bezedakos

bezedakos

9 Νοεμβρίου 2015

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ - ΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ-

*A. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΟΛΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ


* Β. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"


*Γ.  ΓΙΑΤΙ  ΣΤΗΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ  ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ "ΑΜΕΣΗ" ΚΑΙ  "ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

*Δ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ 



Η εκλογή-επιλογή κάποιου υποκειμένου από ένα άλλο υποκείμενο δεν σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΑ  αντιπροσώπευση. 
Πχ από ένα σύνολο αιχμαλώτων, οι ναζί επέλεγαν κάθε φορά ποιους θα εκτελούσαν.
Η άλλη περίπτωση είναι κάποια ανθρώπινα υποκείμενα να είναι αναγκασμένα να επιλέγουν τον εκτελεστή δήμιό τους ή τον βιαστή τους. Πχ μια υπό βιασμό γυναίκα μπορεί να αναγκαστεί από τους βιαστές της να επιλέξει εκείνον που θα την βιάσει πρώτος κοκ.  


ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ    είναι μια αμοιβαία ορισμένη-συμφωνημένη  σχέση μεταξύ δύο    ανθρώπινων υποκειμένων (ηθελημένη και όχι καταναγκαστική) κατά την οποία ΜΟΝΟ ο εκλογέας - ΕΝΤΟΛΕΑΣ  ΔΥΝΑΤΑΙ (μέσα στα συμφωνημένα πλαίσια) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ  και να καθορίζει  κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές του ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ  και ο εντολοδόχος να τις εκτελεί (και ποτέ το αντίστροφο).


Σημείωση: 
 
Υπονοείται η απαραίτητη ύπαρξη μιας εξουσίας όπου με αντικίνητρα (καταναγκασμό) θα μπορεί να επιβάλει τις συμφωνημένες εντολές. Ετούτο το στοιχείο είναι ένα στοιχείο άκρως απαραίτητο στον ορισμό.
Και σε παγκοινωνικό επίπεδο για να μπορεί ο λαός να είναι εντολέας και επομένως να έχει αντιπροσώπους, θα πρέπει να κατέχει όλη την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (πρωτίστως), νομοθετική και δικαστική εξουσία. Διαφορετικά δεν θα έχει τη δύναμη να υπαγορεύει τις εντολές του.

Οι όποιες παρεκκλίσεις  στη συμπεριφορά κάποιου εκ των δύο υποκειμένων της σχέσης της αντιπροσώπευσης, μπορεί  είτε να ακυρώσει την ΟΥΣΙΑ της αντιπροσώπευσης και να τη μετατρέψει σε μια άλλου είδους σχέση ή να ακυρώσει την ισχύ της σχέσης αυτής.

Μερικά παραδείγματα.
 α. Αν ο εκλεγμένος εντολοδόχος μπορέσει  να διαφοροποιήσει ή να αντιστρέψει τους όρους του συμβολαίου δηλαδή αν πράττει έξω από τις εντολές του εντολέα του ή ακόμα χειρότερα αν αυτός αποφασίζει να υπαγορεύει και να επιβάλει εντολές προς τον εντολέα του τότε είναι ασύδοτος (και πρέπει να ακυρωθεί η συμφωνία) ή είναι σφετεριστής της εξουσίας του εντολέα και καταπιεστής  ή  νταβατζής  αντίστοιχα.  (Σφετεριστής είναι ο οικειοποιούμενος  κάτι το αλλότριο.)
.Η επιλογή – εκλογή λοιπόν  του προσώπου ή των προσώπων δεν είναι το ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης.

Το πιο ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης είναι το ότι ΜΟΝΟ ο εντολέας θα πρέπει να μπορεί να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ στον εντολοδόχο ή το αντίστροφο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ – ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΝΤΟΛΕΑ ΤΟΥ (ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ)

O εντολοδόχος - αντιπρόσωπος είναι εξουσιοδοτούμενος (δεν έχει δική του εξουσία) και ο εκλογέας του είναι ο εξουσιοδότης. Ο εξουσιοδότης, για να είναι εντολέας, θα πρέπει να έχει  ανώτερη εξουσία. Η αντίστροφη κατάσταση δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση.

Για φανταστείτε να επιλέγατε κάποιον για αντιπρόσωπό σας, κάποιον που θα θέλατε να του αναθέτατε κάποιες εργασίες και από τη στιγμή που τον επιλέγατε,  αυτός να αποφάσιζε και να σας ανάγκαζε - επέβαλε να κάνετε ό,τι θέλει αυτός. Φυσικά μόνο αντιπρόσωπος σας δεν θα ήταν σε αυτή την περίπτωση.


β. Από το πιο πάνω  συνάγεται ότι δεν μπορεί, επίσης, να υπάρξει εκλογή ενός υποκειμένου Β  από ένα υποκείμενο Α με σκοπό το υποκείμενο Β  να  ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ  καταναγκαστικά στον εκλογέα του Α ό,τι γουστάρει.
Δεν μπορεί να υπάρξει αντιπρόσωπος με ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ  τη ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ  και    ΕΠΙΒΟΛΗ  αυτών επί του εκλογέα –εντολέα - εξουσιοδότη διότι αυτό ΚΑΤΑΛΥΕΙ την ουσία της σχέσης της αντιπροσώπευσης,  η οποία ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αποδίδει στον εντολέα αυτό το δικαίωμα.
Αν κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία, τότε το υποκείμενο Α είναι μαζοχιστής και η συναπτόμμενη σχέση με το άλλο υποκείμενο θα είναι μια ψυχολογική σχέση σαδομαζοχισμού και επ ουδενί σχέση αντιπροσώπευσης.
Αντικείμενο της πράξης του αντιπροσώπου  μπορεί να υπάρξει  ΜΟΝΟ επί της εκτέλεσης των αποφάσεων – εντολών του εντολέα και όχι επί  αποφάσεων και των εντολών από τον εντολοδόχο προς τον εντολέα. (δεν μπορούν τα αγγούρια να πουλάνε τον μανάβη).  Η πρώτη ή οι πρώτες βασικές και κατευθυντήριες εντολές ανήκουν αποκλειστικά στον εντολέα.

Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει σχέση αντιπροσώπευσης με την εντολή- εξουσιοδότηση (γενική) από τον εντολέα προς τον εντολοδόχο του τύπου «αποφάσισε και κάνε μου ό,τι γουστάρεις», γιατί τότε ΠΑΥΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ να ισχύει η πρώτη σχέση εντολέα εντολοδόχου αφού έτσι ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα και ο πρώτος εντολέας μετατρέπεται σε ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ του αρχικού εντολοδόχου.

Η γενική - αόριστη εντολή αλλάζει το υποκείμενο του εντολέα, αλλάζει - αντιστρέφει το ρόλο του εντολέα και αυτό σημαίνει ακύρωση της αρχικής σχέσης αντιπροσώπευσης.
(Είναι σαν κάποιος να αφαιρεί το σκόρδο από τα άλλα υλικά αλλά να λέει ότι έχει σκορδαλιά)

Ο καθένας μπορεί να δίνει το δικό του ορισμό της αντιπροσώπευσης ανάλογα με το τι τον συμφέρει. Έτσι για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις "πύργου της Βαβέλ" θα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στο τι ΔΕΝ είναι αντιπροσώπευση. Και αντιπροσώπευση ΔΕΝ μπορεί να είναι η δυνατότητα του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ - ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση του ΕΚΛΟΓΕΑ - ΕΝΤΟΛΕΑ.

Φυσικά από τα πιο πάνω συνάγεται ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση όπως δεν έχει και καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία – εξουσία του λαού.

Οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού.
Όμως φέρονται να έχουν την ιδιότητα του αντιπροσώπου. Όμως είναι αντιπρόσωποι κάποιων  ολιγαρχικών υποκειμένων, αντιπρόσωποι εντολοδόχοι -εκφραστές αυτών των ολιγαρχικών συμφερόντων και όχι του λαού.
                                  
                                   
        
* ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

Ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία  δηλαδή με την εξουσία του λαού. Απλά είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος.
Ο λαός δεν έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του για να μπορεί να επιβάλει τις όποιες εντολές θα ήθελε και ούτε τη νομοθετική για να εκφράσει ποιές συγκεκριμένες εντολές θα ήθελε να υπαγορεύσει στους εκλεγμένους.

ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
ΕΞΟΥΣΙΑ
  είναι  η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.

Επομένως εξουσία του λαού θα είναι η δύναμή του να επιβάλλει (πλειοψηφικά) τη θέλησή του μέσα στις κοινωνικές σχέσεις.
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού (δημοκρατία) τότε σημαίνει ότι ο λαός επιβάλλει καταναγκαστικά πχ τα χαράτσια στον εαυτό του, τις μειώσεις των αποδοχών, των συντάξεων κοκ!!!

Στον κοινοβουλευτισμό ποιος αποφασίζει και διατάζει; Αποφασίζει και διατάζει ο  εκλογέας λαός ή οι εκλεγμένοι του αποφασίζουν και διατάζουν το λαό;
 Μα αν αποφασίζουν και διατάζουν οι δεύτεροι (που έτσι είναι) τότε δεν υπάρχει καμιά σχέση  αντιπροσώπευσης  και οι εκλεγμένοι δεν έχουν καμιά σχέση με την έννοια του αντιπροσώπου. Οι εκλεγμένοι είναι κάτι άλλο. Μπορεί να είναι ασύδοτοι, σφετεριστές, νταβατζήδες, διεστραμμένοι, συνδικάτο εγκλήματος κλπ αλλά δεν είναι με τίποτα αντιπρόσωποι.
Και αφού είναι έτσι η υλική πραγματικότητα τότε γιατί η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία (δικτατορία = υπαγόρευση, επιβολή) θα πρέπει να ονομάζεται δημοκρατία, αστική δημοκρατία ή έμμεση δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία αφού δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την εξουσία του λαού και ούτε με την αντιπροσώπευση;
Ποιος επιθυμεί διακαώς να ονομάζει ο λαός δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία: Ποιόν συμφέρει μια τέτοια ονομασία; Το λαό ή την ολιγαρχία; Φυσικά την ολιγαρχία.
Αρχικά οι ολιγαρχικοί του κοινοβουλευτισμού ονόμαζαν το σύστημά τους ρεπούμπλικα  δηλαδή διαχείριση των κοινών ή συνταγματικό πολίτευμα.
 Έννοια εντελώς διαφορετική από την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού αφού τη διαχείριση των κοινών μπορούν να την κάνουν είτε οι λίγοι προς όφελος των λίγων ή οι πολλοί προς όφελος των πολλών.
 Στη συνέχεια όμως τα λαϊκά κινήματα έθεταν θέμα δημοκρατίας. Ζητούσαν η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να περάσει στα χέρια των λαών (πχ  ο  Μαρξ στο μανιφέστο του ΚΚ προτρέπει για την κατάκτηση της δημοκρατίας και με την Παρισινή κομμούνα η εκτελεστική, νομοθετική και η δικαστική εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού).
Από τότε θορυβήθηκαν πολύ οι ολιγαρχικοί. Ήθελαν πάση θυσία να βρουν τρόπους για να εντάξουν ονοματολογικά (για προπαγανδιστικούς λόγους) την ολιγαρχική ρεπούμπλικά τους στην κατηγορία του πολιτεύματος της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού.
Έτσι οι «διανοούμενοί» τους άρχισαν σιγά – σιγά δίπλα στην ονομασία ρεπούμπλικα,  να βάζουν τη λέξη δημοκρατία ή  αντί  την ονομασία ρεπούμπλικα να την αντικαθιστούν με τη λέξη δημοκρατία.
 Έπρεπε να βιάσουν και να ιδιοποιηθούν-σφετεριστούν την έννοια της δημοκρατίας. (Δυστυχώς σε αυτή την ιστορική περίοδο, περίπου μετά το 1880, κάποιοι σημαντικοί αγωνιστές του κινήματος έπεσαν στην παγίδα της ολιγαρχίας και άρχισαν και αυτοί να αποκαλούν δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό. Και τούτο είχε στη συνέχεια πολύ μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα των λαών.)
 Έπρεπε λοιπόν οι ολιγαρχικοί,  να σφετεριστούν πάση θυσία την έννοια της δημοκρατίας για να ελέγχουν αποτελεσματικότερα την κοινωνική συνείδηση.

Όμως όπως διαπίστωσαν αργότερα, ούτε και αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετά  αποτελεσματικό για το σύστημά τους.
Για να διαχωριστούν αποτελεσματικότερα από την πραγματική δημοκρατία αλλά ταυτόχρονα να ονομάζουν το σύστημά τους δημοκρατία (που δεν ήταν), θα έπρεπε να προχωρήσουν και στο βιασμό και μιας άλλης έννοιας. Αυτής της αντιπροσώπευσης.
Με την τεχνική αυτή, οι μετέπειτα αστοί «διανοούμενοι» (όπως πχ ο ιταλός Νομπέρτο Νόμπιο) επινόησαν ένα άλλο προπαγανδιστικό διαχωρισμό (ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτος).
Επινόησαν τις έννοιες  της «άμεσης» και «έμμεσης» δημοκρατίας.
Την πρώτη την περιέγραψαν σαν ένα σύστημα όπου ο λαός αποφάσιζε και εκτελούσε χωρίς αντιπροσώπους. Δηλαδή, έλεγαν, στις σημερινές πολυπληθείς κοινωνίες  ένας «όχλος» θα αποφάσιζε και ταυτόχρονα θα εκτελούσε.
 Γι αυτούς τους «διανοούμενους», σε τούτο  το σύστημα, που δεν θα μπορούσε να σταθεί σήμερα λόγω του μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγο του απόλυτα απαραίτητου καταμερισμού εργασίας που αναγκαστικά θέτει θέμα αντιπροσώπων, θα έπρεπε, στον πρακτικό τομέα (χωρίς αντιπροσώπους),  όλοι ΑΜΕΣΑ να δουλεύουν στους αγρούς, όλοι να κάνουν τους κτίστες, όλοι να κάνουν τους γιατρούς κοκ. Στην «άμεση δημοκρατία» λοιπόν έβαλαν ψευδώς και το στοιχείο της έλλειψης αντιπροσώπων (λες και στην αρχαία Αθηναϊκή μερική δημοκρατία δεν υπήρχαν είτε αιρετοί είτε κληρωτοί αντιπρόσωποι, λες και στην αυριανή πραγματική δημοκρατία δεν θα υπάρχουν αντιπρόσωποι – εκτελεστικά όργανα).
 Έτσι έφταναν μόνοι τους στο προπαγανδιστικό συμπέρασμα ότι σήμερα λόγω μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγω έλλειψης αντιπροσώπων, αυτό το είδος του συστήματος της δημοκρατίας είναι ανέφικτο.
Έμενε λοιπόν σαν εφικτό μόνο το σύστημα της «έμμεσης δημοκρατίας» ή αλλιώς της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Βάπτισαν λοιπόν σαν αντιπροσώπους τους εκλεγμένους ολιγαρχικούς νταβατζήδες, ασύδοτους, σφετεριστές κλπ (όπως κάποιος μπορεί να βαπτίσει την οχιά περιστέρι) για να μπορεί να σταθεί η έννοια της «έμμεσης δημοκρατίας» και δια μέσου αυτής να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Έτσι στη λαϊκή συνείδηση, αν περνούσε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού τότε ποιος από το λαό, θα τολμούσε να εναντιωθεί στο λαό ή στο σύστημα της εξουσίας του λαού; 
Το κέρδος για την ολιγαρχία, στον πόλεμο της προπαγάνδας, θα ήταν τεράστιο. Έτσι όλοι οι υπηρέτες του ολιγαρχικού συστήματος ή κάποιοι άλλοι  επίδοξοι ολιγαρχικοί αν ήθελαν να στηρίξουν το ολιγαρχικό πρόταγμά τους, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν θα είναι να ονοματίζουν δημοκρατία, με λύσσα και αδιάκοπα, αυτό το ολιγαρχικό πρόταγμα.
Ποιος θα μπορούσε να εναντιωθεί αποτελεσματικά σε μια συλλογική συνείδηση που θα θεωρεί (έστω και εσφαλμένα)  δικό της το όποιο ολιγαρχικό σύστημα;

