ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ
ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ:
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟYΣ ΛΑΟΥΣ ΣΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Όπως λέει ο Ένγκελς (και ο Μάρξ):
«Αν υπάρχει κάτι που δεν
επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η
εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ*
(συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η
μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»
Α
Εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποίας μπορεί να επιβάλει, δια του καταναγκασμού, τη θέλησή του πάνω σε άλλους ανθρώπους με διαφορετικές θελήσεις.
(Νομοτελειακά, η ΘΕΛΗΣΗ εκφράζεται – πάντα - με στόχους και κανόνες. Επομένως επιβολή της θέλησης σημαίνει επιβολή στόχων και κανόνων- διαταγών ή νόμων)
Τη μεγαλύτερη δύναμη - εξουσία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία την παρέχει στους κατόχους του ο μεγαλύτερος σε ισχύ ένοπλος μηχανισμός (στρατός, αστυνομία κλπ).
Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτόν τον μεγαλύτερο σε ισχύ ένοπλο μηχανισμό, κατέχει την μεγαλύτερη εξουσία, κατέχει δηλαδή την πραγματική εξουσία και όχι την τυπική ή προπαγανδιστική .
Τελικά, ποιος κατέχει αυτό το μηχανισμό;
Τον κατέχει μια μειοψηφία; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι ολιγαρχικό. Δηλαδή, θα άρχουν – εξουσιάζουν οι λίγοι. (Μια μειοψηφία θα επιβάλει πάντα τη θέλησή της στην πλειοψηφία)
Τον κατέχει ο λαός; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι δημοκρατία. Δηλαδή θα άρχει – εξουσιάζει ο Δήμος, Λαός. (Οι εκάστοτε – προσωρινές - πλειοψηφίες στα διάφορα θέματα θα επιβάλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε μειοψηφίες.)
(Τελικά «όποιος έχει το μαχαίρι τρώει και το καρπούζι». Έτσι, αν ο λαός θέλει να φάει καρπούζι θα πρέπει να πάρει το μαχαίρι από την αστική ολιγαρχία και να το κάνει δικό του.)
H ίδια η πραγματικότητα θέτει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ και την πιο ουσιαστική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα και στις συλλογικότητες με παγκοινωνικό πρόταγμα (πχ κόμματα) και στα ατομικά υποκείμενα.
Ετούτη η γραμμή διαχωρίζει τα υποκείμενα σε δύο κατηγορίες:
Εξουσία είναι η δύναμη ενός υποκειμένου δια μέσου της οποίας μπορεί να επιβάλει, δια του καταναγκασμού, τη θέλησή του πάνω σε άλλους ανθρώπους με διαφορετικές θελήσεις.
(Νομοτελειακά, η ΘΕΛΗΣΗ εκφράζεται – πάντα - με στόχους και κανόνες. Επομένως επιβολή της θέλησης σημαίνει επιβολή στόχων και κανόνων- διαταγών ή νόμων)
Τη μεγαλύτερη δύναμη - εξουσία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία την παρέχει στους κατόχους του ο μεγαλύτερος σε ισχύ ένοπλος μηχανισμός (στρατός, αστυνομία κλπ).
Όποιο υποκείμενο κατέχει αυτόν τον μεγαλύτερο σε ισχύ ένοπλο μηχανισμό, κατέχει την μεγαλύτερη εξουσία, κατέχει δηλαδή την πραγματική εξουσία και όχι την τυπική ή προπαγανδιστική .
Τελικά, ποιος κατέχει αυτό το μηχανισμό;
Τον κατέχει μια μειοψηφία; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι ολιγαρχικό. Δηλαδή, θα άρχουν – εξουσιάζουν οι λίγοι. (Μια μειοψηφία θα επιβάλει πάντα τη θέλησή της στην πλειοψηφία)
Τον κατέχει ο λαός; Τότε το σύστημα επιβολής των κοινωνικών κανόνων είναι δημοκρατία. Δηλαδή θα άρχει – εξουσιάζει ο Δήμος, Λαός. (Οι εκάστοτε – προσωρινές - πλειοψηφίες στα διάφορα θέματα θα επιβάλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε μειοψηφίες.)
(Τελικά «όποιος έχει το μαχαίρι τρώει και το καρπούζι». Έτσι, αν ο λαός θέλει να φάει καρπούζι θα πρέπει να πάρει το μαχαίρι από την αστική ολιγαρχία και να το κάνει δικό του.)
H ίδια η πραγματικότητα θέτει την ΜΟΝΑΔΙΚΗ και την πιο ουσιαστική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα και στις συλλογικότητες με παγκοινωνικό πρόταγμα (πχ κόμματα) και στα ατομικά υποκείμενα.
Ετούτη η γραμμή διαχωρίζει τα υποκείμενα σε δύο κατηγορίες:
(α) Σε εκείνα τα οποία δεν θέλουν και δεν επιδιώκουν η
ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό – αλλά σε μια μειοψηφία, σε λίγους
- και
(β) σε εκείνα τα οποία επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό.
