού.
Για να στηρίξουν το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα  έπρεπε να αποδεχθούν ΟΛΗ την αστική ολιγαρχική ιδεολογία περί δημοκρατίας, φορέας της οποίας είναι η μεταποιημένη  ουσία όλων των βασικών σχετικών εννοιών. Έπρεπε να δεχθούν όλο το ολιγαρχικό περιεχόμενο βασικών εννοιών που λειτουργούν σαν προϋπόθεση για την στήριξη της ένταξης της  κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας στην κατηγορία της δημοκρατίας.
* Για να μπορούν να εντάσσουν το δικό τους ολιγαρχικό σύστημα της "εργατικής δημοκρατίας" στην κατηγορία της δημοκρατίας θα έπρεπε να δεχθούν το από την αστική ολιγαρχία αλλοιωμένο περιεχόμενο όλων των σχετικών βασικών εννοιών όπως  αυτών της αντιπροσώπευσης, ιδιοκτησίας, δικαίωματος, ελευθερίας κλπ.
Βασικότατη όμως έννοια που θα έπρεπε να είναι αλλοιωμένη για να μπορέσει το εργατοσυμβουλιακό πρόταγμα να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας, είναι αυτή της αντιπροσώπευσης. (Η άλλη τακτική τους είναι να αποφεύγουν, «σαν το διάολο με το λιβάνι», να ορίσουν  οποιαδήποτε από αυτές τις έννοιες ακόμα και την έννοια του κομμουνισμού!!!).
Επειδή λοιπόν η έννοια της αντιπροσώπευσης δεν τους καθόταν και δεν τους κάθεται καλά, άρπαξαν την έννοια της γενικής αντιπροσώπευσης από το οπλοστάσιο της αστικής ολιγαρχίας.
Ποια όμως είναι η έννοια της γενικής εντολής-αντιπροσώπευσης την οποία προβάλουν σαν αντιπροσώπευση;
Είναι μια γενική αόριστη και αφηρημένη κατευθυντήρια γραμμή που μπορεί να δώσει ένας εντολέας χωρίς όμως να μπορεί να καθορίζει επ ουδενί την έννοια του εντολοδόχου-αντιπροσώπου. (Μόνο στο γενικό, στο αφηρημένο, και στο θολό ψαρεύει ο κάθε ολιγαρχικός).

Ένα παράδειγμα. Κάποιος αγρότης δεν μπορεί να καλλιεργήσει το χωράφι του μια χρονιά για λόγους υγείας. Βάζει λοιπόν μια αγγελία με τη γενική και αόριστη κατεύθυνση. «Ζητώ καλλιεργητή για να  καλλιεργήσει το χωράφι μου». Στην αγγελία ανταποκρίνονται 10 άτομα. Ο αγρότης επιλέγει τον έναν από τους 10 και τον προσλαμβάνει.
 Όμως από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ο νέος καλλιεργητής έχει αυτός πλέον την εξουσία να διατάζει τον αγρότη και να κάνει ό,τι γουστάρει. Τον διατάζει λοιπόν  (μπορεί ή δεν μπορεί λόγω υγείας) να κόψει όλα τα δένδρα - αιωνόβιες  ελιές- για να κάνει την καλλιέργεια που αυτός νομίζει ότι πρέπει να κάνει, αδιαφορώντας για τη θέληση του αγρότη.

Ετούτον λοιπόν, το νέο καλλιεργητή και ο αστικός  ολιγαρχισμός  και η εργατοσυμβουλιακός, τον αποκαλούν αντιπρόσωπο με γενική εντολή ή τη σχέση αυτή την ονομάζουν σχέση γενικής αντιπροσώπευσης. Ε! Όχι!!