( Και σου λένε σήμερα οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί:
 Αστική, αντιπροσωπευτική, έμμεση κλπ δημοκρατία έχουμε. Η ουσία είναι ότι έχουμε δημοκρατία. Το είδος της δημοκρατίας σας μάρανε; Είναι σαν κάποιου να του δίνουν φρέσκο λάδι από ελιά τύπου θρούμπα και αυτός να θέλει λάδι από ελιά τύπου μανάκι. Λεπτομέρειες!!! Λάδι το ένα και λάδι το άλλο. Δημοκρατία η έμμεση, δημοκρατία και η άμεση!!
Και όλα τούτα μπορούν να τα πουν αφού πρώτα ενέταξαν  την ολιγαρχία στην κατηγορία της δημοκρατίας, αφού ενέταξαν το υδροκυάνιο στην κατηγορία των ελαιολάδων και το πέρασαν στην κοινωνική συνείδηση.)
Από αυτή την προπαγάνδα των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών επωφελούνται και άλλου είδους ολιγαρχικοί όπως πχ οι φασίστες. Σήμερα πχ με την τεράστια εξαθλίωση των λαών σου λένε: «Η δημοκρατία φταίει. Μας χρειάζεται μια χούντα που θα βάλει τάξη κλπ». Βρίσκουν έτσι τα κάθε λογής εγκληματικά καθάρματα να πλήξουν την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού (δια μέσου της ονομασίας σε δημοκρατία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας).


ΥΓ1.  
 
Οι εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι καταναγκαστικές  εκλογές ολιγαρχικού τύπου. Αυτές σημαίνουν ότι ο λαός εκλέγει αυτούς που θα κατέχουν την εξουσία για να τον δυναστεύουν. 
Οι δημοκρατικού τύπου εκλογές είναι όταν ο λαός κατέχει τις εξουσίες (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) και εκλέγει εκείνους στους οποίους θα δίνει τις εντολές του, για να υλοποιούν τη θέλησή του.
Όταν δηλαδή θα εκλέγει τους αντιπροσώπους του, τα εκτελεστικά όργανά του.
Οι εκλογές στον κοινοβουλευτισμό είναι καταναγκαστικές γιατί επιβάλλονται με τη βία στους λαούς και φυσικά οι λαοί δεν έχουν καμιά εξουσία να επιλέξουν εκλογών ολιγαρχικού και  δημοκρατικού τύπου.


2. . Σήμερα, ονομάζουν δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή και κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα,  δύο γενικές κατηγορίες υποκειμένων.

α. Οι σημερινοί και οι όποιοι αυριανοί επίδοξοι ολιγαρχικοί (εγκληματίες).

β. Κάποιοι πολύ καλοπροαίρετοι αγωνιστές που έχουν πιαστεί προσωρινά (ευχόμαστε) από την ολιγαρχική προπαγανδιστική παγίδα.

Ετούτοι οι πολύ καλοπροαίρετοι αγωνιστές, δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτή τη στιγμή, τι τεράστιο προπαγανδιστικό όπλο παραδίνουν (έμμεσα και άθελά τους) στην ολιγαρχία με το να αποκαλούν ΑΜΕΣΗ δημοκρατία το πρόταγμα της πραγματικής δημοκρατίας και ΕΜΜΕΣΗ ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία το αιρετό ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Με τον όρο άμεση, γίνεται έμμεση αναγνώριση σαν έμμεσης δημοκρατίας της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Όμως αν συνεχίζουμε να εντάσσουμε τον κοινοβουλευτισμό στην κατηγορία της δημοκρατίας είναι σαν  υπονομεύουμε οι ίδιοι τον αγώνα μας από το πρώτο του βήμα,  που είναι το βήμα της ονομασίας του. Είναι σαν τον πρώτο πυροβολισμό να τον κάνουμε εναντίον των ποδιών μας.
2. Μεταξύ αυτών των καλοπροαίρετων αγωνιστών υπάρχουν και κάποιοι που σωστά δεν θεωρούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Όμως λένε ότι θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο άμεση δημοκρατία γιατί έτσι έχει συνηθίσει ένα μέρος του λαού κλπ.
Λάθος αυτό. Ένα μέρος του λαού μπορεί να έχει συνηθίσει σε διάφορες προπαγανδιστικά ψέματα των ολιγαρχικών. Εμείς τι θα πρέπει να κάνουμε; Να συνεχίσουμε να λέμε τα ίδια ψέματα στο λαό επειδή τα έχει συνηθίσει;
Πρέπει λοιπόν να ανακτήσουμε την επαναστατική ουσία των σημαντικών κοινωνικών εννοιών και να την αναμεταδώσουμε όσο μπορούμε περισσότερο στην κοινωνική συνείδηση. Η πρώτη μάχη που θα πρέπει να κερδίσει το κίνημα  θα πρέπει να είναι η μάχη των εννοιών.
Έτσι πρακτικά, αν θέλουν οι αγωνιστές να ονομάσουν μια συλλογικότητά τους, που θα έχει δημοκρατικό πρόταγμα, μπορούν σε πρώτη φάση να την ονομάζουν «άμεσο» δημοκρατική αφού νομίζουν ότι έτσι ένα κομμάτι του λαού θα κατανοήσει καλύτερα. Τα εισαγωγικά όμως σημαίνουν αμφισβήτηση του εντός αυτών προβαλλόμενου όρου.
Μπορούν επίσης να ονομάζουν τη συλλογικότητα  αντιολιγαρχική. Έννοια που θα προβάλλει πρωτίστως και άμεσα την ουσία του αγώνα και έμμεσα το δημοκρατικό   πρόταγμα  που θα αντικαταστήσει τις ολιγαρχικές κοινωνίες. Μπορεί να ονομαστεί με το ουσιαστικό δημοκρατία ή με το επίθετο δημοκρατικό. Όμως τις γενικές έννοιες μπορεί με ευκολία να τις προσεταιριστεί ο κάθε ολιγαρχικός αντίπαλος. Το κάθε ολιγαρχικό καθίκι μπορεί με ευκολία να ονομάζει δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημά του όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες.
Σε τούτη την περίπτωση,  εκείνο που κανένας ολιγαρχικός εγκληματίας δεν θα μπορέσει και δεν θα τολμήσει ποτέ να προσεταιριστεί, είναι η επεξηγηματική συνοδεία  των όρων της δημοκρατίας ή του δημοκρατικού. Αν η πρακτική ουσία της πραγματικής δημοκρατίας είναι το να ανήκει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ και αυτή μπαίνει σαν διαχωριστική επεξήγηση (πχ δημοκρατία – όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) τότε κανείς ολιγαρχικός δεν θα μπορεί να προσεταιριστεί  ετούτη την ορολογία του κινήματος για να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση (δια μέσου της κλοπής από το κίνημα των επαναστατικών εννοιών και τη χρήση τους από τους ίδιους)