Τα υποκείμενα της πρώτης κατηγορίας που θέλουν και επιδιώκουν η μέγιστη, η πραγματική εξουσία δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική, να ανήκει σε μια μειοψηφία και όχι στο λαό είναι εκ των πραγμάτων (ντε φάκτο) ολιγαρχικά – αντιλαϊκά αφού θέλουν την εξουσία να την έχουν οι λίγοι, ανεξάρτητα αν η θέση τους αυτή συνοδεύεται από πιθανές καλές ή κακές προθέσεις ή από ωραία φιλολαϊκά λόγια, από ακατάσχετους φιλολαϊκούς βερμπαλισμούς. (Πολλές φορές «ο δρόμος για την κόλαση ανοίγεται από καλές προθέσεις» σε συνδυασμό με κάκιστη γνώση κάποιων ουσιαστικών στοιχείων της πραγματικότητας).
Όμως σχεδόν όλα τα ολιγαρχικά υποκείμενα αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά. Στόχος τους φυσικά είναι η παραπλάνηση του λαού. Και ετούτος ο στόχος δείχνει το πόσο πολύ φοβούνται το ξύπνημα της δύναμης του λαού.
Τα υποκείμενα της δεύτερης κατηγορίας θέλουν και επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό. Μόνο αυτά τα υποκείμενα είναι δημοκράτες. (Δημοκρατία = εξουσία του λαού δηλαδή δύναμη του λαού να επιβάλει τη θέλησή του. Και την πραγματική εξουσία, τη μέγιστη εξουσία την παρέχει μόνο η ένοπλη εκτελεστική)
Τον ουσιαστικότερο διαχωρισμό λοιπόν μπορεί να την κάνει ΜΟΝΟ η ΚΕΝΤΡΙΚΗ πραγματική θέληση, η ΚΕΝΤΡΙΚΗ επιδίωξη, το ΚΕΝΤΡΙΚΟ πρόταγμα, σχετικά με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και εκφράζεται με την ερώτηση:
«ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;» (Δηλαδή «την εξουσία των εξουσιών;»)
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει μια μειοψηφία; Τότε είσαι ολιγαρχικός. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την έχουν οι λίγοι.
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει ο λαός; Τότε είσαι δημοκράτης. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την κατέχει η πλειονότητα.Αυτό το διαχωρισμό ΔΕΝ μπορεί να τον κάνει η επιδίωξη - θέση πχ σχετικά με την νομοθετική, τη δικαστική ή την οικονομική εξουσία ή με τη θέση πάνω σε άλλα συγκεκριμένα προβλήματα.
Αυτές οι εξουσίες είναι αποκλειστικά και «εκ των ων ουκ άνευ» παράγωγα της πρώτης και μέγιστης εξουσίας. Δηλαδή είναι αποκλειστικά, νομοτελειακά, «αυτόματα» παράγωγα ή συνέπειες της κατηγορίας – ουσίας της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας. Ήτοι σε όποιον πχ ανήκει η ένοπλη εκτελεστική, «αυτόματα», νομοτελειακά ανήκει και η νομοθετική και η δικαστική και η οικονομική εξουσία. (Ο λόγος για τον οποίο θέλει κάποιο υποκείμενο να κατέχει την ένοπλη εκτελεστική είναι για να μπορεί επιβάλει τη θέλησή του σε οικονομικά ή άλλα κοινωνικά θέματα. Η θέληση δε υπαγορεύεται πάντα, όπως είπαμε, με κανόνες και σε κοινωνικό επίπεδο με διαταγές ή νόμους.)
Σημείωση α:
Μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, το Άλφα και το Ωμέγα είναι η κατοχή του μηχανισμού της ένοπλης εκτελεστικής. Αν θα θέλαμε να δώσουμε παραστατικά την αξία του τότε θα λέγαμε ότι κατά 99% η σημαντικότητα ανήκει στην ένοπλη εκτελεστική και το υπόλοιπο, στον εφικτό προγραμματισμό για την υλοποίηση των άλλων παραγόμενων εξουσιών (νομοθετικής, δικαστικής όπου δια μέσου όλων αυτών ορίζονται και οι παραγωγικές σχέσεις σε οικονομικό επίπεδο).
Κατοχή αυτού του μεγαλύτερου σε ισχύ μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και για τα δύο πιο πάνω υποκείμενα. Δηλαδή δεν μπορεί να ανήκει ταυτόχρονα και σε μια μειοψηφία και στο λαό. Διαφορετικά, να πούμε ότι αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να είναι ουδέτερος, δεν μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της «ολίγον εγκύου» και ποτέ δεν ανήκε ιστορικά σε τούτη την κατηγορία.
Ουδέτερος θα σήμαινε ότι σε περίπτωση διαφορετικών εντολών προς αυτόν για το ίδιο θέμα, δηλαδή σε περίπτωση εντολής της μειοψηφίας και εντολής της πλειοψηφίας του λαού, θα έπρεπε να μένει απαθής – ουδέτερος. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση η ολιγαρχία δεν θα είχε την απόλυτη εξουσία επί των λαών.
Αν σήμερα ο μηχανισμός ετούτος δεν ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της αστικής ολιγαρχίας, η ολιγαρχία αυτή δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για «μια ώρα».
