ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

                                           Α.

ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.

* ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων.

 * (Με την έννοια καθαρή θέληση εννοούμε την ισότιμα διαμορφωμένη και χωρίς κανένα ανθρώπινο καταναγκασμό θέληση του κάθε μέλους της κοινωνίας)

Σχόλιο: Αυτός ο ορισμός αφορά όλη την ανθρώπινη κοινωνία, την παγκόσμια κοινωνία. Είναι ο ορισμός της ΠΛΗΡΟΥΣ δημοκρατίας - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ. Αφορά σε ένα σύστημα οργάνωσης της ανθρωπότητας όπου όλοι οι κανόνες που θα τίθενται σε ισχύ και θα επιβάλλονται, θα εκφράζουν την καθαρή θέληση της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Θα εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας  των πολιτών  της κάθε Χώρας για τις σχέσεις τους  μέσα σε κάθε Χώρα και για τις σχέσεις μεταξύ των λαών  (των διαφορετικών Χωρών ή των σχετικά αυτόνομων διοικητικών διαιρέσεων).

Αυτή θα είναι η ΠΛΗΡΗΣ μορφή της δημοκρατίας - ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ.

*ΟΡΙΣΜΟΣ.
 ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (μερική – σε μια ή περισσότερες Χώρες) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης μιας Χώρας κατά το οποίο πολλές ή οι περισσότερες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων της Χώρας καθορίζονται από τη  θέληση ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των μελών της.

Σχόλια: α. (1). Γιατί αυτή η διαφοροποίηση στους ορισμούς;
Παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι σε μια Χώρα ο λαός κατακτά την εξουσία του (δημοκρατία). Αυτό σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αρχίσει να θέτει σταδιακά τους κανόνες για όλες τις κοινωνικές σχέσεις των πολιτών. Οι πολίτες θα εκφράζουν για κάθε θέμα τη θέλησή τους και αυτή θα επιβάλλεται.
Όμως, αν άλλες διπλανές Χώρες έχουν ολιγαρχικά συστήματα  κοινωνικής οργάνωσης, και οι ισορροπίες των ένοπλων δυνάμεων είναι τέτοιες,  τότε για μια σειρά από θέματα,  αυτές οι ολιγαρχίες ίσως να μπορούν να επιβάλλουν καταναγκαστικά τη θέλησή τους πάνω στους πολίτες της Χώρας που θα έχει δημοκρατία. Πχ πάνω στις διεθνείς εμπορικές σχέσεις και όχι μόνο.
Έτσι οι πολίτες της Χώρας με δημοκρατία, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα εκφράζουν, ούτε θα μπορούν να επιβάλλουν την καθαρή θέλησή τους κάποιες από τις θελήσεις τους θα περιέχουν στοιχεία ανθρώπινου καταναγκασμού (έστω και από το εξωτερικό προερχόμενα).
(2) Ας υποθέσουμε ότι σε μια ισχυρή Χώρα εγκαθιδρύεται η δημοκρατία. Πχ στις ΗΠΑ. Εδώ υπάρχει το ενδεχόμενο, ναι μεν εσωτερικά της Χώρας να υπάρχει δημοκρατία όμως αν αυτή η Χώρα επιβάλλει καταναγκαστικά τη θέλησή της στις υπόλοιπες  Χώρες, τότε ως προς το εξωτερικό θα είναι μια ολιγαρχία αφού σαν Χώρα, το σύνολο του πληθυσμού της είναι μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού των άλλων Χωρών, των οποίων οι υπήκοοι θα αντιτίθενται.
(3) Αρχικά, το πρώτο χρονικό διάστημα μετά την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας σε μια Χώρα (ή ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο), οι κοινωνία θα λειτουργεί αφ ενός μεν με τους νέους κανόνες που θα ψηφίζει σταδιακά η πλειοψηφία και αφετέρου με τους κανόνες - «νόμους» του προηγούμενου συστήματος  δηλαδή του ολιγαρχικού (θα ισχύει ακόμα η θέληση των λίγων). Όλοι οι κανόνες που θα καθορίζουν όλες τις σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν πρακτικά να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη αλλά θα απαιτηθεί κάποιο σχετικό χρονικό διάστημα. Σε αυτό λοιπόν το χρονικό διάστημα και από αυτή την ειδική άποψη, η εξουσία του λαού (δημοκρατία) δεν θα είναι πλήρης.

(4) Από όλα αυτά βγαίνει, κατά ένα τρόπο,  το συμπέρασμα για το ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ  στοιχείο του διεθνισμού με το οποίο θα πρέπει να εμβολιαστεί κάθε επαναστατικό, απελευθερωτικό κίνημα για τη δημοκρατία.
(Την διεθνιστική αλληλεγγύη στοχεύουν να χτυπήσουν οι διάφοροι ρατσιστές ή "υπερπατριώτες του κώλου,  για να μην μπορέσει να επικρατήσει η δημοκρατία ούτε σε μια Χώρα)


Σχόλια:  β. (1). Δημοκρατία σημαίνει ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ .

*ΟΡΙΣΜΟΣ της εξουσίας:
Εξουσία, στο επίπεδο των ανθρώπινων κοινωνιών, είναι η δύναμη κάποιου υποκειμένου με την οποία κατορθώνει,  δια του καταναγκασμού, να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους ανθρώπους.

Σύμφωνα με τον ορισμό της εξουσίας και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η μέγιστη εξουσία, η μέγιστη δύναμη καταναγκασμού μέσα σε μια κοινωνία είναι η ένοπλη εκτελεστική, ο ορισμός της δημοκρατίας μπορεί να διαμορφωθεί και ως εξής: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ,  ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ,  ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΟΠΟΥ  Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.


(*ΟΡΙΣΜΟΣ.
Και ΛΑΟΣ   είναι το σύνολο των κατοίκων μιας χώρας που ανήκουν στην  κατώτερη οικονομική τάξη, ή το σύνολο των ανθρώπων μιας χώρας που δεν ανήκουν  στην κατηγορία των ηγετών  και των οικονομικά εύπορων η το σύνολο των ανθρώπων που δεν κατέχει έξουσία.
Αυτός  ο ορισμός  μας χρησιμεύει γιατί και αστοί και «αριστεροί» προσπαθούν να τον παραποιήσουν, βάζοντας μέσα στο σύνολο του λαού και τους ανήκοντες στην ανώτερη οικονομική τάξη  ή και την ολιγαρχική πολιτική ηγεσία κλπ)


(2) Στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του πολιτισμού (και πιθανόν για ένα πολύ μεγάλο και απροσδιόριστο χρονικό διάστημα), τα καθοριστικά εξουσιαστικά μέσα  για την επίτευξη του σκοπού της επιβολής της θέλησης της πλειοψηφίας για όλες τις κοινωνικές σχέσεις,  είναι Η ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΟΧΗ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΛΑΟΥΣ  ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ.

(3) Έτσι ο αρχικός ορισμός της δημοκρατίας θα μπορούσε να γραφτεί και καταυτό τον τρόπο:
ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  (πλήρης) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των ανθρώπων (ΟΛΑ τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που θα αφορούν τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις) καθορίζονται  (ορίζονται και επιβάλλονται δια του καταναγκασμού) από κανόνες οι οποίοι θα εκφράζουν την καθαρή ΘΕΛΗΣΗ*  της  ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ των ανθρώπων  και το οποίο (σύστημα) επιτυγχάνεται με την απαραίτητη ΠΛΗΡΗ κατοχή από τους λαούς της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας.