- Ας υποθέσουμε ότι  κάποιος μας μιλά και μας λέει ότι είναι υπέρ της δημοκρατίας. Αν  εδώ  εμείς του πούμε ότι «τότε θα πρέπει να θέλεις να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό και αυτός το αρνηθεί αυτό θα σημαίνει με απόλυτη βεβαιότητα ότι στο βάθος είναι ένα ολιγαρχικό κάθαρμα που χρησιμοποιεί την έννοια της δημοκρατίας για παραπλάνηση.-

Η ονομασίες δεν είναι οι λεπτομέρειες του κινήματος. Εκφράζουν και δίνουν την ουσία του κινήματος και την ουσία του αντιπάλου. Είναι μικρές πυρηνικές βόμβες που οι αγωνιστές θα πρέπει να τις χειρίζονται σωστά για να είναι πιο αποτελεσματικοί.
Δεν είναι ασήμαντο πράγμα το να αποκαλούμε τον κοινοβουλευτισμό κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή πχ αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις στην κοινωνική συνείδηση (έως και τεράστιες) και η μια και η άλλη ονομασία. Η δεύτερη έχει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στο λαό και η πρώτη τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις για την ολιγαρχία.

« Οι ολιγαρχικοί, τα πρώτα και καθοριστικά δεσμά που βάζουν στο δούλο, τα βάζουν στη νόησή του. Ετούτα τα δεσμά αποτελούνται μόνο από κρίκους λέξεων.
Και τα δεσμά αυτά μπορούν να κοπούν μόνο από σπαθιά που είναι φτιαγμένα από τις σωστές λέξεις».





*ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ



Ο Λένιν όπως και όλοι οι αστοί βίασε την έννοια της αντιπροσώπευσης για να μπορέσει να ονομάσει δημοκρατικά τα προτεινόμενα από αυτόν ολιγαρχικά εεργατικά συμβούλια.

Εν κατακλείδι. Όσο είναι αντιπρόσωποι του λαού οι βουλευτές στον αστικό κοινοβουλευτισμό άλλο τόσο είναι αντιπρόσωποι και οι "εργατοσύμβουλοι" και άλλο τόσο είναι κομμουνιστικό το πρόταγμά του.

Ο Λένιν αποδέχεται τον αστικό κοινοβουλευτισμό σαν αντιπροσωπευτικό σύστημα!!!!  Γράφει λοιπόν σχετικά στο βιβλίο του κράτος και επανάσταση:


1. «..Ο δρόμος έξω από τον κοινοβουλευτισμό θα βρεθεί όχι με την κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αρχής της εκλογής, αλλά με την μετατροπή των αντιπροσωπευτικών αυτών θεσμών από «αερολογικούς» οργανισμούς σε οργανισμούς θετικής εργασίας..»
Δηλαδή θέλει να πει ότι σήμερα όλα τα εγκλήματα κατά των λαών οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί τα παίρνουν επειδή έχουν τη συγκεκριμένη εντολή του λαού, επειδή δηλαδή είναι αντιπρόσωποί μας που απλά αερολογούν. Και εμείς θα πρέπει να τους αλλάξουμε με κάποιους άλλους καλύτερους αντιπροσώπους που δεν θα αερολογούν αλλά θα κάνουν θετική εργασία (γιατί μάλλον θα υπάρχει και αρνητική εργασία)!!!!
Και πιά θα είναι αυτή η θετική εργασία των εργατοσυμβουλιακών "αντιπροσώπων"; Γράφει στο κράτος και επανάσταση:

2.«..γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικάπρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!! να εκτελούν τους δικούς τους νόμους!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ!!!  τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»


Αυτό μπορεί να είναι αντιπροσώπευση αλλά για έναν άλλο πλανήτη έξω από τα όρια του δικού μας γαλαξία
.
Και η διαστρέβλωση της ουσίας της αντιπροσώπευσης από το Λένιν στέκεται μαζί με τη διαστρεβλωμένη έννοια της ιδιοκτησίας και τη διαστρεβλωμένη έννοια της δημοκρατίας, στο κέντρο του αντικομμουνιστικού του προτάγματος του, που το βάπτισε όμως κομμουνιστικό και κατέστρεψε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα το οποίο έφερε πίσω πολλές δεκαετίες.
(Άθελα ή ηθελημένα; Πάντως ντε φάκτο.) 

ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙς ΤΟΥ ΜΑΡΞ.
Δύο αποσπάσματα απο το βιβλίο του Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα:

1. «..Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο..
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους-κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους..»



2. «…
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ΑΝΑΚΛΗΘΟΥΝ κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους

Αν για τη θεωρία του Μαρξ θα μπορούσε να μπει ο τίτλος "ΜΑΡΞ, Ο ΜΕΓΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, για τη θεωρία του Λένιν θα μπορούσε να μπει ο τίτλος "ΛΕΝΙΝ Ο (ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ) ΦΟΝΕΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ".




ΥΓ 2.



Κάποιοι "αμεσοδημοκράτες" με σουρεαλιστικές κοινωνικές αντιλήψεις, μη κατανοώντας την κοινωνική πραγματικότητα και φυσικά την έννοια της αντιπροσώπευσης, προτείνουν μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ.

Σκωπτικά. Ωραία. Τι μας χρειάζονται οι αντιπρόσωποι; Αν αύριο στις δημοκρατικές κοινωνίες θα χρειάζεται να διευθετηθούν κάποια θέματα μεταξύ των δημοκρατικών χωρών τότε να μαζεύονται από τη μια μεριά μερικά εκατομμύρια άνθρωποι και από την άλλη μερικά άλλα εκατομμύρια και να προσπαθούν όλοι μαζί να συνεννοηθούν. Καλύτερα έτσι αφού θα γίνονται νέες γνωριμίες μεταξύ των ανθρώπων. Αντίθετα με το να δοθούν σε αντιπροσώπους συγκεκριμένες εντολές και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθούν θα χάνουμε τη δυνατότητα νέων γνωριμιών.
Ίσως αν χρειάζεται, ας πούμε, να δίνουμε τόνους πορτοκάλια στη Ρωσία και η Ρωσία να μας δίνει τόνους αέριο τότε να πάμε όλοι μαζί τα πορτοκάλια στη Ρωσία και όλοι οι Ρώσοι να μας φέρνουν το αέριο. Έτσι θα κάνουμε και καμιά φιλία. Τι χρειάζονται οι αντιπρόσωποι;
Το ίδιο μπορεί Να γίνεται και με τα δημοτικά θέματα. Πχ σε ένα δήμο αντί να στέλνουν έναν αντιπρόσωπο για να φέρει από το εξωτερικό κάποια μηχανήματα θα είναι καλύτερα ή πρακτικότερα, όλοι οι δημότες να πάνε σύσσωμοι στο εξωτερικό και να τα φέρουν. Έτσι θα κάνουν και την εκδρομούλα τους.



ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ
       
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)


 

6 Νοεμβρίου 2015

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

                                      
                     
                                                     
Α


                            «Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ»

                               (ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ)

          Σε τούτο το κείμενο θα αναφέρουμε περιεκτικά, περιληπτικά και πολύ σύντομα για το τι είναι το αντίπαλο δέος και για την απόλυτη ανάγκη να αντιτάσσεται από τους λαούς ένα το αντίπαλο δέος σαν απειλή κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.