Η περί ουδετερότητας άποψη είναι τεράστια αστική (κυρίως)ολιγαρχική απάτη με σκοπό να προκαλέσει αυταπάτες στους λαούς. Απόλυτη επίσης απάτη κάποιων και αυταπάτη για άλλους είναι η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκή ελευθερία ή φιλολαϊκή «πολιτική» ενώ θα υπάρχει κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από μια μειοψηφία. Ετούτη είναι άπειρη και απόλυτη βλακεία. (Στην πράξη, όλα τα ολιγαρχικά συλλογικά ή ατομικά υποκείμενα ασχολούνται πιθανόν με όλα τα άλλα θέματα και αποσιωπούν σχεδόν εντελώς το θέμα της ένοπλης εκτελεστικής είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι «ουδέτερη» είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι δευτερεύουσας σημασίας)
Παραδείγματα από την ολιγαρχική κατοχή της ένοπλης εξουσίας:
1)Αν ο λαός κατά 95% δεν επιθυμεί κάποια αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνώντων και ταυτόχρονα απαιτεί οι κυβερνώντες να οδηγηθούν στη φυλακή τότε αυτός ο μηχανισμός δεν πρόκειται να κινητοποιηθεί για να υλοποιήσει την επιθυμία και εντολή του λαού. Αντίθετα την ίδια στιγμή θα κινητοποιηθεί σε εντολή των ολιγαρχικών κυβερνώντων για άσκηση βίας κατά του λαού για την κατάπνιξη της εξέγερσης. (όπως είδαμε με τα μνημόνια)
2) Σε ένα άλλο υπαρκτό παράδειγμα όπως αυτό με την απεργία στη χαλυβουργική, είδαμε ότι στα απόλυτα δίκαια των εργατών, ο μηχανισμός βίας των ΜΑΤ δεν επιτέθηκε κατά των λίγων ιδιοκτητών της χαλυβουργικής αλλά επιτέθηκε με τρομερό μίσος κατά των απεργών.
Σημείωση β: «Το φίδι για να το σκοτώσεις, πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι», λέει μια λαϊκή παροιμία. Έτσι και οι λαοί. Αν θέλουν να εξοντώσουν την ολιγαρχική οχιά για να ανοίξουν το δρόμο προς την απελευθέρωσή τους, θα πρέπει να προσανατολιστούν σχεδόν αποκλειστικά πριν από όλα, στο να διαλύσουν τον ένοπλο μηχανισμό της ολιγαρχίας και να τον αντικαταστήσουν με ένα δικό τους. Λέμε «σχεδόν» γιατί ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί ένα εφικτό πρόγραμμα σχετικά με το πώς θα μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη διάλυση της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής.
Όλες οι άλλες διαφορετικές απόψεις (περί ουδετερότητας ή φιλολαϊκότητας κάποιας μειοψηφικής ένοπλης εκτελεστικής) είτε είναι απόψεις – παγίδες των νοσηρών εγκληματικών συνειδήσεων των ολιγαρχικών για αντιπερισπασμό και εξαπάτηση των λαών είτε είναι υιοθετημένες απόψεις καλοπροαίρετων μεν ανθρώπων του λαού αλλά απόλυτα ουτοπιστών ή δειλών ή με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας μέσα στην οποία βιώνουν ή κάποιων που προσωπικά θα ήθελαν να πάρουν κάποια θεσούλα πάνω στη σημερινή κεντρική ολιγαρχική «πολιτική» σκηνή .
(β) σε εκείνα τα οποία επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό.
Τα υποκείμενα της πρώτης κατηγορίας που θέλουν και επιδιώκουν η μέγιστη, η πραγματική εξουσία δηλαδή η ένοπλη εκτελεστική, να ανήκει σε μια μειοψηφία και όχι στο λαό είναι εκ των πραγμάτων (ντε φάκτο) ολιγαρχικά – αντιλαϊκά αφού θέλουν την εξουσία να την έχουν οι λίγοι, ανεξάρτητα αν η θέση τους αυτή συνοδεύεται από πιθανές καλές ή κακές προθέσεις ή από ωραία φιλολαϊκά λόγια, από ακατάσχετους φιλολαϊκούς βερμπαλισμούς. (Πολλές φορές «ο δρόμος για την κόλαση ανοίγεται από καλές προθέσεις» σε συνδυασμό με κάκιστη γνώση κάποιων ουσιαστικών στοιχείων της πραγματικότητας).
Όμως σχεδόν όλα τα ολιγαρχικά υποκείμενα αυτό αποκαλούνται δημοκρατικά. Στόχος τους φυσικά είναι η παραπλάνηση του λαού. Και ετούτος ο στόχος δείχνει το πόσο πολύ φοβούνται το ξύπνημα της δύναμης του λαού.
Τα υποκείμενα της δεύτερης κατηγορίας θέλουν και επιδιώκουν η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να ανήκει στο λαό. Μόνο αυτά τα υποκείμενα είναι δημοκράτες. (Δημοκρατία = εξουσία του λαού δηλαδή δύναμη του λαού να επιβάλει τη θέλησή του. Και την πραγματική εξουσία, τη μέγιστη εξουσία την παρέχει μόνο η ένοπλη εκτελεστική)
Τον ουσιαστικότερο διαχωρισμό λοιπόν μπορεί να την κάνει ΜΟΝΟ η ΚΕΝΤΡΙΚΗ πραγματική θέληση, η ΚΕΝΤΡΙΚΗ επιδίωξη, το ΚΕΝΤΡΙΚΟ πρόταγμα, σχετικά με την ένοπλη εκτελεστική εξουσία και εκφράζεται με την ερώτηση:
«ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ;» (Δηλαδή «την εξουσία των εξουσιών;»)
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει μια μειοψηφία; Τότε είσαι ολιγαρχικός. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την έχουν οι λίγοι.