Και  ένας πολύ σύντομος ορισμός που  θα μπορούσε να τεθεί  είναι ο εξής:

ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας όπου ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ.

(4) Η έννοια της δημοκρατίας δεν μπορεί να οριστεί από την ποσότητα ή την ποιότητα των παρεχόμενων προς το λαό δικαιωμάτων από μια εξουσία των ολίγων.

Η Δημοκρατία μπορεί να οριστεί ΜΟΝΟ από το αν κατέχει ο λαός  την ΠΗΓΗ «παραγωγής» - εξουσία - ΟΛΩΝ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των μελών της κοινωνίας.

(Σήμερα οι αστοί και οι «αριστεροί για να παραπλανήσουν το λαό προσπαθούν να εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας πολιτειακά ολιγαρχικά συστήματα (πχ κοινοβουλευτισμό) τα οποία παρέχουν στους υπηκόους τους λίγα περισσότερα δικαιώματα, συγκριτικά με κάποια άλλα ολιγαρχικά .
Έτσι όταν ένα ολιγαρχικό σύστημα παρέχει στο λαό 10  δικαιώματα, από τα δεκάδες χιλιάδες που θα μπορούσε να έχει ο λαός και όταν κάποιο άλλο παρέχει 20, τότε το τελευταίο θέλουν να το εντάξουν στην κατηγορία της δημοκρατίας (για προπαγανδιστικούς λόγους).Όμως η δημοκρατία ορίζεται όχι από την παρεχόμενη, από κάποιους, ποσότητα δικαιωμάτων στο λαό αλλά από τον αν ο λαός έχει την εξουσία να παρέχει στον εαυτό του (μέλη του) ΟΛΑ  τα πιθανά δικαιώματα και υποχρεώσεις του, στις κοινωνικές σχέσεις.Μια άλλη απάτη που διαπράττουν κάποιοι ολιγαρχικοί είναι η προβολή της άποψης ότι σήμερα δεν υπάρχει η δημοκρατία γιατί οι αποφάσεις παίρνονται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ενώ σε άλλες εποχές νομοθετούσε η βουλή. Δηλαδή ψάχνουν να βρουν διαφορά στο αν αποφασίζουν τα 30  ή τα 150 άτομα που θα καθορίζουν τη ζωή 11.000.000 ανθρώπων!!!!! Όμως και στην περίπτωση των 30 ατόμων και στην περίπτωση των 150 ο λαός είναι αποκομένος από την "πηγή"-εξουσία της παραγωγής των κοινωνικών κανόνων.)

(5)  Στον ορισμό της δημοκρατίας δεν μορεί να τεθεί θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών.

Δεν μπορούν οι διαδικασίες να ορίζουν την ουσίας της. Την ουσία της την ορίζει ο σκοπός, το επιδιωκόμενο   αποτέλεσμα.  Άλλωστε οι διαδικασίες – μέσα  θα είναι ρευστές και μεταβλητές μέσα στο χρόνο, θα λαμβάνεται υπόψη και θα γίνεται  χρήση νέων ποσοτικών και ποιοτικών δεδομένων, νέων επιστημονικών ανακαλύψεων κλπ αλλά όλες οι νέες διαδικασίες θα στοχεύουν στην επίτευξη του σκοπού του ορισμού της δημοκρατίας δηλαδή ο κανονισμός-διευθέτηση όλων των κοινωνικών σχέσεων να είναι έκφραση της θέλησης της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας. (Το να τίθεται θέμα συγκεκριμένων διαδικασιών σημαίνει ότι τίθεται θέμα φετιχισμού)Επί πλέον,  αν πάμε να προκαθορίσουμε τις διαδικασίες,  αυτό θα σημαίνει ότι θα πρέπει να αφαιρέσουμε ετούτο  το δικαίωμα- εξουσία από το λαό για να αποφασίζει ποιες διαδικασίες θα προτιμά κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της κοινωνίας. 

Φυσικά η κάθε δημοκρατική συλλογικότητα θα πρέπει από σήμερα να προτείνει τη δική της άποψη για τα μέσα και τις διαδικασίες που νομίζει ότι θα είναι αύριο πρακτικά πιο αποτελεσματικές στο να μπορεί η πλειοψηφία του λαού να επιβάλλει τη θέλησή της σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Θα πρέπει να προτείνει : 1. Στο πως μπορεί η ένοπλη εκτελεστική να είναι στα χέρια του λαού και 2. Στο πως θα υλοποιείται η νομοθετική στα χέρια του λαού (πχ με τοπικά συμβούλια, τοπικές συνελεύσεις ή με Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα κλπ ; ). Και πιο σχέδιο θα τεθεί για υλοποίηση θα αποφασίσει τελικά ο λαός.

                                                  Β
*ΟΡΙΣΜΟΣ.  ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας κατά το οποίο ΟΛΕΣ οι σχέσεις των μελών της (δικαιώματα και υποχρεώσεις) καθορίζονται από  τη θέληση μιας μειοψηφίας.
 (Δηλαδή μια μειοψηφία έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη θέλησή της επειδή κατέχει όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία)

Σχόλια: 1 η μειοψηφία που θα επιβάλλει τη θέλησή της στην κοινωνία μπορεί να είναι είτε αιρετή είτε αυθαίρετη. Πχ κοινοβουλευτισμός και φασισμός αντίστοιχα. (Για τις διαφορές τους έχουμε γράψει στο κείμενο: «24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.»

(2) Επειδή στο κυνοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα, οι ολιγαρχικοί στήνουν παγίδα στην λαϊκή συνείδηση διά μέσου της εκλογής των ολιγαρχικών,  θα πρέπει να ξεσκεπάζουμε αυτή την τεράστια απάτη καθημερινά.
*ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ  Ή ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ  είναι εκείνο το ολιγαρχικό σύστημα εξουσίας κατά το οποίο οι ολιγαρχικοί (οι κατέχοντες ολιγαρχική εξουσία που θα καταναγκάζουν το λαό να υποτάσσεται στη θέλησή τους, σε κάθε θέμα) συμμετέχοντες σε διάφορα ολιγαρχικά κόμματα,  θα πρέπει να εκλέγονται από τα ίδια θα θύματά τους, δηλαδή από τους λαούς, (για λόγους εξαπάτησής τους), παρέχοντάς τους ταυτόχρονα την κατά κανόνα ανούσια – αναποτελεσματική και ακαταδίωκτη δυνατότητα έκφρασης των παραπόνων τους για τα δεινά που θα υφίστανται από αυτούς. (για ολοκλήρωση της κοροϊδίας – εξαπάτησης)

Όλα τα είδη των ολιγαρχικών (το καθένα για τους ιδιαίτερους λόγους του), ονομάζουν με τρομερή λύσσα τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία.
Ο κοινός λόγος τους είναι ανάλογος με αυτόν του παραδείγματος.
Ένας  για να εξοντώσει κάποιον, βάζει σε ένα πακέτο μια οχιά, κλείνει το πακέτο και από έξω  γράφει τη λέξη περιστέρι. Κατόπιν προτρέπει το υποψήφιο θύμα του να βάλει το χέρι του από μια τρύπα για να πιάσει το περιστέρι.
ΥΓ1. Οι λαοί πρέπει να ανακτήσουν την έννοια της δημοκρατίας.  Τώρα τους την έχουν σφετεριστεί ΟΛΑ τα είδη των ολιγαρχικών. Είναι μείζονος σημασίας για τους λαϊκούς απελευθερωτικούς αγώνες η ονομασία του κοινοβουλευτισμού και όλων των ολιγαρχικών συστημάτων  με αυτό που πραγματικά είναι.  Δηλαδή θα πρέπει να τα ονομάζουμε ολιγαρχίες. Και το όνομα που εκφράζει την ουσία του κοινοβουλευτισμού είναι είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχία είτε το κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