Ερωτήσεις:
Γιατί τα τελευταία 25 χρόνια, παρά τις τεράστιες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων  του λαού μας και όλων των λαών του κόσμου για την διεκδίκηση διάφορων αιτημάτων όχι μόνο δεν επέφεραν (συνολικά) θετικά αποτελέσματα για τους λαούς αλλά αντίθετα είχαμε μια σταδιακή χειροτέρευση;
Γιατί την ίδια κατάληξη είχε και η ψήφος  των λαών, μέσα στα πλαίσια του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, προς διάφορα «προοδευτικά», «αριστερά» ή και πολύ «ριζοσπαστικά κόμματα»; Γιατί αυτά τα κόμματα, ακόμα και όταν πήραν την κυβέρνηση αποδείχθηκαν ότι ήταν ίδια με τα άλλα και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και χειρότερα;
Γιατί οι ολιγαρχικές εκλογές έχουν αποδειχθεί ιστορικά ότι είναι μια τεράστια απάτη σε βάρος των λαών ή αλλιώς ότι ήταν και είναι η μεγαλύτερη εξαπάτηση των λαών στην ιστορία;
Γιατί η παγκόσμια και η ντόπια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία δεν υποχώρησε σχεδόν σε τίποτα
;

Από την άλλη, γιατί κατά τον 19ο αιώνα και κυρίως τον 20ο, οι κινητοποιήσεις των λαών επέφεραν αρκετά θετικά αποτελέσματα και ενίοτε επέφεραν κάποιες μεγάλες κατακτήσεις (πχ 8ωρο, ασφάλιση, κοκ);
Τότε οι ολιγαρχικοί ήταν καλοί και υποχωρούσαν ενώ τώρα έγιναν ξαφνικά κακοί;
 Όχι βέβαια. Από πάντα ήταν ίδιοι επί της ουσίας.
Και αν πάμε πιο πίσω, γιατί κατά τον μεσαίωνα οι λαοί είχαν επίσης μηδαμινές κατακτήσεις ή τις περισσότερες φορές είχαν μια διαρκή επιδείνωση του επιπέδου της διαβίωσής τους;

Απαντήσεις:
Ξεκινώντας από το τέλος να πούμε ότι την περίοδο του μεσαίωνα δεν υπήρχε μια ιδεολογία, ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή του τότε υπάρχοντος ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργούσε σαν μεγάλη απειλή για την ύπαρξη του συστήματος. Δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο που να λειτουργεί «υπόγεια» μέσα στην κοινωνία και έτσι στην περίπτωση που οι ολιγαρχικοί ήθελαν «να παρατραβήξουν το σχοινί», αυτό να τους προκαλούσε  φόβο. Το φόβο μήπως οι λαοί θα προσανατολιστούν και θα οργανωθούν στη βάση αυτού του σχεδίου και έτσι να συντρίψουν ενδεχομένως την ύπαρξη των ολιγαρχικών. Δεν υπήρχε μια τέτοια απειλή και έτσι οι ολιγαρχικοί αλώνιζαν. (Το πολύ πολύ οι λαοί, αν ήταν δυσαρεστημένοι να πήγαιναν  πίσω από κάποιον άλλο αυτοκράτορα ο οποίος με τη σειρά του θα τους περιέπαιζε όπως ο προηγούμενος.)

Όμως γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται διαφορετικά. Μια ιδεολογία και ένα πολιτικό σχέδιο σκοπεύει στην ανατροπή και την εξαφάνιση του ολιγαρχικού, του ταξικού συστήματος. Είναι η κομμουνιστική ιδεολογία. Η απειλή για το σύστημα διαμορφώνεται (από τον Μαρξ) σε πολύ υψηλά θεωρητικά επίπεδα.
Το 1871 οι εργαζόμενοι του Παρισιού καταλαμβάνουν την εξουσία για 72 μέρες. Ηττήθηκαν τελικά. Όμως ο φόβος είχε πια φωλιάσει για τα καλά μέσα στο παγκόσμιο σύστημα της ολιγαρχίας.
 Το 1886 γίνονται απεργίες στην Αμερική. (600.000 εργάτες). Σχετικά λίγοι. Σχετικά πολύ λίγοι  ήταν και οι οργανωμένοι πίσω από συλλογικότητες με αταξικό πρόταγμα (κομμουνιστές, αναρχικοί κλπ).
Όμως  εδώ, στο προτασσόμενο δέος της ολιγαρχίας αντιτασσόταν πια από τους εργαζόμενους το αντίπαλο δέος, αντιτασσόταν η λαϊκή απειλή (έστω και περισσότερο θεωρητικά παρά κινηματικά).
Έτσι μετά από αιματηρές συγκρούσεις (ματωμένη πρωτομαγιά) οι ολιγαρχικοί, μετά από λίγο καιρό, έκαναν μια τεράστια υποχώρηση. Αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν το δικαίωμα της οχτάωρης εργασίας για τους εργαζόμενους.
Οι λίγοι, με τον «υπόγειο» αγώνα τους, τους εξανάγκασαν να υποχωρήσουν και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά!!!
Ήταν η μεγαλύτερη κατάκτηση που είχε γίνει ποτέ μέσα στα ιστορικά πλαίσια των ταξικών κοινωνιών.
Και όμως. Αρκούσαν οι λίγοι οργανωμένοι, σε συνδυασμό με το πρόταγμα – σχέδιο για μια άλλη κοινωνία για να τους οδηγήσει στην κατάκτηση του 8ωρου. Η πρόταση για εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (σε κάποιο σημείο του κοντινού ή μακρινού μέλλοντος) όπου θα έσβηνε εντελώς την παλιά, οδήγησε την τότε ολιγαρχία να δεχθεί τα αιτήματα των εργατών,. Τα δέχθηκε για να τους κατευνάσει και να αποφευχθεί έτσι το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν περισσότεροι εργάτες την επαναστατική ιδεολογία.
«Ο φόβος φυλάει τα έρμα».

Μετά, το 1917 έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση. Οι μπολσεβίκοι με ηγέτη τον Λένιν είχαν την ΠΡΟΘΕΣΗ να προχωρήσουν προς μια αταξική κοινωνία (με αντίθετο όμως σχέδιο από εκείνο του Μαρξ για το πολιτικό σύστημα το σχετικό με την κοινωνία που θα έπρεπε να φτιαχτεί μετά την νίκη της επανάστασης, με αντίθετο σχέδιο από εκείνο της παρισινής κομμούνας του 1871.).
Η νίκη αυτή δυνάμωσε το φόβο της παγκόσμιας οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας. Το αντίπαλο δέος μεγεθύνθηκε πολύ.
Οι ολιγαρχικοί μέσα σε κάθε χώρα του υπόλοιπου κόσμου έκαναν τα πάντα για να μην αφήσουν τους εργαζόμενους να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ΣΕ. Έτσι μπροστά σε διάφορα αιτήματα των εργαζομένων υποχωρούσαν ευκολότερα. Ακόμα και στρατιωτικά ολιγαρχικά καθεστώτα έκαναν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους για να αποφύγουν μια μελλοντική εξαφάνιση του συστήματος.
Πχ ο φασίστας Μεταξάς το 1936 φοβούμενος τα «υπόγεια»  ρεύματα της εποχής, για μια αταξική κοινωνία, φοβούμενος την επέκταση του «μπολσεβικισμού», αναγκάστηκε να προχωρήσει στην υλοποίηση  (παλαιότερου) νόμου για την κοινωνική ασφάλιση (ΙΚΑ).
 Η «αόρατη» απειλή τον εξανάγκασε και όχι επειδή κάποιο κόμμα είχε ανεβασμένα ποσοστά. (Τα είχε καταργήσει άλλωστε.)