Θέλεις ή επιδιώκεις να την κατέχει ο λαός; Τότε είσαι δημοκράτης. Δηλαδή θέλεις την αρχή – εξουσία να την κατέχει η πλειονότητα.Αυτό το διαχωρισμό ΔΕΝ μπορεί να τον κάνει η επιδίωξη - θέση πχ σχετικά με την νομοθετική, τη δικαστική ή την οικονομική εξουσία ή με τη θέση πάνω σε άλλα συγκεκριμένα προβλήματα.
Αυτές οι εξουσίες είναι αποκλειστικά και «εκ των ων ουκ άνευ» παράγωγα της πρώτης και μέγιστης εξουσίας. Δηλαδή είναι αποκλειστικά, νομοτελειακά, «αυτόματα» παράγωγα ή συνέπειες της κατηγορίας – ουσίας της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας. Ήτοι σε όποιον πχ ανήκει η ένοπλη εκτελεστική, «αυτόματα», νομοτελειακά ανήκει και η νομοθετική και η δικαστική και η οικονομική εξουσία. (Ο λόγος για τον οποίο θέλει κάποιο υποκείμενο να κατέχει την ένοπλη εκτελεστική είναι για να μπορεί επιβάλει τη θέλησή του σε οικονομικά ή άλλα κοινωνικά θέματα. Η θέληση δε υπαγορεύεται πάντα, όπως είπαμε, με κανόνες και σε κοινωνικό επίπεδο με διαταγές ή νόμους.)
Σημείωση α:
Μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα, το Άλφα και το Ωμέγα είναι η κατοχή του μηχανισμού της ένοπλης εκτελεστικής. Αν θα θέλαμε να δώσουμε παραστατικά την αξία του τότε θα λέγαμε ότι κατά 99% η σημαντικότητα ανήκει στην ένοπλη εκτελεστική και το υπόλοιπο, στον εφικτό προγραμματισμό για την υλοποίηση των άλλων παραγόμενων εξουσιών (νομοθετικής, δικαστικής όπου δια μέσου όλων αυτών ορίζονται και οι παραγωγικές σχέσεις σε οικονομικό επίπεδο).
Κατοχή αυτού του μεγαλύτερου σε ισχύ μηχανισμού δεν μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και για τα δύο πιο πάνω υποκείμενα. Δηλαδή δεν μπορεί να ανήκει ταυτόχρονα και σε μια μειοψηφία και στο λαό. Διαφορετικά, να πούμε ότι αυτός ο μηχανισμός δεν μπορεί να είναι ουδέτερος, δεν μπορεί να ανήκει στην κατηγορία της «ολίγον εγκύου» και ποτέ δεν ανήκε ιστορικά σε τούτη την κατηγορία.
Ουδέτερος θα σήμαινε ότι σε περίπτωση διαφορετικών εντολών προς αυτόν για το ίδιο θέμα, δηλαδή σε περίπτωση εντολής της μειοψηφίας και εντολής της πλειοψηφίας του λαού, θα έπρεπε να μένει απαθής – ουδέτερος. Ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση η ολιγαρχία δεν θα είχε την απόλυτη εξουσία επί των λαών.
Αν σήμερα ο μηχανισμός ετούτος δεν ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της αστικής ολιγαρχίας, η ολιγαρχία αυτή δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε για «μια ώρα».
Η περί ουδετερότητας άποψη είναι τεράστια αστική (κυρίως)ολιγαρχική απάτη με σκοπό να προκαλέσει αυταπάτες στους λαούς. Απόλυτη επίσης απάτη κάποιων και αυταπάτη για άλλους είναι η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκή ελευθερία ή φιλολαϊκή «πολιτική» ενώ θα υπάρχει κατοχή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας από μια μειοψηφία. Ετούτη είναι άπειρη και απόλυτη βλακεία. (Στην πράξη, όλα τα ολιγαρχικά συλλογικά ή ατομικά υποκείμενα ασχολούνται πιθανόν με όλα τα άλλα θέματα και αποσιωπούν σχεδόν εντελώς το θέμα της ένοπλης εκτελεστικής είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι «ουδέτερη» είτε για να μας δείξουν ότι αυτή είναι δευτερεύουσας σημασίας)
Παραδείγματα από την ολιγαρχική κατοχή της ένοπλης εξουσίας:
1)Αν ο λαός κατά 95% δεν επιθυμεί κάποια αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνώντων και ταυτόχρονα απαιτεί οι κυβερνώντες να οδηγηθούν στη φυλακή τότε αυτός ο μηχανισμός δεν πρόκειται να κινητοποιηθεί για να υλοποιήσει την επιθυμία και εντολή του λαού. Αντίθετα την ίδια στιγμή θα κινητοποιηθεί σε εντολή των ολιγαρχικών κυβερνώντων για άσκηση βίας κατά του λαού για την κατάπνιξη της εξέγερσης. (όπως είδαμε με τα μνημόνια)
2) Σε ένα άλλο υπαρκτό παράδειγμα όπως αυτό με την απεργία στη χαλυβουργική, είδαμε ότι στα απόλυτα δίκαια των εργατών, ο μηχανισμός βίας των ΜΑΤ δεν επιτέθηκε κατά των λίγων ιδιοκτητών της χαλυβουργικής αλλά επιτέθηκε με τρομερό μίσος κατά των απεργών.