Τι κάνουν εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους;  Αποκρύπτουν ότι το ουσιαστικότερο στοιχείο σε μια σχέση αντιπροσώπευσης είναι το ότι εντολές ή διαταγές μπορεί να δίνει ΜΟΝΟ ο εντολέας στον εντολοδόχο (αντιπρόσωπο) και ΠΟΤΕ δεν μπορεί να γίνει το αντίστροφο. Σε περίπτωση όμως που ο εντολοδόχος έχει την εξουσία να δίνει διαταγές στον εντολέα δεν έχουμε πια σχέση αντιπροσώπευσης αλλά θα  έχουμε κάτι από τις σχέσεις καταπίεσης, καταναγκασμού, ασυδοσίας, σφετερισμού εξουσίας, νταβατζηλικισμού κλπ

Αυτή λοιπόν την ανοησία-τερατούργημα δηλαδή του να διατάζει ο εντολοδόχος  τον εντολέα!!  (αγγούρια να δέρνουν τον μανάβη) οι Λενινιστές την βαπτίζουν αντιπροσώπευση (όπως και οι αστοί) για να είναι εντάξει με τη θέση του Λένιν όπως αυτή  αναφέρεται στο βιβλίο του κράτος και επανάσταση  και η οποία λέει για τους εκλεγμένους των «εργατικών συμβουλίων:
«…οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!..».    

ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!!

Προτιμούσαν και προτιμούν λοιπόν αυτή την ντε φάκτο (ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Λένιν) αντικομμουνιστική  αντίληψη από την διαμετρικά αντίθετη αντίληψη του Μαρξ ο οποίος δίνει στους εκλεγμένους – αντιπροσώπους μόνο εκτελεστικές αρμοδιότητες  λέγοντας:

α. «.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.»

Σημείωση:
Δηλαδή η κομμούνα ( το σύνολο του οργανωμένου λαού) θα είχε τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια της.

β.
.1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.
Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2. «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του. (για να τους δίνει εντολές και όχι για να του δίνουν αυτοί εντολές)
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους (και η ελεγκτική εξουσία στην κομμούνα).

ΥΓ2 Αυτή η ολιγαρχικοποίηση του δημοκρατικού – δημοτιστικού κινήματος από το Λένιν ήταν η αιτία της αποτυχίας του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού». Αυτή η ολιγαρχικοποίηση οδήγησε σε οδυνηρή ήττα τα λαϊκά εργατικά απελευθερωτικά κινήματα. Τα οδήγησε σε μια οπισθοδρόμηση δεκαετιών (ελπίζουμε όχι αιώνων) και οι σημερινοί (ηγέτες) Λενινιστές είναι μια μεγάλη τροχοπέδη  στην ανάπτυξη απελευθερωτικών κινημάτων.
Προκαλούν τεράστιο κακό στην υπόθεση της επανάστασης χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν.
Κάποιοι από αυτούς (ηγέτες) με υπέρμετρη τάση για απόκτηση προσωπικής εξουσίας και προβολής δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα και γίνονται βασικά στηρίγματα του ολιγαρχικού συστήματος του ιδιωτικού καπιταλισμού. Χωρίς αυτούς, χωρίς την ολιγαρχικοποιημένη ιδεολογία τους, το καπιταλιστικό σύστημα θα αρχίσει να καταρρέει. (Τώρα στηρίζουν πολλαπλώς την ολιγαρχισμό αντικομμουνισμό. Πχ γράφουν για «κρίση της δημοκρατίας» (εξουσίας του λαού) στέλνοντας έτσι μέρος του λαού σε αναζήτηση λύσεων σε φασιστικά προτάγματα κοκ)



Είναι πλέον καιρός για την επαναθεμελίωση του επαναστατικού προτάγματος. Και η επαναθεμελίωση μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τον επαναπροσδι – ορισμό των 10 – 15 βασικών πολιτικοοικονομικών εννοιών.
Αν οριστούν σωστά οι έννοιες της αντιπροσώπευσης (όπως προτείνει στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά ο Ευτ. Μπιτσάκης), της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, του δημοτισμού – κομμουνισμού, της ιδιοκτησίας, του δικαιώματος, της ελευθερίας κλπ τότε θα καταρρεύσει ο εργατοσυμβουλιακός ολιγαρχισμός - αντικομμουνισμός και θα απεγκλωβιστούν οι δυνάμεις που καλοπροαίρετα βρίσκονται σε αυτό το χώρο. Τότε θα αρχίσει να επιτυγχάνεται και ένα ισχυρότερο χτύπημα - τσεκουριά σε κάθε μορφής αστικό ολιγαρχισμό.


ΥΓ3 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλιανς) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

*ΥΓ4
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.
Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)