Και αν πάμε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο θα δούμε ότι το σχέδιο Μάρσαλ δηλαδή η πολύ μεγάλη χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ για ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών που συνόρευαν με τις «κομμουνιστικές» χώρες, έγινε αποκλειστικά για να αποφευχθεί η επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου. Έτσι δημιουργήθηκε η δυνατότητα να ανέλθει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων σε αυτές τις χώρες. Ειδική προσοχή έδωσαν στις Σκανδιναβικές χώρες. Με το σχέδιο αυτό προσπάθησαν να ανεβάσουν πολύ το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων τους για να λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην επέκταση του "κομμουνισμού".

Για να μη μακρηγορούμε, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη κατάκτηση των εργαζομένων σε παγκόσμιο επίπεδο γινόταν όχι  εξ αιτίας της καλής προαίρεσης των ολιγαρχικών αλλά εξ αιτίας του εξανακασμού τους, εξ αιτίας του φόβου τους από μια μεγάλη αντίπαλη απειλή η οποία κατευθυνόταν κατά της ύπαρξής τους. Από τον πιθανό φόβο του θανάτου του συστήματος και όχι εξ αιτίας κάποιων καλών ολιγαρχικών.

(Φυσικά οι ολιγαρχικοί αρνούνται αυτή την πραγματικότητα παρόλο που την γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν ήθελαν και δεν θέλουν ετούτη η αλήθεια να μπει στη συνείδηση των υπηκόων για τους προφανείς λόγους.)

«Πόλεμος πατήρ πάντων» έλεγε ο Ηράκλειτος. «Η βία είναι η μαμή της ιστορίας» έλεγε ο Μαρξ ή «η ταξική πάλη» κλπ.
Από το επίπεδο των μεγεθών του δέους και του αντίπαλου δέους, από το συσχετισμό αυτών των αντίπαλων δυνάμεων (μέσα στα ταξικά - ολιγαρχικά συστήματα) εξαρτώνται οι κατακτήσεις  ή οι απώλειες των λαών.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΤΑΙ. ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΙΟΥΝΤΑΙ!!!

         Η Αρχή του αντίπαλου δέους λέει: « Το μέγεθος των λαϊκών κατακτήσεων ή  των λαϊκών απωλειών στο παρόν, εξαρτάται από το μέγεθος της απειλής που αντιτάσσουν οι λαοί απέναντι στην ΥΠΑΡΞΗ της παγκόσμιας και τοπικής ολιγαρχίας».
Μετά το 1990 και μέχρι σήμερα ζούμε μέσα σε πλαίσια ΣΧΕΔΟΝ ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Μετά τη πτώση του λενινιστικού μοντέλου έμεινε σχεδόν μόνο του το δέος και κυριαρχεί. Αλωνίζει άφοβα και κατασπαράσσει την ανθρωπότητα. Από αυτή την άποψη βρισκόμαστε σε ένα νέο μεσαίωνα. Οι κατακτήσεις των εργαζομένων του τελευταίου 1,5 αιώνα παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη και η ανθρωπότητα οδηγείται στην εξαθλίωση. Το οχτάωρο έχει καταργηθεί ήδη στις περισσότερες χώρες και τα ασφαλιστικά δικαιώματα όλο και περικόπτονται. Ακόμα, δεκάδες άλλες κατακτήσεις έχουν ήδη εξαφανιστεί. 
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΓΙΑΤΙ ΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ.

Το λενινιστικό μοντέλο, σαν πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία έκανε τα τελευταία βήματα του κύκλου του το 1990.
Αποδείχθηκε ιστορικά ότι η πρόθεσή του δεν συμβάδιζε με το σχέδιό του και αυτό δεν συμβάδιζε με τις απαιτήσεις της ιστορικής  πραγματικότητας. Η σχεδόν απόλυτη διαφορετικότητά του από το Μαρξικό πρόταγμα οδήγησε τα κινήματα σε μια τεράστια ήττα. (Το γιατί και το πως σε άλλα κείμενα)
ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΆΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.
Η ύπαρξη του αντίπαλου δέους έχει διπλό σκοπό.
Ο πρώτος και κυριότερος σκοπός είναι αυτός του να απελευθερώσει  μια
μέρα τους λαούς από τη σκλαβιά της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας. Να τους απελευθερώσει  σε κάποιο χρονικό σημείο του μέλλοντος (κοντινού ή μακρύτερου) ανάλογα με τις συνθήκες.
Να τους απελευθερώσει από τα χιλιάδες δεινά που υφίστανται εξ αιτίας της ολιγαρχικής εξουσίας.
Ο δεύτερος σκοπός είναι η κατάκτηση από τους λαούς κάποιων δικαιωμάτων στο σήμερα. Η κατάκτηση κάποιων ανακουφίσεων στο σήμερα και κατά τη διάρκεια της πορείας του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΟΝΟ η πρόταση για μια ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας στο ΑΥΡΙΟ,  μπορεί να ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ την ολιγαρχία να υποχωρεί σε λαϊκά αιτήματα του ΣΗΜΕΡΑ. (Και φυσικά είναι απαραίτητο ένα κίνημα που θα προωθεί αυτή την πρόταση.)
ΜΟΝΟ έτσι μπορεί να υπάρξει κάποια ανάσα για τους λαούς στο παρόν.
Διαφορετικά οι όποιοι λαϊκοί αγώνες, οι όποιες κινητοποιήσεις , αν δεν συνοδεύονται από την πρόταση για μια νέα εντελώς διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας δεν θα έχουν τα προσδωκόμενα αποτελέσματα. Επίσης όποιες  και να είναι οι κομματικές επιλογές των λαών μέσα στα πλαίσια του συστήματος του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού, θα αποδεικνύονται διαρκώς αυταπάτες που καλλιεργούνται έντεχνα από τους απατεώνες του συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.
Τέτοιες στάσεις είτε δεν θα επιφέρουν  απολύτως κανένα θετικό αποτέλεσμα για τους λαούς ή αν σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι ολιγαρχικοί υποχωρούν σε κάτι (λόγω αντιθέσεων που θα έχουν μεταξύ τους), οι λίγες αυτές κατακτήσεις θα είναι σχετικά πολύ μικρής διάρκειας.
(Αν κανείς περιμένει να υπάρχουν σημαντικές λαϊκές κατακτήσεις δια μέσου ακτιβισμού που δεν συνδυάζεται άμεσα με το πρόταγμα απειλή, όπως πχ «όχι στη μείωση των συντάξεων – ΟΕΝΔΕΛ» ή δια μέσου της ενίσχυσης κάποιων κομμάτων που συμμετέχουν στο παιχνίδι της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και των εκλογών της – απάτη,  είναι σαν να περιμένει να αφήσει μια πέτρα από τα χέρια του και αυτή να κατευθυνθεί προς τον ουρανό.)
 



                                               
Β
          ΠΟΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΙΛΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;
Θα αναφερθούμε σε αυτά περιληπτικά και τροχιοδεικτικά.