Σημείωση β: «Το φίδι για να το σκοτώσεις, πρέπει να το χτυπήσεις στο κεφάλι», λέει μια λαϊκή παροιμία. Έτσι και οι λαοί. Αν θέλουν να εξοντώσουν την ολιγαρχική οχιά για να ανοίξουν το δρόμο προς την απελευθέρωσή τους, θα πρέπει να προσανατολιστούν σχεδόν αποκλειστικά πριν από όλα, στο να διαλύσουν τον ένοπλο μηχανισμό της ολιγαρχίας και να τον αντικαταστήσουν με ένα δικό τους. Λέμε «σχεδόν» γιατί ταυτόχρονα θα πρέπει να έχει διαμορφωθεί ένα εφικτό πρόγραμμα σχετικά με το πώς θα μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η ένοπλη εκτελεστική , η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη διάλυση της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής.
Όλες οι άλλες διαφορετικές απόψεις (περί ουδετερότητας ή φιλολαϊκότητας κάποιας μειοψηφικής ένοπλης εκτελεστικής) είτε είναι απόψεις – παγίδες των νοσηρών εγκληματικών συνειδήσεων των ολιγαρχικών για αντιπερισπασμό και εξαπάτηση των λαών είτε είναι υιοθετημένες απόψεις καλοπροαίρετων μεν ανθρώπων του λαού αλλά απόλυτα ουτοπιστών ή δειλών ή με πλήρη άγνοια της πραγματικότητας μέσα στην οποία βιώνουν ή κάποιων που προσωπικά θα ήθελαν να πάρουν κάποια θεσούλα πάνω στη σημερινή κεντρική ολιγαρχική «πολιτική» σκηνή .
Όλες οι άλλες αναζητήσεις θα
οδηγούν νομοτελειακά τους λαούς πάντα στο ίδιο αρνητικό σημείο. Oι λίγοι
θα έχουν την εξουσία στα χέρια τους και οι λαοί θα παρακαλούν ή θα εξαρτώνται
από την ελπίδα ότι η καλοσύνη των νέων εξουσιαστών θα τους παραχωρεί κάποιο
δικαίωμα για να ζήσουν καλύτερα ή ότι η νέα ολιγαρχική εξουσία θα πράττει ότι
θέλουν αυτοί. Σε τούτη την παγίδα έχουν ρίξει τους λαούς εδώ και πολλούς
αιώνες. Ποτέ δεν επαληθεύτηκαν οι ελπίδες τους. Ή οι λαοί κατέχουν την εξουσία
ή δεν είναι τίποτα ή μάλλον είναι έρμαια των διαθέσεων των όποιων ολιγαρχικών.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα πρέπει να σπάσει.
Όλοι οι λαϊκοί αγώνες που δεν θα είναι μπολιασμένοι με το στόχο για την κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό, θα είναι ΟΛΟΙ τους απόλυτα χαμένοι ή μαλλον θα είναι κερδισμένοι από τη νέα ολιγαρχία που θα ενδυναμώνει από αυτούς τους αγώνες και που θα καταλάβει στη συνέχεια την εξουσία ( Δες κείμενο : ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;» -παρά τις προηγούμενες φιλολαϊκές υποσχέσεις της; -)
Οι όποιες ελπίδες του λαού σε νέους ολιγαρχικούς σχηματισμούς ή μηχανισμούς είτε στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είτε στα πλαίσια ολιγαρχικών στρατιωτικών ή κομματικών δικτατοριών, θα αποδεικνύονται διαρκώς τεράστιες απάτες και αυταπάτες (πχ όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το «να δούμε και αυτούς» ή «αυτοί μπορεί να είναι λιγότερο κακοί για το λαό», διαρκεί ήδη χιλιάδες χρόνια και δεν απέδωσε ΠΟΤΕ (ούτε μια εξαίρεση) κανένα θετικό στοιχείο για τους λαούς. Τους βλέπουμε διαρκώς να εξαπατούν όλοι τους λαούς άνευ ΟΥΔΕΜΙΑΣ εξαίρεσης. Όλοι οι νέοι ολιγαρχικοί σχηματισμοί θα αποδεικνύονται πάντα ίδιοι ή χειρότεροι από τους προηγούμενους (ανάλογα με την ύπαρξη ή μη ενός μεγέθους αντίπαλου δέους προς αυτούς) και όταν οι ολιγαρχικοί θα προσποιούνται ότι νοιάζονται για το καλό του λαού και τον ρωτούν για κάποιο θέμα (πχ δημοψήφισμα) τότε όλες οι απόψεις της πλειοψηφίας του λαού θα μετατρέπονται στο αντίθετό τους. (τα ΟΧΙ του λαού θα γίνονται ΝΑΙ -πχ δημοψήφισμα ΣΥΡΙΖΑ- και τα ΝΑΙ θα μετατρέπονται σε ΟΧΙ ανάλογα με το τι συμφέρει την ολιγαρχία στην κάθε ειδική περίπτωση. Και η ολιγαρχία σαν κάτοχος της ένοπλης εκτελεστικής θα έχει τη δύναμη – ένοπλη εκτελεστική - να κάνει τις μετατροπές που τη συμφέρουν)
B
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ
α. «ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ» ή «ΕΝΟΠΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ»
β. «ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ»
Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός» και ένοπλη «εργατική τάξη» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση(πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη, να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.