ΡΔ

Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ


Οι ολιγαρχικοί, τα ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ρεμάλια της ζωής, πάνε να μας την βγουν με δημοκρατικό φλάς. Τους έχει κόψει η αγωνία και ο πόθος για να εφαρμόζεται η θέληση της πλειοψηφίας!!!  Λένε ότι θέλουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία για να αποφασίζει η πλειοψηφία των φοιτητών και όχι να αποφασίζει μια μειοψηφία. Έτσι είναι οι ολιγαρχικοί. Την ημέρα το παίζουν καλόγριες αλλά τη νύχτα είναι πουτάνες.
Έχουμε και λέμε. Αν τους έκοβε  η αγωνία για να αποφασίζει η πλειοψηφία των ενδιαφερομένων και όχι μια μειοψηφία,  θα ξεκίναγαν από την πηγή όλων των επί μέρους διαφορετικών προβλημάτων.  Θα ήθελαν δηλαδή όλη η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό. Θα ήθελαν τον κάθε νόμο να τον ψηφίζει η πλειοψηφία του λαού και όχι οι «νόμοι» -διαταγές τους να εκφράζουν (σχεδόν όλοι) τη θέληση μιας μειοψηφίας. Θα ήθελαν δηλαδή τον κάθε νόμο να τον επιλέγει η πλειοψηφία του λαού. Και να κόψουν τη μαλακία που εκφράζεται με το: «αυτό δεν είναι πρακτικά εφικτό».  ( Ετούτο είναι απόλυτα εφικτό – με τα κληρωτά νομοθετικά σώματα - όπως εκφράζεται στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»).
ΟΜΩΣ ΌΧΙ ΜΌΝΟ ΔΕΝ ΘΈΛΟΥΝ ΜΕ ΤΊΠΟΤΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΊΖΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑ ΤΟΥ ΛΑΟΎ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ  ΘΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΒΕΒΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ.
Ρωτήστε τους. Θέλουν η πλειοψηφία του λαού να επιλέγει τον κάθε νόμο και όχι να αποφασίζει μια μειοψηφία για τον κάθε κοινωνικό κανόνα; Θέλουν δηλαδή η πλειοψηφία του λαού να αποφασίζει για το κάθε κοινωνικό θέμα; Θέλουν δηλαδή τη  λαϊκή κυριαρχία; Θέλουν δηλαδή την εξουσία του λαού – δημοκρατία;
 Φυσικά κανένας κοινωνικός εγκληματίας (ολιγαρχικός) δεν θέλει κάτι τέτοιο.
Αμ πως!!! Εδώ είναι πουτάνες ενώ σε μερικό κοινωνικό επίπεδο (φοιτητές) το παίζουν καλόγριες.  Αν ήθελαν να μη γίνονται καταλήψεις, θα έπρεπε να παραδώσουν τη νομοθετική εξουσία στο λαό. Ο λαός θα αποφάσιζε, φυσικά και για την εκπαίδευση και έτσι δεν θα υπήρχε λόγος για να γίνονται καταλήψεις.
 Όμως όλα τα μέτρα και τα σταθμά τους κινούνται πάνω στο εκκρεμές της εγκληματικής τους συνείδησης. Δεν τους νοιάζει η πάσχουσα καρδιά αλλά το χρώμα των νυχιών. Δεν τους νοιάζει το μείζον αλλά η τρίχα. Δεν τους νοιάζει αν καίγεται το αυτοκίνητο αλλά τους νοιάζει ένα καθρεφτάκι.
Με την πρότασή τους αυτή θέλουν να συκοφαντήσουν τους αγωνιστές φοιτητές, θέλουν να τους παρουσιάσουν στην κοινωνία σαν αντιδημοκράτες.

Κροκοδείλια δάκρυα ή κλαψομουνιές των ολιγαρχικών αιμοβόρων τεράτων για την (δήθεν) ασέβεια προς την βούληση της πλειοψηφίας.
Οι φοιτητές όμως καλά κάνουν και αρνούνται την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Η πρότασή των ολιγαρχικών  είναι παγίδα. Έτσι όπως την εκφέρουν και με τις δυνατότητες ελέγχου της συνείδησης που κατέχουν (ΜΜΕ), ξέρουν πολύ καλά ότι μπορούν να προσανατολίσουν την συνείδηση των φοιτητών εκεί που επιθυμούν, αν τους βγάλουν έξω από τις γενικές συνελεύσεις των σχολών τους. Μέσα όμως στις γενικές συνελεύσεις, το ολιγαρχικό σύστημα χάνει κατά ένα μέρος τον έλεγχο  επηρεασμού των φοιτητών. Στις γενικές συνελεύσεις υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση διαφορετικών προτάσεων, και ισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των προτάσεων.
Σήμερα ο χώρος του φοιτητικού κινήματος είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους όπου οι αποφάσεις παίρνονται (σχεδόν) δημοκρατικά. Σε αυτό το χώρο λειτουργούν οι γενικές συνελεύσεις και οι αποφάσεις παίρνονται από τη βάση ενώ σε άλλους συνδικαλιστικούς χώρους τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η βάση αλλά τα διοικητικά συμβούλια (ολιγαρχικά).
Αυτό όμως τους είναι αγκάθι στο μάτι. Θέλουν ανισηγορία σε όλα και αποφάσεις από τα πάνω (ΔΣ). Γι αυτό το παίζουν καλόγριες ενώ είναι πουτάνες. Πάνε να σκάψουν το λάκκο και στο φοιτητικό κίνημα. Είναι όμως στο χέρι του φοιτητικού κινήματος να ρίξει αυτούς μέσα στο λάκκο.  Καταλήψεις παντού και με σύνθημα – στόχο «Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ – ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
 Έτσι θα τους ΞΕΣΚΊΣΟΥΝ την αμφίεση της καλόγριας και θα φανούν οι ζαρτιέρες των πορνών.
ΚΑΤΩ Η ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
ΑΔ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (ΧΟΥΝΤΑ) ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Σαράντα χρόνια πέρασαν από την πτώση της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και την αντικατάστασή της από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή-υπαγόρευση και δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μορφή πολιτικού συστήματος. Και όταν οι ανόητοι της ΝΕΡΙΤ μιλάνε για «επιβολή της δικτατορίας» είναι σαν να λένε τη φράση «αμφότεροι και οι δύο».)

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές. 
Και πληθωρισμός  το 73 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων; Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

1. Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. Είναι η ολιγαρχική εξουσία. Και στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα).
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)

* Ποιες οι διαφορές τους;
Οι διαφορές τους βρίσκονται στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.
(ΔΙΚΑΙΩΜΑ  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους.
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα:
α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερο το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;
Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)


Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν.

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι «άκυρο το ερώτημά σου.