1
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ.
Η ιδεολογία, η πρόταση – σχέδιο για μια νέα κοινωνία θα πρέπει να οδηγεί απαραίτητα  στην πλήρη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος και κάθε άλλου πιθανού ολιγαρχικού συστήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. (Και φυσικά οργάνωση του κινήματος σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο).
Και αφού σήμερα οι λίγοι καθορίζουν πλήρως τη ζωή των πολλών, η πρόταση του αντίπαλου δέους μπορεί να είναι ΜΟΝΟ εκείνη κατά την οποία οι πολλοί καθορίζουν τη ζωή των κοινωνιών.
Πρώτα λοιπόν είναι η ύπαρξη ενός κατάλληλου σχεδίου, μιας κατάλληλης θεωρίας που να στοχεύει στη θανάτωση του ολιγαρχικού συστήματος.
Στρατηγικά, το πρόταγμα δεν θα πρέπει, σε καμία περίπτωση, να  επιδιώκει «καλυτερεύσεις» ή κάποιες αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) μέσα στα πλαίσια του συστήματος  (ηλίθιος ρεφορμισμός) - γιατί αυτές οι αλλαγές είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατες χωρίς τη διαρκή ύπαρξη του αντίπαλου δέους -. Να μην επιδιώκει να «γρατσουνίσει», να μικροτραυματίσει ή να προκαλέσει κάποια προσωρινή δυσλειτουργία στο σύστημα (χωρίς να την συνοδεύει με την πρόταση για μια πλήρως αντιολιγαρχική κοινωνία) γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται αυτά, μπορεί να τα αφομοιώνει  και δυστυχώς « γελάει πάντα τελευταίο». 
Θα πρέπει να επιδιώκει την ολοκληρωτική εξαφάνιση της ουσίας του συστήματος και αυτή την επιδίωξη – πρόταγμα να την προβάλει και να τη διεκδικεί ταυτόχρονα με την κάθε καθημερινή συγκεκριμένη διεκδίκηση (πχ «διαγραφή του χρέους-ΟΕΝΔΕΛ» δηλαδή διαγραφή του χρέους και Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
(Ένα παράδειγμα με μη αποτελεσματικές και με αποτελεσματικές απειλές:
Κάποιος βαδίζει νύχτα σε ένα δρόμο με τα παιδιά του. Ξαφνικά πετάγεται μπροστά του ένας πολύ αδύνατος κλέφτης και του λέει:
α. «Είμαι κλέφτης. Ξέρω ότι το πορτοφόλι σου έχει πολλά λεφτά. Σε παρακαλώ να μου το δώσεις». (παράκληση)
β. «Είμαι κλέφτης. Δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σας πετάξω αυτό το δοχείο με το λάδι και θα σας λερώσω». (μικρές βλάβες)
γ. Τραβάει ένα πιστόλι από την τσέπη του και λέει: « Δώσε μου το πορτοφόλι σου, διαφορετικά θα σκοτώσω τα παιδιά σου και εσένα».
Ποιά απειλή από τις τρεις θα είναι η πιο αποτελεσματική; Φυσικά η απειλή επί της  ύπαρξης και σε αυτή μόνο θα υποχωρήσει ο απειλούμενος.)

2. 
ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΛΟΓΙΚΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ – ΑΠΕΙΛΗΣ  ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Εδώ χρειάζονται επιστημονικά επιχειρήματα αλλά εκλαϊκευμένα (στην απλή κατανοητή γλώσσα του λαού) ώστε να κατακτάται με σχετική ευκολία η ιδεολογική συντριπτική υπεροχή του προτάγματος. Σχέδιο που να απαντά επιστημονικά ακόμα και σε «λεπτομέρειες» στον ιδεολογικό πόλεμο εναντίον της ολιγαρχίας. Να απαντά σε ΟΛΕΣ τις πτυχές του θέματος.
Το πρόταγμα λοιπόν να είναι επιστημονικά δομημένο αλλά και εκλαϊκευμένο   ώστε κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις να ανοίγει τη δυνατότητα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του κάθε λαού.

 
3. ΝΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ (ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ)  ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΗ.

Ετούτο σημαίνει ότι ο σκοπός για μια άλλη κοινωνία όπου η εξουσία, η πολιτική κυριαρχία θα ανήκει στους λαούς, καθώς και οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίησή του, θα είναι μέσα στις δυνατότητες του ανθρώπου και ότι οι μόνοι μεταβλητοί παράγοντες θα είναι ο χρόνος και η ανθρώπινη προσπάθεια.
Πχ. Κάποιος βρίσκεται στην Αθήνα και θα ήθελε να βρεθεί σε 10 λεπτά στον Έβρο. Αυτό είναι αδύνατο στο τώρα,  εξ αιτίας του περιορισμένου χρόνου. Όμως είναι ανθρώπινα δυνατό να μεταβεί εκεί σε κάποιο χρόνο, ανάλογα με τις επιλογές του και την προσπάθειά του.
Θα πρέπει λοιπόν όλες οι προϋποθέσεις είτε αυτές αφορούν το στόχο της συντριβής του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος είτε αφορούν τις προϋποθέσεις – θεσμούς για να ανήκει (μετά τη συντριβή) ΟΛΗ η εξουσία στους λαούς, να είναι εφικτές με τα επιστημονικά δεδομένα του σήμερα.
Αν πχ κάποια συλλογικότητα προτείνει η νομοθετική εξουσία να ανήκει στο λαό δια μέσου τοπικών γενικών συνελεύσεων ή δια μέσου δημοψηφισμάτων αυτό είναι  εντελώς ανέφικτο λόγω της πολυθεματικότητας και της πολυπλοκότητας των κοινωνικών θεμάτων του σήμερα. Και η ολιγαρχία μια τέτοια θέση όχι μόνο δεν την παίρνει στα σοβαρά, δεν την παίρνει σαν απειλή αλλά αφού θα γελάσει θα κοιτάξει και να την προωθήσει για να προκαλέσει σύγχυση και διάσπαση στην κοινωνική συνείδηση.  (Κάτι τέτοιο είναι όμως εφικτό σήμερα ΜΟΝΟ δια μέσου των κληρωτών νομοθετικών σωμάτων,  για κάθε ξεχωριστό θέμα – με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης και με απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση, η ένοπλη εκτελεστική να ανήκει στο λαό-)

4. ΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ.
Το επαναστατικό κίνημα, για να είναι αντίπαλο δέος στο σύστημα δεν θα πρέπει να συμμετέχει στους κεντρικούς  θεσμούς της ολιγαρχίας (πχ ολιγαρχικό κοινοβούλιο, ολιγαρχικές εκλογές, ολιγαρχική κυβέρνηση κλπ).
Το σύστημα έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς για να ενσωματώνει, να εξουδετερώνει και να αφομοιώνει οποιαδήποτε προοδευτική ή επαναστατική φωνή.
Το κίνημα θα πρέπει να δρα από  έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς ολιγαρχικούς θεσμούς


 Περιληπτικά να πούμε ότι το σχέδιο – θεωρία του αντίπαλου δέους θα πρέπει να περιέχει τα εξής στοιχεία:

1ον
 Να καταφέρεται κατά της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος και να επιδιώκει την απόλυτη συντριβή, την απόλυτη εξαφάνισή του.
2ον  Να γίνεται αντιληπτό, με την απλή λογική (στο λαό και στο ολιγαρχικό σύστημα) ότι η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού στο αύριο, θα αποφέρει ασύγκριτα μεγαλύτερο όφελος για τους λαούς (συγκριτικά με το υπάρχον ολιγαρχικό).
3ον  Να γίνεται αντιληπτό, από τους πάντες, (και ανεξάρτητα αν το ομολογούν ή όχι)  ότι  υλοποίησή του σχεδίου αυτού στο αύριο (με την προϋπόθεση της συντριβής του ολιγαρχικού συστήματος), θα είναι απόλυτα εφικτή και σχετικά εύκολη. (Πχ το να περάσει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.)
4ον  Να πείθει όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού (γιατί οι ολιγαρχικοί το ξέρουν καλά) ότι με την κατάλληλη πάλη του μπορεί (εφικτό) να επιφέρει τη συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό δηλαδή κοινοβουλευτική ή στρατιωτική. )  
5ον Η ανάπτυξη ενός κινήματος (σε τοπικό και διεθνές επίπεδο) με τις πιο πάνω στοχεύσεις, να γίνεται έξω και πολεμικά ενάντια στους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος
Έτσι θα αποφευχθεί όχι μόνο η αφομοίωσή του, από το μηχανισμό αφομοίωσης του συστήματος αλλά και για να επιφέρει κάθετο και καθαρό διαχωρισμό μέσα στην κοινωνική συνείδηση, της ουσίας του νέου πολιτικού προτάγματος από εκείνη του ολιγαρχικού.                                            

                                                   Γ
ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΟΤΑΣΗ – ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ;

Ναι υπάρχει. Είναι το πρόταγμα  - σχέδιο για εγκαθίδρυση του ΟΕΝΔΕΛ.
(Όλη η Ένοπλη, η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς.)
Είναι το ουσιαστικό περιεχόμενο του πολιτικού  συστήματος της Δημοκρατικής Ρεπούμπλικας, δηλαδή της πραγματικής Δημοκρατίας.
Είναι η πρόταση δια μέσου της οποίας, όταν υλοποιηθεί, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ κάθε ολιγαρχική εξουσία επί της κοινωνίας.
Επέρχεται η συντριβή της ουσίας της ύπαρξης του ολιγαρχικού συστήματος.
Είναι Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ που μπορεί να πετύχει το θάνατο των ολιγαρχικών συστημάτων.
Είναι το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο μπορούν, κατόπιν, να επέλθουν οι ζητούμενες σταδιακές αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις ανάλογα με τη διαμορφωμένη ιστορικά κοινωνική συνείδηση.

Είναι πρόταγμα επιστημονικά δομημένο ΣΧΕΔΟΝ σε όλες τις ζητούμενες πτυχές του.

Πρόταση – σχέδιο αντίπαλου δέους υπάρχει αλλά αντίπαλο δέος με το ζητούμενο ολικό μέγεθος δεν υπάρχει ακόμα. Βρίσκεται στα πρώτα του βήματα.
Τώρα χρειάζεται η  κινηματική μεγέθυνσή του, παγκόσμια και τοπικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος στο παγκόσμιο και τοπικό ολιγαρχικό δέος και τελικά να απελευθερώσει τους λαούς από την ολιγαρχική ύαινα.

(Μερικοί άνθρωποι του λαού πιστεύουν ότι ένα πρόταγμα για μια κοινωνία όπου  όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να ανήκει στο λαό, είναι κάτι που αφορά μόνο στο απροσδιόριστο μέλλον, είναι κάτι που δεν τους είναι ωφέλιμο στο παρόν και άρα θα πρέπει να το απορρίψουν.  Νομίζουν (όπως τους λένε οι ρεφορμιστές – μεταρρυθμιστές) ότι θα πρέπει να παλεύουν μόνο για τα άμεσα προβλήματα μήπως και πάρουν καμιά πρόσκαιρη ανάσα και σιγά- σιγά θα βλέπουμε. Τεράστιο και «θανάσιμο» λάθος. Αντίθετα, αυτό είναι το μοναδικό μέσο για να επιτευχθούν κάποιες ανάσες στο σήμερα αφού μόνο δια μέσου μιας τέτοιας απειλής μπορεί να υποχωρεί το ολιγαρχικό σύστημα στο παρόν και να παίρνονται κάποιες ανάσες. Όποιος αγνοεί την αρχή του αντίπαλου δέους είναι σαν εκείνο τον αεροναυπηγό που αγνοεί το νόμο της βαρύτητας.
 Μερικοί άλλοι καλοπροαίρετοι, μέλη ή στελέχη κάποιων επί της ουσίας ολιγαρχικών κομμάτων – ολιγαρχικών γιατί δεν επιδιώκουν να περάσει στα χέρια του λαού όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία  – τρέφουν την αυταπάτη ότι εάν δυναμώσει το κόμμα τους ή αν πάρει την κυβέρνηση τότε κάποια καλά, έστω και ελάχιστα, θα προκύψουν για το λαό και ας μην υπάρχει πραγματικό αντίπαλο δέος για την παγκόσμια και ντόπια ολιγαρχία.
Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Όταν πετύχουν το στόχο για την άνοδο του κόμματός  τους,  θα διαπιστώνουν ότι ΤΕΛΙΚΑ θα επαληθεύεται πάντα όχι το καλύτερο αλλά το χειρότερο σενάριο για το λαό αφού αυτό το σενάριο θα είναι το καλύτερο για τους ολιγαρχικούς.  (Όπως θα δούμε στο μέλλον με τον ΣΥΡΙΖΑ) Και αυτό το σενάριο μπορεί να το επιβάλλει η παγκόσμια ολιγαρχία αφού δεν έχει κάποιο αντίπαλο δέος μπροστά της. Έτσι αύριο, θα νιώθουν προδομένοι από την ηγεσία τους και μετά είτε θα πάνε στα σπίτια τους είτε θα φτιάνουν νέα  κόμματα με ολιγαρχικό πρόταγμα και με ολιγαρχικούς πάλι ηγέτες από τα κομμάτια του αρχικού κόμματος. Θα ψάχνουν ηγέτες που να μην τους προδώσουν όπως οι προηγούμενοι κοκ.
 Όμως πάλι θα τους εμφανιστεί αναπόφευκτα το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας.
Στην πραγματικότητα ναι μεν η προδοσία των ολιγαρχικών ηγετών είναι σχεδόν πάντα αναπόφευκτη αλλά στο βάθος δεν θα βρίσκεται μόνο αυτή.
Στο βάθος θα βρίσκεται η δική τους άγνοια ή αγνόηση για την αξία και το ρόλο του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ αντίπαλου δέους μέσα στα κοινωνικά δρώμενα.
ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ)
               Σημείωση:
Είπαμε ότι σήμερα όλες οι λαϊκές κινητοποιήσεις είναι σχεδόν απόλυτα αναποτελεσματικές λόγω ανυπαρξίας αντίπαλου δέους. Οι λαοί αγωνίζονται αλλά  «δεν μπορούν πια να πιούν ούτε σταγόνα νερό, οι ολιγαρχικοί δεν παραχωρούν σχεδόν ούτε σταγόνα». 
Το ολιγαρχικό σύστημα δεν υποχωρεί σχεδόν σε τίποτα.
Αυτή η διαπίστωση ,  όμως δεν πρέπει επ΄ ουδενί  να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να πάψουν σήμερα να γίνονται λαϊκές διεκδικήσεις και κινητοποιήσεις επειδή είναι αναποτελεσματικές.
Οι κινητοποιήσεις με τα ειδικά αιτήματά τους είναι το «υδρογόνο» και  το πρόταγμa-
               αντίπαλο δέος (ΟΕΝΔΕΛ) είναι το  «οξυγόνο».
Η  ΣΥΝΔΕΣΗ ( από τους κινητοποιημένους πρωτοπόρους και όσο το δυνατόν από περισσότερους) του κάθε επί μέρους αιτήματος  με το πρόταγμα (αντίπαλο δέος) ΟΕΝΔΕΛ, θα προκαλεί τη μεγέθυνση του αντίπαλου δέους και αυτή η ΔΙΑΡΚΗΣ
               ΣΥΝΔΕΣΗ θα αναγκάζει το σύστημα να παραχωρεί  όλο  και περισσότερες ποσότητες νερού στο ΣΗΜΕΡΑ  και  θα ξεδιψούν  έτσι κάποιες φορές οι λαοί.
Πρακτικά η σύνδεση μπορεί να γίνεται  όπως στο εξής παράδειγμα:
Θα έχουμε κινητοποίηση πχ για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.
Έτσι στο επί μέρους αίτημα θα πρέπει να προσάπτεται και το ΟΕΝΔΕΛ. Δηλαδή
 «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και  ΟΕΝΔΕΛ»  ή σε άλλο παράδειγμα « Όχι στις απολύσεις – Όλη η Ένοπλη η Νομοθετική και η Δικαστική Εξουσία στους Λαούς»   ή   « όχι 
στη μείωση των μισθών – ΟΕΝΔΕΛ τώρα» κοκ.



             
ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ
                      

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)