Όμως όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους από ανθρώπους του λαού.
Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί;
Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.
Ετούτο τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία, κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού.
Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος. Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.
Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων» συμφερόντων των συμμάχων του, πχ μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά, με διαταγές, σε άλλα μέρη του σώματος ή και σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτών η θέλησή του (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.
Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.
Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).
Το καθοριστικό για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι η κατοχή από το λαό αυτού του εσωτερικού ένοπλου μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
Ήτοι, η κατάκτηση της ηγεσίας, της κορυφής ή του κέντρου της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.
Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να επιβληθεί (δια της υπεροπλίας της κεκτημένης από τον ίδιο το λαό ηγεσίας-κορυφής της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής)
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.
Έτσι, συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός».
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ για να έχει ο λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του θα πρέπει να κατακτήσει την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής. Δηλαδή στην ηγεσία να είναι ο λαός και η θέλησή του να είναι διαταγή και για την κινητοποίηση ολόκληρου του σώματος της ένοπλης εκτελεστικής και για την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας.
Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» ή και το "εθνική ανεξαρτησία" (αλλά εξάρτηση από την εσωτερική ολιγαρχία) είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής). Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Μια ακόμα ΑΠΑΤΗ…για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά. Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος της υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.
Και αυτός ο φαύλος κύκλος θα πρέπει να σπάσει.
Όλοι οι λαϊκοί αγώνες που δεν θα είναι μπολιασμένοι με το στόχο για την κατάκτηση της ένοπλης εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας από το λαό, θα είναι ΟΛΟΙ τους απόλυτα χαμένοι ή μαλλον θα είναι κερδισμένοι από τη νέα ολιγαρχία που θα ενδυναμώνει από αυτούς τους αγώνες και που θα καταλάβει στη συνέχεια την εξουσία ( Δες κείμενο : ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΤΑΚΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΝΕΑ ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΤΑΞΗ;» -παρά τις προηγούμενες φιλολαϊκές υποσχέσεις της; -)
Οι όποιες ελπίδες του λαού σε νέους ολιγαρχικούς σχηματισμούς ή μηχανισμούς είτε στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είτε στα πλαίσια ολιγαρχικών στρατιωτικών ή κομματικών δικτατοριών, θα αποδεικνύονται διαρκώς τεράστιες απάτες και αυταπάτες (πχ όπως με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Το «να δούμε και αυτούς» ή «αυτοί μπορεί να είναι λιγότερο κακοί για το λαό», διαρκεί ήδη χιλιάδες χρόνια και δεν απέδωσε ΠΟΤΕ (ούτε μια εξαίρεση) κανένα θετικό στοιχείο για τους λαούς. Τους βλέπουμε διαρκώς να εξαπατούν όλοι τους λαούς άνευ ΟΥΔΕΜΙΑΣ εξαίρεσης. Όλοι οι νέοι ολιγαρχικοί σχηματισμοί θα αποδεικνύονται πάντα ίδιοι ή χειρότεροι από τους προηγούμενους (ανάλογα με την ύπαρξη ή μη ενός μεγέθους αντίπαλου δέους προς αυτούς) και όταν οι ολιγαρχικοί θα προσποιούνται ότι νοιάζονται για το καλό του λαού και τον ρωτούν για κάποιο θέμα (πχ δημοψήφισμα) τότε όλες οι απόψεις της πλειοψηφίας του λαού θα μετατρέπονται στο αντίθετό τους. (τα ΟΧΙ του λαού θα γίνονται ΝΑΙ -πχ δημοψήφισμα ΣΥΡΙΖΑ- και τα ΝΑΙ θα μετατρέπονται σε ΟΧΙ ανάλογα με το τι συμφέρει την ολιγαρχία στην κάθε ειδική περίπτωση. Και η ολιγαρχία σαν κάτοχος της ένοπλης εκτελεστικής θα έχει τη δύναμη – ένοπλη εκτελεστική - να κάνει τις μετατροπές που τη συμφέρουν)
B
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ
α. «ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ» ή «ΕΝΟΠΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ»
β. «ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ»
Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός» και ένοπλη «εργατική τάξη» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση(πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη, να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.
Όμως όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους από ανθρώπους του λαού.
Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί;
Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.
Ετούτο τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία, κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού.
Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος. Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.
Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων» συμφερόντων των συμμάχων του, πχ μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά, με διαταγές, σε άλλα μέρη του σώματος ή και σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτών η θέλησή του (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.
Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.
Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).
Το καθοριστικό για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι η κατοχή από το λαό αυτού του εσωτερικού ένοπλου μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
Ήτοι, η κατάκτηση της ηγεσίας, της κορυφής ή του κέντρου της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.
Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να επιβληθεί (δια της υπεροπλίας της κεκτημένης από τον ίδιο το λαό ηγεσίας-κορυφής της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής)
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.
Έτσι, συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός».
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ για να έχει ο λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του θα πρέπει να κατακτήσει την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής. Δηλαδή στην ηγεσία να είναι ο λαός και η θέλησή του να είναι διαταγή και για την κινητοποίηση ολόκληρου του σώματος της ένοπλης εκτελεστικής και για την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας.
Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» ή και το "εθνική ανεξαρτησία" (αλλά εξάρτηση από την εσωτερική ολιγαρχία) είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής). Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Μια ακόμα ΑΠΑΤΗ…για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά. Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος της υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.
ΠΡΑΚΤΙΚΑ
όμως είναι υλοποιήσιμο το να περάσει πραγματικά όλη η ένοπλη εκτελεστική
εξουσία στο λαό; (μετά την συντριβή της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής;)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ.
Δες κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»
ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ.
Δες κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»
ΥΓ1. Το κεντρικό πρόταγμα του λαϊκού κινήματος στον 21ο αιώνα
θα πρέπει να είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» ή το
«ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
(ΟΕΝΔΕΛ)». Διαφορετικά οι απογοητεύσεις από απόπειρες για λύσεις
μέσα στα ολιγαρχικά πλαίσια δεν θα έχουν σταματημό και η βαρβαρότητα θα
συνεχίζει να παίρνει όλο και πιο τρομερές διαστάσεις.
ΥΓ2 Τα διάφορα ολιγαρχικά κόμματα (από την άκρα δεξιά ως την
άκρα αριστερά) χρησιμοποιούν κατά κόρον τα συνθήματα
α. για εθνική ανεξαρτησία β. για λαϊκή κυριαρχία γ. για
δημοκρατία. Χρησιμοποιούν γενικολογίες – χωρίς συγκεκριμένο υλικό περιεχόμενο -
με στόχο να προβάλουν ένα ανύπαρκτο φιλολαϊκό προφίλ ενώ τα πραγματικά
λαϊκά συμφέροντα απέχουν παρασάγγας από τις αοριστολογίες τους.
Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα:
1) Αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας (για το καλό του λαού).
Με ετούτο το σύνθημα ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ το πραγματικό σύνθημα – στόχο για κοινωνική απελευθέρωση που είναι το: «ΛΑΪΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΞΈΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ».
Ας το εξηγήσουμε:
Αποκρύπτουν ότι η εξάρτηση ενός λαού από τα ξένα συμφέροντα είναι εξάρτηση από κάποιες ξένες ολιγαρχίες, από κάποια ξένα ολιγαρχικά συστήματα και όχι από ξένους λαούς.
Επίσης αποκρύπτουν ότι ακόμα και αν επέλθει (υποθετικά) αυτή η εθνική ανεξαρτησία (όπως την φαντάζονται) δεν πρόκειται να επέλθει τίποτα το θετικό για το λαό αν εντός της Χώρας εξακολουθεί να υπάρχει το τοπικό ολιγαρχικό σύστημα (κοινοβουλευτικής ή στρατιωτικής ή κομματικής ολιγαρχικής δικτατορίας). Αν δηλαδή ο λαός εξακολουθεί να ζει μέσα στο ντόπιο (εθνικό) ολιγαρχικό σύστημα τότε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει και πολύ χειρότερη επιδείνωση της κατάστασής του. Τίποτα δεν τον εξασφαλίζει από μια πορεία προς το χειρότερο. Τούτο το έχει αποδείξει η ιστορία αμέτρητες φορές. Πχ αν πάμε στον περασμένο αιώνα και δούμε τους λαούς που αποτίναξαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας (αλλά δεν αποτίναξαν και το ολιγαρχικό σύστημα της Χώρας τους) έζησαν και ζουν καταστάσεις πολύ χειρότερες από ότι με την αποικιοκρατία. Κραυγαλέο παράδειγμα η Ουγκάντα με ηγέτη τον Αμίν Νταντά κατά τη δεκαετία του 70. Το ίδιο έγινε και με την εθνικοποίηση εκατοντάδων εταιριών (πχ πετρελαίου) που έγινε σε πάρα πολλές Χώρες του κόσμου (πχ Βενεζουέλα). Τελικά οι ντόπιοι ολιγάρχες ξέσκισαν το λαό κατά τον ίδιο τρόπο και ενίοτε κατά τρόπο πολύ χειρότερο. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι, ιστορικά, κάποιοι λαοί που βρίσκονταν υπό στρατιωτική κατοχή ξένης ολιγαρχίας, πλήρωναν φόρο (υποτέλειας) πχ 10% επί των εισοδημάτων τους και μετά την ανεξαρτησία τους πλήρωναν φόρο στους ντόπιους τυράννους 60 και 70%.