ΥΓ * 1  Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν θα είχε ποτέ την αποτελεσματικότητα που είχε στην καθυπόταξη των λαών αν δεν την είχαν στηρίξει ιδεολογικά (εδώ και περίπου ένα αιώνα)  οι ολιγαρχικοποιημένες  ηγεσίες της «αριστεράς».
Η  «σοσιαλδημοκρατία» της έδωσε και της δίνει πλήρη και απόλυτη στήριξη από την αρχή της εμφάνισής της. (Δες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ)

Όμως η  αστική ολιγαρχική δικτατορία  βρήκε και ένα άλλο  σύμμαχο - « από  μηχανής θεό» και έτσι η σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση διαρκεί πάνω από ένα αιώνα.
Βρήκε τον Λένιν και τους  Λενινιστές.
Το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας το θεωρούν  δημοκρατία (εξουσία του λαού) και οι ηγεσίες των Λενινιστικών κομμάτων.  (Τώρα, τι αστική εξουσία του λαού!! μπορεί να υπάρχει είναι θέμα εφάμιλλο του «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα..»).
Το εντάσσουν στην κατηγορία της δημοκρατίας και όχι στην κατηγορία της ολιγαρχίας. (Το ονομάζουν αστική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ). Αυτή η αντιεπιστημονική και αντεπαναστατική στάση εξηγείται από το γεγονός ότι θέλουν να ονομάσουν δημοκρατία και το δικό τους ολιγαρχικό, αντιδημοκρατικό πρόταγμα  (εργατική δημοκρατία). Θέλουν να βαπτίσουν δημοκρατία το σύστημα των προτεινόμενων εργατικών συμβουλίων  κατά το οποίο το ανώτερο εργατικό συμβούλιο θα αποφασίζει και θα διατάζει το λαό για τα πάντα.
 Αυτό το συμβούλιο που θα έχει πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες.
Δηλαδή όλη η εξουσία σε μια χούφτα ανθρώπους και όχι στο λαό. Αυτό το αντιδημοκρατικό και αντιδημοτιστικό (αντικομμουνιστικό) σύστημα θέλουν να το ονομάζουν δημοκρατικό και κομμουνιστικό αντίστοιχα. Είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς η ονομασία του κοινοβουλευτισμού σε δημοκρατία. ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΎΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟ. Διαφορετικά θα αρχίσει να ξεφτίζει και να εξαφανίζεται εντελώς  και το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα του εργατοσυμβουλιακού καπιταλισμού. Γι αυτό το λόγο, οι επί της ουσίας - ντε φάκτο –  ανεξαρτήτου προθέσεων  αντικομμουνιστές ονομάζουν δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχία.
 Επί της ουσίας και όπως αποδείχθηκε ιστορικά δεν είναι ούτε δημοκράτες και ούτε αντικαπιταλιστές. Είναι αντί-αντικαπιταλιστές.  Είναι ολιγαρχικοί  οπαδοί του εργατοσυμβουλιακού ή κρατικού καπιταλισμού.
Για να στηρίξουν το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα  έπρεπε να αποδεχθούν ΟΛΗ την αστική ολιγαρχική ιδεολογία περί δημοκρατίας, φορέας της οποίας είναι η μεταποιημένη  ουσία όλων των βασικών σχετικών εννοιών. Έπρεπε να δεχθούν όλο το ολιγαρχικό περιεχόμενο βασικών εννοιών που λειτουργούν σαν προϋπόθεση για την στήριξη της ένταξης της  κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας στην κατηγορία της δημοκρατίας.
* Για να μπορούν να εντάσσουν το δικό τους ολιγαρχικό σύστημα της "εργατικής δημοκρατίας" στην κατηγορία της δημοκρατίας θα έπρεπε να δεχθούν το από την αστική ολιγαρχία αλλοιωμένο περιεχόμενο όλων των σχετικών βασικών εννοιών όπως  αυτών της αντιπροσώπευσης, ιδιοκτησίας, δικαίωματος, ελευθερίας κλπ.
Βασικότατη όμως έννοια που θα έπρεπε να είναι αλλοιωμένη για να μπορέσει το εργατοσυμβουλιακό πρόταγμα να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας, είναι αυτή της αντιπροσώπευσης. (Η άλλη τακτική τους είναι να αποφεύγουν, «σαν το διάολο με το λιβάνι», να ορίσουν  οποιαδήποτε από αυτές τις έννοιες ακόμα και την έννοια του κομμουνισμού!!!).
Επειδή λοιπόν η έννοια της αντιπροσώπευσης δεν τους καθόταν και δεν τους κάθεται καλά, άρπαξαν την έννοια της γενικής αντιπροσώπευσης από το οπλοστάσιο της αστικής ολιγαρχίας.
Ποια όμως είναι η έννοια της γενικής εντολής-αντιπροσώπευσης την οποία προβάλουν σαν αντιπροσώπευση;
Είναι μια γενική αόριστη και αφηρημένη κατευθυντήρια γραμμή που μπορεί να δώσει ένας εντολέας χωρίς όμως να μπορεί να καθορίζει επ ουδενί την έννοια του εντολοδόχου-αντιπροσώπου. (Μόνο στο γενικό, στο αφηρημένο, και στο θολό ψαρεύει ο κάθε ολιγαρχικός).

Ένα παράδειγμα. Κάποιος αγρότης δεν μπορεί να καλλιεργήσει το χωράφι του μια χρονιά για λόγους υγείας. Βάζει λοιπόν μια αγγελία με τη γενική και αόριστη κατεύθυνση. «Ζητώ καλλιεργητή για να  καλλιεργήσει το χωράφι μου». Στην αγγελία ανταποκρίνονται 10 άτομα. Ο αγρότης επιλέγει τον έναν από τους 10 και τον προσλαμβάνει.
 Όμως από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ο νέος καλλιεργητής έχει αυτός πλέον την εξουσία να διατάζει τον αγρότη και να κάνει ό,τι γουστάρει. Τον διατάζει λοιπόν  (μπορεί ή δεν μπορεί λόγω υγείας) να κόψει όλα τα δένδρα - αιωνόβιες  ελιές- για να κάνει την καλλιέργεια που αυτός νομίζει ότι πρέπει να κάνει, αδιαφορώντας για τη θέληση του αγρότη.

Ετούτον λοιπόν, το νέο καλλιεργητή και ο αστικός  ολιγαρχισμός  και η εργατοσυμβουλιακός, τον αποκαλούν αντιπρόσωπο με γενική εντολή ή τη σχέση αυτή την ονομάζουν σχέση γενικής αντιπροσώπευσης. Ε! Όχι!!

Τι κάνουν εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους;  Αποκρύπτουν ότι το ουσιαστικότερο στοιχείο σε μια σχέση αντιπροσώπευσης είναι το ότι εντολές ή διαταγές μπορεί να δίνει ΜΟΝΟ ο εντολέας στον εντολοδόχο (αντιπρόσωπο) και ΠΟΤΕ δεν μπορεί να γίνει το αντίστροφο. Σε περίπτωση όμως που ο εντολοδόχος έχει την εξουσία να δίνει διαταγές στον εντολέα δεν έχουμε πια σχέση αντιπροσώπευσης αλλά θα  έχουμε κάτι από τις σχέσεις καταπίεσης, καταναγκασμού, ασυδοσίας, σφετερισμού εξουσίας, νταβατζηλικισμού κλπ

Αυτή λοιπόν την ανοησία-τερατούργημα δηλαδή του να διατάζει ο εντολοδόχος  τον εντολέα!!  (αγγούρια να δέρνουν τον μανάβη) οι Λενινιστές την βαπτίζουν αντιπροσώπευση (όπως και οι αστοί) για να είναι εντάξει με τη θέση του Λένιν όπως αυτή  αναφέρεται στο βιβλίο του κράτος και επανάσταση  και η οποία λέει για τους εκλεγμένους των «εργατικών συμβουλίων:
«…οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!..».    

ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!!

Προτιμούσαν και προτιμούν λοιπόν αυτή την ντε φάκτο (ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Λένιν) αντικομμουνιστική  αντίληψη από την διαμετρικά αντίθετη αντίληψη του Μαρξ ο οποίος δίνει στους εκλεγμένους – αντιπροσώπους μόνο εκτελεστικές αρμοδιότητες  λέγοντας:

α. «.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.»

Σημείωση:
Δηλαδή η κομμούνα ( το σύνολο του οργανωμένου λαού) θα είχε τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια της.

β.
.1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.
Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2. «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του. (για να τους δίνει εντολές και όχι για να του δίνουν αυτοί εντολές)
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους (και η ελεγκτική εξουσία στην κομμούνα).

ΥΓ2 Αυτή η ολιγαρχικοποίηση του δημοκρατικού – δημοτιστικού κινήματος από το Λένιν ήταν η αιτία της αποτυχίας του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού». Αυτή η ολιγαρχικοποίηση οδήγησε σε οδυνηρή ήττα τα λαϊκά εργατικά απελευθερωτικά κινήματα. Τα οδήγησε σε μια οπισθοδρόμηση δεκαετιών (ελπίζουμε όχι αιώνων) και οι σημερινοί (ηγέτες) Λενινιστές είναι μια μεγάλη τροχοπέδη  στην ανάπτυξη απελευθερωτικών κινημάτων.
Προκαλούν τεράστιο κακό στην υπόθεση της επανάστασης χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν.
Κάποιοι από αυτούς (ηγέτες) με υπέρμετρη τάση για απόκτηση προσωπικής εξουσίας και προβολής δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα και γίνονται βασικά στηρίγματα του ολιγαρχικού συστήματος του ιδιωτικού καπιταλισμού. Χωρίς αυτούς, χωρίς την ολιγαρχικοποιημένη ιδεολογία τους, το καπιταλιστικό σύστημα θα αρχίσει να καταρρέει. (Τώρα στηρίζουν πολλαπλώς την ολιγαρχισμό αντικομμουνισμό. Πχ γράφουν για «κρίση της δημοκρατίας» (εξουσίας του λαού) στέλνοντας έτσι μέρος του λαού σε αναζήτηση λύσεων σε φασιστικά προτάγματα κοκ)



Είναι πλέον καιρός για την επαναθεμελίωση του επαναστατικού προτάγματος. Και η επαναθεμελίωση μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τον επαναπροσδι – ορισμό των 10 – 15 βασικών πολιτικοοικονομικών εννοιών.
Αν οριστούν σωστά οι έννοιες της αντιπροσώπευσης (όπως προτείνει στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά ο Ευτ. Μπιτσάκης), της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, του δημοτισμού – κομμουνισμού, της ιδιοκτησίας, του δικαιώματος, της ελευθερίας κλπ τότε θα καταρρεύσει ο εργατοσυμβουλιακός ολιγαρχισμός - αντικομμουνισμός και θα απεγκλωβιστούν οι δυνάμεις που καλοπροαίρετα βρίσκονται σε αυτό το χώρο. Τότε θα αρχίσει να επιτυγχάνεται και ένα ισχυρότερο χτύπημα - τσεκουριά σε κάθε μορφής αστικό ολιγαρχισμό.


ΥΓ3 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλιανς) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

*ΥΓ4
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.
Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)

Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΒΑΡΕΙΑ ΨΥΧΙΚΗ ΝΟΣΟΣ

                                  

                            H  ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΗ

Ο ναζισμός μπορεί να παρουσιάζεται σαν ιδεολογία – από τους ίδιους τους ναζιστές αλλά και από διάφορους άλλους που θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να εξυπηρετήσουν το ολιγαρχικό σύστημα του καπιταλισμού- όμως καμιά σχέση δεν έχει με αυτή.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, με την έννοια της νοητικής και πρακτικής προσήλωσης σε μια ιδέα (ή σε ένα ενιαίο σύνολο ιδεών ) ή σε ηθική αρχή, για το ΔΕΟΝ της κοινωνικής λειτουργίας, άνευ ιδιοτέλειας και φιλαυτίας, δεν έχει καμιά σχέση με το ναζισμό και το φασισμό.
Θα πέσει όμως κάποιος σε πολύ μεγάλη παγίδα, αν διαχωρίσει εντελώς το δήθεν προτεινόμενο ( στα λόγια) από τους ναζιστές οικονομικοκοινωνικό σύστημα από την ουσία του ψυχικού τους χαρακτήρα.
Ποιος είναι όμως η ουσία του ψυχικού χαρακτήρα του πραγματικού ναζιστή ή του φασίστα ;
Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες ψυχολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, έχουν φθάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πχ ο μεγάλος ψυχολόγος Έριχ Φρομ, σχετικά με το ναζιστή και στο έργο του «ο φόβος μπροστά στην ελευθερία», μιλά για άρρωστο χαρακτήρα νεκρόφιλου και σαδομαζοχιστή και του ολοκληρωτικού χαρακτήρα (σαδομαζοχιστή δηλαδή μαζοχιστή ως προς τους ανωτέρους του και σαδιστή ως προς του θεωρητικά κατωτέρους του) .
Οι περισσότεροι όμως επιστήμονες αποδέχονται σαν κεντρικό πυρήνα του ψυχισμού του την ασυγκράτητη τάση του για έγκλημα. Κεντρικός στόχος της ζωής των ναζιστών είναι η πραγματοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εγκλημάτων σαν μέσον για τον έλεγχο της ζωής των άλλων και όλα αυτά σαν μέσον για αποκόμιση προσωπικής ψυχολογικής ηδονής.
Στη ζωή του ο ναζιστής και ο φασίστας έχει σαν βασική επιδίωξη την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αίσθησής του ότι έχει  τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη κυριαρχία επί της ζωής των άλλων, τον απόλυτο καθορισμό της ζωής και του θανάτου των άλλων (αποκόμιση ηδονής με διεστραμμένο τρόπο). Δηλαδή θέλει να καθορίζει το πώς θα σκέπτεται ο άλλος, τι θα διαβάζει, τι θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο θα βλέπει, τι θα λέει, πως θα ντύνεται (να υπακούει δηλαδή σε όλες τις εντολές του) και τελικά ΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ. 
Συμπυκνωμένα μπορούμε να πούμε ότι έχει την ψυχική ανάγκη (μεγάλη ψυχασθένεια) να ορίζει δια της βίας τη ΣΚΕΨΗ, την ΕΚΦΡΑΣΗ, τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ και τη ΖΩΗ των άλλων ανθρώπων.
Για να ελέγξει όμως τη ζωή των άλλων θα χρησιμοποιήσει το φόβο των απειλών και αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα προχωρήσει, αν μπορεί, στις βαριές σωματικές βλάβες και στις μαζικές δολοφονίες. 







Η «θρησκευτικοποίηση- ιδεολογικοποίηση» της εγκληματικής συνείδησης.

                    ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ

1) Η «απλή» εγκληματική συνείδηση
Κάποιοι άνθρωποι για να ικανοποιήσουν κάποιες συγκεκριμένες υλικές ή ψυχολογικές επιθυμίες τους μπορούν να εγκληματήσουν κατά κάποιων - κυρίως κοντινών τους- ανθρώπων. Χρησιμοποιούν το έγκλημα σαν μέσον για την επίτευξη κάποιου πολύ συγκεκριμένου ιδιοτελούς στόχου τους όπως πχ αποκόμιση χρημάτων, ερωτικό αρρωστημένο πάθος κλπ. Κατά κανόνα αυτός ο τύπος εγκληματικής συνείδησης έχει σχετικά «προσωρινό», «πρόσκαιρο» χαρακτήρα και η τάση αυτών των ανθρώπων για διάπραξη εγκλημάτων διαρκεί όσο διαρκεί μέσα τους ο συγκεκριμένος στόχος. Χρησιμοποιούν δηλαδή το έγκλημα σαν σχετικά προσωρινό ΜΕΣΟΝ!!! 
Και ποτέ δεν ισχυρίζονται ότι οι πράξεις τους στοχεύουν σε κάποιο καλό κοινό σκοπό, σε κάποιο σκοπό έξω απ το ατομικό τους συμφέρον.

2) Η μόνιμη ή «θρησκευτικοποιημένη- πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση.
Κάποιες όμως απ τις εγκληματικές συνειδήσεις φετιχοποιούν το μέσον. Δηλαδή το ΜΕΣΟΝ το μετατρέπουν σε βασικό ΣΚΟΠΟ της ζωής τους. Δηλαδή «Εγκληματούν για να εγκληματούν». Δεν υπάρχει στο βάθος κάποιος άλλος συνειδητά επιδιωκόμενος σκοπός αλλά η πρόφαση-δικαιολογία κάποιου άλλου σκοπού . Πχ η θρησκευτικοποιημένη εγκληματική συνείδηση του σατανιστή που σκοτώνει ανθρώπους, δεν έχει σαν σκοπό την ληστεία των άγνωστων θυμάτων του ή άλλο υλικό κίνητρο αλλά ΜΟΝΟ την αποκόμιση ηδονής δια μέσου της αντίληψής του ότι μπορεί να είναι καθοριστής της ζωής των άλλων. Και αυτή η ψυχολογική του ανάγκη για τέτοιου είδους διεστραμμένη ηδονή έχει μόνιμο χαρακτήρα δηλαδή διαρκεί όσο διαρκεί η ψυχασθένειά του. Όμως για να δικαιολογηθεί στην όποια συνείδηση του έχει απομείνει και να βγάλει από πάνω του την ευθύνη των εγκλημάτων του, βρίσκει την δικαιολογία ότι τον καλεί ή ότι τον διατάζει ο σατανάς δηλαδή ότι τον διατάζει μια ανώτερη δύναμη.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους διάφορους φανατικούς θρησκόληπτους ταλιμπάν οποιασδήποτε θρησκείας, οι οποίοι σκοτώνουν ή είναι έτοιμοι να σκοτώσουν στο όνομα του Θεού τους ενώ στο βάθος τους σπρώχνει η ψυχική τους αρρώστια. 
Ακριβώς ο ίδιος ψυχολογικός μηχανισμός λειτουργεί και για τους «πολιτικοποιημένους» εγκληματίες ναζιστές ή φασίστες ή εθνικιστές. Η μόνη διαφορά τους απ τους «θρησκευτικοποιημένους» σατανιστικού τύπου εγκληματίες βρίσκεται μόνο στη δικαιολογία. Οι μεν θρησκευτικοποιημένοι εγκληματίες προβάλουν τη δικαιολογία ότι τις πράξεις τους τις υπαγορεύει ο Θεός ή ο σατανάς, οι δε ναζιστές , οι φασίστες και οι εθνικιστές προβάλουν τη δικαιολογία ότι για τα εγκλήματα που διαπράττουν τους καλεί το καλό του Έθνους, της φυλής, της κοινωνίας, της ράτσας ή άλλου τέτοιου είδους βλακείες που στο βάθος δεν έχουν καμιά λογική βάση. (Ο Νορβηγός ναζιστής
Μπρέιβικ, «συναγωνιστής» των εδώ ναζιστών, που δολοφόνησε πριν δύο χρόνια 70 Νορβηγάκια παιδιά, επικαλέστηκε την καθαρότητα της ράτσας του, της φυλής του - δολοφονώντας παιδάκια της φυλής του !!!- και γενικά επικαλέστηκε τα ίδια που επικαλούνται οι εδώ και οι απανταχού ναζιστές.) 
Έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο οι «πολιτικοποιημένοι» δολοφόνοι επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο τους.
α) Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, επικαλύπτοντας με κάποιον άσχετο και δήθεν κοινωνικό σκοπό την ελάχιστη-μηδαμινή ανθρώπινη συνείδηση που τους έχει απομείνει και άρα αποφεύγουν τον προσωπικό έλεγχο της συνείδησης και β) και το πιο σημαντικό, δια μέσου της πολιτικοποίησης της εγκληματικής ψυχοσύνθεσής τους και της συλλογικής οργάνωσής τους, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις εγκληματικές τους ενέργειες (περισσότερο αίμα) και ταυτόχρονα μπορούν να πετύχουν μεγαλύτερη ατιμωρησία. 
Και αυτό το (β) είναι το πιο σημαντικό κίνητρο για να «πολιτικοποιηθεί» μια βαριά άρρωστη εγκληματική συνείδηση.
Η κάθε εγκληματική συνείδηση ψάχνει με αγωνία διάφορους συγκεκριμένους τρόπους για να εκδηλωθεί για να «εκφραστεί» στην πράξη. Άλλη εκδηλώνεται αποκλειστικά δια μέσου του κοινού ποινικού εγκλήματος (δηλαδή δεν αυτοδικαιολογείται με το ότι σκοπεύει σε ένα καλό έξω από το ατομικό), άλλη προτιμά να γίνει φανατικός οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας για να αιτιολογήσει τα μαχαιρώματα κατά του αντιπάλου οπαδού, άλλη εκδηλώνεται μέσα από τη σατανοποίηση ή Θεοποίηση και άλλη εκδηλώνεται μέσα απ την «πολιτικοποίηση». 
Σε αυτή την τελευταία ανήκει η συνείδηση του ψυχασθενή εγκληματία Χρυσαυγίτη.
             

                   Πως διαμορφώνονται οι εγκληματικές συνειδήσεις;

Οι επιστημονικές εξηγήσεις μέχρι στιγμής είναι κυρίως δύο (και η τρίτη είναι συνδυασμός των πρώτων).

α) Αρνητικά τραυματικά παιδικά βιώματα και διαπαιδαγώγηση.
Αναδρομή στην παιδική ηλικία του εγκληματία για να επεξηγηθεί η συμπεριφορά του κάνει κυρίως η Φροϋδική σχολή.
Πχ για να εξηγήσουν τον εγκληματικό χαρακτήρα του Χίτλερ οι επιστήμονες έκαναν φύλο και  φτερό την παιδική του ηλικία και συμπεριφορά. Ερευνώντας βρήκαν ότι ο Χίτλερ ήταν το τέταρτο κατά σειρά παιδί μιας οικογένειας. Τα τρία πρώτα πέθαναν. Επέζησε αυτός και κατόπιν μια αδελφή του. Ο Πατέρας του ήταν μέθυσος και έδερνε καθημερινά άγρια τη μάνα του. Ο Χίτλερ προσκολλήθηκε στη μητέρα του τόσο πολύ που ανέπτυξε το αρρωστημένο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Δηλαδή ερωτεύτηκε τη μάνα του. Έκτοτε δεν μπορούσε να έχει σεξουαλική σχέση με καμιά γυναίκα. Την ερωμένη του Εύα Μπράουν την είχε για τα μάτια του κόσμου αφού διαπιστώθηκε ότι ποτέ δεν ήρθε σε επαφή μαζί της. Όμως είχε μια διεστραμμένη σεξουαλική ικανοποίηση. Είχε αποπλανήσει την ανεψιά του, την κόρη της αδελφής του, απ την οποία ζητούσε να κάθεται γυμνή στο πρόσωπό του και όταν αυτός θα έφθανε στη στιγμή της κορύφωσή του δια μέσου του αυνανισμού του, της ζητούσε να τον ουρήσει στο πρόσωπο. (αυτά τα στοιχεία αναφέρθηκαν και σε σχετικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το Νοέμβρη του 2012 από κρατικό μας κανάλι).
Αυτός λοιπόν ο πανδύστυχος άνθρωπος για νοηματοδοτήσει την πανδύστυχη ζωή του επέλεξε να δολοφονήσει και να βασανίσει δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Αφού αυτός δεν μπορούσε να γίνει ευτυχισμένος δεν θα έπρεπε να είναι κανείς ευτυχισμένος, σύμφωνα με τη διεστραμμένη υποσυνείδητη αντίληψή του. Οι δε Θεωρίες του περί φυλών κλπ ήταν οι δικαιολογίες των οπισθίων δια μέσου των οποίων θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις επιταγές της εγκληματικής του συνείδησης. (Φαίνεται και στο βιβλίο του -«το πιστεύω μου»- ο παραληρηματικός χαρακτήρας του και η ψυχολογική απόλυτη νοητική ανικανότητα του να κατανοήσει ακόμα και την πιο απλή θεωρία του Δαρβίνου)
Φυσικά όλοι οι ναζιστές, οι σατανιστές , οι κάθε είδους ταλιμπάν, οι κάθε είδους χρυσαυγίτες δεν έχουν ακριβώς τα ίδια παιδικά τραυματικά βιώματα ή τις ίδιες παιδικές νοητικές συγχύσεις και ακριβώς την ίδια διαπαιδαγώγηση. Ο καθένας φθάνει απ τον δικό του ατομικό δρόμο στη διαμόρφωση της ψυχασθενικής εγκληματικής του συνείδησης. Ο καθένας έχει διαφορετικά παιδικά τραυματικά βιώματα και αρνητική διαπαιδαγώγηση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα περισσότερα μέλη τους τα στρατολογούν από τα πιο αμόρφωτα τμήματα της κοινωνίας, από το χώρο των νταβατζήδων και πορτιέρηδων των μπουρδέλων, από το χώρο των εμπόρων ναρκωτικών, των πληρωμένων δολοφόνων (οι φασίστες της Ιταλίας πλήρωναν μαφιόζους για δολοφονίες αντιπάλων τους) κλπ, πράγμα που δείχνει τη σημαντική δυνατότητα και πραγματικότητα για δίαυλους επικοινωνίας και τροφοδοσίας μεταξύ «απλής» εγκληματικής συνείδησης και «πολιτικοποιημένης» εγκληματικής συνείδησης.

Ο κάθε άνθρωπος πονάει ψυχολογικά όταν αντιλαμβάνεται οριστική ΑΠΩΛΕΙΑ ή πιθανότητα απώλειας μιας κάποιας επιθυμητής γι αυτόν κατάστασης. (Όσο πιο μεγάλη είναι η υποκειμενική αξιολόγηση της κατάστασης που πιθανόν να απολέσει ή που απώλεσε,  τόσο πιο μεγάλος είναι και ο ψυχολογικός του πόνος.) Ιδιαίτερα στο μεγάλο ψυχολογικό πόνο , στην μεγάλη απώλεια, ψάχνει την ΔΥΝΑΜΗ και τα μέσα για να την ξεπεράσει. Κατά κανόνα η κατάλληλη  δύναμη για την υπέρβαση αυτών των αρνητικών καταστάσεων βρίσκεται στην  δύναμη της ορθής σκέψης, στη δύναμη των σωστών αξιών και ιδεών  καθώς και στη δύναμη των κατάλληλων υλικών μέσων. 
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έγινε κάποτε η ζημιά στον εγκέφαλο του ναζιστή. Στο σημείο της παιδικής κυρίως ηλικίας όπου κάποιος μεγάλος ψυχολογικός πόνος, δηλαδή σε κάποια στιγμή μεγάλης ψυχολογικής αδυναμίας του προκάλεσε την αντίληψη ότι για να την ξεπεράσει ή για να μην ξαναβρεθεί σε μια τέτοια θέση, θα πρέπει να κατέχει μεγάλη ΔΥΝΑΜΗ. (μέχρι εδώ οι νοητικές διαδικασίες του ήταν νορμάλ.) Όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος. Ο νους του διέστρεψε πλήρως την ποιότητα της πραγματικής κατάλληλης δύναμης την οποία θα έπρεπε να αποκτήσει. Έτσι αντί  να αποκτήσει τη δύναμη των εσωτερικών αξιών αναζήτησε τη δύναμη της βίας, τη δύναμη επιβολής του στη ζωή των άλλων, τη δύναμη του εγκλήματος. Και επειδή αυτή η δύναμη είναι εντελώς άσχετη, επειδή  δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα να λειτουργήσει σαν αιτία για το ξεπέρασμα του βαθύτερου υπαρξιακού προβλήματος της μεγάλης απώλειας και επειδή ταυτόχρονα δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί απ  την πίστη του  ότι αυτή η ποιότητα δύναμης του λείπει, τόσο ακόρεστη γίνεται η συνείδησή του για περισσότερο έγκλημα.
Έτσι διαμορφώθηκε η συνείδηση των στελεχών της χρυσής αυγής.

Και αν κάποιος ορίσει σωστά τις διαφορετικές έννοιες της μόρφωσης και της εκπαίδευσης τότε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν το –μορφωμένος ναζιστής- ή διαφορετικά – μορφωμένος χρυσαυγίτης-.


2) Εγκεφαλική νευρολογική κατασκευή. 
Ένα άλλο μέρος της επιστήμης ψάχνοντας την εξήγηση της εγκληματικότητας με όρους νευρολογίας, βρήκε ότι η δομή του εγκεφάλου των πιο μεγάλων εγκληματιών ήταν διαφορετική απ αυτή των άλλων ανθρώπων. Βρήκε ότι κάποια τμήματα του εγκεφάλου ήταν πιο μικρά και δεν υπήρχε επικοινωνία μεταξύ αμυγδαλής με το τμήμα του εγκεφάλου που συνδέεται κανονικά. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης επικοινωνίας είναι η έλλειψη της συναίσθησης. Δηλαδή η ανικανότητα αυτών των ανθρώπων να μπαίνουν νοητικά και συναισθηματικά στη ψυχολογική θέση των άλλων ανθρώπων όπως μπορούν οι υπόλοιποι.
Τα άτομα αυτά από άποψη διανοητικής νοημοσύνης (IQ) είναι στα φυσιολογικά επίπεδα αλλά από άποψη συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ) δηλαδή από ικανότητα να γνωρίζουν σωστά τα δικά τους συναισθήματα καθώς και τα συναισθήματα των συνανθρώπων τους βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος. Έτσι η συνολική νοημοσύνη (συνισταμένη) - το IQ με το EQ τους- βρίσκεται πολύ χαμηλά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους πράγμα που εξηγεί την έλξη που νοιώθει ο υπόκοσμος προς αυτούς (όπως η μύγα με τα κόπρανα).
( Επομένως αν κάποιος, υποθετικά, έπεφτε ποτέ στο επίπεδό τους και κατηγοριοποιούσε ρατσιστικά τους ανθρώπους ανάλογα με την συνολική νοημοσύνη τους τότε και με επιστημονική βούλα θα έπρεπε να κατατάξει τους χρυσαυγίτες στο κατώτερο επίπεδο ανθρώπων, στην κατώτερη, ράτσα λίγο πάνω απ το επίπεδο του χιμπατζή. Αν λοιπόν κάποιος μιλούσε με αυτούς τους ίδιους ρατσιστικούς όρους τότε θα έπρεπε ταυτόχρονα να ζητήσει και την αφαίρεση της εθνικότητας, υπηκοότητας των ναζιστών, φασιστών, εθνικιστών,  λόγω απύθμενης βλακείας και απύθμενης εγκληματικής  συνείδησης που εξευτελίζουν τον πολιτισμό της Χώρας.)

Φυσικά όπως ο κάθε διανοητικά καθυστερημένος άνθρωπος δεν μπορεί να έχει συνείδηση της νοητικής του καθυστέρησης έτσι και ο ναζιστής δεν  μπορεί να έχει συνείδηση της βαριάς ψυχικής του ασθένειας. Με όσα επιστημονικά και λογικά επιχειρήματα και να του το εξηγήσεις θα είναι αδύνατο να το καταλάβει και στη βάση αυτού του δεδομένου η κοινωνία θα πρέπει να λάβει τα μέτρα της  για να προστατευτεί απ αυτή την ακραίας μορφής εγκληματικότητα.


Όποια όμως και να είναι η μέχρι τώρα επιστημονική εξήγηση για τις αιτίες της διαμόρφωσης της εγκληματικής συνείδησης και όποια καλύτερη και λεπτομερέστερη εξήγηση και να βρεθεί στο μέλλον, δεδομένο είναι ότι μία μορφή εγκληματικής συνείδησης είναι η «πολιτικοποιημένη» εγκληματική συνείδηση. 
Οι άνθρωποι αυτοί ή αυτά τα ανθρωποειδή εγκληματούν για να εγκληματούν. Ψάχνουν και θα ψάχνουν διαρκώς, ανάλογα με τις συνθήκες, νέες δικαιολογίες και νέες κοινωνικές κατηγορίες ή ομάδες ανθρώπων πάνω στις οποίες θα εγκληματούν για να ικανοποιούν τις ακραία διεστραμμένες ψυχολογικά υπάρξεις τους. Άμα δεν υπάρχουν αριστεροί θα βρουν τους Εβραίους και αν δεν υπάρχουν και αυτοί θα βρουν τους τσιγγάνους, τους μετανάστες, τους κεντρώους, τους δεξιούς, τους ομοφυλόφιλους και αν πάλι θα έχουν άμεση έλλειψη όλων αυτών τότε θα δολοφονούνται μεταξύ τους.





Για το «οικονομικοπολιτικό» πρόγραμμα των άρρωστων μισάνθρωπων και η ανάγκη για απάντηση στην «επιχειρηματολογία» τους

Ποιο είναι το εκφρασμένο οικονομικό πρόταγμά τους;
Το εκφρασμένο οικονομικό σχέδιό τους δεν έχει καμιά ουσιαστική αντανάκλαση στην πραγματικότητα. Συνολικά αυτό που βγαίνει είναι μια απόλυτη ανοησία που αποτελείται από μια εντελώς παρανοϊκή συρραφή – σαλατοποίηση αλά πουτανέσκα, φιλοκαπιταλιστικών έως αντικαπιταλιστικών απόψεων . (Μερικές φορές αν ακούσει κάποιος αμύητος τις ανακοινώσεις τους χωρίς να ξέρει ότι είναι δικές τους, το πιο πιθανό είναι να νομίζει ότι είναι ανακοινώσεις κάποιου αντικαπιταλιστικού κόμματος). Τις δε «αντικαπιταλιστικές» απόψεις τις πετάνε στα κεφάλια των εργαζομένων για να τους προκαλέσουν σύγχυση και βασικά για να εμφανίζονται σαν αντισυστημικοί. 
Το δε «κρυφό» ή κρυφό οικονομικό τους πρόταγμα είναι φυσικά η απόλυτη εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.
Εδώ το μεγάλο κεφάλαιο, σε καταστάσεις κρίσης και κινδύνων για τη συνέχιση της ύπαρξής του, παίζει πάντα το χαρτί της πιο ακραίας και πιο βάρβαρης μορφής εγκληματικότητας, προσπαθώντας να την χρησιμοποιήσει ενάντια στο όποιο λαϊκό κίνημα ανατροπής τους.
Οι ναζιστές ξέρουν ότι για να ικανοποιήσουν την ψυχασθενική φύση τους θα πρέπει να συμμαχήσουν με μια οικονομική τάξη. Η ακόρεστη δίψα τους για δύναμη-εξουσία τους οδηγεί στην συμμαχία τους με το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο παρουσιάζονται σαν καλύτεροι υπηρέτες του απ ότι άλλοι υποψήφιοι υπηρέτες του.
Φυσικά αν οι ναζιστές ανέρχονταν στην εξουσία, θα υπήρχε το χειρότερο μείγμα ενάντια στην κοινωνία. Δηλαδή θα υπήρχε απόλυτη εξαθλίωση εξ αιτίας των αξεπέραστων αντιφάσεων του καπιταλισμού και ταυτόχρονα θα υπήρχε η πιο άγρια βία, καταπίεση και απανθρωπιά πάνω στους εξαθλιωμένους εργαζόμενους. 
Τώρα γιατί θα πρέπει να απαντάμε σε κάθε ανόητο επιχείρημα των ναζιστών είτε αυτό αφορά στον οικονομικό είτε στον κοινωνικό τομέα;
Ένα τμήμα της κοινωνίας μας που δεν ξέρει τι είναι ναζισμός και που για διάφορους λόγους δεν έχει ούτε τις πιο απλές γνώσεις οικονομίας, κοινωνιολογίας ή και ψυχολογίας, μπορεί να παρασυρθεί από τα παραπλανητικά απλοϊκά συνθήματα των ψυχασθενών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν εγκληματική συνείδηση. Μπορεί να παρασυρθούν και κατόπιν να γίνουν συμμέτοχοι και συνένοχοι στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που τώρα ούτε και αυτοί οι ίδιοι μπορούν να φανταστούν. Πρέπει λοιπόν να απαντάμε απλά και κατανοητά για αυτούς τους ανθρώπους για να μην τους αφήσουμε να χαθούν και να γίνουν όργανα των ψυχασθενών ναζιστών χρυσαυγιτών.

                                                                      Παναγιώτης Μποτίνος