Εν κατακλείδι, η πάλη ενάντια στο ντόπιο και τα ξένα ολιγαρχικά συστήματα θα πρέπει να είναι στόχος των λαών ταυτόχρονος και «εξ αδιαιρέτου» γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει ΠΟΤΕ κοινωνική απελευθέρωση.
2. Για την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα αλλά αποτέλεσμα – κατάσταση ενός και μοναδικού πολιτικού συστήματος. Του πολιτικού συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική στο λαό). Όμως εξ αιτίας της απόκρυψης αυτού του γεγονότος έχουμε προβολή συγκεχυμένων στόχων και συνθημάτων από τους ολιγαρχικούς και δυστυχώς, καλοπροαίρετους αγωνιστές που πέφτουν στην παγίδα τους. Έτσι ενώ το σωστό σύνθημα είναι το : «Δημοκρατία για τη λαϊκή κυριαρχία» ή «δημοκρατία για την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας», τα ολιγαρχικά κόμματα προβάλλουν αυτές τις έννοιες ξεχωριστά ή αντίστροφα. (Και δημοκρατία = εξουσία του λαού, χωρίς να έχει ο λαός στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.)
Ας τα πιάσουμε ένα προς ένα:
1) Αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας (για το καλό του λαού).
Με ετούτο το σύνθημα ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ το πραγματικό σύνθημα – στόχο για κοινωνική απελευθέρωση που είναι το: «ΛΑΪΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΞΈΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ».
Ας το εξηγήσουμε:
Αποκρύπτουν ότι η εξάρτηση ενός λαού από τα ξένα συμφέροντα είναι εξάρτηση από κάποιες ξένες ολιγαρχίες, από κάποια ξένα ολιγαρχικά συστήματα και όχι από ξένους λαούς.
Επίσης αποκρύπτουν ότι ακόμα και αν επέλθει (υποθετικά) αυτή η εθνική ανεξαρτησία (όπως την φαντάζονται) δεν πρόκειται να επέλθει τίποτα το θετικό για το λαό αν εντός της Χώρας εξακολουθεί να υπάρχει το τοπικό ολιγαρχικό σύστημα (κοινοβουλευτικής ή στρατιωτικής ή κομματικής ολιγαρχικής δικτατορίας). Αν δηλαδή ο λαός εξακολουθεί να ζει μέσα στο ντόπιο (εθνικό) ολιγαρχικό σύστημα τότε σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει και πολύ χειρότερη επιδείνωση της κατάστασής του. Τίποτα δεν τον εξασφαλίζει από μια πορεία προς το χειρότερο. Τούτο το έχει αποδείξει η ιστορία αμέτρητες φορές. Πχ αν πάμε στον περασμένο αιώνα και δούμε τους λαούς που αποτίναξαν τον ζυγό της αποικιοκρατίας (αλλά δεν αποτίναξαν και το ολιγαρχικό σύστημα της Χώρας τους) έζησαν και ζουν καταστάσεις πολύ χειρότερες από ότι με την αποικιοκρατία. Κραυγαλέο παράδειγμα η Ουγκάντα με ηγέτη τον Αμίν Νταντά κατά τη δεκαετία του 70. Το ίδιο έγινε και με την εθνικοποίηση εκατοντάδων εταιριών (πχ πετρελαίου) που έγινε σε πάρα πολλές Χώρες του κόσμου (πχ Βενεζουέλα). Τελικά οι ντόπιοι ολιγάρχες ξέσκισαν το λαό κατά τον ίδιο τρόπο και ενίοτε κατά τρόπο πολύ χειρότερο. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι, ιστορικά, κάποιοι λαοί που βρίσκονταν υπό στρατιωτική κατοχή ξένης ολιγαρχίας, πλήρωναν φόρο (υποτέλειας) πχ 10% επί των εισοδημάτων τους και μετά την ανεξαρτησία τους πλήρωναν φόρο στους ντόπιους τυράννους 60 και 70%.
Εν κατακλείδι, η πάλη ενάντια στο ντόπιο και τα ξένα ολιγαρχικά συστήματα θα πρέπει να είναι στόχος των λαών ταυτόχρονος και «εξ αδιαιρέτου» γιατί διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρξει ΠΟΤΕ κοινωνική απελευθέρωση.
2. Για την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι ένα πολιτικό σύστημα αλλά αποτέλεσμα – κατάσταση ενός και μοναδικού πολιτικού συστήματος. Του πολιτικού συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική στο λαό). Όμως εξ αιτίας της απόκρυψης αυτού του γεγονότος έχουμε προβολή συγκεχυμένων στόχων και συνθημάτων από τους ολιγαρχικούς και δυστυχώς, καλοπροαίρετους αγωνιστές που πέφτουν στην παγίδα τους. Έτσι ενώ το σωστό σύνθημα είναι το : «Δημοκρατία για τη λαϊκή κυριαρχία» ή «δημοκρατία για την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας», τα ολιγαρχικά κόμματα προβάλλουν αυτές τις έννοιες ξεχωριστά ή αντίστροφα. (Και δημοκρατία = εξουσία του λαού, χωρίς να έχει ο λαός στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει.)
ΟΕΝΔΕΛ
( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )
